دهه ۱۹۵۰ دوران طلایی هالیوود بود؛ دورانی که ستاره‌های زن سینما نه‌تنها به‌خاطر بازیگری، بلکه به‌دلیل زیبایی و جذابیت خیره‌کننده‌شان مورد تحسین قرار گرفتند. این بازیگران توانستند با سبک منحصربه‌فرد و استعدادی بی‌نظیر، خود را به قله‌های موفقیت در دنیای هالیوود برسانند و نمادهایی جاودانه در تاریخ سینما شوند. از مرلین مونرو تا گریس کلی، این ستارگان با هنر و زیبایی‌شان دنیای سینما را متحول کردند. در ادامه، به معرفی این زنان برجسته می‌پردازیم.
مرلین مونرو (۱۹۲۶–۱۹۶۲)
مرلین مونرو، یکی از نمادهای بی‌بدیل هالیوود، در دهه ۱۹۵۰ با فیلم‌هایی همچون «نیاگارا» (۱۹۵۳) و «بعضی‌ها داغشو دوست دارن» (۱۹۵۹) به شهرت رسید. بازی در فیلم دوم برای او جایزه گلدن گلوب به ارمغان آورد. مونرو با ظاهر و شخصیت منحصربه‌فردش به یکی از ماندگارترین چهره‌های تاریخ سینما تبدیل شد.
گریس کلی (۱۹۲۹–۱۹۸۲)
گریس کلی در دهه ۱۹۵۰ با بازی در فیلم‌هایی مانند «دختر روستایی» (۱۹۵۴) که برای آن جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را کسب کرد، به شهرت رسید. او با ازدواج با پرنس رینیر سوم موناکو در سال ۱۹۵۶ به شاهزاده موناکو تبدیل شد و از سینما کناره‌گیری کرد، اما حضورش همچنان در خاطره‌ها ماندگار است.
بریژیت باردو
بازیگر فرانسوی، بریژیت باردو، با بازی در فیلم «و خدا زن را آفرید» (۱۹۵۶) به شهرت جهانی رسید و به‌سرعت به نماد جذابیت سینمایی در سطح بین‌المللی بدل شد. او لقب «بچه‌گربه سینما» را به دلیل ظاهر و سبک خاصش دریافت کرد.
ریتا مورنو
ریتا مورنو، بازیگر، خواننده و رقصنده اهل پورتوریکو، یکی از اولین زنان لاتین موفق در هالیوود بود. او در فیلم‌هایی چون «آواز زیر باران» (۱۹۵۲) و «پادشاه و من» (۱۹۵۶) نقش‌آفرینی کرد. مورنو با دریافت اسکار، امی و تونی به یکی از معدود هنرمندانی تبدیل شد که به “تاج سه‌گانه بازیگری” دست یافته است.
آدری هپبورن (۱۹۲۹–۱۹۹۳)
آدری هپبورن با بازی در فیلم «تعطیلات رُمی» (۱۹۵۳) به اوج شهرت رسید و توانست برای این فیلم، اولین بازیگری شود که جایزه اسکار، گلدن گلوب و بفتا را برای یک نقش دریافت می‌کند. ظاهر و سبک خاص او همچنان الهام‌بخش طراحان مد و بازیگران است.
دوروتی دندریج (۱۹۲۲–۱۹۶۵)
دوروتی دندریج نخستین زن آفریقایی-آمریکایی بود که برای بازی در فیلم «کارمن جونز» (۱۹۵۴) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر زن شد. نقش‌آفرینی‌های او راه را برای نسل‌های بعدی بازیگران سیاه‌پوست هموار کرد.
سوفیا لورن
سوفیا لورن، یکی از ستارگان برجسته سینمای ایتالیا، با بازی در فیلم «طلای ناپل» (۱۹۵۴) به شهرت رسید. او یکی از آخرین بازماندگان عصر طلایی سینمای هالیوود است و همچنان به‌عنوان یکی از زیباترین زنان تاریخ سینما شناخته می‌شود.
کیم نواک
کیم نواک، بازیگر پرطرفدار دهه ۱۹۵۰، با فیلم‌هایی همچون «پال جوی» (۱۹۵۷) و «سرگیجه» (۱۹۵۸) به کارگردانی آلفرد هیچکاک درخشید. بازی او در فیلم «سرگیجه» همچنان به‌عنوان یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های تاریخ سینما یاد می‌شود.
