زوج آلمانیِ جهانگرد در سفر خود با دوچرخه به ایران

از نورنبرگ تا تهران با دوچرخه سواری های ماجراجویانه

ما امروز قصد داریم شما را با یک زوج جوان آلمانی که عاشق دوچرخه سواری و جهانگردی با این وسیله نقلیه جالب و راحت هستند، آشنا کنیم. با کسانی که تجربه اروپا گردی با دوچرخه را از خردسالی دارند و یکی از حرفه ای های گردشگری با دوچرخه محسوب می شوند.

کسانی که چند هفته ای در مهر ۹۵ در ایران بوده و از اردبیل تا تهران و مناطق شمال شرقی کشور را رکاب زدند. هم چون تجربه سه چرخه گردی های «کریستینا پالتن» که سال گذشته به ایران آمد و نوار شمالی کشور را ظرف ۷۰ روز دوید!

خیلی تعجب نکنید!

جهانگردی، امروزه دیگر به روش های سنتی که ما فکر می کنیم نیست. رزرو کردن تور آن هم لحظه آخری برای اقامت در هتل های ۵ ستاره UALL و فول امکانات و ترانسفرهای مرسوم و گشت های شهری و به طور کل،‌ پکیچ های رسمی که بخشی از سبک زندگی سفری خیلی ها را تشکیل می دهد، در عصر امروز، برای خیلی از جهانگردان بی معناست.

خیلی ها دوست دارند به سبک BACKPACKER ها (کوله پشتی گرد ها) سفر کنند. یعنی با یک کوله پشتی و بدون رزرو کردن جایی از قبل، به مقصد های گردشگری سفر کرده و جاهایی را ببینند که خیلی از گردشگران رسمی،‌ از دیدن آن ها بی نصیب می مانند. درباره ظرفیت های گردشگری مجازی بک پکرها در روز های آینده بیش تر خواهیم گفت.

مثل دیدن آبشارهای زیبا، کمپ زدن در جنگل های رویایی، خوابیدن زیر نور ماه، کمپ زدن در بیابان های جذابی که روز و شبش فوق العاده عجیب است و خیلی چیزهای دیگر که در سیستم گردشگران کوله پشتی مدار، جای دارد و آن ها را به روش های خاصی از گردشگری ترغیب می کند.

دنیای بک پکر ها، دنیای عجیبی است. برخی از مُتل ها در دنیا، برای بک پکر ها، فضای خاصی را در نظر می گیرند و قیمت های کمی برای اقامت کوتاه مدت آن ها در نظر می گیرند. در برخی از کشور های دنیا، بک پکر ها (گردشگران کوله پشتی)، انجمن و شبکه و مکان های اقامتی خاصی خود را دارند تا از این روش ارزان و مهیج گردشگری، بیش تر لذت ببرند.

بک پکری، در واقع همان گردشگری خودمانی است. آن نوع گردشگری که افراد انرژی مثبت و عاشق هیجان و ماجرا به دنبالش هستند و برای آن ها، اقامت در هتل های ۵ ستاره خشک  و بی روح و سیستم پذیرایی مرسوم و سنتی و گشت های شهری آفیشیال!، خیلی معنا و مفهوم ندارد.

بک پکر ها، معمولا از گردشگری روستایی (Rural Tourism) و حتی گردشگری مزرعه (Farm tourism) استقبال می کنند. دوست دارند به نقاط بیرون شهرها بروند و با سبک زندگی مردمانی اصیل از آن دیار آشنا شوند. جایی که می توان غذای محلی خورد و نوشیدنی ارگانیک میل کرد و سبک لباس پوشیدن و غذا خوردن و زندگی و آداب و رسوم بخشی از جامعه را نه از مستند تلویزیونی و کتاب، بلکه به صورت عینی مشاهده کرد.

البته بعضی ها هم بک پکری نیستند، اما عاشق گردشگری  خودمانی هستند و خود را در قید و بند مقصدهای گردشگری خاصی متداولی که همه به دنبالش می روند،‌ قرار نمی دهند. برای آن ها، چیزی بیش از فلان کلاب و کاخ و موزه و رستوران اهمیت دارد…

بعضی ها هم که اصولا رایگان سوار (hitchhikers) هستند. برای آن ها، رسیدن به مقصد مهم است و تفریح تا مقصد. برای آن ها هواپیما سواری، کشتی سواری، خودروسواری، دوچرخه سواری و حتی کامیون سواری، همه یک معنا می دهد: رسیدن ارزان به مقصد.

