استر رانتزن (Esther Rantzen)، مجری مشهور تلویزیون انگلیس، اعلام کرده است که به عضویت بنیاد خودکشی کمکی (Assisted Suicide) دیگنیتاس (Dignitas) در سوئیس درآمده است. او که اکنون به سرطان ریه مبتلاست، احتمال دارد در مراحل پایانی بیماری برای خودکشی کمکی به این بنیاد مراجعه کند.
یکی از بیمارانی که در سال ۲۰۲۱ با پرواز جت شخصی به دیگنیتاس رفت، جنت اپلیارد بود. او پس از سکته مغزی ناتوان‌کننده، ۲۵ هزار دلار از پس‌انداز عمرش را صرف خاتمه دادن به زندگی‌اش کرد. جنت با نوشیدن مواد مرگبار و درحالی‌که اعضای خانواده‌اش از راه دور با او تماس ویدیویی داشتند، به آرامی جان سپرد.
روند خودکشی کمکی دیگنیتاس شامل دو مصاحبه طولانی با پزشک است تا اطمینان حاصل شود فرد، آگاهانه و از روی اراده تصمیم به مرگ گرفته است. روز بعد از مصاحبه‌ها، شخص مایعی مرگبار می‌نوشد که باعث توقف کار قلب می‌شود.
هزینه استفاده از خدمات دیگنیتاس حدود ۲۵ هزار دلار به همراه هزینه پرواز یک‌طرفه است.
دختر جنت اپلیارد، چگونگی سفر مادرش به سوئیس برای خودکشی کمکی را توضیح داده است. جنت تصمیم خود مبنی بر پایان دادن به زندگی را با دو خواهرش نیز در میان گذاشته بود. روز قبل از حرکت به سوی سوئیس، سه خواهر تماس ویدیویی عاطفی و اشک‌باری برقرار کردند تا با یکدیگر وداع کنند.
پس از پرواز و رسیدن به یک ساختمان نه چندان جذاب در یک منطقه صنعتی، آنها توسط یک زن مهربان مورد استقبال قرار گرفتند و به آپارتمانی هدایت شدند. مدتی بعد یک پزشک سوئیسی برای گفتگو با جنت آمد. از او پرسید چرا می‌خواهد بمیرد؟ آیا متوجه است که نتیجه نهایی این روند مرگ خواهد بود؟ آیا می‌خواهد به خانه برگردد و دوباره فکر کند؟
جن و همسرش
روز بعد جنت مایع مرگباری را نوشید و جان سپرد. دخترش می‌نویسد: «من و خواهرم کنار تخت مادر نشستیم و دستانش را گرفتیم. او با خونسردی مایع مرگبار را نوشید. چشمانش را بست و ظرف چند ثانیه بیهوش شد. سینه مادر چند دقیقه بالا و پایین می‌رفت تا اینکه متوقف شد. ما در سکوت گریه کردیم.»
جنت و دخترش مندی
مندی می‌نویسد: «ترک کردن مادرم در یک کشور بیگانه شکنجه بود. او هفته‌ی بعد سوزانده می‌شد و خاکسترش برای ما فرستاده می‌شد. ما دوباره او را بوسیدیم؛ صورتش سرد شده بود. سپس ما را سوار تاکسی کردند تا سفر بازگشت به خانه را آغاز کنیم.»
دو هفته پس از بازگشت، مندی توسط پلیس بازجویی شده و تحت نظر قرار گرفت. بیش از یک سال طول کشید تا دادستانی حکم به عدم تعقیب کیفری او داد.
او می‌نویسد: «هزاران دلار برای وکیل هزینه کردیم. پلیس ریز حساب‌های بانکی ما را گرفت و مدارکی را ضبط کرد. آنها از دیگنیتاس خواستند که یادداشت‌های پرونده مادرم را ارائه دهد. آنها می‌خواستند ضبط صوتی‌ای را که مادرم در آن خواسته‌اش برای مردن را توضیح می‌داد، ببینند.»
او ادامه می‌دهد: «تحقیقات کیفری مانع سوگواری مادری شد که من او را عاشقانه دوست داشتم. من عصبانی و وحشت‌زده بودم؛ در حالی که تنها چیزی که می‌خواستم این بود که در خلوت عزاداری کنم.»
مستند «چگونه مردن: انتخاب سایمون» (How to Die: Simon’s Choice) که در سال ۲۰۱۶ از شبکه BBC Two پخش شد، سفر آقای سایمون بینر، مبتلا به بیماری تحلیل برنده عصبی را از زمان تشخیص تا مرگ دنبال می‌کند. دوربین‌ها او را در چند ماه پایانی زندگی‌اش با دوستان و خانواده دنبال کرده و بینندگان را با زندگی پرآشوب یک بیمار لاعلاج درگیر می‌کند.
پس از رسیدن آقای بینر به کلینیک خودکشی، صحنه‌هایی از صرف آخرین شام با دوستان و خانواده و سپس مرگ او در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۵ نشان داده می‌شود در حالی که همسر و چهار تن از دوستانش در کنار او بوده‌اند.
صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای از آقای بینر در حالی که روی تخت دراز کشیده و دست همسرش را گرفته، ثبت شده است. ضمناً پیام ضبط‌شده‌ای از او به همسرش پخش می‌گردد.
این مستند با واکنش‌های احساسی مخاطبان و کارشناسان همراه بود. به نظر می‌رسد این اثر، موضوع خودکشی کمکی را به صورتی تکان‌دهنده به تصویر کشیده است.
جان هاف، یکی از نخستین بریتانیایی‌هایی بود که به دیگنیتاس رفت. خانواده او عکسی از شام آخرشان در یک شب ماه آگوست ۲۰۰۶ منتشر کردند. آنها می‌دانستند این آخرین وعده‌ی مشترک آنها خواهد بود. زیرا آقای هاف قرار بود روز بعد در کلینیک معروف خودکشی کمکی دیگنیتاس در شهر سوئیس جان بسپارد.
احساسات متناقضی دور میز حاکم بود. جان هاف با خوش‌بینی به مرگ پیش رویش می‌نگریست. دو دختر او نیز که بنا بر درخواست پدر مراحل لازم را فراهم کرده بودند، از اطمینان پدرشان راضی بودند.
اما باربارا، همسر جان، که ۳۰ سال با او زندگی کرده بود، احساس متفاوتی داشت. او پر از امید بود که شوهر محبوبش صبر کند و با او به خانه بازگردد. اما این اتفاق نیفتاد و آرزویش برآورده نشد. باربارا در آن زمان گفته بود: «بسیار ناراحت بودم و پیوسته امیدوار بودم که جان صبر کند. اما در نهایت آن‌گونه که خواسته بود اتفاق افتاد.»
ای کاش این قانون در ایران هم بود.
اگه بود هم کسی ۲۰ هزار پوند نداشت😂😂😭😭