وقتی تازه شیردهی را شروع کرده بودید، احتمالاً سعی کردید که انتظارات واقع‌بینانه‌ای برای خودتان بگذارید. در هفته‌های اول، شاید فقط با خودتان عهد می‌بستید که یک وعده، یک روز یا یک هفته را با موفقیت بگذرانید.
طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا (CDC)، حدود ۸۴ درصد والدین شیردهی را آغاز می‌کنند؛ اما تنها ۳۵ درصد پس از یک سال به این کار ادامه می‌دهند.
بعضی والدین با رسیدن به تولد یک‌سالگی کودک شگفت‌زده می‌شوند که او هنوز با لذت کامل شیر می‌خورد.
با وجود همه تلاش‌ها و سختی‌هایی که کشیده‌اید، در مقطعی ممکن است که خودتان دیگر از ادامه شیردهی خوشحال نباشید.
گاهی شیردهی کم‌کم صبر آدمی را تمام می‌کند.
ممکن است با خودتان فکر کنید که آیا دیگر هیچ‌گاه صاحب بدنتان می‌شوید، آیا شبی کامل می‌خوابید، یا کودک نوپایتان بالاخره دست از درخواست شیر برمی‌دارد.
وقتی به یک‌سالگی، هجده‌ماهگی یا دوسالگی رسیدید، معمولاً این سؤال پیش می‌آید که چطور او را از شیر بگیریم.
آیا راه خاصی وجود دارد؟ وقتی کودک سرسخت است، چه کنیم؟
در ادامه، بهترین و عملی‌ترین توصیه‌ها برای از شیر گرفتن کودک نوپا را می‌خوانید.
با او حرف بزنید و توضیح دهید که چه تغییری در راه است
بسته به سنش، شاید هنوز جمله‌های بلند نسازد، اما خیلی چیزها را می‌فهمد.
به او بگویید که به‌زودی شیر مادر تمام می‌شود.
بگویید چقدر از بزرگ شدنش، از چیزهایی که یاد گرفته و کارهایی که حالا بلد است، افتخار می‌کنید.
توضیح دهید که بچه‌ها وقتی بزرگ می‌شوند، دیگر نیازی به شیر مادر ندارند.
به کارهای جذابی که حالا می‌تواند انجام دهد و روی هیجان بزرگ شدن تأکید کنید.
البته، همه کودکان نوپا برای این گفتگوها آماده نیستند.
اگر صحبت از آینده باعث ناراحتی یا اضطراب شد، فعلاً آن را کنار بگذارید.
به‌جای آن، روی نکات مثبت تمرکز کنید و صبر کنید که کمی بزرگ‌تر شود و زمان قطع نزدیک‌تر شود.
عجله نکنید، به او فرصت بدهید که با این کار کنار بیاید.
از شیر گرفتن تدریجی هم برای احساسات کودک و هم برای سلامت پستان‌های شما خیلی بهتر است.
کاهش آرام تعداد وعده‌ها، حتی اگر دیگر زیاد شیر نمی‌دهید، از پرشدگی شدید، گرفتگی مجرا و ورم پستان جلوگیری می‌کند.
خودتان پیشنهاد ندهید، اما درخواستش را هم رد نکنید
شاید برنامه مشخصی برای ساعت‌های شیردهی داشته باشید، یا هنوز هر وقت که خواست، شیر می‌دهید.
این بار، صبر کنید که ببینید آیا خودش درخواست می‌کند یا نه.
هنگامی که خواستید شیر بدهید، اگر مشغول بازی یا خوردن چیز جدیدی شد، او را همراهی کنید.
اغلب همین کار ساده باعث می‌شود که تعداد وعده‌ها به‌سرعت کم شوند؛ چون فعالیت‌های تازه جای شیر خوردن را می‌گیرند.
مدت هر وعده را کوتاه کنید
کودکان نوپا معمولاً دوست دارند که قبل از چرت یا خواب شب یک شیردهی طولانی و آرامش‌بخش داشته باشند.
دوباره با او حرف بزنید و سقف زمانی بگذارید.
برای جلوگیری از بحث، از تایمر استفاده کنید.
مثلاً ۱۵ دقیقه شیر، بعد کتاب مورد علاقه، بعد خواب.
پس از یکی‌دو هفته، زمان را به ۱۰ دقیقه برسانید، بعد کتاب و یک لالایی، بعد خواب.
به‌تدریج زمان شیر را کمتر کنید و به‌جایش فعالیت‌هایی را که دوست دارد، بگذارید.
وقتی مطمئن شود که توجه کامل شما را هنوز دارد، راحت‌تر وعده‌های شیر را رها می‌کند.
محل و زمان شیردهی را محدود کنید
مثل بیشتر والدین، احتمالاً تا حالا همه‌جا به فرزندتان شیر داده‌اید.