رایگان سوار ها، فقط انگشت شصت را بالا می گیرند و در کنار جاده ها و خیابان ها منتظر کسی هستند که آن ها را رایگان یا با هزینه کمی از نقطه A به نقطه B منتقل کند. شاید تعجب کنید که شمار رایگان سوار ها در دنیا رو به افزایش است و خیلی از مردم در شهر های مختلف، با آن ها همکاری می کنند.

رایگان سواری، در بسیاری از کشورها، بخشی از فرهنگ گردشگری شهری و بین المللی آنجاست و حتی تابلو های راهنمای جاده ای برای رایگان سوارها نیز نصب شده که آن ها را از انجام این کار در برخی از نقاط حادثه خیز، منع می کند.

هم بک پکر ها هم و رایگان سوارها، به دنبال گردشگری خودمانی هیجان انگیز هستند و معمولا هم گروهی سفر می کنند و هم قطار های خود را هم از طریق گروه ها و انجمن های اینترنتی به خوبی پیدا می کنند.

سایت های معروفی هم چون لونلی پلنت یا تریپ ادوایزر، از جمله درگاه هایی هستند که این روز ها پاتوق رایگان سوار ها و بک پکرها شده و در آن جا تجارب خود در سفرهای مختلف را به اشتراک می گذارند.

گردشگری خودمانی که بعدا بیش تر راجع به آن صحبت می کنیم، واقعا تفاوت های زیادی با گردشگری های مرسوم رسمی که توسط آژانس ها و پکیج های گردشگری داخلی و بین المللی طراحی و هدایت می شود دارد.

بخش زیادی از توسعه گردشگری خودمانی مدیون فناوری اطلاعات و ارتباطات است. یعنی همان گردشگری مجازی (e-tourism). گردشگری مجازی به گردشگری خودمانی خیلی کمک کرده است. مثال هایی می زنیم که قضیه را بهتر متوجه شوید. توریسم بلاگر ها (tourism blogger) ها این روز ها هم چون فشن بلاگر ها (fashion blogger)‌ ها، کسب و کار خوبی دارند.

اکنون با دنیای اپ هایی که در عرصه گردشگری وجود دارد، شما می توانید با مقصد های مختلف گردشگری در کشورهای گوناگون جهان آشنا شوید. به جاهایی سفر کنید که شاید اهالی آن دیار هم اسمش را نشنیده باشند! شما از سوباتان و مازیچال ایران چیزی شنیدید؟! احتمالا نه!

برخی از سایت های گردشگری، خدمات جالب دارند. آن هم رایگان! مثلا شما می توانید در ده ها هزار شهر دنیا، میزبان های مهمان نوازی را پیدا کنید که حاضرند چند شب، میزبانی رایگان شما را در شهرشان بر عهده بگیرند. دنیای کوچ سرف ها،‌ همین داستان است!

برخی از سایت های گردشگری، برای تنهایی و بی حوصلگی شما در شهر هایی که سفر می کنید، برنامه دارند. مثلا شاید شما دوست داشته باشید هم ملیت های خود را در شهر مقصد پیدا کرده و با آن ها غذا بخورید یا پیاده روی کنید. یا در رویداد های فرهنگی و هنری  و اجتماعی که در شهر محل اقامت شما در حال اجراست یا اجرا می شود، شرکت کنید. داستان اینترننشنی ها، همین داستان است!

یا شاید شما علاقمند باشید پیش از این که به شهر مقصد سفر کنید، نظرات گردشگرانی را که چند ساعت پیش یا چند روز پیش یا چند هفته پیش یا چند ماه و سال قبل، به آن جا سفر کردند را در اختیار داشته و به قولی، مکان های ارزان و جالب را پیش از سفر بدانید. داستان تریپ ادوایزر و لونلی پلنت و خیلی های دیگه همین است.

بنابراین ناگفته پیداست که نقش  گردشگری مجازی در ارتقاء صنعت گردشگری سنتی دنیا و معرفی میراث فرهنگی و صنایع دستی و فرهنگ ملل به ۷ میلیارد شهروند دهکده جهانی (global village)، غیر قابل انکار است و هر روز، نقش آن پر رنگ تر می شود.

