رقابت میان بارسلونا و رئال مادرید، که معمولاً با نام «ال‌کلاسیکو» شناخته می‌شود، یکی از پرتنش‌ترین، زیباترین و دراماتیک‌ترین رقابت‌ها در دنیای فوتبال است که به یک جنگ تمام عیار تبدیل می‌شود. این مسابقه در سراسر جهان تماشا می‌شود، جایی که دو تیم دوبار در هر فصل در لالیگا مقابل هم قرار می‌گیرند — و اغلب با حضور در رقابت‌های دیگر مانند جام حذفی و سوپرلیگ نیز تعداد این ال کلاسیکوها بیشتر می‌شود. در طول سال‌ها، برخی از بزرگ‌ترین لحظات تاریخ فوتبال در این دربی رقم خورده‌اند.
این رقابت در دوران اوج کریستیانو رونالدو و لیونل مسی به سطح جدیدی از جذابیت و تنش رسید. این دو بازیکن عموماً به‌عنوان دو تن از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ شناخته می‌شوند که قادر بودند لحظاتی نمادین را در داخل مستطیل سبز خلق کنند. آن‌ها دقیقاً همین کار را در ال‌کلاسیکو انجام دادند و این رقابت را در بزرگ‌ترین صحنه‌ها برجسته‌تر ساختند. در سال ۲۰۲۵، این نبرد اکنون میان نسل جدیدی از بازیکنان چون کیلیان امباپه و وینیسیوس جونیور برای رئال مادرید و لامینه یامال و رافینیا برای بارسلونا در جریان است.
البته، این مسابقه پیش از نبرد میان مسی و رونالدو نیز برای دهه‌ها جذاب و جنجالی بوده است. ریشه ال کلاسیکو به اوایل قرن بیستم بازمی‌گردد، در ادامه هر آنچه باید در مورد چگونگی تبدیل شدن ال‌کلاسیکو به یکی از بزرگ‌ترین مسابقات فوتبال جهان بدانید، را آورده‌ایم.
آغاز ال‌کلاسیکو
ال‌کلاسیکو چیزی بیش از یک مسابقه فوتبال است. این یک رقابت سیاسی به شمار می‌آید که سال‌هاست ادامه داشته و پرتنش‌تر و مهم‌تر نیز شده است. باشگاه فوتبال بارسلونا در سال ۱۸۹۹ تأسیس شد، در حالی‌که رئال مادرید سه سال بعد در سال ۱۹۰۲ شکل گرفت. نخستین دیدار آن‌ها در سال ۱۹۰۲ در رقابت «مسابقات فوتبال انجمن مادرید»، که بیشتر با نام کوپا د لا کروناسیون یا جام تاج گذاری شناخته می‌شود، برگزار شد که رقابتی غیررسمی بود، از آنجایی که در آن زمان هنوز لالیگا شکل نگرفته بود.
با این حال، این رقابت زمانی واقعاً آغاز شد که ریشه‌های سیاسی آن رشد کرد. بارسلونا به‌عنوان نمادی برای ملی‌گرایی کاتالانی دیده می‌شود، در حالی‌که رئال مادرید نماینده ملی‌گرایی اسپانیایی است. این ریشه‌ها به دهه ۱۹۳۰ بازمی‌گردد، زمانی که فرانسیسکو فرانکو، رئیس دولت وقت اسپانیا که یک ژنرال بود و حکومتی شبه دیکتاتوری نظامر را راه اندازی کرده بود، قصد داشت کشور را یک‌دست کند و تصمیم گرفت زبان‌های کاتالان و باسکی را ممنوع کند. در نتیجه، تیم فوتبال بارسلونا مجبور شد پرچم کاتالونیا را از نشان خود حذف کند و رئیس باشگاه، ژوزپ سونیول، توسط نیروهای فرانکو اعدام شد.
فرانکو ارتباط نزدیکی با رئال مادرید داشت و از قدرت سیاسی خود برای تأثیرگذاری بر باشگاه مادریدی استفاده می‌کرد. برای فرانکو، رئال مادرید نماینده سنت‌های اسپانیایی از طریق زبان و فرهنگ بود. آن‌ها نماد قدرتی بودند که فرانکو به دنبال نمایش آن بود — در تضاد با بارسلونا در سواحل مدیترانه. به این ترتیب، رقابتی بین دو تیم شکل گرفت. فرانکو از موفقیت‌های رئال مادرید در اروپا برای نمایش قدرت کشور استفاده کرد، موضوعی که بیش از پیش باعث افزایش شکاف میان مردم مادرید و کاتالونیا شد.
