به دلیل روایت دراماتیک، نمایش زیبای فیزیکی از قدرت و اراده، و درام واقعی ورزشی که خلق می‌کند، بوکس در بهترین دوران خود، می‌تواند گذر زمان را متوقف کرده و برای یک شب کنترل نبض جهان را در اختیار بگیرد.
در طول تاریخ طولانی این ورزش، شاهد انواع مبارزات، داستان‌ها و چهره‌هایی افسانه‌ای بوده‌ایم، اما چند مبارزه خاص برجسته هستند که در میان بهترین‌های تمام دوران قرار می‌گیرند. اما یک مبارزه حماسی چه ویژگی‌هایی دارد؟ هر رویارویی بزرگ معمولاً عناصری مشابه دارد: درام، ماهیت رفت و برگشتی مبارزه، کیفیت بالا همراه با شجاعت، اراده و عزام راسخ، و صرفاً سرگرمی ناب. بدین بهانه تصمیم گرفتیم بهترین مبارزات تاریخ بوکس را رتبه‌بندی کنیم.
عوامل رتبه‌بندی
اهمیت تاریخی
بوکسورهای درگیر
بزرگی مناسبت
استاندارد مبارزه
۱۰. تایسون فیوری در برابر دیونتای وایلدر ۳
۹ اکتبر ۲۰۲۱
در حالی که این دو بوکسور پیش‌تر در دو مسابقه روبروی هم قرار گرفته بودند، تایسون فیوری بعد از پیروزی خفیف و با عدم اجماع کامل داوران در مسابقه اول پیروز اعلام شده بود، مسابقه دوم را با راحتی بیشتری به سود خود به پایان رساند.
در حالی که فیوری مبارز برتر بود، هواداران مشتاق بودند بالاخره شاهد رویارویی فیوری با رقیب دیرینه بریتانیایی‌اش، آنتونی جاشوا، برای تصاحب تمام کمربندها باشند. اما آنچه در اکتبر ۲۰۲۱ دیدیم، واقعاً چیزی ویژه بود. دو سنگین‌وزن برای عنوان قهرمانی سنگین‌وزن جهان WBC که در اختیار فیوری بود وارد میدان نبرد شدند؛ رقابتی پر کش و قوس که در آن دیونتای وایلدر در همان ابتدای مبارزه به زمین افتاد.
با وجود برتری نسبتاً فیوری در بیشتر دقایق مبارزه، او بیش از حد با اعتماد به نفس ظاهر شد و ضربات سنگینی از رقیب آمریکایی‌اش دریافت کرد، به‌طوری‌که دو بار به زمین افتاد و وایلدر تلاش داشت تا با یک شگفتی عظیم، پیروزی را از آنِ خود کند. اما «جیپسی کینگ» دوباره تمرکز خود را به دست آورد و با یک ضربه سهمگین مشت راست، در راند یازدهم کار را تمام کرد و به این سه‌گانه پایان داد.
باب آروم، پروموتر مشهور و عضو تالار افتخارات بوکس، این مسابقه را «باشکوه‌ترین مبارزه سنگین‌وزن»ای که تاکنون تدارک دیده، توصیف کرد؛ و مبارزه سوم فیوری و وایلدر واقعاً مبارزه‌ای بود که در تاریخ ماندگار شد.
۹. راکی مارسیانو در برابر جِرسی جو والکات
۲۳ سپتامبر ۱۹۵۲
دو تن از بهترین‌های دوران خود در دسته سنگین‌وزن در سال ۱۹۵۲ با یکدیگر روبه‌رو شدند؛ دو آمریکایی که برای عنوان قهرمانی سنگین‌وزن جهان مبارزه کردند. راکی مارسیانو با رکورد ۴۲ پیروزی بدون شکست (و ۳۷ ناک‌اوت) وارد این مبارزه شد و به عنوان بوکسور به چالش کشنده برای کمربند قهرمانی جرسی جو والکات که در سن ۳۷ سالگی قهرمان دسته سنگین وزن جهان شده بود و رکورد ۴۹ برد، ۱۸ باخت و ۳۱ پیروزی با ناک‌اوت را داشت، وارد رینگ شد.
این مبارزه که به‌عنوان یکی از بهترین نبردهای تاریخ بوکس شناخته می‌شود، به عنوان یک کامبک پیروزی بخش برای مارسیانو تعریف می‌شود. او موفق شد در راند سیزدهم با یک ناک‌اوت حماسی، حریف خود را شکست دهد، در حالی که تا آن لحظه در کارت امتیازات داوران از والکات عقب بود. والکات در یک عملکرد تحسین‌برانگیز، مارسیانو را در همان ابتدای مبارزه برای نخستین‌بار در دوران حرفه‌ای‌اش (که فقط یکی دو بار چنین اتفاقی برایش افتاده بود) به روی رینگ انداخته بود.
