مردی که بعد از ابتلا به فلج اطفال ۷۰ سال است در یک «ریه آهنی» زندگی می‌کند

مردی که به مدت هفت دهه داخل دستگاه بزرگ و سنگینی به نام «ریه آهنی» زندگی کرده، همچنان قصد استفاده از دستگاه‌های جدیدتر و پیشرفته‌تر را ندارد. او با وجود اینکه از شش سالگی به زندگی در ریه آهنی محکوم شده، در رشته حقوق از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و ده‌ها سال به وکالت مشغول بود.

پل الکساندر ۷۷ ساله اهل تگزاس آمریکا در سال ۱۹۵۲ هنگامی که شش ساله بود به فلج اطفال مبتلا شد و به سرعت توان حرکت و تنفس خود را از دست داد. در آن تابستان، پل بعد از بازی با تب و سردرد به خانه بازگشت و ویروس مرگبار در عرض چند روز بدنش را فراگرفت و او را راهی بیمارستان کرد.

پزشکان او را برای پاک کردن مخاطی که ریه‌هایش را پر کرده بود عمل کردند زیرا بدنش خود قادر به این کار نبود. آنها با تراکستومی شکافی در نای او ایجاد کردند و سپس او را در ریه آهنی که نوعی ونتیلاتور یا دستگاه تنفس مصنوعی است قرار دادند. وقتی پل بیدار شد در دستگاه عجیبی بود که از گردن به پایین بدنش را پوشانده بود و پس از آن بخش عمده زندگی‌اش را در آن گذراند.

سال ۱۹۵۲، سه سال پیش از تایید و تزریق سراسری واکسن فلج اطفال، آمریکا شاهد بدترین شیوع این بیماری در تاریخ خود بود؛ جایی که حدود ۵۸ هزار مورد ابتلا گزارش شد. پل می‌گوید «تا جایی که چشم کار می‌کرد در بیمارستان ردیف‌هایی از ریه های آهنی بود که در هر کدام یک کودک قرار داشت».

فلج اطفال ویروس کشنده‌ای است که به نخاع حمله کرده و برخی از بازماندگان را فلج می‌کند. این ویروس ارتباط میان سیستم عصبی مرکزی و ماهیچه‌ها را مختل می‌کند و سرانجام ماهیچه‌ها به حدی ضعیف می‌شوند که بیمار دیگر بدون دستگاه قادر به نفس کشیدن نیست.

خوشبختانه در سال ۱۹۵۵ واکسنی تولید شد که تا حد زیادی ویروس فلج اطفال را از بین می‌برد و از کودکان در برابر آن محافظت می‌کند. با این حال واکسن برای پل که از گردن به پایین قادر به حرکت نیست، دیرتر از آنچه باید، اختراع شد.

درنتیجه‌ی همه‌گیری‌های سالانه به این بیماری در اوایل دهه ۱۹۰۰ تا ۱۹۵۰ بسیاری از کودکان مبتلا باید در ریه های آهنی قرار می‌گرفتند. دستگاه فلزی بزرگی که یک محفظه بسته و نفوذناپذیر است که اکسیژن را از طریق فشار منفی به داخل می‌کشد و ریه را وادار به انبساط می‌کند تا بیمار بتواند نفس بکشد.

این دستگاه ۲۷۰ کیلویی با دو متر طول در سال ۱۹۲۸ اختراع شد و تولید آن از اواخر دهه ۶۰ میلادی به دلیل پیشرفت فناوری متوقف شد. با این حال، به رغم اختراع دستگاه های جدیدتر، الکساندر ترجیح می‌دهد داخل همین ریه آهنی که به آن خو کرده به زندگی‌اش ادامه دهد.

او در سال ۲۰۲۰، در مصاحبه‌ای به نشریه گاردین گفت تا وقتی دستگاه‌های جدیدتر ساخته شوند، دیگر به «اسب آهنی قدیمی‌اش» عادت کرده بود. از طرفی این مرد ۷۷ ساله مایل نیست شکاف دیگری در گلویش برای دستگاه جدیدتر ایجاد شود.

اکنون او یکی از تنها دو آمریکایی شناخته ‌شده است که هنوز در ریه آهنی زندگی می‌کند. در ماه مارس سال جاری، رکورد جهانی گینس در زمینه طولانی‌ترین مدت زندگی در ریه آهنی به نام این مرد ۷۷ ساله ثبت شد.

او دو سال در بیمارستان زندگی کرد اما دبیرستان را به پایان رساند، از دانشگاه با مدرک حقوق فارغ التحصیل شد و چندین دهه به وکالت پرداخت. او با پوشیدن کت و شلوار سه‌تکه روی ویلچری که بدنش را به حالت ایستاده نگه می‌داشت در دادگاه وکالت می‌کرد.

پل الکساندر تکنیکی به نام تنفس قورباغه یاد گرفته بود که به او اجازه می‌داد به جای استفاده از ریه، هوا را با گلوی خود ببلعد و با این کار می‌توانست برای دوره‌های زمانی کوتاه خارج از دستگاه دوام بیاورد.

الکساندر در سال ۲۰۲۱ در مصاحبه‌ای گفت: «من هرگز تسلیم نشدم، و هنوز قصد ندارم چنین کاری کنم.»

اما با بالا رفتن سن، او در دستگاه آهنی خود محدود شده است و اکنون در یک مرکز مراقبتی در دالاس زندگی می‌کند. او تیمی از پرستاران دارد که او را تمیز و از او مراقبت می‌کنند.