رویای زندگی ۱,۰۰۰ ساله برای انسان چه زمانی محقق می‌شود؟

اگر می‌توانستید برای همیشه زنده بمانید و قرن‌ها جوان و سالم بمانید چه می‌شد؟ اکنون دانشمندان و پیشگامان فناوری معتقدند که این رویا ممکن است به واقعیت تبدیل شود.

در سیلیکون‌ولی، کارآفرینانی مانند برایان جانسون با برنامه‌هایی مانند «بلوپرینت» تلاش می‌کنند روند پیری را آهسته یا حتی معکوس کنند. در همین حال، شرکت‌هایی مثل آلتوس لبز مشغول آزمایش درمان‌هایی هستند که تاکنون عمر موش‌ها را افزایش داده‌اند.

کارشناسان بر این باورند که ما در آستانه ایجاد فناوری‌هایی قرار داریم که می‌توانند جاودانگی را ممکن کنند و حتی زمانی مشخص برای رسیدن به آن نیز پیش‌بینی کرده‌اند.

در میان این جست‌وجوگران جاودانگی، سه چهره برجسته دیده می‌شود: آینده‌پژوه ایان پیرسون، ری کورزویل از گوگل و پژوهشگر زیست‌پزشکی، آبری دی‌گری.

پیرسون پیش‌بینی کرده که تا سال ۲۰۵۰، ثروتمندان با بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته به زندگی جاودانه دست خواهند یافت، شاید با انتقال ذهن خود به رایانه‌ها یا بدن‌های اندرویدی.

کورزویل بر این باور است که تا سال ۲۰۲۹، هوش مصنوعی به سطح هوش انسانی می‌رسد و از آن زمان، ادغام انسان و ماشین آغاز خواهد شد که در نهایت تا سال ۲۰۴۵ به جاودانگی منتهی می‌شود.

دی‌گری نیز معتقد است که پیشرفت‌های پزشکی می‌تواند پیری را به یک بیماری قابل درمان تبدیل کند و تا سال ۲۰۵۰ انسان‌ها قادر خواهند بود تا هزار سال یا بیشتر زندگی کنند.

هرکدام از این سه دیدگاه، مسیر متفاوتی را برای رسیدن به جاودانگی ترسیم می‌کنند.
این ایده‌ها تنها به طولانی‌تر شدن عمر مربوط نمی‌شوند، بلکه تعریفی تازه از انسان‌بودن ارائه می‌دهند.

۲۰۵۰؛ جاودانگی برای ثروتمندان

ایان پیرسون پیش‌بینی کرده که تا سال ۲۰۵۰، ثروتمندترین افراد جامعه می‌توانند با ترکیبی از فناوری‌های پیشرفته به جاودانگی دست یابند.

او گفته که پیشرفت‌هایی در زمینه رایانش، مهندسی ژنتیک و رباتیک به انسان‌ها این امکان را می‌دهد که یا در بدن‌هایی تقویت‌شده زندگی کنند یا ذهن خود را به صورت دیجیتالی حفظ نمایند.

پیرسون باور دارد که این فناوری‌ها در ابتدا بسیار گران‌قیمت خواهند بود و تنها برای ثروتمندان قابل استفاده هستند، اما در دهه ۲۰۶۰، اقشار متوسط هم به آن‌ها دسترسی خواهند داشت.

او دنیایی را تصور می‌کند که در آن، بیماری‌های مرگبار مانند سرطان یا ناراحتی قلبی، پیش از آن‌که کشنده شوند، درمان خواهند شد.

از سوی دیگر، مهندسی ژنتیک می‌تواند روند پیری را معکوس کند و سلول‌ها را جوان و سالم نگه دارد.

فناوری‌هایی مانند رابط مغز و رایانه نیز ممکن است به انسان‌ها اجازه دهند ذهن خود را به واقعیت مجازی یا بدن‌های روباتیک منتقل کنند.

پیرسون بر این باور است که این فناوری‌ها به انسان‌ها اجازه می‌دهند چندین زندگی و هویت مختلف داشته باشند، یا حتی پس از مرگ زیستی، همچنان به حیات ادامه دهند.

اگرچه در ابتدا فقط ثروتمندان توانایی استفاده از این فناوری‌ها را خواهند داشت، اما او خوشبین است که افرادی که اکنون زیر ۵۰ سال سن دارند، در طول زندگی خود امکان دسترسی به این نوع جاودانگی را خواهند داشت و کسانی که زیر ۴۰ سال هستند، تقریباً قطعاً به آن خواهند رسید.

چشم‌انداز او بر پایه فناوری‌هایی است که همین حالا در حال توسعه‌اند، مانند اندام‌های چاپ‌شده با چاپگر سه‌بعدی و پزشکی مبتنی بر هوش مصنوعی که پیش‌بینی می‌شود در دهه‌های آینده رشد چشمگیری داشته باشند.