ضربه‌ای ویرانگر با دست راست، مبارزه را در یک لحظه به پایان رساند، نبردی که به مبارزه «مبارزه سال ۱۹۵۲» تبدیل شد. همچنین راند سیزدهم، که در آن مارسیانو ضربه نهایی را وارد کرد، به‌عنوان «راند سال» انتخاب گردید. سال بعد، این دو در مبارزه‌ای دوباره به مصاف هم رفتند، اما این‌بار مارسیانو به‌سادگی پیروز شد و در نهایت دوران حرفه‌ای خود را بدون شکست به پایان رساند.
۸. اِواندِر هالیفیلد در برابر ریدیک بُو
۱۳ نوامبر ۱۹۹۲
دوران سنگین‌وزن بوکس در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، یکی از دوران‌های درخشان تاریخ بوکس بود که نام‌هایی چون مایک تایسون، جورج فورمن و دیگران را در خود داشت — اما اواندر هالیفیلد و ریدیک بو نیز از جمله بهترین‌های این دوران بودند.
در نخستین مبارزه‌ای که بعدها به سه‌گانه‌ای کلاسیک تبدیل شد، این دو در لاس‌وگاس برای کسب عنوان قهرمانی بلامنازع سنگین‌وزن جهان — شامل سه کمربند قهرمانی جهان — با یکدیگر روبه‌رو شدند. هر دو بوکسور تا آن لحظه شکست‌ناپذیر بودند و هالیفیلد پس از پاکسازی دسته سنگین وزن سبک، به سنگین‌وزن آمده و از نگاه بسیاری دارای شانس کمتری برای پیروزی بود.
پس از ۱۲ راند طاقت‌فرسا، بو با رأی متفق‌القول داوران به پیروزی رسید: ۱۱۷–۱۱۰، ۱۱۷–۱۱۰ و ۱۱۵–۱۱۲ در کارت امتیازها. این مبارزه جایزه‌های «مبارزه سال» و «راند سال» از سوی مجله رینگ را از آن خود کرد. هرچند هالیفیلد در مبارزه دوم پیروز شد، اما این بو بود که در نهایت قهقهه آخر را سر داد و توانست برای نخستین‌بار در دوران حرفه‌ایش در آن عصر، هالیفیلد را متوقف کرد.
۷. خوان مانوئل مارسِکز در برابر مَنی پاکیائو ۴
۸ دسامبر ۲۰۱۲
پس از چهار مبارزه متوالی، یکی از بهترین سری مبارزات در تاریخ بوکس را شاهد بودیم، و چهارمین و آخرین مبارزه این دو با ضربه‌ای تکان‌دهنده پایان یافت. رقابت این دو هشت سال، چهار مبارزه و ۴۲ راند ادامه یافت تا در این نبرد پایانی با یک مشت به نقطه پایان برسد.
هر دو پیش از مبارزه ۵۴ برد و درصد ناک‌اوت مشابه داشتند، اما پاکیائو برتری اندکی داشت و دو بر صفر از رقیب خود جلو افتاده بود، بعد از تساوی در بازی نخست که هشت سال قبل‌تر انجام شده بود. در آن شب، یکی از مبارزات قرن شکل گرفت. هر دو روی زمین افتادند و تصور نمی‌شد مبارزه به پایان برسد.
وقتی که «پک-من» (منی پاکیائو) در راند ششم ابتکار عمل را به دست گرفت، ناگهان توسط مارکز غافلگیر شد؛ مارکز به ضربه او جاخالی داد و یک مشت راست سهمگین را پرتاب کرد که مبارز فیلیپینی را با صورت به روی رینگ انداخته و او را بیهوش کرد. روی جونز جونیور در گزارش معروف آن لحظه مدام تکرار می‌کرد: «اون بلند نمی‌شه، جیم!» و مارکز با یکی از بهترین ناک‌اوت‌های تاریخ، عنوان قهرمانی خود را حفظ کرد.
۶. آرتورو گاتی در برابر میکی وارد ۱
۱۸ می ۲۰۰۲
آرتورو گاتی و میکی وارد سه بار با یکدیگر مبارزه کردند و شاید جذاب‌ترین سه‌گانه تاریخ بوکس را از نظر سرگرمی خالص برای طرفداران این ورزش رقم زدند. این دو مبارز که به‌خاطر هیجان و عطش بی‌پایان‌شان شهرت داشتند، در هر سه نبرد اراده‌ای فراتر از تصور را به نمایش گذاشتند، اما نخستین مبارزه‌شان از نظر تاریخی به‌عنوان بهترین نبرد این دو شناخته می‌شود.
