برخی از بزرگترین بوکسورهای سنگین وزن در طول دوران حرفه‌ای خود قهرمانان بلامنازع بودند. آنها در تمام سازمان‌های معتبر بوکس زمان خود به عنوان قهرمان جهان شناخته شدند. پیروزی اولکساندر اوسیک بر تایسون فیوری، او را به جایگاه ویژه ای در تاریخ بوکس، در کنار برخی از بزرگترین های این رشته ورزشی قرار داد. اما او در مقایسه با دیگر قهرمانان سنگین وزن در چه رتبه ای قرار می گیرد؟
پیش از آن با عناوین قهرمانی دنیای بوکس بیشتر آشنا شوید:
WBC (شورای جهانی بوکس): این عنوان که در سال ۱۹۶۳ تأسیس شد، اغلب به عنوان معتبرترین کمربند بوکس در نظر گرفته می شود.
WBO (سازمان جهانی بوکس): تأسیس شده در سال ۱۹۸۸ و به عنوان یکی از چهار عنوان اصلی بوکس شناخته می شود که در سال ۲۰۰۴ به طور کامل به رسمیت شناخته شد.
WBA (اتحادیه جهانی بوکس): قدیمیترین سازمان بوکس که در سال ۱۹۶۲ تأسیس شده و دارای دو عنوان قهرمانی «عادی» و «سوپر» است که در صورت کسب عناوین دیگر، قهرمان به «سوپر» ارتقاء می یابد.
IBF (فدراسیون بین‌المللی بوکس): تأسیس شده در سال ۱۹۸۳ و به عنوان یکی از چهار سازمان اصلی بوکس شناخته می شود که قهرمانان جهانی را در ۱۷ وزن مختلف تأیید می کند.
پیش از رقابت تایسون فیوری و الکساندر اوسیک، برای ۲۵ سال عنوان قهرمان بلامنازع به لنوکس لوئیس اختصاص داشت. لوئیس مدال طلای المپیک را کسب کرده بود و در برابر همه رقبایش از جمله ایواندر هالیفیلد، مایک تایسون و ویتالی کلیچکو پیروز شد.
۲. محمد علی کلی – WBC ،WBA – اکتبر ۱۹۷۴ تا فوریه ۱۹۷۸
محمدعلی کلی مبارزی درخشان و فعال اجتماعی، به دلیل تاثیرش بر جامعه و مبارزاتی که انجام داد، یکی از مهمترین بوکسورهای عصر حاضر است. مبارزه «نبرد قرن» در سال ۱۹۷۱، «تریلا در مانیل» هر دو در برابر جو فریزیر و «غرش در جنگل» در سال ۱۹۷۴ در مقابل جورج فورمن، سه رویداد پرسروصدای تاریخ این رشته به شمار می‌روند. علی مهارت، حرکت و سرگرمی را ترکیب کرده بود. او همچنین مدال طلای المپیک رم ۱۹۶۰ را کسب کرد.
۳. جورج فورمن – WBC ،WBA – ژانویه ۱۹۷۳ تا اکتبر ۱۹۷۴
جورج بزرگ مانند یک توپ ضربه می‌زد، جو فریزیر را مغلوب کرد و تا زمانی که در سال ۱۹۷۴ در کینشاسا با محمد علی روبرو نشد، شکست ناپذیر بود. او قدرتی هولناک داشت و تا آن زمان در ۴۰ مبارزه شکست نخورده بود که همه آنها به جز سه مورد با توقف ادامه مبارزه همراه بود.
به طرز شگفت انگیزی، فورمن پس از ده سال بازنشستگی بازگشت تا در سن ۴۶ سالگی، مسن‌ترین قهرمان سنگین وزن تاریخ شود. او مدال طلای المپیک ۱۹۶۸ مکزیک را نیز کسب کرد.
تایسون در ۲۰ سالگی، جوان‌ترین قهرمان سنگین وزن تاریخ شد. تایسون مشهورترین بوکسور زنده جهان است و در یک زندگی پرماجرا و پرحاشیه در دوران جوانی، از سال ۱۹۸۶ به بعد همه رقبای خود در سطح جهانی را نابود کرد و با سبک خاص خود، سرعت و ضربات قوسی شکل، تا سال ۱۹۹۰ بر همه چیره شد.
او اولین بوکسور سنگین وزنی بود که عناوین WBC ،WBA ،IBF را همزمان در اختیار داشت. دوران اوج او با یک شکست غیرمنتظره در برابر باستر داگلاس در توکیو در سال ۱۹۹۰ به پایان رسید. اما در اوج آمادگی، فشار او برای حتی برترین رقبا بیش از حد بود.
۵. ایواندر هالیفیلد – WBC ،WBA ،IBF – اکتبر ۱۹۹۰ تا نوامبر ۱۹۹۲
اگرچه ایواندر در اواخر دهه ۹۰ میلادی بر مایک تایسون پیروز شد، اما او نمی‌توانست در اوج قدرت تایسون در اواخر دهه ۸۰ بر او چیره شود. اما ایواندر استقامت و تکنیک داشت و بسیار سخت کوش بود.
اوسیک با یک عملکرد درخشان در مقابل تایسون فیوری که در آن مبارزه را در راند نهم پس از یک حمله سهمگین به رقیب خود متحول کرد، به فهرست قهرمانان بلامنازع بوکس سنگین وزن جهان اضافه شد. پیروزی نزدیک او با امتیازهای ۱۱۵-۱۱۲، ۱۱۴-۱۱۳، ۱۱۳-۱۱۴ همه کمربندها را به این اوکراینی داد و عنوان WBC را به کمربندهای IBF ،WBA و WBO که از آنتونی جاشوا گرفته بود اضافه کرد.
اوسیک واقعا یکی از بهترین بوکسور های تاریخ جهانه و بنظرم کاملا قابل مقایسه با قهرمانان گذشته‌ی این ورزش است