۱۰ نبرد تاریخی مشهور و حماسی که در فیلم های هالیوودی اشتباه به تصویر کشیده شدند

کم تر کسی شوکه می شود وقتی که می فهمد هالیوود اغلب با حقایق تاریخی بازی می کند. اما به تصویر کشیدن دقیق و درست نبردهای تاریخی چالش خاصی را برای فیلمسازان به وجود می آورد و به همین خاطر فیلمسازان اندکی بوده اند که توانسته اند نبردهای تاریخی را درست بازسازی کنند. در اینجا به ۱۰ فیلمی می پردازیم که برداشت ما از درگیری های مشهور نظامی تاریخ را به اشتباه به تصویر کشیده اند. بابت اسپویل کردن بخشی از داستان فیلم های زیر از شما عذرخواهی می کنیم.

۱۰- نبرد بولژ در Battle of the Bulge (1965 )

نبرد بولژ بیش از هر نبرد دیگری در جنگ جهانی دوم شاهد مرگ و میر آمریکایی ها بود، بنابراین انتظار داشتیم که فیلم ساخته استودیو متروگلدوین مایر به همین نام، دقت و صحت قابل قبولی در این زمینه داشته باشد. متاسفانه ظاهراً سازندگان این فیلم به این نتیجه رسیده بودند که اتفاقات واقعی این نبرد به اندازه کافی سینمایی نیست و یک جنگ کاملاً متفاوت را به تصویر کشیدند. برای شروع، سازندگان فیلم نبرد بولژ مصمم بودند که به تماشاگران امکان دهند از تماشای این فیلم در قالب واید اسکرین سینرامای باشکوه لذت ببرند. در نتیجه، آن ها جنگل های انبوه، پرفراز و نشیب و دست و پاگیر آردن را به نفع تصاویری از دشت های مسطح و بدون درخت کنار گذاشتند.

نتیجه بیشتر یادآور فیلم های گاوچرانی محبوب آن زمان بود تا نبرد واقعی بولژ. استودیو سازنده، همچنین تصمیم گرفت مه غلیظی که نقشی بسیار محوری در روزهای آغازین نبرد داشت را به تمامی کنار بگذارد. تصاویر تانک های آلمانی که در دشت های آفتابی می غرند و به پیش می روند، بسیار جذاب است، اما در واقعیت، چنین آرایش در معرض دید تانک ها، تقریباً بلافاصله از طریق هوا نابود می شدند. سناریو این فیلم چنان پراشتباه و بدون صحت تاریخی بود که دوایت آیزنهاور، رییس جمهور سابق ایالات متحده و فرمانده ارشد نیروهای متفقین در زمان نبرد بولژ، به تندی از این فیلم انتقاد کرده است. وی تصریح کرده که درست از همان ابتدا، راوی نام ها و واحدها را اشتباه می گوید، از جمله انتقال کل ارتش هشتم بریتانیا از ایتالیا به آردن. آیزنهاور همچنین اشاره کرد که بیشتر خطوط داستانی، از جمله مسابقه ای برای انبار سوخت که در واقع هرگز اتفاق نیفتاد.

و فیلم به اشتباه نفوذی های نازی را به عنوان خطری واقعی برای متفقین به تصویر کشید، در حالی که در واقع آن ها چیزی بیش از یک دردسر کوچک نبودند. آیزنهاور همچنین این فیلم را به خاطر استفاده از تانک های آمریکایی دوران جنگ کره به عنوان پانزر آلمانی مورد انتقاد قرار داد. در واقع هر تانک، هواپیما و جیپی که در فیلم استفاده می شود مدل های ساخته شده پس از جنگ جهانی دوم بودند. انصافاً مشکل پیدا کردن سخت افزار نظامی درست، تمام فیلم های قبل از عصر جلوه های ویژه کامپیوتری را به دردسر انداخته بود، هرچند استودیو متروگلدوین مایر حداقل می توانست استتار جیپ های ارتش اسپانیا را رنگ آمیزی کند.

۹- نبرد ماراتن و سالامیس در ۳۰۰: Rise Of An Empire (2014)

در سال ۲۰۰۷، کمپانی برادران وارنر با فیلم ۳۰۰، تصویری دیدنی از نبرد ترموپیل به نمایش گذاشت. این فیلم به دلیل عدم دقت تاریخی، از جمله تصمیم برای به تصویر کشیدن دولت برده داری اسپارتی که به طرز وحشتناکی سرکوبگر بود، به عنوان نوعی حکومت لیبرال و آزادی بخش مورد انتقاد قرار گرفت. با این حال، داستان کاملاً توسط یک سرباز اسپارتی روایت می شد و سازندگان اصرار داشتند که هر گونه اغراقی به سطح شخصیت ها باز می گشت. اما حتی این بهانه بچگانه هم نمی تواند گاف عنوان فیلم ۳۰۰: Rise Of An Empire را توجیه کند، فیلمی که در آن هیچ امپراطوری ظهور نمی کند و روایت قبل از پایان داستان به پایان می رسد.

