حتی فکر کردن به صدای کشیدن ناخن روی تخته سیاه ممکن است باعث چندش‌تان شود. محققان مدت‌هاست که به دنبال پاسخ این سوال هستند که چرا صدای جیغ‌مانند ناشی از کشیدن ناخن روی تخته سیاه باعث آزار ما می‌شود.
تحقیقات نشان داده است که این صدا فرکانسی مشابه گریه نوزاد و جیغ انسان دارد که با تقاضای کمک مرتبط است و درنتیجه واکنشی معادل همان موقعیت‌ها ایجاد می‌کند.
این صدای خراش پاسخی فیزیولوژیکی مانند افزایش ضربان قلب را برمی‌انگیزد و به جای رفلکس، باعث ایجاد تجربه‌ای احساسی می‌شود.
اغلب افراد صدای کشیدن ناخن روی تخته سیاه را «احساسی ناخوشایند» توصیف کرده‌اند.
مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۶ از سوی دکتر فرانسیس فسمیر، برنده جایزه ایگ‌نوبل، نشان داد که فرکانس‌های صدا در میانه این محدوده صوتی بسیار تحریک‌کننده و آزاردهنده بوده و شبیه به فریادهای اعلام خطر شامپانزه‌ها هستند.
محققانی که این مطالعه را انجام دادند بر این باورند که واکنش ما به صداهای ناخوشایند از غرایز «دوری جستن از شکارچیان» در گذشته تکاملی‌مان سرچشمه می‌گیرد.
صداها در این محدوده فرکانسی، ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ هرتز، باعث بازتاب در کانال گوش و درنتیجه شدیدتر و موثرتر شنیده شدن آن می‌شوند.
یک مطالعه جداگانه در سال ۲۰۱۲ نشان داد که آمیگدال یا بادامه مغز، توده‌ای تقریباً بادام‌شکل در مغز که با تجربه احساسات مرتبط است، می‌تواند دلیل آزاردهنده بودن این صدا باشد.
دکتر سوخبیندر کومار می‌گوید: «به نظر می‌رسد چیزی بسیار بدوی اتفاق می‌افتد. احتمالاً یک سیگنال اضطراب و ناراحتی از آمیگدال به قشر شنوایی ارسال می‌شود. یک محدوده فرکانسی وجود دارد که گوش‌های ما در آن حساس‌ترین است. با آنکه هنوز بحث‌های زیادی وجود دارد که چرا گوش‌های ما در این محدوده حساس‌تر است، اما شامل صداهای جیغ‌مانند می‌شود که به‌طور ذاتی به نظر ما ناخوشایند می‌آید.»
با این حال، برخی از افراد واکنش‌های شدیدتری نسبت به صداها، به‌ویژه جویدن با صدای بلند و نفس کشیدن دارند و ممکن است یک ارتباط مغزی «خیلی حساس» داشته باشند.
دانشمندان دانشگاه نیوکاسل افزایش ارتباط بین قشر شنوایی و نواحی کنترل حرکتی مربوط به صورت، دهان و گلو را در افرادی که از میسوفونیا رنج می‌برند، کشف کردند.
میسوفونیا، که به معنای «نفرت از صدا» است، وضعیتی است که در آن افراد واکنش‌های شدید و غیرارادی نسبت به صداهای خاصی که توسط دیگران ایجاد می‌شوند، تجربه می‌کنند.
دکتر سوخبیندر کومار، محقق دانشگاه نیوکاسل در مؤسسه علوم زیستی، گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که برای افراد مبتلا به میسوفونیا، ارتباط غیرطبیعی بین ناحیه شنوایی و حرکتی مغز وجود دارد که می‌توان آن را به عنوان یک «ارتباط فوق حساس» توصیف کرد.»
او گفت این اولین بار است که چنین ارتباطی در مغز برای این بیماری شناسایی شده است.
بدون نظر