از دید آژانس فضایی اروپا زندگی در مریخ تا ۱۵ سال آینده در قالب سکونتگاههای خودکفا و پیشرفته ممکن خواهد شد. این زیست‌گاه‌های فضایی عظیم موسوم به «واحه‌های فضایی»، ایمن، هوشمند و مستقل از زمین طراحی شده‌اند و در آنها ربات‌هایی شبیه به «دروید»های دنیای جنگ ستارگان، بدون خستگی یا آسیب‌پذیری در برابر پرتوهای کیهانی و طوفان‌های گردوغبار، به‌تنهایی سطح گسترده مریخ را کاوش می‌کنند.
زیست‌گاه‌های فضایی هوشمند برای زندگی در سیاره سرخ
آژانس فضایی اروپا (ESA) پیش‌بینی می‌کند که در بازه‌ای کوتاه، انسان‌ها در سکونت‌گاه‌هایی با عنوان «واحه‌های فضایی» در مریخ زندگی خواهند کرد. این اقامت‌گاه‌ها، گنبدهایی سفید و مقاوم‌اند که در برابر پرتوهای کیهانی محافظت می‌کنند و تمام نیازهای حیاتی انسان از جمله انرژی و غذا را به‌طور مستقل تأمین می‌کنند.
تصویرسازی هوش مصنوعی از زیست‌گاه‌های فضایی سرپوشیده و لوکسی که از مواد بازتاب‌دهنده حرارت ساخته شده‌اند.
در این چشم‌انداز، ربات‌ها پیش‌قراولان اکتشاف در سطح مریخ هستند؛ آنها در برابر خستگی، تابش‌های رادیواکتیو و گردوغبار مصون‌اند و بدون نیاز به دخالت انسانی به کشف سرزمین‌های ناشناخته ادامه می‌دهند. استفاده از فناوری‌های خودکار، همچون هوش مصنوعی پیشرفته، نه‌تنها تصمیم‌گیری‌های حیاتی را بر عهده می‌گیرد، بلکه ارتباطات در سراسر منظومه شمسی را نیز به شبکه‌ای گسترده متصل می‌سازد.
این برنامه بلندپروازانه در گزارش جدید آژانس فضایی اروپا با عنوان «فناوری ۲۰۴۰» ارائه شده است. بر اساس این سند، اقامتگاه‌های انسانی نه‌تنها در مدار زمین، بلکه در ماه، مریخ و فراتر از آن گسترش خواهند یافت. هدف، ایجاد حضوری پایدار و مستقل در فضاست؛ حضوری که صرفاً ماجراجویانه نیست بلکه ضرورتی برای آینده بشر به شمار می‌آید.
آژانس فضایی اروپا از «واحه‌های فضایی» به‌عنوان زیست‌گاه‌هایی خودمختار و خودکفا یاد می‌کند که انرژی و غذای موردنیاز خود را به‌طور مستقل تولید می‌کنند.
زیست‌گاه‌های فضایی طراحی شده‌اند تا از انسان در برابر شرایط سخت مریخ محافظت کنند. دیواره‌های آنها از موادی با فناوری پیشرفته ساخته میشود که نه‌تنها تابش‌ها را دفع می‌کند بلکه توان پیش‌بینی و واکنش در برابر تهدیدهایی چون برخورد شهاب‌سنگ‌ها را نیز دارد. این سازه‌ها محیطی امن برای خواب، تغذیه و کار فراهم می‌کنند و به انسان اجازه می‌دهند تا دوره‌های طولانی‌تری را دور از زمین سپری کند.
درست مانند شخصیت مت دیمون در فیلم مریخی (تصویر)، انسان‌ها از گیاهان در گلخانه‌های با سقف شیشه‌ای مراقبت خواهند کرد.
در داخل این زیستگاه‌ها، گلخانه‌هایی با سقف شیشه‌ای، مکانی برای کشت محصولاتی چون سیب‌زمینی، گوجه، برنج، قارچ و سبزی‌های برگی خواهند بود. تولید غذا در محل، نیاز به ارسال مواد از زمین را از میان برمی‌دارد و گامی مهم به‌سوی خودکفایی کامل است.
فناوری‌های پیشرفته برای زندگی در مریخ
در آینده، دیگر فضاپیماها، ماهواره‌ها و تلسکوپ‌ها در اندازه‌هایی بسیار بزرگ‌تر و بدون محدودیت‌های ناشی از ابعاد موشک‌های پرتابگر ساخته خواهند شد. این سازه‌ها مستقیماً در مدار، سطح ماه یا مریخ تولید و مونتاژ می‌شوند؛ برخلاف تلسکوپ «جیمز وب»، به اندازه یک زمین تنیس، که با ظرافتی پیچیده درون موشک جا داده شد و سپس در فضا باز شد.
تنها ۱۵ سال دیگر، فضانوردان انسانی با لباس‌های فضایی کاربردی در سطح مریخ گام برمی‌دارند و در گنبدهایی محافظ، زندگی و استراحت می‌کنند. تصویر، شبیه‌سازی دیجیتال ارائه‌شده در گزارش آژانس فضایی اروپا را نشان می‌دهد.
فضاپیماها و تجهیزات فضایی دیگر نیازی به هدایت زمینی نخواهند داشت، زیرا از هوشمندی لازم برای انجام وظایف خود به‌صورت خودکار برخوردار خواهند بود. در این مسیر، حتی زباله‌های فضایی نیز بازیافت می‌شوند تا اقتصاد فضایی آینده، چرخه‌ای و پایدار باشد.
تا امروز، زندگی بشر در فضا محدود به ایستگاه‌های مدار پایین زمین و اقامت‌هایی چندماهه بوده‌است. اما در آینده نزدیک، اقامت‌هایی چندساله یا حتی دائمی در فضا، ممکن و رایج خواهد شد. این تحولات، ما را به گونه‌ای میان‌سیاره‌ای بدل می‌کند.
گزارش جدید با عنوان «فناوری ۲۰۴۰: چشم‌اندازی برای آژانس فضایی اروپا»، به عموم نشان می‌دهد که آژانس فضایی اروپا می‌خواهد «در دهه‌های آینده» در چه جایگاهی باشد و مسیرهای رسیدن به آنجا را چگونه ترسیم کند.
با وجود همه این امیدها، چالش‌ها همچنان عظیم‌اند. انسان تاکنون بیش از ۴۰۰هزار کیلومتر از زمین فاصله نگرفته‌است. مریخ به‌طور متوسط ۱۴۰ میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد و تاکنون هیچ فضاپیمایی برای حمل انسان تا آنجا آماده نشده‌است. هرچند ناسا و اسپیس‌اکس به‌دنبال اعزام انسان به مریخ در دهه‌های آینده‌اند، اما مسیر هنوز دشوار و طولانی است. حتی جدیدترین فضاپیمای اسپیس‌اکس، یعنی «استارشیپ»، به‌تازگی در یک آزمایش زمینی منفجر شده‌است.
با هزینه این کار کل بیابان های زمین مسکونی میشود، خیلی راحت تر! به گمونم دل دردی مرضی ….