فیلم با نبرد مارتون آغاز می شود که بین آتنی ها و نیروهای مهاجم ایرانی در سال ۴۹۰ پیش از میلاد مسیح درگرفت. تمیستوکلس، سردار آتنی، سربازانش را با سرعت تمام به پیش می راند تا ایرانیان را در حالی که از کشتی های خود پیاده می شوند، غافلگیر کنند. در واقع یونانیان و ایرانیان پیش از نبرد، پنج روز در ماراتون روبروی یکدیگر قرار گرفتند، پیش از اینکه نبردی بین آن ها رخ دهد. درست است که یونانیان مستقیماً به قلب سپاه ایران تاختند، اما این کار برای کاهش برتری ایرانی ها در زمینه تعداد و کارآیی کمانداران شان بود و نه تلاش برای غافلگیر کردن آن ها.

در فیلم، نبرد زمانی به اوج خود می رسد که تمیستوکلس تیری شلیک می کند که داریوش اول، پادشاه ایران را می کشد، در حالی که پسرش خشایار نظاره گر ماجراست. به طور خاص، یک سرباز پیاده نظام یونانی مانند تمیستوکلس در کار با کمان مهارت نداشت. بدتر اینکه داریوش در نزدیکی ماراتون و میدان نبرد نیز نبود و سال ها بعد براثر کهولت سن درگذشت. در فیلم، خشایارشاه از خشم خود را به یک غول درخشان تبدیل کرده و برای حمله به یونان آماده می شود. او برای رهبری ناوگان خود، آرتمیس با بازی ایوا گرین را به کار می گیرد. در واقعیت، آرتمیس ملکه بیوه هالیکارناسوس بود و تعدادی کشتی در اختیار نیروی دریایی متشکل از ۶۰۰ کشتی خشایارشاه قرار داده بود.

او شخصاً فرماندهی کشتی هایش را بر عهده داشت و مورد احترام خشایارشاه بود، اما آرامیش مسئول کل ناوگان نبود. نقطه اوج فیلم نبرد دریایی سالامیس است که مورخان همه اجماع دارند بدون حضور کشتی های غول پیکر فلزی یا بمب افکن های انتحاری ایرانی رخ داده است، در حالی که هر دو این ها در فیلم نشان داده می شوند. خوشبختانه اسپارتی ها توسط راوی داستان، ملکه گورگو اهل اسپارت که با ناوگانی عظیم برای نابودی ایرانیان از راه می رسد، از شکست حتمی می گریزند. البته از لحاظ تاریخی، اسپارت ها تنها ۱۶ کشتی به ۴۰۰ کشتی تمیستوکلس اضافه کردند و نقش مهمی در این پیروزی نداشتند. گورگو قطعا آنجا نبوده و یونانیان زن ستیز نیز هرگز به یک زن اجازه رهبری نیروهایشان را نمی دادند.

۸- نبرد اینچئون در Inchon (1981)

اینچئون احتمالاً بدترین فیلم جنگی است که تا به حال ساخته شده است. منتقدان آن را «پر از دروغ و احمق انگارانه» و «بوقلمونی به اندازه گودزیلا» توصیف کرده اند. این واقعیت که این فیلم با حمایت مالی و تهیه کنندگی کشیش سان میونگ مون و کلیسای اتحاد بدنام او ساخته شده بود نقش مهمی در این افتضاح داشت. مون تحقیقات خود را انجام داده و جین دیکسون فالگیر و رمال را استخدام کرد تا با روح ژنرال درگذشته، داگلاس مک آرتور ارتباط برقرار کند. خوشبختانه روح ژنرال از تایید این فیلم خوشحال بود و شخصاً کارگردانی فیلم را بر عهده گرفت! مون حتی نقل قولی از روح مک آرتور را در بیانیه مطبوعاتی فیلم آورده است: «من از دیدن این فیلم بسیار خوشحال شدم، زیرا این فیلم احساسات و اظهارات قلبی من را در طول جنگ کره نشان خواهد داد. من بیش از ۱۰۰ درصد برای حمایت از این فیلم تلاش خواهم کرد».

