آیا سریال «بازی تاج و تخت» ارزش دوباره دیدن را دارد؟

سریال فانتزی «بازی تاج و تخت» (Game of Thrones) سرویس اِچ‌بی‌او، از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹  تلویزیون را به قبضه ی خود درآورده بود. «بازی تاج و تخت» که بر اساس مجموعه کتاب «نغمه یخ و آتش» (A Song of Ice and Fire) اثر جورج آر. آر. مارتین نوشته شده بود (مجموعه ای که نگارش آن هنوز ادامه دارد)، مورد تحسین هم منتقدان و هم تماشاگران در سرتاسر دنیا قرار گرفت. در زمان پخش اولین فصل سریال، هر قسمت به طور متوسط ۲/۵ میلیون بیننده داشت. تا زمان پخش قسمت پایانی سریال، متوسط تعداد بینندگان هر قسمت از تمامی پلتفرم ها به ۱۱/۹ میلیون نفر رسید.

اما با وجود این آمار و ارقام تحسین برانگیز، با جلوتر رفتن داستان، «بازی تاج و تخت» با افت کیفی واضحی مواجه شد. فصل پایانی «بازی تاج و تخت» بسیاری از طرفداران این سریال را خشمگین و مأیوس کرد و قسمت پایانی آن را یکی از بحث برانگیزترین پایان بندی های تاریخ سریال های تلویزیونی می دانند، چرا که دو دستگی بزرگی میان طرفداران این سریال به وجود آورد. بعد از آن برای بسیاری از طرفداران «بازی تاج و تخت» این سؤال مطرح شد که آیا تماشای دوباره ی ۸ فصل این سریال ارزش صرف وقت و انرژی را دارد، وقتی از ناامیدی ای که انتظارتان را می کشد باخبرید؟

مسیر پرفراز و نشیب سریال تا انتها

«بازی تاج و تخت» در ۴ فصل ابتدایی خود که تبعیت زیادی از ۳ کتاب اول مارتین داشت، از کیفیت بالایی برخوردار بود. با این حال، از فصل پنجم همه چیز رو به افول رفت. سریال از منبع اصلی فاصله گرفت، سرعت روایت را بیشتر و شخصیت های اصلی را حذف کرد. شخصیت ها گویی یکباره از جایی به جایی دیگر سفر می کردند، در حالی که تا پیش از آن، چندین اپیزود طول می کشید تا شخصیت ها به مقصد خود برسند. علاوه بر این، «بازی تاج و تخت» از نظر غیر قابل پیش بینی بودن قابل پیش بینی شد، چرا که مخاطبان از زمانی دیگر انتظار وقوع مرگ ها و اتفاقات شوکه کننده را داشتند. در حالی که تا پیش از آن، غیر قابل پیش بینی بودن یکی از خصوصیات بارز این سریال بود.

در فصل هشتم «بازی تاج و تخت» یعنی آخرین فصل بود که همه چیز به طور کامل از هم فروپاشید. در این مرحله، سریال به طور کامل از اثر مارتین دور شده بود و دیگر هیچ تبعیتی از آن نداشت. اِچ‌بی‌او تعداد قسمت های سریال را از میزان معمول که ۱۰ قسمت بود به ۶ قسمت کاهش داد. از ابتدا به نظر نمی رسید این تعداد قسمت زمان کافی ای برای به نتیجه رساندن داستان باشد. و همینگونه هم شد. شخصیت پردازی ها (و مرگ ها) و نقاط عطف داستان به طرز غیرضروری شتاب زده بودند، به ویژه در خصوص وایت واکرها.

در اولین سکانس «بازی تاج و تخت» هیچ شخصیت اصلی ای وجود نداشت و سریال با وایت واکرها آغاز شد. از آن زمان، طرفداران «بازی تاج و تخت» منتظر حمله ی وایت واکرها به دنیای خیالی وستروس بودند. وقتی وایت واکرها از دیوار یخی عبور کردند، سریال به قسمت پایانی فصل هفتم رسیده بود. بعد از آن ۶ قسمت دیگر برای به تصویر کشیدن حمله ی وایت واکرها باقی ماند اما سریال حمله ی آن ها را کوتاه کرد و آن را به تنها ۳ قسمت خلاصه کرد. وایت واکرهای به ظاهر شکست ناپذیر حتی موفق به فتح «شمال» نشدند. نبرد آن ها تنها یک قسمت به طول انجامید که مملوء از سکانس های تاریک و مرگ های پیش بینی شده بود. اینکه جان اسنو و نایت کینگ با یکدیگر وارد مبارزه ی رو در رو نشدند، بسیاری از طرفداران «بازی تاج و تخت» را مأیوس کرد.