حالا که می‌خواهید شیردهی را قطع کنید، مکان را محدود کنید: اول فقط در خانه، بعد فقط در اتاق خواب.
کودکان وقتی مجبور شوند که بازی را رها کنند و بیایند اتاق، معمولاً سریع‌تر شیر را تمام می‌کنند.
زمان را هم محدود کنید، مثلاً بگویید «شیر فقط قبل از خاموش شدن چراغ».
اگر شب‌ها شیر می‌خورد و مقاومت کرد، همسرتان یا شخص دیگری را برای بیداری‌های شب بفرستید تا شیر در دسترس نباشد.
جایگزین‌های جذاب بدهید
زمان باارزشی که با شیردهی صرف می‌شد را باید با فعالیت دیگری پر کنید که برایش خاص و لذت‌بخش باشد.
این جایگزین‌ها می‌تواند یکی از این‌ها باشد:
یک قصه بیشتر
یک لالایی بیشتر
برنامه خواب ویژه و متفاوت
بازی مشترک مثل پازل یا لگو
میان‌وعده «بزرگترها»، مثلاً یک لیوان شیر گاو یا کمی غله
قدم زدن کوتاه دور محله
تماس تصویری با مادربزرگ یا بابابزرگ
در دوره‌های تغییرات بزرگ فرزندتان را از شیر نگیرید
اگر قصد دارید که تخت نوزاد را عوض کنید، کودک دیگری در راه است یا خودتان درگیر تغییرات مهمی هستید، بهتر است که همه کارها را همزمان انجام ندهید.
کودکان نوپا با ثبات و روتین آرامش دارند، تغییرات زیاد همزمان معمولاً به گریه و بدخلقی شدید منجر می‌شود.
اگر کودک بیمار یا زندگی خانوادگی شما پرتلاطم است، اول آن مسائل را حل کنید، بعد سراغ از شیر گرفتن بروید.
خودتان زمان مناسب را انتخاب کنید
هیچ ساعت یا سن «درست و اجباری» برای قطع شیردهی وجود ندارد.
آکادمی اطفال آمریکا می‌گوید «حداقل یک سال و بیشتر، تا هر زمان که مادر و کودک هر دو بخواهند» و سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کند که «تا دو سال یا بیشتر».
اما این‌ها فقط راهنما هستند.
هر مادر و کودکی مسیر خودش را دارد.
شیردهی اساساً یک رابطه دوطرفه و شراکت است.
شما و فرزندتان با هم رشد کرده‌اید، از سختی‌های اولیه گرفتن پستان تا شب‌های بی‌خوابی و صدها لحظه شیر خوردن آرام یا پرهیاهو.
گاهی این رابطه خودش به‌تدریج و طبیعی تمام می‌شود: کودک مشغول دنیای بیرون می‌شود و وعده‌ها خودبه‌خود کم و کوتاه‌تر می‌شوند.
چند قدم تدریجی که گفتیم، می‌تواند این پایان را برای هر دوی شما آرام‌تر کند.
اما گاهی پایان خودبه‌خود نمی‌آید.
ممکن است که شما و کودک هر دو راضی باشید، ولی اطرافیان (همسر، پدر و مادر، دوستان) مدام بگویند که «دیگه بس است».
یادتان باشد که شیردهی طولانی کاملاً طبیعی است و تصمیم نهایی با شماست.
در مواقع دیگر، شیردهی از یک ارتباط شیرین به بار سنگین روزانه تبدیل می‌شود، انگار همیشه در شیفت هستید و باید آماده باشید.
دلتان می‌خواهد یک شب با دوستان بیرون بروید، یک شب کامل بخوابید یا دوباره کاملاً صاحب بدنتان باشید، این خواسته کاملاً به‌جا است و شما را مادر بدی نمی‌کند.
حرف آخر
وقتی بچه‌ها در دوره‌های سختی هستند، بزرگترها اغلب می‌گویند که «این فقط یک مرحله زودگذر است».
درست است؛ بیشتر شادی‌ها و سختی‌های بزرگ والد بودن همین‌طور هستند: وقتی وسطش هستید، ابدی به نظر می‌رسند، اما در گذر عمر لحظه‌ای بیش نیستند.
شیردهی هم همین است: مرحله‌ای زیبا، عمیق و موقت.
کاملاً طبیعی و سالم است که وقتی خودتان احساس کردید زمانش رسیده، تصمیم به پایانش بگیرید.
شاید کمی سخت باشد، شاید اشک‌هایی بریزد، اما بدانید که با هم تجربه‌ای شگفت‌انگیز داشته‌اید و این سختی پایانش هم بخشی از همان زیبایی است.
چیزهای قشنگ وقتی تمام می‌شوند، دل آدم می‌گیرد؛ ولی زیبایی‌های تازه‌ای در انتظار هر دوی شماست.
بدون نظر