با حضور دنیای ارواح، مون رقم خیره کننده ۴۶ میلیون دلار را صرف ساخت این فیلم کرد. در نتیجه، او حق داشت صحنه ای را که گروه باله مورد علاقه اش را نشان می داد، وارد داستان کند و سعی کرد کارگردان را وادار کند تا تصاویری ضمنی از عیسی مسیح را در آن بگنجاند. او همچنین ۳ میلیون دلار برای بازسازی صحنه ای پرجمعیت هزینه کرد زیرا جمعیت برداشت اولیه بسیار کم بود. با این حال فیلم نهایی شامل تصاویر قدیمی و مدل هواپیماهای جنگنده ای بود که به طور واضح توسط ریسمان ها نگه داشته شده بودند. اینکه بگوییم کدام بخش ها از فیلم غیردقیق هستند کار ساده ای نیست زیرا مشخص نیست که چه اتفاقاتی در داستان رخ می دهد. بخش بزرگی از فیلم فقط تصاویر ساده و بدون پس زمینه ای از سربازان کره شمالی است که غیرنظامیان را به رگبار می بندند. خود نبرد اینچئون تنها ۱۵ دقیقه طول می کشد که بیشتر آن ها داستان ساختگی محض است. با وجود این هزینه، صحنه های نبرد بسیار بی کیفیت به نظر می رسند و سیاهی لشکرها قبل از وقوع انفجارها خود را روی زمین می اندازند. این فیلم تنها ۵ میلیون دلار در گیشه فروش کرد و یکی از بزرگ ترین شکست های گیشه در تاریخ سینما محسوب می شود.

۷- محاصره اورشلیم در Kingdom Of Heaven (2005)

تعداد بسیار محدودی از رویدادهای تاریخی به اندازه جنگ های صلیبی بحث برانگیز بوده اند، بنابراین شجاعت ریدلی اسکات در پرداختن به این موضوع در فیلم حماسی پادشاهی بهشت قابل تقدیر بود. اسکات تصمیم گرفت نیمه اول فیلم را در زمان آتش بس شاه بالدوین چهارم، پادشاه اورشلیم و حاکم مشهور مسلمان، صلاح الدین رایت کند و آن را زمانی توصیف کند که «هر کسی می تواند هر طور که می خواهد بیاید و برود و هر طور که می خواهد عبادت کند». شوربختانه، بالدوین (که نقش او را ادوارد نورتون با یک ماسک نقره ای بازی می کند) به دلیل ابتلا به جذام می میرد و صلح به دلیل دسیسه ها و اعمال بنیادگرایان شرور مسیحی مانند گای دو لوسینیان و شوالیه های معبد از بین می رود.

اخلاقیات در فیلم واضح است و هر آنچه بوده با کمترین ابهامی به تصویر کشیده می شود. اما این فیلم از نظر تاریخی اصلاً دقیق نیست. برای شروع، بالدوین چهارم دقیقاً همان چهره اعتدالگرا و مدرنی نبود که فیلم سعی در به تصویر کشیدن او داشته است. در زمان سلطنت او غیر مسیحیان رسماً از ورود به اورشلیم منع شده بودند و زمانی که گای دو لوسینیان، جنگ طلب داستان، نتوانست به صلاح الدین حمله کند، از او خشمگین شد. رهبر مسلمانان نیز خود به عنوان یک حاکم کاملاً صلح طلب به تصویر کشیده می شود که بر خلاف میلش مجبور به جنگ شده است، اما صلاح الدین واقعی در تمام طول دوران سلطنت خود برای تسخیر اورشلیم تلاش کرد. بالدوین و صلاح الدین سال ها با یکدیگر جنگیدند و آتش بس آن ها بیشتر مربوط به خستگی عمومی نیزوها و مشکلات دیگر بود تا تمایل واقعی به صلحی پایدار.

اما این ها در مقایسه با قهرمان فیلم، یعنی بالیان اهل ایبلین (اورلاندو بلوم)، اشتباهاتی جزئی هستند. در روایت اسکات، بالیان به عنوان یک آهنگر فرانسوی به تصویر کشیده می شود که پس از خودکشی همسرش و محرومیت از دفن شدن در زمین مقدس، دچار بحران ایمان می شود. کشیش شهر برای اطمینان از درک عواقب این گناه کبیره توسط مردم، جسد زن بالیان را سر بریده و جسد را از قبر بیرون می آورد. در واقعیت اما، بالیان نجیب زاده ای اهل فلسطین بود، هرگز آهنگر نبود، هرگز یک مذهبی میانه رو نبود و همسرش هرگز خودکشی نکرد.

