آتش به عنوان یک اکوالایزر یا موازنه ساز شناخته می شود. از زمان کشف آن توسط اجداد باستانی ما، بشر به دنبال استفاده و کنترل آتش بوده است. بنابراین، جای تعجب نیست که ما از همان ابتدا برای نظامی کردن آتش تلاش کردیم. این تلاش های اولیه به بهترین وجه در قالب آتش یونانی نشان داده شده است. گفته می شود که این سلاح آتشین توسط کالینیکوس اهل هلیوپولیس در قرن هفتم ابداع شده و توسط بیزانس برای دفاع از امپراتوری شان مورد استفاده قرار گرفت. از این سلاح عمدتاً در برابر کشتی های دشمن در دفاع از قسطنطنیه به کار گرفته شد و از ابزارهای لوله مانندی به نام سیفون به سمت بیرون شعله پرت می کرد. یک نسخه کوچکتر و دستی به نام کایروسیفون نیز ساخته شد که می تواند در خشکی مورد استفاده قرار گیرد.
اما مفهوم مدرن شعله افکن های نظامی تا زمان جنگ جهانی دوم ابداع نشد. Flammenwerfer که توسط ریچارد فیدلر آلمانی در سال ۱۹۰۱ ساخته شد، تا زمان نبرد وردون در سال ۱۹۱۶ شاهد بکارگیری گسترده نبود. این سلاح می توانست تا فاصله ۳۶.۵ متری آتش پرتاب کند و آنقدر ترسناک بود که یک افسر فرانسوی ناشناس زمان آن را به عنوان “چیزی بسیار وحشتناک برای شرح دادن قالب کلمات” توصیف کرد. این شعله افکن های اولیه بسیار حجیم بوده و برای مدیریتشان به تیم های دو نفره نیاز بود. ارتش ایالات متحده با معرفی شعله افکن M1 در سال ۱۹۴۲ و سپس M2 پیشرفته تر در سال ۱۹۴۴، طراحی و عملکرد این شلعه افکن ها را بهبود بخشید.
اصول پایه کار شعله افکن M2
شعله افکن M1 در طول جنگ جهانی دوم شاهد نبرد در جنگل ها و جزایر در پهنه اقیانوس آرام بود که به سرعت نقص های آن را برجسته کرد. با احتراق دشوار و بدقلق، برد تنها ۱۳.۷ متر و وزن سنگین۳۱ کیلوگرم، M1 بسیار پردردسر بود و نیاز به اصلاحات بیشتری داشت. با معرفی M2 که به دنبال رفع مشکلات مدل قبلی بود، بهبودهایی در این شعله افکن به وجود آمد.
M2 در صورت پر شدن وزن کمتری نسبت به نسخه قبلی داشت، از سیستم جرقه زنی قابل اطمینان تری برخوردار بود و برد آن به بین ۱۸ تا ۳۶.۵ متر افزایش یافت. معرفی ناپالم برای استفاده در M2 امکان کنترل آتش و کشندگی بیشتر را فراهم کرد، زیرا ناپالم می توانست به ساختمان ها و پنهاهگاه های دشمن بچسبد.
ساختار M2 ساده بوده و فقط از چند جزء تشکیل شده است. این ترکیب شامل دو مخزن سوخت کنار هم، یک مخزن هوای فشرده که سوخت را از طریق شیلنگ به پیش می برد و یک رگولاتور. بعد خود تفنگ شعله افکن است که به شیلنگ سوخت متصل شده و از دو ماشه به همراه کارتریج جرقه زن سود می برد. همه این ها به یک چهارچوب کوله پشتی برای استفاده در میدان نبرد متصل شده اند. برای شلیک با M2، اپراتور می تواند به سادگی شیر تنظیم کننده را باز کند، ماشه ایمنی پشتی تفنگ را فشار دهد تا سوخت از مخازن به داخل شیلنگ آزاد شود و سپس ماشه جرقه زن جلویی را بکشد تا جریانی از شعله آزاد شود.
M2 در میدان نبرد
M2 دیر وارد جنگ شد اما برای سربازان ارتش و تفنگداران دریایی ایالات متحده در مبارزه با نیروهای سنگر گرفته ژاپنی بسیار مفید بود. ژاپنی‌ها در طول عملیات اقیانوس آرام، در ساختن پناهگاه‌ها، آشیانه مسلسل و استحکامات تونلی که در برابر سلاح‌های معمولی مقاوم بودند مهارت بالایی داشتند. برای نفوذ به این مواضع دشمن، سربازان و تفنگداران دریایی مجهز به M2 برای سوزاندن محل فراخوانده می‌شوند. قدرت هولناک شعله افکن M2 به حدی بدنام بود که مدافعان ژاپنی ترجیح می دادند به جای زنده سوختن، خود را بکشند.
آن دسته از سربازانی که با شعله افکن M2 وارد میدان نبرد شدند، سلاح وحشتناکی برای استفاده داشتند، اما سلاحی که آنها را به اهدافی برای تک تیراندازهای دشمن نیز تبدیل می کرد. یک گلوله می توانست مخازن سوخت آن ها را مشتعل کرده و باعث انفجاری شود که آن ها و هر کس دیگری را که در آن نزدیکی بود به آتش بکشد. حتی با وجود این ترس ها، شعله افکن M2 در استراتژی رفتن از جزیره ای به جزیره دیگر توسط بسیاری از سربازان آمریکایی مورد استفاده قرار گرفت. این توسط Cpl مثال زده شده است.
بدون نظر