۵ سال پس از محو شدن انسان ها از روی کره زمین چه اتفاقی برای سگ ها می افتد؟

اگر انسان ها از روی کره زمین محو شوند، چه اتفاقی برای بقیه گونه ها خواهد افتاد؟

به گفته یکی از متخصصان، سگ‌ها ظرف ۵ سال یکسان به نظر رسیده و تنوع نژادی آن ها از بین خواهد رفت.

به گفته دکتر دن اونیل، استاد اپیدمیولوژی حیوانات در کالج سلطنتی دامپزشکی، توله سگ ‌ها با هر شکل و اندازه‌ای می‌توانند با یکدیگر جفت‌گیری کنند.

در نتیجه، ویژگی‌های «غیرطبیعی» و ناسالم مانند صورت‌های صاف و تنه‌های بلند سوسیس‌مانند به زودی از بین رفته و در نهایت یک نژاد باقی می ماند.

دکتر اونیل از این سگ فرضی به عنوان «نژاد طلایی» یاد می کند؛ زیرا این سگ از هیچ گونه ناهنجاری ناشی از دخالت های انسان رنج نمی برد.

از گریت دین های بزرگ گرفته تا هواهواهای کوچک، نژادهای مختلف سگ همگی بسیار متفاوت به نظر می رسند.

با این حال، دکتر اونیل ادعا کرده که دیگر «نژادی وجود نخواهد داشت، زیرا این مفهومی است که انسان اختراع کرده است».

اگر انسان‌ها فردا از روی کره زمین ناپدید شوند، تنوع نژادی سگ ها در عرض ۵ سال از بین می‌رود، زیرا تمام انواع مختلف سگ‌ها با یکدیگر زاد و ولد کرده و یک نژاد را تشکیل خواهند داد.

این نژاد واحد می تواند ظاهری شبیه به سگ های روستای امروزی داشته باشد.

این سگ‌ها در تمامی قاره‌ها یکسان به نظر می رسند و از نظر ظاهری به سگ‌های هزاران سال پیش شباهت بیشتری دارند.

بدن لاغر

چاقی سگ ها یکی از بزرگترین مشکلات آن ها است، اما این سگ فرضی و «بی نژاد» تناسب اندام داشته و سالم خواهد بود.

نژاد طلایی یک «زباله گرد تمام عیار» خواهد بود، آنچه که می‌تواند پیدا کند را می‌خورد و مسافت‌های طولانی را برای یافتن غذا طی می‌کند که به لاغر ماندن او کمک می‌کند.

ممکن است ما دوست داشته باشیم که سگ‌هایمان شکل و شمایل خاصی داشته باشند، اما آن سگ‌ها دوست نداشته باشند در بدنی زندگی کنند که با مشکلات سلامتی بسیار بیشتری دست و پنجه نرم می کند.

سگ ها نیازهای طبیعی اولیه ای دارند که باید به آنها اجازه دهیم تا آنها را برآورده کنند، مانند نفس کشیدن، ورزش کردن، خوابیدن، تولید مثل، پلک زدن و… .

پوزه نوک تیز

امروزه برخی از سگ ها دارای صورت صاف هستند که معمولاً به عنوان نژادهای «براکیسفالی» شناخته می شوند.

به عنوان مثال می توان به سگ های پاگ، بولداگ، شارپی و کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل اشاره کرد.

این سگ‌ها در تنفس مشکل داشته و خطر از دست دادن هوشیاری هنگام غذا خوردن دارند.

اما سگ «گلدیلاکس» سر باریک و پوزه بسیار برجسته ای دارد. این ویژگی اغلب در نژادهایی با سابقه شکارچی دیده می شود.

داشتن پوزه بلندتر به افزایش حس بویایی سگ ها کمک می کند. زیرا سگ های پوزه بلند فضای بیشتری برای سلول های ویژه ای دارند که انواع بوها را تشخیص می دهند.

پوزه‌های بلند حتی در حین شکار سریع نیز کاربرد دارند.

پاهای دراز

پاهای بلند سگ گلدیلاکس به او کمک می‌کند مسافت‌های طولانی‌تر را سریع‌تر طی کند.

این ویژگی در نژادهای امروزی با پاهای کوتاه مانند داکس‌هوند، شیتزو، بولداگ و کورگی دیده نمی شود.

داشتن پاهای کوتاه که می تواند هنگام راه رفتن یا دویدن مشکلاتی را برای سگ ها ایجاد کند، نتیجه یک اختلال غضروفی به نام کندرودیستروفی بوده که بر اثر جهش های ژنتیکی به وجود می آید.

با جفت‌گیری سگ های پا کوتاه با یکدیگر، این جهش ژنتیکی اصلاح نشده و حتی با گذشت زمان تشدید می شود.

نژادهای کندرودیستروفیک ممکن است از فتق دیسک بین مهره ای (IVDD)، مشکل در ستون مهره ها و ستون فقرات و همچنین درد و مشکلات حرکتی رنج ببرند.

دم بلند و خمیده

دم بلند و انحنادار یکی دیگر از نشانه های یک سگ سالم است، در حالی که دم کوتاه ریشه در یک جهش ژنتیکی دارد.

دم کوتاه در نژادهایی از جمله شپرد استرالیایی، تریر برزیلی و پمبروک ولش کورگی یافت می شود.

طبق مطالعات، دم سگ ها به تعادل آن ها کمک می کند، حشرات را دفع کرده و حتی به عنوان یک ابزار ارتباطی عمل می‌کند.

دم در تمام سگ های وحشی وجود دارد.

دم برای ارتباط بین سگ ها و همچنین در حیوانات خانگی برای ارتباط با انسان ها مهم است.

گوش های عمودی

سگ‌هایی که گوش‌های راست و قائمی دارند، نسبت به ارتعاشات هوا هوشیارتر هستند و طعمه خود را بهتر پیدا می کنند.

در همین حال، طبق گفته کالج سلطنتی دامپزشکی، سگ‌هایی که گوش‌های بلند و آویزان دارند، نسبت به سگ‌هایی که گوش‌های نوک‌‌تیز دارند، بیشتر در خطر ابتلا به عفونت هستند.

اگر عفونت گوش درمان نشود، می تواند به عمق کانال گوش گسترش یافته و آسیب جدی به سگ وارد کند.

همچنین افتادگی پلک و چروک پوست سگ ها  که در سگ های باست و ماستیف ناپلی دیده می شود، می تواند منجر به عفونت شود.

با گذشت زمان، این ویژگی‌ها اغراق‌آمیز می‌شوند و برای نژادهای خاصی وجود گوش‌های آویزان بیش از حد بزرگ که آنها را در معرض خطر عفونت‌های گوش و سایر بیماری‌ها قرار می‌دهد، غیر معمول نیست.

طبیعت نژاد سگ‌ها را خلق نکرده، بلکه انسان‌ها در اواخر دهه ۱۸۰۰ این کار را انجام داده‌اند.