در اوج فیلم، بالیان از نبرد مصیبت بار شاخ های هاتین می گریزد و با وجود تضعیف شدن توسط اسقف های بزدل مسیحی در اورشلیم، رهبری دفاع از اورشلیم در برابر نیروهای صلاح الدین را بر عهده می گیرد. بالیان واقعی اما با همکاری اسقف های شهر که قطعاً دشمن او نبود، دفاع از اورشلیم را به عهده گرفت، اما فیلم نمی تواند خطر به تصویر کشیدن این روحانیون را حتی با دیدی نسبتاً مثبت بپذیرد. در سکانسی خنده دار، بالیان با تهدید به نابودی «مکان های مقدس شما و خودمان. تک تک چیزهایی در اورشلیم که انسان را دیوانه می کنند» موفق می شود خروج ایمن نیروهای باقیمانده و مسیحیان از اورشلیم را تضمین کند و صلاح الدین در پاسخ به این صحبت می گوید «شاید اگر این کار را می کردی بهتر بود»، صحبتی که بسیار از صلاح الدین به شدت باورمند و پرهیزگار دور است. در واقعیت، بالیان تهدید کرد که صرفاً مکان های مقدس مسلمانان را نابود خواهد کرد. او همچنین تهدید کرد که حدود ۵۰۰ برده مسلمان را که در شهر نگهداری می کرد، به قتل خواهد رساند. صلاح الدین در این فیلم موافقت می کند که مسیحیان با آرامش آنجا را ترک کنند. در تاریخ، مسیحیان مجبور به باج دادن برای نجات جانشان شدند و کسانی که قادر به پرداخت این باج نبودند، به بردگی گرفته شدند.

۶- عملیات رد وینگز در Lone Survivor (2014)

آخرین بازمانده داستان چهار عضو تیم تفنگداران ویژه دریایی شماره ۱۰ را روایت می کند که به کوهستان های افغانستان فرستاده شده اند تا یکی از افراد نزدیک به طالبان به نام احمد شاه را زیر نظر بگیرند. این تیم به طور تصادفی توسط سه بزچران کشف می شوند که احتمالاً طالبان را از حضور آن ها مطلع می کنند. تقریبا ۵۰ مبارز طالبان به این تیم حمله کرده و سه ساعت نبرد بین طرفین در یک دامنه کوهستانی رخ می دهد. سه عضو تیم کشته می شوند، در حالی که مارکوس لوترل به تنهایی زنده ماند. ۱۶ نظامی آمریکایی دیگر نیز در حالی که تلاش می کردند خود را به گروه اصلی برسانند با شلیک به بالگردشان کشته شدند.

طبیعتاً سازندگان تلاش کردند تا رویکردی محترمانه به داستان داشته باشند اما این بدان معنا نیست که عناصری از فیلم صرفاً به خاطر ارزش سرگرم کننده شان ساخته نشده اند. به عنوان مثال، صحنه آغازین مارکوس لوترل را نشان می دهد که درست زمانی که نجات پیدا می کند، قلبش از کار می افتد. بقیه فیلم به صورت فلش بکی از آن لحظه به قبل روایت می شود. در واقعیت، قلب لوترل هرگز از تپیدن نایستاد و وقتی نجات پیدا کرد در آستانه مرگ نبود. این داستان سازی، یکی از چیزهای واقعاً شگفت انگیز در مورد داستان لوترل را از بین می برد: اینکه او در آستانه مرگ نبود.

لوترل در مصاحبه ای آسیب های خود را چنین شرح داد: «باید دستم را بازسازی می کردم. پشتم بازسازی شده است. جراحی های متعدد پشت انجام داده ام. زانوهایم خرد شده، لگنم ترک برداشته، از ناحیه فک و صورت آسیب دیده، با گاز گرفتن زبانم را به دو نیم کرده ام. با آر پی جی ها و نارنجک ها هدف قرار گرفتم، یازده گلوله به چهار دست و پا و ران هایم اصابت کرد، ترکش از پاها و همه جایم بیرون زده بود. تمام پوست پشت و پشت پاهایم از بین رفته بود». علاوه بر این، او در حین فرار، از بینی شکسته، پارگی پوست و ماهیچه شانه و عفونت باکتریایی ناشی از نوشیدن آب مسموم نیز رنج می برد.

در پایان فیلم، لوترل زخمی پیدا شده و به یک روستای محلی پشتون برده می شود که در آنجا مردی به نام گلاب به زخم هایش رسیدگی می کند. نیروهای احمد شاه، لوترل را تا روستا تعقیب می کنند و یکی از آن ها می خواهد سر سرباز آمریکایی ها را ببرد که روستاییان مانع می شوند. در پاسخ، مردان شاه به این روستا حمله می کنند. گلاب هدف گلوله قرار می گیرد و خانه اش ویران می شود. اما نیروهای آمریکایی درست به موقع می رسند تا نیروهای طالبان را از پای درآورده و شاه را بکشند. نبردهای نمادین پایانی، کلیشه معمول هالیوود است که نشانه خوبی از این موضوع است که چنین اتفاقی در واقعیت رخ نداده است.