الیزابت تیلور (۱۹۳۲–۲۰۱۱)
الیزابت تیلور، ستاره بی‌چون‌وچرای هالیوود، با بازی در فیلم‌های «پدر عروس» (۱۹۵۰)، «گربه روی شیروانی داغ» (۱۹۵۸) و «غول» (۱۹۵۶) توانست دو بار نامزد دریافت جایزه اسکار شود. چشمان بنفش مشهورش و زندگی شخصی جنجالی‌اش همیشه مورد توجه بود.
ناتالی وود (۱۹۳۸–۱۹۸۱)
ناتالی وود در نوجوانی با فیلم «شورش بی‌دلیل» (۱۹۵۵) درخشید و با حضور در فیلم‌هایی چون «جویندگان» (۱۹۵۶) جایگاه خود را به‌عنوان یکی از بازیگران برجسته تثبیت کرد. مرگ اسرارآمیز او در سال ۱۹۸۱ همچنان موضوع بحث و گمانه‌زنی است.
شرلی مک‌لین
شرلی مک‌لین با اولین نقش‌آفرینی خود در فیلم «مشکل هری» (۱۹۵۵) به کارگردانی آلفرد هیچکاک وارد دنیای سینما شد. استعداد و توانایی‌های او باعث شد که در طول چند دهه درخشش خود را حفظ کند.
اینگرید برگمن (۱۹۱۵–۱۹۸۲)
اینگرید برگمن، بازیگر برجسته سوئدی، در دهه ۱۹۵۰ در هالیوود می‌درخشید و با فیلم «آناستازیا» (۱۹۵۶) جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را به دست آورد.
لورن باکال (۱۹۲۴–۲۰۱۴)
لورن باکال در دهه ۱۹۵۰ با فیلم‌هایی همچون «چگونه با یک میلیونر ازدواج کنیم» (۱۹۵۳) و «زنان طراح» (۱۹۵۷) محبوبیت خود را حفظ کرد. صدای خاص و سبک بازیگری منحصربه‌فرد او همواره او را در میان بهترین‌های هالیوود نگه داشت. داستان تلخ طرد شدن لورن باکال توسط فرانک سیناترا را بخوانید.
ریتا هیورث (۱۹۱۸–۱۹۸۷)
ریتا هیورث با فیلم «پال جوی» (۱۹۵۷) و «میزهای جداگانه» (۱۹۵۸) در دهه ۱۹۵۰ بار دیگر به دوران اوج خود بازگشت.
جین راسل (۱۹۲۱–۲۰۱۱)
حضور جین راسل در کنار مرلین مونرو در فیلم «آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند» (۱۹۵۳) یکی از به‌یادماندنی‌ترین لحظات سینمایی دهه ۱۹۵۰ بود.
دبی رینولدز (۱۹۳۲–۲۰۱۶)
دبی رینولدز، بازیگر و خواننده بااستعداد، در دهه ۱۹۵۰ به یکی از موفق‌ترین ستارگان هالیوود تبدیل شد. او با ایفای نقش در «آواز در باران» (۱۹۵۲) به شهرت رسید. همچنین، اجرای او در آهنگ «تَمی» از فیلم «تَمی و مرد مجرد» (۱۹۵۷) این آهنگ را به صدر جدول بیلبورد رساند.
آوا گاردنر (۱۹۲۲–۱۹۹۰)
آوا گاردنر یکی از چهره‌های برجسته هالیوود بود که در دهه ۱۹۵۰ با فیلم‌هایی چون «قایق نمایشی» (۱۹۵۱)، «موگامبو» (۱۹۵۳) و «در ساحل» (۱۹۵۹) به درخشش ادامه داد. بازی درخشان او در «موگامبو» برایش نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن را به ارمغان آورد.
جین منسفیلد (۱۹۳۳–۱۹۶۷)
جین منسفیلد به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نمادهای جنسی بلوند دهه پنجاه میلادی، در چندین فیلم عامه‌پسند هالیوود ظاهر شد. او همچنین به‌خاطر زندگی شخصی پرحاشیه و حرکات تبلیغاتی‌اش مورد توجه قرار گرفت. مرگ ناگهانی‌اش در یک تصادف رانندگی در سال ۱۹۶۷ هالیوود را در شوک فرو برد.