این جنجال سیاسی تأثیر زیادی بر جنبه فوتبالی رقابت گذاشت. در سال ۱۹۴۳، نفوذ فرانکو در رئال مادرید در زمین بازی آشکار شد. بارسلونا در نیمه‌نهایی کوپا دل ژنرالیسیمو (جام فرمانده کل قوا)، که به افتخار خود فرانکو نام‌گذاری شده بود، با نتیجه ۱۱-۱ به رئال مادرید باخت. گفته می‌شود بازیکنان بارسلونا پیش از بازی از سوی ارتش و پلیس تهدید شده بودند، که این موضوع بر نتیجه مسابقه تأثیر گذاشت.
تاریخ‌دان ژوان بارائو در این باره به سایت گل گفت: «این مسابقه چیزی بیش از یک دوئل ورزشی بود. هدف، دادن درس عبرتی به بارسلونا و تحقیر باشگاهی بود که نماینده طرز تفکری متفاوت و بسیار نزدیک‌تر به ایده‌های کاتالانیسم بود. در آن دیدار [در برنابئو]، بارسلونا تحت فشار نظامی و افراد نزدیک به فالانژ (حزب فاشیستی و سندیکالیستی ملی اسپانیا) قرار گرفت.»
سید لو نیز در کتاب «ترس و نفرت در لالیگا: بارسلونا در برابر رئال مادرید» تاکید می کند: «این بازی، همان مسابقه‌ای بود که برای اولین بار باعث شد رئال مادرید به‌عنوان تیم دیکتاتوری و بارسلونا به‌عنوان قربانی آن شناخته شود.»
ال‌کلاسیکوی امروزی بدون تأثیرات سیاسی قوی و پرتنش در سال‌های اولیه، به این شکل نمی بود. این رقابت نشان داد که این دو باشگاه در دو سوی متضاد طیف سیاسی کشور اسپانیا قرار دارند — و این اختلاف در سال‌های بعدی فقط بیشتر شد.
لحظات مهم ال‌کلاسیکو
انتقال آلفردو دی استفانو به رئال
در دهه ۱۹۵۰، آلفردو دی استفانو به دلیل اعتصاب بازیکنان در آرژانتین، در تیم میلیوناریوس کلمبیا بازی می‌کرد. با این حال، از آنجا که لیگ کلمبیا در آن زمان به‌عنوان یک «لیگ شورشی» خارج از سیستم فیفا شناخته می‌شد، تشخیص داده شد که دی استفانو همچنان ذیل قرارداد با باشگاه قبلی‌اش، ریور پلاته است. هر دو باشگاه بارسلونا و رئال مادرید به دنبال جذب دی استفانو بودند — و نمایندگانی از هر دو باشگاه برای امضای قرارداد به او به کلمبیا پرواز کردند.
فیفا نظر مثبتی نسبت به بارسلونا داشت و اعلام کرد آن‌ها می‌توانند این بازیکن را جذب کنند. اما، در پیچشی دیگر، فدراسیون فوتبال اسپانیا این انتقال را مسدود کرد. به همین دلیل، توافقی حاصل شد که طبق آن دی استفانو در فصل‌های ۱۹۵۳/۱۹۵۴ و ۱۹۵۵/۱۹۵۶ برای رئال مادرید و در فصل‌های ۱۹۵۴/۱۹۵۵ و ۱۹۵۶/۱۹۵۷ برای بارسلونا بازی کند.
این تصمیم بسیار عجیب و شوکه کننده بود، اما — زمانی‌که دی استفانو نهایتاً به رئال مادرید پیوست— رقیب کاتالانی تصمیم گرفت نیمی از سهم خود را به مادرید بفروشد، و او به‌طور دائمی در آنجا ماند. این یکی از بدترین تصمیمات تاریخ بارسلونا بود، زیرا این مهاجم ۳۰۸ گل برای رئال مادرید به ثمر رساند و جایگاهش را به‌عنوان یکی از برترین مهاجمان تاریخ تثبیت کرد.
انتقال لوئیس فیگو از بارسلونا به رئال مادرید
انتقال لوئیس فیگو از بارسلونا به رئال مادرید یکی از مشهورترین و جنجالی ترین نقل و انتقال‌های تاریخ فوتبال است. این انتقال به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین خیانت‌ها در ورزش فوتبال تلقی می‌شود که رابطه خوب قبلی او با باشگاه کاتالانی را از بین برد. در سال ۲۰۰۰، فلورنتینو پرز، رئیس باشگاه رئال مادرید، به فیگو پیشنهاد قراردادی بیش از ۲ میلیون پوندی را داد تا در صورت پیروزی در انتخابات باشگاه، به تیم بپیوندد. اگر فیگو قرارداد را نقض می‌کرد، باید بیش از ۲۰ میلیون پوند به پرز غرامت می‌پرداخت. مدیر برنامه های فیگو این قرارداد را تأیید کرد، اما وینگر پرتغالی ادعا می کرد که پرز در این باره دروغ می گوید.