در واقعیت نیز لوترل به یک روستای پشتون نشین برده شد و مردی به نام گلاب از او مراقبت می کرد. او همچنین توسط طالبان پیدا شد که دستانش را شکستند، اما قبل از اینکه روستاییان آن ها را عقب برانند، سعی نکردند سر او را ببرند. مردان شاه به روستا حمله نکردند و گلاب مورد اصابت گلوله قرار نگرفت. لوترل خیلی ساده توسط تکاوران آمریکایی که توسط مردم محلی به آن ها هشدار داده شده بود، نجات داده شد – عملیات نجات به قدری بی حادثه بود که تکاوران قبل از بیرون کشیدن لوترل با هلیکوپتر، با روستاییان چای نوشیدند. و شاه؟ او سه سال بعد مرد. داستان لوترل واقعا شگفت انگیز است، اما ظاهراً پایان آن به اندازه کافی برای هالیوود دراماتیک نبود.

۵- نبرد استالینگراد در Enemy At The Gates (2001)

فیلم های مربوط به جبهه شرقی جنگ جهانی دوم نسبتاً نادر هستند، بنابراین جای تاسف است که فیلم دشمن پشت دروازه ها در مورد نبرد استالینگراد، تلاش اندکی برای دقت و صحت تاریخی داشته است. این فیلم حتی نمی تواند نقشه های اصلی را درست به تصویر بکشد و با تصویری که سوئیس و ترکیه را به عنوان فتوحات آلمان به تصویر می کشد، آغاز می شود. در این میان، به نظر می رسد سازندگان این فیلم نگران بوده اند که به رسمیت شناختن سهم عظیم اتحاد جماهیر شوروی در پیروزی در جنگ جهانی دوم، باعث شود کمونیسم نیز به شکلی مثبت به تصویر کشیده شود. در نتیجه، فیلم نیروهای شوروی را به عنوان قهرمان به تصویر می کشد اما هیچ شانسی را برای بیرحم و بی کفایت جلوه دادن تلاش های جنگی شوروی از دست نمی دهد، حتی زمانی که رویدادهای واقعی از این مولفه پشتیبانی نمی کنند.

برای مثال، فیلم با تصویر واسیلی زایتسف با بازی جود لا شروع می شود – که از یک تک تیرانداز واقعی به همین نام الهام گرفته شده_ در حالی که در قطاری با همرزمانش زندانی شده است. اما در واقعیت، درهای قطارهای نظامی شوروی باز گذاشته می شدند تا در صورت حمله هوایی دشمن، سربازان بتوانند بیرون بپرند و پناه بگیرند. هنگامی که قطار به ایستگاه می رسد، هیچ افسر یا ماموری برای سازماندهی نیروها در جوخه ها یا گروهان ها حضور ندارد. در عوض، کمیسرهای سیاسی این افراد را برای عبور از رود ولگا در روز روشن سوار قایق می کنند و به هواپیماهای آلمانی اجازه می دادند تلفات زیادی وارد کنند. در زندگی واقعی، واحدهای شوروی زیر پوشش تاریکی شب از رودخانه عبور می کردند.

در استالینگراد به واحد زیتسف دستور داده می شود که به طور دسته جمعی به سمت آلمانی ها حمله ور شوند. تنها به نیمی از آن ها تفنگ داده می شود و به بقیه گفته می شود که به دنبال آن ها بروند و تفنگ های مردگان را بردارند. این تصویر بر اساس حوادثی محدود در طول سردرگمی ناشی از حمله غافلگیرانه آلمان در سال ۱۹۴۱ روایت می شود و قطعاً هرگز یک استراتژی عمدی نبوده است. هیچ مدرکی وجود ندارد که سربازان شوروی بدون اسلحه به استالینگراد فرستاده شده باشند. آن ها همچنین علیه مسلسل ها دست به حمله دسته جمعی نمی زدند، استراتژی غیرمنطقی که به وضوح احمقانه است. اما همه این بی دقتی ها بی اهمیت است، زیرا طرح اصلی داستان حول دوئل بین زایتسف و یک تک تیرانداز آلمانی به نام سرگرد اروین کونیگ می چرخد. چنین تک تیرانداز آلمانی در اسناد تاریخی یافت نشده است و بیشتر مورخان بر این باورند که شوروی در واقع این شخصیت را ساخته تا ارزش تبلیغاتی زایتسف را بالا ببرد.