۲۰۲۹؛ آغاز دوران پیوند انسان و ماشین

ری کورزویل، آینده‌پژوه معروف و از مهندسان پیشین گوگل، پیش‌بینی کرده که تا سال ۲۰۲۹، هوش مصنوعی با هوش انسان برابری خواهد کرد و دوره‌ای نوین از ادغام انسان و ماشین آغاز خواهد شد.

کورزویل که پیش‌تر پیروزی رایانه‌ها در مسابقات شطرنج و ظهور گوشی‌های هوشمند را پیش‌بینی کرده بود، معتقد است این تحول آغازگر راهی به سوی جاودانگی تا سال ۲۰۴۵ خواهد بود، دوره‌ای که او آن را «تکینگی» نامیده است.

او باور دارد که هوش مصنوعی جامعه را دگرگون خواهد کرد، هزینه نیازهای اساسی مثل غذا و مسکن را کاهش خواهد داد و ذهن انسان را از طریق ابزارهایی مانند نورالینک به فضای ابری متصل خواهد کرد.

او در کتاب خود با عنوان «تکینگی نزدیک‌تر است» که در سال ۲۰۲۴ منتشر شده، نوشته که در دهه ۲۰۳۰، انسان قادر خواهد بود بخش‌های پیشرفته مغز خود را مستقیماً به فضای ابری متصل کند و از این طریق، تفکر خود را گسترش دهد.

از دیدگاه کورزویل، این ادغام باعث می‌شود هوش انسانی میلیون‌ها برابر شود و انسان‌ها بتوانند مسائل را سریع‌تر حل کنند و به شیوه‌هایی تازه زندگی کنند.

او می‌گوید تا سال ۲۰۴۵، انسان‌ها می‌توانند به موجوداتی نیمه‌ماشینی تبدیل شوند که توانایی کپی‌برداری از ذهن یا انتقال آن به بدن‌های جدید را دارند، بدن‌هایی که با فناوری‌های پیشرفته ساخته می‌شوند.

او معتقد است که هوش مصنوعی نه‌تنها رقیب انسان نخواهد بود، بلکه به بخشی از وجود انسان تبدیل خواهد شد.

این چشم‌انداز از سال ۲۰۲۹ آغاز می‌شود، زمانی که هوش مصنوعی به سطح توانایی انسان می‌رسد و زمینه را برای آینده‌ای فراهم می‌کند که در آن، جاودانگی به معنای ترکیب انسان و ماشین خواهد بود.

۲۰۵۰؛ درمان پیری مانند یک بیماری

آبری دی‌گری، دانشمند تحصیل‌کرده دانشگاه کمبریج و بنیان‌گذار بنیاد «شتاب‌دهنده طول عمر»، معتقد است پیری یک بیماری است که می‌توان آن را درمان کرد.

او در تحقیقاتش به دنبال راه‌هایی برای ترمیم سلول‌های بدن بوده و معتقد است این کار می‌تواند به انسان‌ها امکان دهد تا هزار سال زندگی کنند. دی‌گری بارها گفته است نخستین انسانی که تا هزار سال عمر خواهد کرد، هم‌اکنون به دنیا آمده است.

رویکرد او که «جوان‌سازی یکپارچه» نام دارد، ترکیبی از درمان‌هایی است که به رفع آسیب‌های سلولی کمک می‌کنند، مانند پاک‌سازی زباله‌های سلولی یا ترمیم DNA.

او معتقد است که اگر پیشرفت‌های پزشکی بتوانند هم‌پای روند پیری جلو بروند، انسان می‌تواند به مرحله‌ای برسد که طول عمرش سریع‌تر از گذر زمان افزایش یابد، یعنی همان «سرعت گریز از پیری».

از نگاه دی‌گری، باید با پیری همان‌طور برخورد کرد که با بیماری‌هایی مثل سرطان یا دیابت برخورد می‌شود.

در کنار او، دانشمندانی مانند اندرو استیل، نویسنده کتاب «بی‌سن»، نیز بر این باورند که داروهایی مانند «سنولیتیک‌ها» می‌توانند به روند سالم‌تر شدن پیری کمک کنند، حتی اگر جاودانگی کامل ممکن نباشد.

سنولیتیک‌ها نسل جدیدی از داروها هستند که با هدف از بین بردن سلول‌های مرده و آسیب‌دیده موسوم به «سلول‌های زامبی» طراحی شده‌اند، سلول‌هایی که باعث التهاب‌های خطرناک در بدن می‌شوند.

استیل معتقد است که اکنون به نقطه‌ای رسیده‌ایم که اطلاعات کافی درباره روند پیری داریم و می‌توانیم وارد مرحله مداخله و درمان شویم.

چشم‌انداز دی‌گری برای سال ۲۰۵۰ این است که مرگ ناشی از پیری به پایان برسد و انسان با تکیه بر علم پزشکی، راهی برای زندگی ابدی بیابد.