نتایج یک مطالعه جدید نشان داده که مردان با بوییدن اشک‌های زنان ۴۴ درصد کمتر پرخاشگری می‌کنند.
دلیل اشک ریختن در هنگام احساس ناراحتی و غم مدت‌هاست که مورد سوال و بحث بوده است. اما حالا تحقیقات نشان می‌دهد که اشک زنان حاوی مواد شیمیایی است که پرخاشگری مردان را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.
پس از بررسی‌ها مشخص شد که مردانی که اشک بو کشیده بودند در هنگام انجام بازی‌هایی که برای برانگیختن واکنش آنها طراحی شده بود، ۴۴ درصد کمتر پرخاشگری کردند.
این مطالعه که در PLOS Biology منتشر شد بیان کرد که پس از بوییدن اشک، کاهش متقابلی در فعالیت مغز در مناطق مرتبط با پرخاشگری شکل گرفت.
نوام سوبل استاد نوروبیولوژی که به همراه دکتر شنی اگرون رهبری این تحقیق را بر عهده داشت گفت: «کاهش پرخاشگری برای ما آن‌قدر قابل توجه بود که به نظر واقعی می‌رسید. هرآنچه در اشک هست باعث کاهش پرخاشگری می‌شود.»
استفاده از یک اسکنر MRI نشان داد که قشر جلوی پیشانی و قشر جزیره‌ای قدامی که در واقع نواحی مرتبط با پرخاشگری هستند، آرام‌تر بودند. پروفسور سوبل گفت: «به نظر می‌رسد این ماه شیمیایی (در اشک) واکنش مغز به پرخاشگری را تنظیم می‌کند.»
پیش‌تر مشخص شده بود که پرخاشگری در جوندگان نر با بوییدن اشک ماده‌ها کاهش می‌یابد و دلیل آن به سیگنالدهی شیمیایی اجتماعی نسبت داده شد؛ فرآیندی که در انسان کمتر شناخته شده است.
نویسندگان این مطالعه می‌گویند: «ما متوجه شدیم که اشک انسان‌ها دقیقا مانند موش‌ها حاوی یک سیگنال شیمیایی است که پرخاشگری مردانه را مسدود می‌کند. این موضوع در تضاد با این تصور است که اشک عاطفی منحصر به انسان‌هاست.»
پروفسور سوبل معتقد است که بعید است مواد شیمیایی تاثیر زیادی بر تعامل اجتماعی بین انسان‌های بزرگسال داشته باشد اما اشک ممکن است تکامل یافته باشد تا از نوزادان محافظت کند زیرا «توانایی نوزادان در برقراری ارتباط بسیار محدود است و آنها نمی‌توانند بگویند در قبال من پرخاشگری نکن.»
در همین حال اد وینگرهوتز استاد بازنشسته نیز گفت: «منطقی است که اشک به نحوی از پرخاشگری جلوگیری کند. زیرا این باور وجود دارد که نوزادانی که زیاد گریه می‌کنند در معرض خطر آزار جسمی هستند و گریه کردن به آنها کمک می‌کند تا نجات یابند.»
اما از سوی دیگر دکتر مینا لیونز، روانشناس دانشگاه جان مورز لیورپول، گفت که این یافته‌ها «قابل توجه» هستند، اما مردم نباید نتیجه‌گیری معناداری داشته باشند.
او گفت: «در زندگی واقعی، همه چیز ممکن است متفاوت باشد. اشک های فردی که هدف خشونت خانگی است احتمالاً در کاهش پرخاشگری فرد مقابل تاثثیر چندانی ندارد. چرا سیگنالدهی شیمیایی در این شرایط کار نمی‌کند؟»
لیونز افزود: «زمینه اجتماعی گریه بسیار پیچیده است و من گمان می‌کنم کاهش پرخاشگری تنها یکی از چندین کارکرد بالقوه اشک است».
بدون نظر