«گودال ۹۴»؛ همه چیز در مورد گورستان رآکتورهای هسته ای نیروی دریایی ایالات متحده

نیروی دریایی آمریکا به خاطر ساخت زیردریایی های هسته ای و تنها زیردریایی های هسته ای برای گشت و گذار بی دردسر در اقیانوس های جهان به خود می بالد. با این حال، وقتی یک زیردریایی بازنشسته می شود، رآکتور آن باید به جایی برود، و در این مورد، آنجا سایت هانفورد (Hanford Site) است، یک تاسیسات فدرال در شرق ایالت واشنگتن. امروزه بیش از ۱۳۰ مخزن بتنی حاوی سطوح خطرناکی از تشعشعات هسته ای در گودال ۹۴ (Trench 94) نگهداری می شوند و قرار است طی چند دهه آینده تعداد بیشتری به آن ها بپیوندند.

نیروی دریایی هسته ای

نیروی دریایی ایالات متحده اولین زیردریایی هسته ای خود به نام یو اس اس ناوتیلوس (USS Nautilus) را در سال ۱۹۵۴ به آب انداخت. انرژی هسته ای به دو صورت زیردریایی ها را متحول کرد: اول اینکه زیردریایی که با انرژی اتمی کار می کند، برد نامحدودی دارد و به آن اجازه می دهد بدون نگرانی از سوخت، عملاً در هر نقطه از اقیانوس ها حرکت کند. غذا و استقامت انسان تنها عوامل محدودکننده مدت زمان حضور زیردریایی ها در دریا هستند. رآکتورهای زیردریایی معمولاً می توانند نزدیک به دو دهه سوخت هسته ای مورد نیاز خود را تامین کنند و سوخت گیری مجدد در زمان حضور در حوضچه خشک یک گزینه است.

دومین مزیت زیردریایی های هسته ای در استقامت زیر آب نهفته است. زیردریایی های دیزلی باید در هنگام غوطه ور شدن در آب از برق باتری استفاده کنند، زیرا در زیر آب، هوای کافی برای راه اندازی موتورهای دیزلی وجود ندارد. این باتری ها باید به صورت دوره ای شارژ شوند و تنها راهی که یک زیردریایی می تواند این کار را انجام دهد، راه اندازی موتورها است. در نتیجه زیردریایی های دیزلی – الکتریکی باید به طور مکرر به سطح آب بیایند یا تا عمق اسنورکل (لوله تنفسی) بالا بیایند، جایی که زیردریایی می تواند یک لوله غیرقابل شناسایی را بالا ببرد و هوای تازه بگیرد.

در زمان جنگ، نیاز به آمدن به سطح آب به شکل دوره ای یک عیب بزرگ برای زیردریایی های دیزلی – الکتریکی است، زیردریایی هایی که باید هر چند روز یک بار به سطح آب بیایند. بنابراین، یک شکارچی صبور تنها باید منتظر بماند تا یک زیردریایی به ناچار به سطح آب بیاید یا اسنورکل خود را بالا بیاورد. سیستم های پیشرانه جدید و به اصطلاح مستقل از هوا می توانند این مدت را به چند هفته افزایش دهند، اما هنوز هم نمی توانند زیردریایی های هسته ای را شکست دهند، زیردریایی هایی که به اکسیژن نیاز ندارند و در نتیجه می توانند تا ابد زیر آب بمانند.

محصول جانبی برتری دریایی

در سال ۱۹۵۹، نیروی دریایی آمریکا ناو USS Blueback را به آب انداخت که به عنوان آخرین زیردریایی دیزلی – الکتریکی ایالات متحده شناخته می شد. از آن زمان به بعد، تمام زیردریایی های آمریکایی از نیروی هسته ای استفاده کرده اند که به آن ها توانایی بی سابقه ای در واکنش به بحران ها می دهد و در مورد زیردریایی های با قابلیت حمل موشک های بالستیک، تا بدون شناسایی شدن، به گشت و گذار در زیر آب با سلاح های هسته ایشان بپردازند.

در طول چهار دهه گذشته، این امر منجر به جریان مداوم زیردریایی های هسته ای بازنشسته شده است. به عنوان بخشی از فرآیند اسقاط، سوخت هسته ای خارج شده و به آزمایشگاه ملی آیداهو ارسال می شود و یک رآکتور به شدت آلوده باقی می ماند. زیردریایی مانند یک سالامی برش داده شده و بخشی که رآکتور در آن قرار داشته برداشته می شود. این بخش شامل بدنه فولادی HY-80، لایه محافظ سربی رآکتور، و اینکونل ۶۰۰، یک آلیاژ فلزی مقاوم در برابر دما و اشعه است.

