بمباران هولناک توکیو در جنگ جهانی دوم؛ مرگبارترین حمله هوایی تاریخ

صحنه آغازین جدیدترین انیمه اتوبیوگرافی هایائو میازاکی به نام پسر و مرغ ماهیخوار (The Boy and the Heron)، بمباران های توکیو را به تصویر می کشد و هواپیماهای جنگنده بمب‌هایی بر روی توکیو می‌ریزند و شهر را در آتش فرو می‌برند.

این فیلم از سال ۱۹۴۳ آغاز می‌شود، دو سال پس از حمله پرل هاربر که موجب ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم شد. جنگ اقیانوس آرام، نامی بود که به جنگ‌های روی داده در شرق آسیا و مناطق اطراف آن داده شده بود که طی آن نیروهای متفقین در برابر ژاپن قرار گرفتند و میلیون‌ها کشته از هر دو طرف به جا گذاشت.

بمباران‌های هوایی گسترده بر فراز ژاپن، همانند صحنه‌ای که در این انیمه نمایش داده شده، بخش محوری تاکتیک‌های نظامی متفقین بود. یکی از این بمباران‌ها در سال ۱۹۴۵ بر فراز توکیو، مرگبارترین حمله هوایی تاریخ بشر بود که تعداد کشته‌شدگان آن از بمباران اتمی مشهور هیروشیما و ناکازاکی که منجر به پایان جنگ در همان سال شد، هم بیشتر است.

عملیات «میتینگ هاوس»

در ساعات اولیه ۱۰ مارس ۱۹۴۵، ۲۷۹ فروند بمب‌افکن آمریکایی بی-۲۹ در ارتفاع پایینی از فراز توکیو گذشتند و حدود ۱۷۰۰ تن بمب آتش‌زا را بر روی شهر خواب‌آلود پایین ریختند. این حمله با نام رمز عملیات «میتینگ هاوس»، اوج بمباران‌های قبلی ژاپن بود که از ژوئن ۱۹۴۴ آغاز شده بود. در حملات اولیه، نیروی هوایی ارتش آمریکا روی حملات دقیق به تأسیسات صنعتی ژاپن متمرکز بود، اما این حملات موفقیت چندانی نداشت.

ژنرال کرتیس لمی که به فرمانده ای سختگیر که خواسته‌های بی‌پایانی داشت معروف بود، تاکتیک‌های نیروی هوایی را زیر و رو کرد. او بمباران دقیق را با بمباران منطقه‌ای و بمب‌های مرسوم را با بمب‌های آتش‌زا جایگزین نمود. لمی شب ۹ مارس و ساعات اولیه ۱۰ مارس را به دلیل آب و هوای خشک و بادی انتخاب کرد تا آتش بتواند بر روی ساختمان‌های چوبی توکیو گسترش یابد.

مرگبارترین بمباران هوایی تاریخ

این بمباران هوایی سریع، کشنده و بی‌رحم بود. بارش های آتشین بمب‌ها هر چیزی را که لمس می‌کرد از بین می‌برد و آتش‌ به سرعت در سراسر شهر گسترش می یافت. بنا بر گزارش‌های شاهدان عینی، تقریباً همه‌چیز سوخت؛ خانه‌های چوبی، حصیرهای تاتامی، موی مردم، لباس‌ها و حیوانات‌شان.

هارویو نیهی که آن زمان ۸ ساله بوده گفته است: «نوزادان روی پشت والدینشان در حال سوختن بودند. آنها با نوزادانی که روی پشتشان در حال سوختن بودند، می‌دویدند.»

بوی سوختن گوشت انسان آنچنان قوی بود که خلبانان بمب‌افکن مجبور به استفاده از ماسک اکسیژن شدند تا از استفراغ جلوگیری کنند.

گزارش‌های تاریخی جزئیاتی از کنده شدن پوست انسان های زندهای که برای پناه داخل آب رفته بودند و له شدن مردم در ازدحام برای فرار از طوفان آتش را ثبت کرده‌اند. اکثر مردم بر اثر مسمومیت با منواکسیدکربن و کمبود اکسیژن پس از آتش‌سوزی‌ها جان باختند.

این حمله به کشته شدن ۱۰۰ هزار نفر از مردم ژاپن و مجروح شدن یک میلیون نفر دیگر – اغلب غیرنظامیان – منجر شد که آنرا مرگبارترین حمله هوایی در تاریخ بشر ساخته است. یک میلیون نفر نیز بی‌خانمان شدند. (تلفات اولیه برآورد شده بمباران‌های اتمی هیروشیما و ناکازاکی به ترتیب ۷۰,۰۰۰ و ۴۰,۰۰۰ نفر تخمین زده شده است)

لمی بعدها به وحشتناک بودن بمباران‌های هوایی توکیو اقرار کرد، اگرچه همچنان پشت تصمیم خود می‌ایستاد. او در نقل‌قول معروفی گفته است: «کشتن ژاپنی‌ها در آن زمان احساس بدی به من نمی‌داد. فکر کنم اگر جنگ را می‌باختم، به عنوان یک جنایتکار جنگی محاکمه می‌شدم.»

پس از پایان جنگ جهانی دوم، از لمی به عنوان یک قهرمان تقدیر شد و به حرفه خود ادامه داد. در سال ۱۹۶۱ او به ریاست ستاد نیروی هوایی ایالات متحده منصوب گردید و خواستار بمباران جایگاه‌های موشک‌های هسته‌ای کوبا شد.

در توکیو، گروهی از بازماندگان این بمباران پول جمع‌آوری کردند و موزه‌ی بمباران ها و خسارات جنگی توکیو را در سال ۲۰۰۲ تأسیس نمودند. این موزه کوچک تلاش دارد تا به یادآوری آن بمباران مرگبار و ادای احترام به کشته‌شدگانش بپردازد.

نیهی، یکی از بازماندگان در ۲۰۲۰ گفته است: «از تکرار تاریخ بیمناکم.»