فیلم های فوق العاده ترسناکی که بیش از یک بار تحمل تماشای آن ها را ندارید

فیلم های ترسناک علی رغم این که ترس و وحشت زیادی را در دل ما ایجاد می کنند اما می توانند ما را نیز برای مدتی سرگرم نمایند. در واقع تاثیر این فیلم ها معمولاً کوتاه بوده و در بدترین حالت پس از چند روز آن ها را فراموش خواهیم کرد. شاید برایتان پیش آمده که یک شب را با دوستانتان بوده اید و می خواستید فیلمی ترسناک را تماشا کنید. در اغلب موارد آن فیلم هر چه باشد برای شما فرق نخواهد کرد، چه آن را قبلاً دیده باشید و چه ندیده باشید. اما گاهی متوجه می شوید که دوستانتان فیلمی را برای تماشا انتخاب می کنند که شما قبلاً دیده اید ولی تحمل تماشای دوباره ی آن را ندارید. اینجاست که کابوس به سراغتان می آید و سعی می کنید به هر ترتیبی خود را از تماشای دوباره ی آن فیلم معذور بدارید.

برخی از این فیلم ها معمولاً حاوی چنان خشونت و وحشتی هستند که فراتر از تحمل بیننده است و برخی دیگر نیز احساس و عاطفه ی بیننده را به شدت متاثر و متألم می سازند. در تعدادی دیگر نیز همه چیز خوب پیش می رود تا این که صحنه های پایانی فیلم دمار از روزگار بیننده درخواهد آورد. در ادامه ی این مطلب می خواهیم شما را با فیلم هایی آشنا کنیم که به هیچ عنوان حاضر به تماشای دوباره آن ها نخواهید بود.

۱-  هفت آیین (۲۰۱۴)

تای وست کارگردان فیلم «هفت آیین» (The Sacrament) بیشتر به خاطر ساخت فیلم های ترسناکی که رفته رفته و به آرامی تماشاگر را در ترس و وحشت فرو می برد مانند فیلم های «خانه شیطان» (The House of the Devil) و «مهمانداران» (The Innkeepers) می شناسند. این فیلم ها واقعاً ترسناک هستند اما بیننده از تماشای آن ها لذت خواهد برد. اما رویه ی فیلم سازی وست در سال ۲۰۱۴ با ساخت فیلم «هفت آیین» دچار تغییر شدیدی شد. این فیلم شبه مستند در مورد سه روزنامه نگار است که درباره ی یک جریان مذهبی تازه شکل گرفته تحقیق می کنند که اعضای آن اخیراً در یک منطقه ی محصور در آفریقا دور هم جمع شده اند. این فیلم که رگه های ضعیفی از یک داستان واقعی را در خود دارد خطوط قرمز ترس و وحشت را زیر پا گذاشته و داستان و شخصیت ها را به مکان هایی بسیار تاریک می برد.

اوج داستان فیلم یک مراسم خودکشی از اعضای فرقه ی مذهبی مذکور را به تصویر می کشد و کارگردان نیز قصد ندارد ذره ای از وحشت، درد و ترسی که این افراد تجربه می کنند از دید فیلم بردار و صدابردارش پنهان بماند. حتی زمانی که یکی از این روزنامه نگاران به خواهرش که عضو این فرقه است بسته می شود و مجبور است در این مراسم خودکشی دسته جمعی شرکت کند شرایط برای تماشاگران داخلی و بیرونی فیلم بدتر از قبل می شود. این فیلم را باید یکی از بهترین فیلم های ژانر وحشت و البته برترین فیلم تای وست دانست اما وقتی که فیلم را تماشا کنید و درد تماشای آن را تجربه نمایید دیگر به هیچ عنوان حاضر نخواهید بود برای یک بار دیگر نظاره گر آن باشید.

۲- شهیدان (۲۰۰۸)

سبک جدیدی از فیلم های ژانر وحشت که با شکنجه فراوان همراه بودند در سال ۲۰۰۴ با فیلم «اره» (Saw) ظهور خود را اعلام کرد اما بدون شک اوج یا حضیض (بسته به این که منتقد یا بیننده فیلم که باشد) این ژانر را می توان فیلم «شهیدان» (Martyrs) در سال ۲۰۰۸ دانست. تماشای محتوای فیلم با توجه به این که شخصیت های اصلی آن از همان ابتدا به شدت غیرقابل تصورترین شکنجه ها را تجربه می کنند (از کتک خوردن بیرحمانه تا زنده پوست کندن) برای یک تماشاگر تنها کار غیر قابل ممکنی به نظر می رسد. اما پشت این همه صحنه ی دردناک شکنجه و کل روایت داستان یک هدف خاص وجود دارد که تماشای فیلم را ورای صحنه های شکنجه ی آن برای بیننده دردناک می سازد: جستجوی دانش ممنوعه و چیزی که داشتن آن دانش می تواند به ذهن انسان تحمیل کند. فیلم سعی دارد به این سوال پاسخ دهد که آیا آن چیزی که بعد از مرگ انتظار انسان را می کشد وحشتناک است یا خوشایند و یا اصلاً وجود ندارد. تماشای این فیلم بدون شک تجربه ای دردناک خواهد بود.

۳- مگان گم شده است (۲۰۱۱)

این ادعا که یک فیلم ترسناک بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده معمولاً مربوط به فیلم هایی در مورد خانه های نفرین شده یا افراد تسخیر شده به وسیله ی شیاطین و اجنه مربوط می شود تا با این ادعای ناصواب، تماشاگران را بیش از پیش به تماشای فیلم ترغیب نمایند. اما این ادعا در مورد فیلم «مگان گم شده است» (Megan is Missing) طوری است که تماشای حتی یک بار آن را برای تماشاگر سخت خواهد کرد. داستان فیلم حول محور یک فیلم کوتاه می چرخد که داستان دزدیده شدن دو دختر نوجوان را روایت می کند و در ۲۰ دقیقه ی پایانی فیلم متوجه اتفاق واقعی که برای این دو رخ داده می شویم.