فرآیند اسقاط در کارخانه کشتی سازی دریایی Puget Sound در برمرتون، واشنگتن انجام می شود. سپس «خمره های خشک» استوانه ای و به دقت بریده شده را از طریق قایق از کارخانه به پایین خط ساحلی و سپس به بالای رودخانه کلمبیا می برند. این «خمره ها» در بندر بنتون تخلیه شده و سپس به سایت هانفورد واقع در شرق واشنگتن منتقل می شوند.

هانفورد که توسط وزارت انرژی آمریکا اداره می شد، در سال ۱۹۴۳ برای پشتیبانی از پروژه منهتن تاسیس شد. سایت هانفورد اولین مرکز تولید پلوتونیوم در جهان بود که آن را برای آزمایش هسته ای ترینیتی، اولین انفجار هسته ای، و ساخت بمب مرد چاق که در ناکازاکی ژاپن انداخته شد، تولید کرد.

هنگامی که آن ها به هانفورد می رسند، خمره ها به گودال ۹۴ منتقل می شوند که یک گودال به طول حدود ۳۰۰ متر در فضای باز است. در حال حاضر، ۱۳۶ خمره در نقشه گوگل مپ در این مکان قابل مشاهده است که هر کدام بقایای یک زیردریایی هسته ای هستند و به دقت در پنج ردیف مرتب شده اند.

این خمره ها که با نام مخازن با یکپارچگی بالا (HIC) شناخته می شوند، برای نگه داشتن رآکتورها به مدت ۳۰۰ سال و تحمل در صورت افتادن از ارتفاع ۱۰ متری طراحی شده اند. این خوب است، زیرا به گفته نیروی دریایی، هر رآکتور حدود ۲۵,۰۰۰ کوری تشعشع باقی می گذارد، که به احتمال زیاد برای کشتن یک نفر در چند ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض آن کافی است. با این حال، این امر بعید به نظر می رسد، زیرا منطقه به شدت محافظت شده است و باز کردن دریچه ها عامدانه دشوار شده است.

با این حال محتویات صندوق ها خطرناک است. به دلیل واپاشی رادیواکتیو، تعداد کوری ها به تدریج کاهش می یابد، اما هر خمره پس از ۱۰۰۰ سال هنوز ۲۵۰ کوری تشعشع هسته ای دارد.

فرصت های رشد

با بازنشسته شدن زیردریایی های هسته ای نسل اول نیروی دریایی, تعداد خمره ها در گودال ۹۴ به طور پیوسته در طول سال ها افزایش یافته است. خمره های جدید از جریان مداوم بازنشسته شدن زیردریایی های کلاس Los Angeles هستند که با جایگزینی کلاس جدیدتر ویرجینیا بازنشسته می شوند. در آینده ای نزدیک، هشت رآکتور از اولین ناو هواپیمابر هسته ای به نام یو اس اس انترپرایز و در نهایت ناوهای کلاس نیمیتز که با بالا رفتن سنشان بازنشسته خواهند شد، نیز به این خمره ها خواهند پیوست. اواخر دهه ۲۰۲۰ شاهد بازنشسته شدن زیردریایی های دارنده موشک بالستیک و کروز در کلاس اوهایو خواهیم بود و رآکتورهای آن ها نیز به گودال ۹۴ خواهند رفت. به طور کلی، گودال ۹۴ طی ۲۰ سال آینده حدود ۵۰ بشکه جدید را به چشم خواهد دید.

سخن پایانی

نیروی دریایی هسته ای آمریکا هزینه بالایی دارد: هر ناو یا زیردریایی هسته ای در نهایت مواد بسیار رادیواکتیوی تولید می کند که برای بیش از ۱,۰۰۰ سال خطرناک هستند.

آیا افزایش عملکرد کشتی های جنگی هسته ای ارزش گذاشتن باری بر دوش آیندگان بدون رضایت آن ها را دارد? مسلماً اینکه آیا این نسل های آینده نیز وجود داشته باشند یا خیر, به این بستگی دارد که آیا ما قادر به جلوگیری از جنگ یا جنگ هایی در مقیاس بزرگ در طول زندگی خود خواهیم بود یا نه. نیروی دریایی هسته ای یکی از راه های جلوگیری از وقوع جنگ های بزرگ است که از قدرت بازدارندگی آن ها ناشی می شود.