چین از نظر تعداد نیرو، بزرگ‌ترین ارتش جهان را دارد، اما صرفاً تعداد نیروها برای پیروز شدن در جنگ کافی نیست. ارتش آمریکا طوری طراحی شده که بتواند در هر زمان و هر مکان عمل کند. این مسئله به عنوان یک عامل تعیین‌کننده و متفاوت در نظر گرفته می‌شود. آمریکا بیش از ۸۰۰ پایگاه نظامی در بیش از ۸۰ کشور را داراست، در حالی که چین تنها یک پایگاه در جیبوتی دارد.
توانایی نمایش قدرت است که یک قدرت منطقه‌ای را از یک قدرت جهانی جدا می‌کند. مقایسه ناوهای هواپیمابر چین و ایالات متحده نیز نشان می‌دهد که نیروی دریایی آمریکا ۱۱ ناو هواپیمابر دارد، در حالی که چین سه ناو دارد، از جمله ناو هواپیمابر فوجیان که گفته می‌شود غیرقابل غرق‌شدن است. از نظر لجستیک، آمریکا فرماندهی ویژه تحرک هوایی را دارد و تأمین منابع خود را در سراسر جهان پیش‌بینی و آماده کرده است، در حالی که چین چنین چیزی را در اختیار ندارد.
توانایی هسته‌ای نیز به شدت نامتوازن است. گفته می‌شود چین حدود ۶۰۰ کلاهک هسته‌ای دارد، در حالی که آمریکا دارای حدود ۴۰۰۰ کلاهک، شامل تقریباً ۱۶۰۰ سلاح استراتژیک است. حتی اگر چین طی دهه آینده زرادخانه خود را دو برابر کند، باز هم نمی‌تواند به سیستم سه‌گانه آمریکا از نظر حمل‌و‌نقل زمینی، دریایی و هوایی نزدیک شود. ممکن است چین حضور منطقه‌ای خود را گسترش داده باشد، اما آمریکا همچنان برترین قدرت نظامی جهان است. وقتی پای جنگ‌های برون مرزی و پیروز شدن در آن مطرح می‌شود، نمی‌توان چین را هم‌سطح با آمریکا دانست.
از نظر تکنولوژی و تجربه جنگ نیز آمریکا برتر است
ارتش آمریکا بیش از ۸۰ سال است که در جنگ‌های واقعی شرکت داشته است، از جنگ جهانی دوم تا درگیری‌های اخیر در خاورمیانه. در مقابل، چین از سال ۱۹۷۹ هیچ جنگی را تجربه نکرده است. این تجربه اهمیت زیادی دارد، چون تجربه واقعی در میدان نبرد بر تاکتیک‌ها و آمادگی نیروها برتری ایجاد می‌کند؛ چیزی که تمرین‌ها و شبیه‌سازی‌ها نمی‌توانند آن را به طور کامل فراهم کنند. آمریکا دکترین نظامی خود را طی دهه‌ها مورد آزمون و خطا قرار داده و با تجربه رهبری در نبردها آن‌ها را به تکامل رسانده است.
در زمینه فناوری، آمریکا همچنان پیشتاز است. برتری آن در حوزه C4ISR، فرماندهی، کنترل، ارتباطات، رایانه‌ها، اطلاعات، نظارت و شناسایی، باعث می‌شود نیروهای آمریکایی از آگاهی موقعیتی بسیار بالایی برخوردار باشند. مقایسه جنگنده‌ها نیز این فاصله را نشان می‌دهد.
آمریکا بیش از ۶۰۰ جنگنده نسل پنجم مانند F-35 و F-22 (که تولید آن متوقف شده) دارد. تنها جنگنده رادارگریز چین، J-20، در میدان نبرد یا مانورهای بین‌المللی به‌کار گرفته نشده است. جنگنده مبتنی بر ناو J-15 آن نیز به دلیل عملکرد ضعیفش توسط رسانه‌های خود چین «ماهی بی‌رمق» لقب گرفته است.
آمریکا سیستم‌های پیشرفته‌ای مانند ناوشکن‌های کلاس Zumwalt، بمب‌افکن‌های رادارگریز B-21 و سلاح‌های هدایت‌شونده لیزری را طراحی کرده و از آن‌ها بهره می‌برد، در حالی که چین هنوز طراحی‌های خارجی را مهندسی معکوس می‌کند. هرچند در برخی حوزه‌ها فاصله را کاهش داده، اما در مواردی مانند ضدزیردریایی، سوخت‌گیری هوایی و ادغام پهپادها همچنان در ردهای پایین‌تر از ایالات متحده قرار دارد. ترکیب فناوری آزموده در نبرد با نیروهای با تجربه، برتری آمریکا را تضمین می‌کند. چین در حال پیشروی است، اما هنوز به سطح آمریکا نرسیده است.
چین در اعداد و ارقام فاقد برتری است
با اینکه افزایش توان نظامی چین واقعی است، اما این موضوع به معنای برتری کامل نیست. برای مثال، نیروی دریایی چین کشتی‌های بیشتری نسبت به آمریکا دارد، اما تعداد کشتی‌ها به‌تنهایی معیار مناسبی برای مقایسه نیست. کشتی‌های نیروی دریایی آمریکا سنگین‌تر و مجهزتر بوده و توسط سیستم‌های پیشرفته‌تر پشتیبانی می‌شوند. ناوگان آمریکا تقریباً پنج برابر، ظرفیت موشکی بیشتری در دریا دارد و نیروی زیردریایی آن پیشرفته‌تر است. زیردریایی‌های چین برد کوتاه‌تری دارند، در حالی که زیردریایی‌های هسته‌ای آمریکا می‌توانند در سطح جهانی و بدون دیده شدن (برای چندین ماه) عملیات کنند.
حتی در هوا نیز کمیت کافی نیست. چین بیش از ۳۰۰۰ فروند هواپیمای نظامی دارد، اما بیشتر آن‌ها قدیمی هستند. تنها بخش محدودی از این هواپیماها به اندازه‌ای مدرن‌اند که بتوانند با جنگنده‌های آمریکا رقابت کنند. چین زیرساخت‌های پشتیبانی، مانند تانکرهای سوخت‌رسان هوایی، سیستم‌های هشدار هوایی و هواپیماهای لجستیک، برای نگه داشتن جنگنده‌ها در آسمان طی عملیات طولانی‌مدت را ندارد. در مقابل، نیروی هوایی آمریکا ۶۲۵ تانکر سوخت‌رسان و پوشش اطلاعات، نظارت و شناسایی جهانی (ISR) دارد. با اینکه بودجه دفاعی چین افزایش یافته، اما هنوز به طور قابل توجهی کمتر از هزینه‌های آمریکا است.
بدون نظر