دوریس دی (۱۹۲۲–۲۰۱۹)
دوریس دی، یکی از محبوب‌ترین بازیگران دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، با ایفای نقش در فیلم‌هایی چون «کالامیتی جین» (۱۹۵۳) و «مردی که زیاد می‌دانست» (۱۹۵۶) به موفقیت‌های بسیاری دست یافت. او به‌ویژه برای بازی در فیلم «حرف‌های خودمانی» (۱۹۵۹) که برایش نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن را به همراه داشت، در یادها مانده است.
جوآن کالینز
جوآن کالینز، بازیگر انگلیسی، با حضور در فیلم «سرزمین فراعنه» (۱۹۵۴) و پس از آن در هالیوود با «ملکه باکره» جایگاه خود را تثبیت کرد. سال‌ها بعد، با نقش‌آفرینی در سریال تلویزیونی «دودمان» (۱۹۸۱–۱۹۸۹) به شهرت جهانی دست یافت.
دبورا کر (۱۹۲۱–۲۰۰۷)
دبورا کر، بازیگر اسکاتلندی، با ایفای نقش در فیلم موزیکال «پادشاه و من» (۱۹۵۶) که برایش جایزه گلدن گلوب را به همراه داشت، به شهرتی جهانی دست یافت. این نقش یکی از برجسته‌ترین کارهای او در دهه ۱۹۵۰ بود.
ایوا ماری سنت
ایوا ماری سنت با اولین حضور سینمایی خود در فیلم «در بارانداز» (۱۹۵۴) کنار مارلون براندو توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به دست آورد. او همچنین با ایفای نقش در فیلم «شمال از شمال غربی» (۱۹۵۹) به یکی از چهره‌های ماندگار دهه ۱۹۵۰ تبدیل شد.
سوزان هیوارد (۱۹۱۷–۱۹۷۵)
سوزان هیوارد، مدل سابق، در دهه ۱۹۵۰ به موفقیت‌های بسیاری دست یافت. او در سال ۱۹۵۲ برای بازی در فیلم «با ترانه‌ای در قلبم» نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر زن شد و سرانجام در سال ۱۹۵۹ برای ایفای نقش در «می‌خواهم زنده بمانم!» (۱۹۵۸) این جایزه را از آن خود کرد.
جنیفر جونز (۱۹۱۹–۲۰۰۹)
جنیفر جونز که در دهه ۱۹۴۰ به شهرت رسید، در دهه ۱۹۵۰ نیز به درخشش خود ادامه داد و برای بازی در فیلم «عشق چیز باشکوهی است» (۱۹۵۵) پنجمین نامزدی اسکار خود را کسب کرد. او بعدها به حمایت از سلامت روان و آموزش پرداخت.
دبرا پیجت
دبرا پیجت با بازی در فیلم‌های «ده فرمان» (۱۹۵۶) و «مرا عاشقانه دوست داشته باش» (۱۹۵۶) که نخستین فیلم الویس پریسلی بود، به یکی از چهره‌های محبوب دهه ۱۹۵۰ بدل شد.
جین سیمونز (۱۹۲۹–۲۰۱۰)
جین سیمونز که پیش از ورود به هالیوود در بریتانیا مشهور بود، در دهه ۱۹۵۰ با فیلم‌هایی چون «ردای مقدس» (۱۹۵۳)، «آقایان و عروسک‌ها» (۱۹۵۵) و «کشور بزرگ» (۱۹۵۸) به شهرت بیشتری دست یافت.
ماچیکو کیو (۱۹۲۴–۲۰۱۹)
ماچیکو کیو، یکی از مشهورترین بازیگران ژاپنی دهه ۱۹۵۰، با بازی در فیلم «چایخانه ماه اوت» (۱۹۵۶) در کنار مارلون براندو به هالیوود معرفی شد. این نقش تنها حضور او در سینمای غیرژاپنی بود و برای آن نامزد دریافت گلدن گلوب شد.
بدون نظر