۴- فتح عقبه در Lawrence Of Arabia (1962)

لارنس عربستان یکی از بهترین فیلم های تمام دوران ها محسوب می شود، اما این بدان معنا نیست که در به تصویر کشیدن ماجراهای تاریخی دست به داستان پردازی نزند. قبل از همه این که چگونه عوده ابو طاعی از یک مرد با فرهنگ و باهوش به یک فرد بیرحم و حریص تبدیل شد، در حالی که یکی از اعضای خانواده لارنس گفته بود که کار سختی در شناسایی برادرش داشته است. بخش زیادی از فیلم بر روی حمله مشهور به بندر عقبه در دریای سرخ متمرکز است. این بندر از حمله از طریق ساحل محافظت می شد، اما لارنس طرحی برای تصرف این شهر از طریق عبور یک گروه کوچک از طریق صحرای نفود ترسیم کرد که به آن ها اجازه می داد از روی زمین به عقبه حمله کنند. فیلم تا اینجا را درست به تصویر کشیده اما در ارائه تصویری واقعی از جزییات این ماجرا کمی مشکل دارد.

برای شروع، فیلم، صحرای نفود را به عنوان دریایی باشکوه از تپه های شنی طلایی مواج به تصویر می کشد. در واقع بیشتر مناطقی که لارنس از آن ها عبور می کرد دشت های ماسه ای بودند. در طول مسیر، لارنس یک عرب را که در بیابان رها شده بود نجات می دهد. در فیلم، عرب ها از او مانند یک قهرمان استقبال کرده و به او یک ردای زیبا مختص اعراب بدوی هدیه می دهند، و بدین ترتیب به شکلی سمبلیک او را به عنوان یکی از خودشان می پذیرند. اما به گفته خود لارنس، او در آن زمان، از شش ماه قبل ردای بدوی می پوشید. و اعراب فکر می کردند که عملیات نجات متهورانه او دیوانه وار بوده و او را به خاطر به خطر انداختن جان دو نفر به جای یک نفر سرزنش کرده بودند.

در یکی از مشهورترین صحنه های فیلم، لارنس گروهی از سواره نظام را مستقیماً به داخل شهر هدایت می کند. در واقعیت، این حمله مهم سواره نظام در ۶۵ کیلومتری عقبه، در یک پاسگاه کوچک به نام اباء اللسان اتفاق افتاد. تعداد نیروهای لارنس در این پاسگاه نزدیک به سه به یک از عثمانی ها بیشتر بود اما همچنان نتوانستند آن ها را از پاسگاه بیرون برانند. لارنس در نهایت با دشنام و توهین اعراب را به حمله فرا خواند و آن ها، و نه لارنس، این حمله را به سمت پاسگاه هدایت کردند. او سعی کرد در این حمله شرکت کند، اما به طور تصادفی شتر خود را از ناحیه سر مورد هدف قرار داد و به طرز رقت انگیزی باری به زمین افتاد. روز بعد عقبه بدون هیچ حادثه ای تصرف شد.

۳- نبرد گتیسبورگ در Gettysburg (1993)

هنگامی که نیو لاین سینما اقتباس سینمایی رمان برنده جایزه پولیتزرِ مایکل شارا را منتشر کرد، آن ها به خود می بالیدند که این فیلم « حتی تا چکمه ها نیز دارای اعتبار تاریخی است». اما این بدان معنا نیست که جزئیات اندکی در این فیلم برای عدم صحت تاریخی شان، برای انتخاب توسط تاریخدانان وجود ندارد. اول از همه اینکه بسیاری از سیاهی لشکرهای فیلم یک سری علاقمندان به جنگ های داخلی آمریکا بودند که خودشان یونیفرم هایشان را تهیه کرده بودند. این یک صرفه جویی قابل توجه برای سازندگان فیلم بود، اما به این معنی بود که یونیفرم ها برای نمایش دقیق سربازان خسته و فرسوده در گتیسبورگ بیش از حد دست نخورده و تمیز بودند. بسیاری از سربازانی که در این فیلم به تصویر کشیده می شوند بیش از حد شاداب و سرحال بودند در حالی که سربازان واقعی صدها کیلومتر را راه رفته و قاعدتاً خسته و تکیده بودند.

در یک لحظه ژنرال لی با سربازی دست می دهد که وقتی دستش را دراز می کند یک ساعت مچی روی دستش دیده می شود. فیلم با گزارش سرباز پیشاهنگ هریسون به لانگ استریت در صبح روز ۳۰ ژوئن آغاز می شود. هریسون واقعی باید لانگ استریت را از تحرکات نیروهای اتحاد در ۲۹ ژوئن مطلع می کرد. رویارویی خشمگینانه لی با ژنرال هث بر سر درگیری اولیه او در اواخر روز اول ژوئیه اتفاق افتاد، نه در طول درگیری در همان روز. صحنه مشهوری که در آن پدر کوربی به تیپ ایرلندی عفو می دهد در صبح روز دوم ژوئیه اتفاق نیفتاد، بلکه در بعد از ظهر درست قبل از اینکه به جنگ بروند اتفاق افتاد.