فینال بحث برانگیز سریال

طرفداران «بازی تاج و تخت» امیدوار بودند که سریال در چند اپیزود پایانی دوباره روی پای خود بایستد، اما این اتفاق رخ نداد. از فصل اول، دنریس تارگرین (امیلیا کلارک) یکی از اخلاق مدارترین شخصیت های داستان به تصویر کشیده شد، قهرمانی برای مردم عادی. اما در عرض تنها ۲ اپیزود، سریال او را به یک مجنون تشنه به خون تبدیل کرد. سیر افول دنریس با تبدیل شدن از قهرمان به یک شخصیت شرور می توانست به طرز زیبایی تراژیک و حتی منطقی باشد اگر سریال آن را به درستی به تصویر می کشید. اما نویسنده ها در پرداخت آن عجله کردند و یکی از بهترین شخصیت های سریال را در چشم برهم زدنی از میان بردند.

اما مشکلات به همینجا ختم نشد. پایان بندی سریال برعهده ی تیریون لنیستر (پیتر دینکلیج) گذاشته شد که حرف هایش همیشه گویی بار سنگینی داشتند، حتی زمانی که در زندان در غل و زنجیر بود. برن استارک (ایزاک همپستد رایت) پادشاه شد، با اینکه کمترین نقش را در داستان داشت. و از همه بدتر اینکه با شخصیت مرد اصلی داستان، جان اسنو (کیت هرینگتون) مانند یک نقش کوچک و فرعی رفتار شد که هیچ ارتباطی با پیشینه ی حماسی او نداشت، پیشینه ای که یکی از رازگشایی ها و چرخش های داستانی اصلی سریال بود.

اما سیر داستان را نباید نادیده گرفت

علیرغم پایان بندی پرفراز و نشیب «بازی تاج و تخت» و گلایه های فراوان از آن، باید گفت که بله این سریال به طور حتم ارزش دوباره دیدن را دارد. پایان بندی یک سریال مهم است، اما سیر داستان است که در اولویت قرار دارد. و «بازی تاج و تخت» سیر داستانی گسترده ای دارد. سریال در بخش عمده ی خود خط داستانی و شخصیت هایش را با مهارت در دنیای خیالی و گسترده ی خود پیش می برد، آن ها را به تدریج در هم می آمیزد و تبدیل به یک داستان حماسی و منسجم می کند. «بازی تاج و تخت» رویکردی جدی نسبت به منبع فانتزی خود در پیش می گیرد و گهگاه بیشتر به یک درام سیاسی یا خانوادگی می ماند. این سریال به شکلی درخشان عناصر فانتزی کلاسیک را با یک بستر واقع گرایانه ترکیب می کند، امری که جادوی درون دنیای مارتین را به نحوی باورپذیر می کند. اژدهایان، افسون ها، زامبی ها و وایت واکرها؛ «بازی تاج و تخت» کاری می کند که همه ی این ها واقعی به نظر برسند. به علاوه، این سریال، امکانات زندگی بخشی به این عناصر را داشت، از بودجه گرفته تا جلوه های ویژه تصویری و تیم های چهره پردازی.

مناظر خیره کننده، سکانس های نبرد حیرت انگیز، طراحی لباس نکته سنجانه و بازی های درخشان گروه پرتعداد بازیگران «بازی تاج و تخت» هم به باورپذیری سریال کمک کرد. برخلاف دیگر سریال ها و فیلم های فانتزی، «بازی تاج و تخت» به طور حتم اثری ویژه ی بزرگسالان است. صحنه های خشن و جنسی، ناسزاگویی و مشکلات خانوادگی؛ این سریال همه ی آن ها را دارد. و در نهایت اینکه در تماشای دوباره هم به همان اندازه ی بار اول از این سریال لذت خواهید برد.