نگاهی به آیین مذهبی عجیبی که در آن راهبان بودایی ژاپن خود را مومیایی می‌کردند

یکی از عجیب ترین جاذبه های گردشگری جهان در ژاپن وجود دارد. در معابد شمال ژاپن ۱۶ راهب مومیایی شده موسوم به سوکوشین‌ بوتسو (Sokushinbutsu) برای بازدید خواهید یافت.

این راهبان پیرو شوگندو (Shugendō) بودند که شکل باستانی بوداییسم است و در عملی که «حد نهایی ترک نفس» تلقی می‌شود مُرده‌اند. تمرکز و ازخودگذشتگی این راهبان غیرقابل قیاس است.

۱۰ مهارت فوق العاده و باورنکردنی راهبان معبد شائولین که آن ها را ابر انسان می کند

گفته می‌شود که روال کار به این صورت بود که این راهبان به مدت سه سال تنها آجیل و دانه‌های خورکی مصرف می‌کردند و در عین حال فعالیت بدنی سختگیرانه‌ای داشتند که چربی بدنشان را از بین می‌برد.

پس از آن راهبان به مدت سه سال دیگر تنها از پوست گیاهان و درختان و ریشه آنها تغذیه می‌کردند و چای سمی که از شیره درخت اوروشی تهیه می‌شد می‌نوشیدند. پوست این درخت حاوی همان ترکیب سمی است که پیچک سمی را بسیار سمی می‌کند و از شیره آن عموماً برای جلا دادن کاسه‌ها استفاده می‌شد.

این امر باعث استفراغ و از دست رفتن سریع مایعات بدن می‌شد و مهم‌تر از همه انگل و حشراتی که می‌توانند باعث پوسیدگی بدن پس از مرگ شوند از بین می‌برد.

پس از تکمیل چرخه هزار روزه (معادل سه سال) این رژیم، افراد از نظر روحی آماده ورود به مرحله بعدی تلقی می‌شدند. اما اکثر راهبان دو یا حتی سه چرخه را طی می‌کردند تا احساس کنند به‌طور کامل آماده‌اند. گفته می‌شود یک راهب به‌طرز غیرقابل‌باوری ۲۰ سال را با این رژیم سپری کرد.

آنها پس از اتمام چرخه نهایی خود تمام غذاها و نوشیدنی‌ها را به مدت ۱۰۰ روز حذف می‌کردند و در حالی که مرگ را انتظار می‌کشیدند تنها پیرامون نجات بشر تفکر و مراقبه می‌کردند.

زمانی که راهب خود را در لبه پرتگاه مرگ احساس می‌کرد، مریدانش او را در صندوقی از جنس کاج در ته گودالی به عمق سه متر فرو می‌بردند.

راهب زنده به گور می‌شد و اطرافش را زغال چوب احاطه می‌کرد. او بی‌حرکت در وضعیت چمباتمه لوتوسی (نام حرکتی در یوگا) در تاریکی مراقبه می‌کرد. تنها ارتباط او با جهان بیرون تنها یک لوله هوای نازک بامبو و یک زنگ بود.

زمانی که زنگ هر روز به صدا درمی‌آمد به این معنی بود که فرد هنوز زنده است و هر زمان که متوقف می‌شد، لوله‌ها برداشته و تابوت بسته می‌شد.

این راهبان در مقبره های خود مهر و موم می‌شدند. آنها به دلیل استقامت خود مورد احترام بودند اما پرستش نمی‌شدند. آن راهبانی که موفق به مومیایی کردن خود شده بودند به مقام «بودا» ارتقا می‌یافتند، به نمایش درمی‌آمدند و توسط پیروانشن مورد توجه قرار می‌گرفتند.

اما به‌طرز غم‌انگیزی همه راهبانی که این فرآیند را انجام می‌دادند موفق نمی‌شدند. زمانی که سرانجام پس از مدتی مقبره‌ها باز می‌شد برخی از اجساد پوسیده شده بودند.

ظاهراً راهبان از اقدامات یک راهب قرن نهم به نام «کوکای» پیروی می‌کردند که مکتب خاصی از بودیسم را تأسیس کرد. در قرن یازدهم زندگی‌نامه‌ای از کوکای بیان کرد که این راهب به هیچ وجه نمرده، بلکه به سادگی به آرامگاه خود خزیده و وارد حالت مراقبه‌ای چنان عمیق شده که باعث ایجاد «جان‌یابی معلق» شده است.

در اواخر قرن نوزدهم، دولت ژاپن خودمومیایی‌کردن را ممنوع کرد و گفت که این عمل وحشیانه و عقب مانده است. با این حال، ظاهراً این کار تا قرن بیستم ادامه یافت.

تقریباً ۲۸ سوکوشین‌بوتسو باقی مانده است و تنها ۱۶ مورد از آنها توسط گردشگران قابل بازدید است. معروف‌ترین آنها شینیوکای شونین از معبد دینیچی-بو در کوه یودونو است.

اکثر راهبان خودمومیایی‌شده این کار را در نزدیکی همین معبد مقدس انجام دادند. گزارش‌ها حاکی از آن است که یک چشمه محلی دارای مقادیر زیادی آرسنیک در آن حوالی است که می‌تواند به راهبان در روند مومیایی‌شدن کمک کرده باشد.