توپ های نیروهای کنفدراسیون را می توان دید که منفجر می شوند، اما جنوبی ها در واقع حتی یک توپ را در این نبرد از دست ندادند. در فیلم، ژنرال کمپر ۳۲ سال پیش از مرگ واقعی اش در سال ۱۸۹۵، در حال مرگ از یک زخم مهلک به تصویر کشیده شده است. اما قابل توجه ترین تغییر این است که فیلم چگونه حمله بدون خونریزی و کشتار پیکت را به تصویر می کشد. یک شاهد عینی این حمله را «طوفان خشونتی که در آن بقایای انسان به معنای واقعی کلمه فضا را پر کرده بود» توصیف کرده است. سازندگان فیلم احتمالاً خشونت این سکانس را برای حفظ رتبه PG فیلم تقلیل دادند، اما نتیجه یک صحنه ماست مالی شده است که یک منتقد آن را «رژه ای بسیار غیر خشونت آمیز، تمیز و قهرمانانه» توصیف کرده است.

۲- سقوط آلامو در The Alamo (1960)

سازندگان فیلم آلامو در سال ۱۹۶۰ تلاش کردند تا این فیلم را به عنوان تصویری وفادارانه از نبرد واقعی به مخاطبان نشان دهند. کارگردان، تهیه کننده و ستاره فیلم – جان وین – ادعا کرده بود که لوکیشن ها و طراحی صحنه براساس «طرح های اولیه» آلامو ساخته شده اند. چنین طرح های اولیه ای وجود نداشت و طراحی صحنه به شدت نادرست فیلم اغلب محصول تخیل کارگردان هنری ال ایبارا هستند. همچنین وین مدعی بود که سناریونویس فیلم، جیمز گرانت، تحقیقات کاملی در مورد این نبرد انجام داده بود. اگر گرانت این کار را کرده بود، هیچ کدام از تحقیقاتش را در فیلمنامه دخیل نکرده است. فیلمنامه گرانت کاملاً تخیلی و ساختگی بود، تا جایی که دو مورخی که به عنوان مشاور استخدام شده بودند، با عصبانیت محل فیلمبرداری را ترک کردند. هر دو مورخ بعدها درخواست کردند که نامشان از تیتراژ فیلم حذف شود.

حتی سخت است که بگوییم باید از کجای فیلم شروع کنیم، فیلمی که مورخان آن را حاوی «نه یک کلمه، نه یک شخصیت، نه یک لباس، یا رویداد که به هر طریقی با واقعیت تاریخی مطابقت داشته باشد» توصیف کرده اند. حتی نمی توان جغرافیای داستان را درست دانست، در حالی که فیلم به طور غیرقابل دفاعی ادعا می کند آلامو در ریو گرانده واقع شده است. نسخه سینمایی این نبرد بر توپباران گسترده توسط توپ های مکزیکی تمرکز دارد. دیوی کروکت با بازی وین حتی رهبری یک گروه را برای منفجر کردن بزرگ ترین توپخانه مکزیک بر عهده می گیرد. در واقعیت، مکزیکی ها تنها قطعات کوچک میدانی توپخانه را در میدان نبرد مستقر کرده بودند. در صورت استفاده از توپ های سنگین، آلاموی خشتی به طور کامل ویران می شد.

در صحنه نبرد نهایی فیلم، کروکت خود را فدا می کند تا انبار باروت را منفجر نماید. در واقعیت، یکی از نیروهای مدافع به نام رابرت ایوانز تلاش کرد تا باروت را با مشعل مشتعل کند اما قبل از ورود به انبار باروت مورد اصابت گلوله قرار گرفت. اگر فیلم به این موضوع اشاره می کرد که چرا او به آلامو رفته یا مردان آنجا برای چه می جنگیدند، شاید فداکاری داستانی کروکت می توانست معنی دارتر می شد. اما وین می خواست این فیلم استعاره ای از جنگ سرد باشد، جایی که آمریکایی های وطن پرست را در حال مبارزه با یک دیکتاتوری شیطانی نشان دهد، که اگر حواشی واقعی انقلاب تگزاس مبهم باقی می ماند، بهتر عمل می کرد.