بنابراین استفاده از ابزار های فناورانه در گردشگری چه نوع رسمی و چه نوع خصوصی و خودمانی آن، بسیار مرسوم است و از اهمیت فراوانی برخوردار خواهد بود.

داستان گردشگرانی که امروز می خواهیم از آن ها صحبت کنیم هم، تقریبا همین است. آن ها گردشگران خودمانی هستند. کسانی که بر خلاف خیلی ها، با هواپیما و اتوبوس و قطار و کشتی سفر نمی کنند. دنبال هتل های لوکس آن چنانی هم نیستند. بودجه های نجومی هم برای گردشگری در نظر نگرفته یا اصلا ندارند.

این گردشگران، بک پکر هایی هستند که با یک ابزار رایگان که آلایندگی زیست محیطی ندارد و ارزان است و خیلی هم هزینه نگهداری سنگین ندارد، سفر می کنند: دوچرخه!‌ ایده آل ترین ابزار برای گردشگری انسان به خصوص در عصر آلوده گی های سرسام آور زیست محیطی. هدف سفر آن ها نیز، توسعه محیط زیست و حفاظت از جنگل های حاره ای است.

دوچرخه سواری، فرهنگی است که در کشورهای خاورمیانه کمی به واسطه شرایط اقلیمی، مورد توجه نیست. اما مشاهده می شود که دوچرخه سواران بسیاری از کشورهای مختلف جهان، به امر جهانگردی می پردازند و البته نمونه های زیادی هم در ایران داریم.

این زوج آلمانی، هم چون کریستینا پالتن سوئدی یا  دیوید کرتز سوئیسی یا صدها گردشگر خودمانی دیگر که به ایران سفر کرده اند، سفر خود را با دوچرخه و اطلاع رسانی دیجیتالی آغاز نمودند.

داستان یک زوج گردشگر

داستان ما، داستان مایکل و یوهانا است. زوج جوان آلمانی که با هیجان و انرژی خاصی، قصد جهانگردی دارند آن هم با دوچرخه و با کم ترین هزینه. این دو زوج نیز هم چون خیلی از گردشگران خودمانی، تصمیم جهانگردی خود را پس از دانش آموختگی در دانشگاه و اندوختن بودجه ای برای سفر، آغاز کرده و تلاش می کنند که از نورنبرگ آلمان، جهانگردی کنند.

اوایل آوریل ۲۰۱۶ میلادی بود که از نورنبرگ، پایتخت ADIDIAS  و STEDLER سفر خود را آغاز کنند. سفری که طبق برنامه می بایست روزانه شصت کیلومتر رکاب زده تا از شمال اروپا به جنوب کره زمین یعنی جزایر چاتهام، جایی در اقیانوس آرام و منطقه قطب جنوب برسند.

سفری مهیج و هیجان انگیز که تجربه اش شاید برای خیلی ها، آرزویی دست نیافتنی باشد، اما برای این دو زوج انرژی مثبت ماجراجو، کاری آسان است. مایکل و یوهانا، سفر خود را با دوچرخه های خود از آلمان آغاز کردند و پس از گذر از همسایه های جنوبی این کشور یعنی جمهوری چک و اسلواکی، به مجارستان رسیدند.

از مجارستان به سمت رومانی و بلغارستان رفته و سپس از آن جا، چند شهر ترکیه و گرجستان را طی کردند. سفر چند ماهه این گردشگران دوچرخه سوار از گرجستان به سمت ارمنستان پیش رفت و از مرز های شمالی کشور، وارد ایران شدند.

شاید برای شما جالب باشد که بدانید، این دو زوج گردشگر خودمانی، ظرف ۵ ماه، قریب به هفت هزار کیلومتر را رکاب زدند تا از آلمان به تهران برسند.

سفر آن ها در این مدت،‌ بازتاب های خبری وسیعی هم داشته و رسانه های زیادی با آن ها مصاحبه کرده اند.

دیدن صد ها شهر و تجربه سبک زندگی، غذا، آداب، سنن، پوشش، فرهنگ، طبیعت و مردم این دیار ها، تجربه های لذت بخشی بوده که مایکل و یوهانا در طی سفر جالبشان، کسب کردند. این دو زوج قرار است پس از گردش در ایران، از راه ترکمنستان، ازبکستان و قرقیزستان، سفر خود را تا جنوب شرق آسیا و نیوزلند ادامه دهند.