در ۹ ژوئیه ۲۰۰۰، نشریه اسپورت مصاحبه‌ای منتشر کرد که در آن فیگو تصریح کرد: «می‌خواهم پیامی آرامش‌بخش به هواداران بارسلونا بدهم، کسانی‌که همیشه به آن‌ها علاقه داشته و خواهم داشت. می‌خواهم به آن‌ها اطمینان دهم که لوئیس فیگو با قطعیت کامل در ۲۴ام ماه جاری در نیوکمپ خواهد بود تا فصل جدید را آغاز کند. من هیچ پیش‌قراردادی با هیچ کاندیدای ریاست رئال مادرید امضا نکرده‌ام.»
با این حال، این گفته‌ها حقیقت نداشتند. فیگو به رئال مادرید پیوست، زیرا بارسلونا نخواست جریمه ۲۰ میلیون پوندی را برای نگه داشتن او در نیوکمپ بپردازد، و یکی از غافلگیرکننده‌ترین انتقال‌های تاریخ فوتبال انجام شد. در اولین بازگشت به ورزشگاه نیوکمپ برای ال کلاسیکو، فیگو مورد توهین شدید هواداران خانگی قرار گرفت — در سال ۲۰۰۲، یکی از هواداران حتی سر یک خوک را جلوی پای او انداخت، در دومین حضورش در نیوکمپ پس از انتقال به مادرید. این مسابقه به دلیل تنش در سکوها به مدت ۱۵ دقیقه متوقف شد و این ماجرا نماد رقابت شدید میان دو باشگاه بود.
بزرگ‌ترین بازیکنان در ال‌کلاسیکو
کریستیانو رونالدو و لیونل مسی
مسی و رونالدو دو تن از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال هستند — و دوران حضور آن‌ها در بارسلونا و رئال مادرید نمایانگر کیفیت جهانی‌شان بود. در طول سال‌ها، این دو لحظات نمادینی خلق کردند. در سال ۲۰۱۷، مسی گل پیروزی‌بخش تیمش را در دقایق پایانی در خانه رقیب به ثمر رساند و توپ را با آرامش به گوشه دروازه فرستاد. سپس پیراهن خود را درآورد و آن را به سمت هواداران رئال مادرید بالا گرفت تا تعهد و علاقه اش به پیراهن آبی اناری ها را به رخ بکشد. این مسابقه ۳ بر ۲ به سود بارسلونا به پایان رسید. در سال ۲۰۱۲، هر دو بازیکن در ال کلاسیکو دو گل زدند و در نیوکمپ بازی ۲-۲ به پایان رسید. این عملکرد نشان داد که آن‌ها چندین سطح از باقی بازیکنان جهان بالاتر بودند و در یکی از بزرگ‌ترین مسابقات جهان، همه توجه ها را به خود جلب کرده بودند.
آمار ال‌کلاسیکو مسی و رونالدو
آمار
مسی
رونالدو
بازی
۴۵
۳۰
گل
۲۶
۱۸
پاس گل
۱۴
۱
برد
۲۰
۸
در سال ۲۰۱۰، در جریان یک ضدحمله، لیونل مسی توسط سرخیو راموس با خشونت تمام سرنگون شد و این ماجرا به درگیری انجامید. بارسلونا در لحظه خطا ۵-۰ از رقیب سنتی خود پیش بود و واکنش مسی کاملاً خونسردانه بود. سرخیو راموس اما با کارت قرمز داور مواجه شد.
رونالدو (برزیلی)
رونالدو نازاریو می‌توانست یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تمام دوران باشد اگر در طول دوران حرفه‌ای خود دچار مصدومیت‌های شدید نمی‌شد. با این حال، او همچنان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ برزیل محسوب می‌شود. این بازیکن برزیلی برای هر دو غول اسپانیایی بازی کرد، هرچند مستقیماً از یکی به دیگری نرفت، برخلاف فیگو. دوران کوتاه اما درخشانش در بارسلونا بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۷ باعث شد به‌عنوان یکی از بهترین‌های جهان شناخته شود. رونالدو سپس به اینترمیلان رفت و بعدها به رقیب اصلی بارسلونا پیوست. او در پیروزی ۴-۲ مشهور رئال مادرید مقابل بارسلونا در سال ۲۰۰۵ گلزنی کرد و تیم سابقش را به سکوت واداشت.
بدون نظر