۱- نبرد کوپنز و گیلفورد در فیلم The Patriot (2000)

داستان فیلم میهن پرست نشان می دهد که چگونه هالیوود با به تصویر کشیدن ظرافت های تاریخ واقعی مشکل دارد. در اصل، میهن پرست قرار بود بیوگرافی فرانسیس ماریون باشد، یک مبارز چریکی در باتلاق های کارولینای جنوبی در طول جنگ های انقلاب آمریکا. ماریون شخصیت جذابی بود که تاکتیک های کمین او می توانست تضاد جالبی با سبک مبارزه ای ایستادن و شلیک کردن، سبک جنگیدن مورد عقاله جرج واشنگتن ایجاد کند؛ اما این فیلم هرگز ساخته نشد. ساده بگوییم، مشکل این بود که زندگی ماریون در قالب فیلم های اکشن استاندارد هالیوود جای نمی گرفت.

در میان بی دقتی های دیگر، او برده دار بود و در جریان جنگ بیرحمانه فرانسه و سرخپوستان در مبارزه علیه چروکی ها جنگیده بود. او همچنین فرزندی نداشت، اما فیلمنامه نویس می خواست فیلم «مسئولیت های متضاد اصول اخلاقی و والد بودن» را به تصویر بکشد. بنابراین این شخصیت به بنجامین مارتین تغییر نام داد و ترکیبی از حداقل پنج شخصیت تاریخی بود. بنجامین مارتین خیالی، به وضوح، برای مخاطبان امروزی سینما خوشایندتر از ماریون است. برخلاف ماریون، مارتین قبل از شروع فیلم تمام برده هایش را آزاد می کند. خوشبختانه، به هر حال همه آن ها به طور غیرقابل توجیهی به کار در مزرعه او ادامه می دهند.

به نظر می رسد که خیلی ساده می شد مارتین را به عنوان صاحب یک مزرعه ی پنبه عظیم به تصویر نکشید، اما مناظر این مزرعه قطعاً زیبا هستند. در حالی که مارتین به انجام قتل عام در طول جنگ فرانسه و سرخپوستان اعتراف می کند، اما این قتل عام شامل کشتن سربازان دشمنی بوده که کمی قبل تر زنان و کودکان را قتل عام کرده بودند. در واقع ماریون چنین قتل عامی را انجام نداده، اما به تخریب ساختمان ها و منابع غذایی کمک کرد، به این امید که چروکی ها (شامل زنان و کودکان) در طول زمستان از گرسنگی بمیرند. این استراتژی ایده مارتین نبود و او واقعاً از آن وحشت زده شده بود، اما هنوز هم خوشحال شدن از رستگاری مارتین ساده نیست.

اما ظاهراً سازندگان هنوز نگران بودند که ممکن است مارتین از نظر اخلاقی بیش از حد مبهم باشد. بنابراین آن ها دشمنان انگلیسی او را به شروران شبه هیولایی تبدیل کردند که هر وقت برایشان ممکن بود با اشتیاق مرتکب جنایات جنگی می شدند. در یک صحنه، کت قرمزهای بریتانیایی کل مردم شهر را در یک کلیسا زندانی کرده و آن را به آتش می کشند. این اتفاق در طول جنگ انقلاب آمریکا رخ نداد، اما بسیار شبیه به قساوت مشهور آلمان در جنگ جهانی دوم بود. مطابق انتظار، بریتانیایی ها از اینکه نیاکانشان شبیه نازی ها به تصویر کشیده شوند خوششان نمی آمد. متاسفانه، آن ها بیش از حد ماجرا را اصلاح کردند و بسیاری از روزنامه های بریتانیایی مقالاتی را منتشر کردند که ادعا می کرد ماریون تجاوزگری بوده که «سرخپوستان را برای تفریح شکار می کرد». جالب اینجاست که به نظر نمی رسد فرانسیس ماریون واقعی نسبت به انگلیسی ها بدگمان بوده باشد، زیرا او بعداً مخالفت خود را با مجازات آمریکایی هایی که برای بریتانیایی ها جنگیده بودند، اعلام کرد.

نبرد نهایی فیلم بدون نام و اغلب ساختگی است، اگر چه از نبردهای کوپنز و گیلفورد کورت هاوس استفاده می کند. در کوپنز، رهبر شبه نظامیان، دانیل مورگان، به سربازانش دستور داد که پیش از عقب نشینی، دو گلوله شلیک کنند و کت قرمزها را به تله بیندازند. در فیلم، هم ژنرال ناتانیل گرین و هم همتای بریتانیایی اش، ژنرال چارلز کورنوالیس در این نبرد بی نام حضور داشتند. هیچ کدام در کوپنز نبودند، اما هر دو در نبرد گیلفرد کورت هاوس حضور داشتند. میدان نبرد در این فیلم نیز شباهت زیادی به میدان نبرد گیلفورد کورت هاوس داشت.