ظاهر دایناسورها در فیلم‌ها و ماکت های امروزی به شکل موجوداتی عظیم و ترسناک به تصویر کشیده می‌شوند. اما نگاهی به گذشته نشان می‌دهد که اولین برداشت‌ها از این موجودات چقدر متفاوت بوده است.
در ۲۰ فوریه ۱۸۲۴، ویلیام باکلند در سخنرانی خود، بر اساس چند قطعه استخوان یافت شده، نظریه‌ای مبنی بر وجود موجودی به نام مگالوسوروس مطرح کرد. البته درک اولیه او از این موجود کاملاً نادرست بود. او مگالوسوروس را شبیه به یک خزنده غول پیکر چهاردست و پا تصور می‌کرد.
سپس هنرمندان و مجسمه‌سازانی برای خلق مجسمه‌هایی از دایناسورها، از حیوانات زنده موجود همچون خزندگان و پستانداران الهام گرفتند. نتیجهٔ آن ظهور تصاویر و ماکت های بسیار خنده‌داری از دایناسورها بود که آنها را شبیه به سگ‌های غول‌پیکر پوشیده از فلس نشان می‌داد.
در تصویری که در سال ۱۸۶۳ از یک ایگوآنودون و یک مگالوسوروس در زیر می‌بینید، می‌توانید ببینید که چگونه این حیوانات اساساً مارمولک‌های غول‌پیکری هستند که روی چهار دست و پا راه می‌روند.
ایگوآنودون و یک مگالوسوروس ۱۸۶۳
اما برای انسان امروزی، این تصاویر قدیمی تقریبا خنده دار است. اکنون می دانیم که مگالوسوروس یکی از بزرگ ترین گوشتخواران دوره ژوراسیک میانی بوده و حدود ۱۶۸ میلیون سال پیش می زیسته و با حدود ۶ متر طول، بر روی دو پا راه می‌رفته است.
دکتر سوزانا میدمنت، محقق ارشد موزه تاریخ طبیعی لندن، توضیح داد که این مدل‌های عجیب بر اساس بهترین شواهد موجود در آن زمان است. در ادامه حتی با کشف فسیل‌های بیشتر، فقدان اسکلت‌های کامل منجر به تفسیرهای نادرست و خنده‌دار شد.
در تصویر ۱۸۶۹ زیر، سر الاسموساروس در واقع جایی است که دمش باید باشد و دریپتوزاروس انگشتان زیادی دارد.
امروزه، دیرینه‌شناسان اسکلت‌های کاملی در اختیار دارند، بنابراین ایده دقیق تری از ظاهر دایناسورها داریم. اما بافت‌های نرم مانند ماهیچه‌ها و چربی‌ها در فسیل‌ها باقی نمی‌مانند، به این معنی که طراحان دایناسورها را به اندازه دلخواهشان لاغر یا درشت می سازند و در نتیجه مگالوزاروس با ظاهر غیرمعمول بزرگ ترسیم شده است، در حالی که در برخی از تصاویر، ظاهرا تی رکس رژیم غذایی سختی داشته است.
اما برای ویژگی‌های دیگر آنها همچنان باید به نوادگان زنده دایناسورها یعنی پرندگان و کروکودیل‌ها نگاه کرد. با این وجود، هنوز هم دیرینه‌شناسان در مورد ویژگی‌هایی مانند لب‌ها و گونه‌ها اطلاعات چندانی ندارند.
همه دایناسورها پر ندارند، اما کارشناسان اکنون بر این باورند که بسیاری از دایناسورهای گوشتخوار پوشش ضخیمی از پرهای رنگارنگ داشتند. در مورد رنگ، دانشمندان می گویند که ما نیز ممکن است اشتباهات زیادی داشته باشیم.
برای دایناسورهای فلس‌دار، حتی زمانی که بخش‌هایی از پوست فسیل شده باشد، نمی‌توان به طور قطعی گفت که چه رنگی هستند. اما در واقع می توانیم ایده نسبتا خوبی از رنگ دایناسورهای پردار داشته باشیم و با بررسی سلول‌های رنگی موجود در فسیل‌های پر می‌توان رنگ آنها را حدس زد.
همان بهتر که این جانوران وحشی بدترکیب منقرص شدند
خداراشکر