آن ها برای این سفر رویایی جالب طاقت فرسا، بودجه سنگینی ندارند. قرارشان این است که روزی نهایتا ۲۰ دلار هزینه کنند. یعنی ماهی ششصد دلار. این مبلغ را خیلی ها برای دو روز گردشگری رسمی در یک شهر و یک کشور پرداخت می کنند! اما این دو زوج چندین شهر و کشور را با این بودجه محدود،‌ طی کردند.

آن ها معتقدند که بودجه در نظر گرفته، کفاف هزنیه ها را تا سفرشان به استرالیا را خواهد داد. برای امرار معاش نیز، قصد دارند در شهر های کشور کانگوروها، مشغول به کار شوند تا بخشی از هزینه ها جبران شود.

هدف سفر آن ها، سفر و گردش به دور ترین نقطه کره زمین است. برای سفر خود نیز یک شعار دارند: حفاظت از جنگل های بارانی.

هدف زیست محیطی (ECO-FRIENDLY) این زوج جوان، سبب شده تا آن ها برای توسعه ماموریت گردشگری خود، یک درگاه در فضای مجازی راه اندازی کرده و درباره سفر خود به زبان انگلیسی و آلمانی اطلاع رسانی کنند. آن ها از طریق این پرتال، کمک های مالی هم دریافت کردند. گر چه این کمک ها، فعلا کمی بیش تر از ۱۰۰۰ یورو بوده است.

اگر دوست دارید به آن ها کمک کنید، از طریق پی پال به این شماره حساب: IBAN: DE81760501010010334217 کمک های خود را پرداخت کنید.

جالب است که بدانید این زوج جوان گردشگر، پس از سفر به ایران با استقبال مردم مهمان نواز خطه شمال نیز قرار گرفتند. برای همین در یک عروسی اردبیلی ها شرکت کرده و پس از سیاحت در پایتخت، در جاده ابریشم در نوار شرقی کشور به سفر خود ادامه می دهند.

این زوج جوان، برای گرفتن روادید ایران کار سختی نداشته و همه مسیر هایی که در ایران طی می کنند را از طریق جی پی اس موبایل و اینترنت محلی مشخص می کنند.

نگاهی به پرتال زوج گردشگر آلمانی

پرتال این زوج گردشگر به دو زبان راه اندازی شده و می کوشد تا برنامه سفر آن ها را به صدها مخاطبانشان در سراسر جهان اطلاع رسانی کند. مایکل درباره خودش در این پرتال می گوید:

متولد ۱۹۸۹ میلادی در شهر نورنبرگ آلمان است و از زمان کودکی، عاشق دوچرخه سواری و سفر با دوچرخه است. وی از خردسالی، به همراه پدر و مادر و خواهرش،‌ با دوچرخه اروپا گردی کرده و به همین خاطر، زندگی با دوچرخه را به عنوان بخشی از سبک زندگی خودش می داند.

وی پس از آن که دبیرستان را به اتمام رساند، با دوچرخه اش به سفر شصت و شش روزه به سراسر اروپا رفت و ایتالیا، یونان، ترکیه و مناطق بالکان را رکاب زد.

پس از اتمام دوره کارشناسی آموزش ریاضیات و ورزش، اکنون فرصت تحقق رویای بزرگش را که مدت ها در سر می پروراند، فراهم کرد: دوچرخه سواری طولانی به بخش های مختلف کره زمین.

او معتقد است که ماجراجویی ها، شادی آفرین هستند و وقتی بیش تر جذاب می شوند که متفاوت از آن چیزی باشند که از قبل برنامه ریزی شده است.

همسر مایکل، یوهانا است که در سال ۱۹۸۷ میلادی در شهر روتویل آلمان متولد شد و او هم، هم چون مایکل، عاشق سفر با دوچرخه بود. وی پیش از سفر دور دنیا با دوچرخه، کشورهای مختلف دنیا را به همراه پدر و مادرش دید و هم چون تجربه مایکل،‌ وقتی ۷ سال داشت، سفرهای خانوادگی را با دوچرخه تجربه کرد.

جالب است که بدانید او در سن پانزده سالگی، به همراه تنی چند از دوستان مدرسه اش، از آلمان با دوچرخه به مناطق اسکاندیناوی در شمال اروپا رفت. وی در شهرش، معلم کودکستان بود و پول کافی برای یک سفر ماجراجویانه با دوچرخه را بدست آورد.