این مبارزه تمام ویژگی‌های یک نبرد نفس‌گیر و پرافتخار از دل مجموعه فیلم‌های راکی را داشت و گاتی که دو بار قهرمان جهانی جهان در دو وزن را تجربه کرده و تنها پنج شکست در کارنامه داشت، نسبت به وارد که ۱۱ شکست داشت، از شانس بیشتری برای پیروزی برخوردار بود. هر دو مبارز دچار شکاف‌ها، خون‌ریزی و کبودی‌های بسیاری شدند، اما برتری در مبارزه نخست این دو با ناک‌داون دیرهنگام وارد و کسر امتیاز از گاتی به‌دلیل ضربه به پایین‌تنه، به دست آمد؛ امتیاز داوران ۹۴-۹۳، ۹۵-۹۳ و ۹۴-۹۴ بود که با رأی اکثریت وارد را پیروز مبارزه اعلام کرد.
پس از آن، این دو طی ۱۴ ماه دو بار دیگر با هم مبارزه کردند که در هر دو مورد، گاتی با رأی متفق‌القول داوران پیروز شد. با این حال، آن مبارزه اول همچنان بهترین مبارزه در سه‌گانه این دو بوده و به‌عنوان نمونه‌ای خالص از اوج هنر بوکس در یادها مانده است.
۵. شوگر ری لئونارد در برابر توماس هرنز
۱۶ سپتامبر ۱۹۸۱
قرار گرفتن دو تن از بهترین مبارزان تاریخ بوکس مقابل یکدیگر فقط می‌توانست به یک نبرد کلاسیک و ماندگار منجر شود، و دقیقاً همین اتفاق در سال ۱۹۸۱ میان شوگر ری لئونارد و توماس هرنز رخ داد. لئونارد تا آن زمان تنها یک بار در ۳۰ مبارزه (با ۲۱ ناک‌اوت) خود شکست خورده بود، در حالی که هرنز بدون شکست و با ۳۲ پیروزی و ۳۰ ناک‌اوت وارد این مبارزه شد – و هر دو در آستانه این نبرد بی‌رقیب، قهرمانی دسته ولترویت جهان بودند.
هرنز با بهره‌مندی از قد و قدرت بیشتر، در اوایل مبارزه لئونارد را به دردسر انداخت، به‌طوری‌که پس از پنج راند، برتری قابل توجهی به دست آورده و چشم حریفش را کبود کرده بود. اما در ادامه مبارزه به نبردی پایاپای تبدیل شد که طی آن هر دو مبارز موفقیت‌هایی به دست آوردند. در راندهای پایانی، لئونارد که می‌دانست از نظر امتیاز داوران عقب است و با چشمی متورم به کار ادامه می‌داد، در راند چهاردهم حمله‌ای برق‌آسا را آغاز کرد و در نهایت قهرمانی را که روی هر سه کارت داوران پیش بود، به پذیرش شکست وادار کرد.
۴. خوزه لوییس کاستیو در برابر دیگو کورالس
۷ می ۲۰۰۵
این مبارزه، نبردی برای یکی کردن عنوان قهرمانی در دسته سبک‌وزن بود و هر دو مبارز در آن زمان به‌عنوان بهترین‌های این دسته شناخته می‌شدند. خوزه لوئیس کاستیو با رکورد ۵۲ پیروزی، ۶ شکست و یک مساوی (۴۶ ناک‌اوت) وارد رینگ شد، در حالی که دیگو کورالس رکورد ۳۹ پیروزی و ۲ شکست (۳۲ ناک‌اوت) را در کارنامه داشت، و این دو در نهایت مبارزه‌ای خلق کردند که به عنوان «مبارزه سال» در ۲۰۰۵ شناخته شد.
هر دو مبارز در طول ۹ راند نخست دچار زخم‌های متعددی در صورت خود شدند، اما کورالس با دو تورم بزرگ زیر چشمانش شرایط وخیم‌تری داشت. پس از گذراندن ۱۰ راند دشوار، کورالس دو بار نقش زمین شد و به نظر می‌رسید کاستیو در آستانه قطعی کردن پیروزی‌اش قرار دارد. اما کورالس که به شدت آسیب دیده بود، با یک ضربه مشت راست فوق‌العاده کاستیو را غافلگیر کرد و با رگباری از مشت‌ها داور را مجبور کرد مبارزه را متوقف کند تا یکی از غیرمنتظره‌ترین بازگشت‌های دیرهنگام تاریخ بوکس را رقم بزند.
۳. ماروین هگلر در برابر توماس هرنز
۱۵ آوریل ۱۹۸۵
با اینکه این مبارزه فقط چند راند طول کشید، اما نبرد ماروین هگلر و توماس هرنز یکی از بهترین و هیجان‌انگیزترین مبارزات تاریخ بوکس به شمار می‌آید. با در اختیار داشتن رکورد مجموعاً ۸۴ ناک‌اوت پیش از این مبارزه، هر دو مبارز مشت‌زنانی قوی بودند و نتیجه‌ای جز یک پایان سریع نمی‌توانست برای این نبرد متصور باشد. از آنجا که تمام کمربندهای قهرمانی جهان در این دسته در معرض رقابت قرار داشتند، آن شب شبی تاریخی برای دنیای بوکس بود.
