مطالعات تایید کردند که ایتالیایی‌ ها واقعاً با دستان خود صحبت می‌ کنند!

از ویتو کورلئونه در فیلم پدرخوانده (The Godfather) گرفته تا سوفیا لورن در فیلم دیروز، امروز، فردا (Yesterday, Today and Tomorrow)، شخصیت‌های ایتالیایی اغلب با حرکات دستشان به تصویر کشیده می‌شوند.

اخیراً مطالعه ای تأیید کرده که این ویژگی ایتالیایی ها در دنیای واقعی هم صادق است.

محققان در دانشگاه لوند حرکات ایتالیایی ها و سوئدی ها را هنگام صحبت کردن مورد مطالعه قرار دادند.

آنها دریافتند که ایتالیایی ها از بیش از ۴۰ حرکت دست در دقیقه هنگام صحبت کردن استفاده می کنند؛ چیزی حدود دو برابر یک فرد سوئدی.

در حالی که برخی از فرهنگ‌های دیگر نیز از ژست‌ها و حرکات مختلف برای کمک به نشان ‌دادن بخش‌هایی از داستان و روایت خود استفاده می‌کنند، ایتالیایی‌ها از حرکات دستشان به‌ عنوان نوعی تفسیر جاری درباره آنچه که می‌گویند، استفاده می‌کنند.

محققان دانشگاه لوند سوئد از ۱۲ ایتالیایی و ۱۲ سوئدی خواستند تا داستان یک بخش ۹۰ ثانیه ای از کارتون پینگو را برای فردی که این کارتون را ندیده، بازگو کنند.

محققان دریافتند که ایتالیایی ها از ۲۲ حرکت دست در هر ۱۰۰ کلمه استفاده می کنند، اما میزان حرکت دست سوئدی ها ۱۱ حرکت به ازای هر ۱۰۰ کلمه بود.

مطالعات قبلی نشان داده اند که ایتالیایی ها حدود ۱۸۸ کلمه در دقیقه صحبت می کنند که شامل حدوداً ۴۱ حرکت دست می شود.

دکتر ماریا گرازیانو در این باره گفته است:

ایتالیایی ها بیشتر از سوئدی ها از ژست ها و حرکات دست استفاده می کنند که مطابق انتظارات بود.

جالب‌تر اینکه نشان دادیم مردم از فرهنگ‌های مختلف به دلیل سبک‌های کلامی متفاوت و روش‌های مختلف داستان‌سرایی و توضیح یک موضوع، از ژست‌ها و حرکات متفاوتی استفاده می‌کنند.

محققان علاوه بر تعداد حرکات دست، به دلیل استفاده از این حرکات در طول داستان‌گویی نیز توجه کردند.

وقتی داستان یا روایتی را تعریف می کنیم، چندین نوع اطلاعات را با یکدیگر ترکیب می‌کنیم: شخصیت‌ها و رویدادها را معرفی می‌کنیم، اعمال را توصیف کرده و دلیل آن ها را توضیح می‌دهیم.

همچنین بررسی می‌کنیم که شنونده صحبت‌هایمان را بفهمد.

در روایت داستان‌ انیمیشن‌ها و کارتون‌ها، نه‌تنها به خود داستان اشاره می‌شود، بلکه به فعل تماشا کردن (دیدن) نیز اشاره می‌شود.

این پژوهش نشان داد که ایتالیایی‌ها تمایل بیشتری به استفاده از حرکات «واقع‌گرایانه» دارند؛ یعنی حرکاتی که در مورد داستان اظهار نظر کرده و بخش‌های جدیدی را به شنونده معرفی می‌کنند.

در همین حال، سوئدی‌ها تمایل داشتند که از حرکات «نمایشی» بیشتری استفاده کنند که عمدتاً رویدادهای مختلف داستانی را به نمایش می‌گذارد.