سفر آن ها توسط سه اسپانسر به نام : SCHWALBE, ORWI و PETZL حمایت می شود.

همان طور که در نقشه زیر مشاهده می کنید، سفر این زوج آلمانی گردشگر دوچرخه سوار از نورنبرگ آلمان آغاز و پس از ورود به ایران از نوار شرقی کشور به سمت مغولستان و چین ادامه پیدا می کند و آن ها از شرق آسیا وارد مناطق جنوبی شرق آسیا مانند مالزی و سنگاپور شده و از آن جا وارد نیوزلند و سپس مناطق دیگر کره زمین می شوند.

از نومبرگ تا جزایر چاتهام در اقیانوس آرام، یکی از ماجراجویانه ترین سفرهای گردشگری با دوچرخه در سال های اخیر است که با طی ده ها هزار کیلومتر، لذت گردشگری خودمانی و عبور از ده ها کشور را در اختیار این زوج جوان قرار می دهد.

این زوج جوان به هر کشوری که می روند، عکس گرفته و تجربه گردش خود در آن دیار را به هوادرانشان در میان می گذارند. تنها عکسی که آن ها از تهران گذاشتند،‌ در زیر مشاهده می کنید.

مایکل درباره تهران گفت:‌ اصلا جای خوبی نیست. بسیار پر ترافیک و خیلی باید شجاع باشی که در خیایان های شلوغ آن، گردش کنی!

خوب به هر حال،‌ ترافیک تهران هم در چند سال اخیر، یکی از ظرفیت های گردشگری آن شده است!

درس هایی از مایکل و یوهانا

گردشگری جالب مایکل و یوهانا درس های زیادی برای فعالان صنعت گردشگری و علاقمندان به گردشگری خودمانی دارد.

اول آن که این سفر ماجراجویانه نشان می دهد که گردشگری، هم چون بازار بورس، آن چه بیش  تر نیاز دارد، پول و تخصص نیست. به صبر و برنامه ریزی و نگاه آینده محور بیش از هر چیز دیگر نیازمند است.

دوم آن که سفر این زوج جوان آلمانی نشان داد که صنعت گردشگری، تشویق کننده توسعه پایدار (sustainable development)‌ و ترویج دوستی و شناخت ملت ها از یکدیگر است. این زوج هیچ گاه فکر نمی کرد که بتواند آداب و رسوم اقوام ایران را از غرب تا شرق کشور بشناسد و از غذاهای محلی و سوغات ایران در این حد بهره مند شود.

سوم آن که سفر این زوج نشان می دهد که فناوری اطلاعات و ارتباطات عاملی موثر در توسعه صنعت گردشگری خودمانی است. احتمالا این زوج در طول سفر، چند هزار یورو از طریق اسپانسر ها و مخاطبانشان دریافت کنند که چنین امر در دنیای سرمایه گذاری انبوه (crowd founding) و خیران آنلاین (online donation)، امری بدیهی است.

چهارم این که سفر مایکل و یوهانا این واقعیت را افشا می کند که هم چنان می توان با کم ترین هزینه، بیش ترین شهر ها را در دنیا دید و از سفر لذت برد.

پنجم آن که این دو زوج به ما می گویند که طی کردن عرض و طول کره زمین ظرف چند ماه، یا کم ترین هزینه ای که تصورش را می کنید در فضایی امن و مسیر های مشخص از طریق فناوری اطلاعات، میسر است و آرزویی غیر ممکن نیست.

ششم آن که تجربه ای که این دو گردشگر به صورت مصور و مکتوب از سفر خود بدست می آورند،‌ می تواند بستر انتشار کتاب ها و مقالات و کارگاه های آموزشی و حتی ساخت مستند هایی از سفر شود که با فروش آن،‌ می توانند ده ها برابر هزینه سفر را بدست آورند. این یعنی اقتصاد مشارکتی و فرصت آفرینی مولد از یک اقدام گردشگری به ظاهر معمولی!

به امید آن که تعداد دوچرخه ها در ایران، از شمار خودروها بیش تر شود. . .

[ منابع: خبرگزاری ایسنا، سایت رسمی زوج آلمانی، سایت کریستینا پالتن، روزیاتو ]