راند اول با ضربات سنگین و انفجاری از سوی هر دو مبارز آغاز شد؛ ضرباتی که هم تماشاگران و هم خود مبارزان را بهت‌زده کرد، و این راند بعدها به عنوان یکی از بهترین راندهای تاریخ بوکس شناخته شد. هگلر در راند سوم با ضربه‌ای قدرتمند هرنز را به روی رینگ انداخت و مبارزه را به پایان رساند، و نبرد این دو مبارز به‌دلیل خشونت و هیجان این جنگ کوتاه سه راندی، عنوان «مبارزه سال» را از آن خود کردند.
۲. جورج فورمن در برابر محمد علی کلی
۳۰ اکتبر ۱۹۷۴
نمی‌شد فهرستی از برترین مبارزات تاریخ بوکس تهیه کرد و نام محمد علی کلی را در آن نیاورد. در سال ۱۹۷۴، هیچ‌کس شانسی برای علی قائل نبود که بتواند جورج فورمن شکست‌ناپذیر را شکست دهد؛ بوکسوری که در ۴۰ پیروزی خود، ۳۷ ناک‌اوت داشت و هفت سال هم از علی جوان‌تر بود.
این مبارزه با عنوان «غرش در جنگل» شناخته می‌شود و به دلایل متعددی یکی از ماندگارترین رویدادهای تاریخ به شمار می‌آید، اما آنچه رخ داد، تجلی ناب نبوغ ورزشی بود. علی در راندهای ابتدایی به فورمن می‌خندید و مدام فریاد می‌زد: «همش همین بود، جورج؟» او مبارز بزرگ آمریکایی را به سخره می گرفت، و فورمن که از خشم، با شدت به حریف مشت می‌زد، با گذشت هر راند خسته‌تر می‌شد.
علی با تمسخرها و فرارهای خود روحیه فورمن را در هم شکسته و نفس او را گرفت، تا اینکه در راند هشتم، با ضربه‌ای سنگین از روی طناب‌ها او را غافلگیر کرد؛ نمایشی از سرعت دست‌ها و زمان‌بندی بی‌نقص که پایان مسابقه را رقم زده و تماشاگران را شوکه کرد. این مبارزه به‌عنوان یکی از پربیننده‌ترین رویدادهای زنده تلویزیونی در تاریخ شناخته می‌شود و هم در داخل و هم بیرون دنیای بوکس، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ دارد.
۱. محمد علی کلی در برابر جو فریزر ۳
۱ اکتبر ۱۹۷۵
محمد علی یک بار دیگر در صدر این فهرست حضور دارد، و مبارزه سوم او با جو فریزر واقعاً یکی از حماسی‌ترین نبردهای تاریخ بوکس بود. این مبارزه با عنوان «هیجان در مانیل» (Thriller in Manila) شناخته می‌شود؛ نامی که از گفته معروف علی پیش از مبارزه برگرفته شده: «یه قاتل و یه هیجان و یه لرزه، وقتی اون گوریلو تو مانیل گیر بندازم»، زمانی که این دو در سال ۱۹۷۵ در فیلیپین به مصاف هم رفتند تا سه‌گانه‌شان را کامل کنند.
با توجه به اینکه علی مبارزه اول را باخته و دومی را برده بود، این مسابقه به عنوان «مبارزه قرن» شناخته شد و جایزه بهترین مبارزه سال ۱۹۷۵ را از آن خود کرد. پس از ۱۴ راند حماسی، تیم مربیان فریزر تصمیم گرفت مبارزه را متوقف کند و او را از رینگ بیرون بکشد.
این مبارزه یک سال پس از «غرش در جنگل» برگزار شد و بخشی از روند پیروزی‌هایی بود که نیمه دوم دوران حرفه‌ای کلی را تعریف کرد. او بعدها گفت این مبارزه «نزدیک‌ترین تجربه به مرگ» در زندگی‌اش بوده و حتی ثانیه‌هایی پیش از انصراف تیم فریزر، از مربیان خودش خواسته بود دستکش‌هایش را دربیاورند. مبارزه سوم کلی و فریزر مبارزه‌ای واقعاً تماشایی، پر از فراز و نشیب بود که لحظه‌ای تاریخی خلق کرد و سزاوارانه در صدر فهرست ما قرار دارد.
![این ربات انسان‌نمای چینی می‌تواند هم از پا و هم چرخ برای راه‌رفتن استفاده کند [تماشا کنید]](https://static.digiato.com/digiato/2025/07/Untitled-design-10-388x462.jpeg)
عجب مطلب جذابی!