صحنه های پایانی فیلم را می توان یک نمونه از مشمئز کننده ترین و دردناک ترین پایان بندی های فیلم های ترسناک مدرن سینما دانست که بدون شک مزه ی ناخوشایند آن را تا مدت ها در دهان خود حس خواهید کرد. علم به این که دستکم بخشی از اتفاقات داستان در دنیای واقعی رخ داده است نیز بر وخامت اوضاع برای تماشاگر می افزاید. جن گیری و غول های بیرحم داستان های ترسناکی را رقم می زنند اما «مگان گم شده است» وحشت و ترس واقعی را به شما نشان خواهد داد.

۴- مرد حصیری (۱۹۷۳)

اگر چه نمی خواهیم یک فیلم خوب و موثر اما قدیمی در مورد یک قاتل ماسک دار را نادیده بگیریم اما در دنیای فیلم های ژانر وحشت نمی توان فیلم هایی به ترسناکی فیلمی که نشان می دهد انسان هایی که یک سری قواعد مذهبی خرافاتی و غیرانسانی در ذهن آن ها کاشته شده است قادر به انجام چه اعمال وحشتناکی هستند را پیدا کرد. هیچ فیلمی در طول تاریخ چنین وحشت و ترسی را به اندازه ی فیلم «مرد حصیری» (The Wicker Man) که پدرخوانده ی فیلم های ترسناک کم کم سوزانننده تماشاگر به شمار می آید به نمایش نگذاشته است. این فیلم یکی از معدود فیلم های این ژانر است که بارها و بارها شما را از ترس به سقف خواهد چسباند و به هیچ عنوان نیز قصد گول زدن شما را ندارد.

تقریباً تمام فیلم، از ابتدا تا پایان، کمابیش شما را دچار وحشت خواهد کرد اما با جلو رفتن داستان رفته رفته این بار وحشت افزایش یافته و در اواخر فیلم به اوج خود خواهد رسید. این ترس حتی زمانی که نمایش فیلم به پایان می رسد و مشغول تماشا کردن تیتراژ پایانی هستید نیز شما را رها نخواهد کرد و دستکم برای چند روز صحنه های فیلم را با ترس و وحشت در ذهن خود مرور خواهید کرد. اگر چه پایان بندی فیلم را باید یکی از بهترین پایان بندی های فیلم های ژانر وحشت دانست که ارزش بارها و بارها دیدن دوباره را دارد اما تماشای آن برای شما فراتر از غیرممکن خواهد بود.

۵- مه (۲۰۰۷)

برخی اوقات پایان ترسناک و تاریک فیلمی در ژانر وحشت تنها چیزی است که تماشای دوباره آن را برای بیننده سخت خواهد کرد اما اگر دنبال غم انگیز ترین پایان برای فیلم های ژانر وحشت می گردید بدون شک صحنه ی پایانی فیلم «مه» (The Mist) چیزی است که باید دنبال آن باشید. اگر چه ترس و وحشت در تمامی فیلم به تصویر کشیده می شود اما بدون شکل درماندگی عمیق و بیرحمانه را تنها در صحنه ی پایانی فیلم می توانید شاهد باشید. دیوید پس از گذراندن مدت زمان زیادی از داستان فیلم در یک فروشگاه بزرگ، همراه با پسر و چند تن از همراهانش موفق می شوند از درون مه غلیظی که هیولاهایی خونخوار در خود دارد خارج شوند و خود را به بیرون از شهر برسانند. اما ناگهان سوخت خودرو تمام شده و آن ها در می یابند که دیگر راه فراری ندارند و باید قبل از این که به دست هیولاها بیفتند جان خود را بگیرند. در ادامه دیوید در می یابد که گلوله کافی برای کشتن تمام سرنشینان خودرو را ندارد.

به هر ترتیب وی با گلوله هایی که دارد سرنشینان خودرو را می کشد و آخرین گلوله را نیز در سر پسر نوجوانش، بیلی، خالی می کند. بعد از این که متوجه می شود دیگر گلوله ای برای کشتن خودش باقی نمانده، وارد مه می شود و منتظر می ماند که هیولاها به سراغش بیایند اما ناگهان با نیروهای ارتش مواجه می شود که او را در آغوش می گیرند. دردناک تر از این صحنه چه می تواند باشد؟!! او و پسر دوست داشتنی اش تنها چند لحظه تا نجات برای همیشه فاصله داشتند. با هیچ کلماتی نمی توان دردناک بودن صحنه ی پایانی فیلم را بیان کرد و هر چند که فیلم ساختار روایی بسیار خوبی دارد اما به سختی می توان بیننده ای را به تماشای دوباره ی صحنه ی پایانی فیلم وادار کرد.

۶- روی قبرت تف خواهم کرد (۱۹۷۸)

اگر چه فیلم هایی که بر مبنای فرضیه ی انتقام ساخته می شوند ناگزیر باید حاوی صحنه هایی از رفتارهای وحشیانه و غیرانسانی باشند اما کمتر فیلمی از این لحاظ می تواند به اندازه ی فیلم «روی قبرت تف خواهم کرد» (I Spit on Your Grave) مشمئز کننده و نفرت انگیز باشد. فیلم داستان زنی را روایت می کند که بعد از این که توسط دسته ای نامرد مورد تجاوز قرار می گیرد و در جنگل رها می شود که بمیرد از در انتقام برمی آید و بدون این که لحظه ای درنگ کند تمامی این افراد را به سزای اعمالشان می رساند. هر یک از افرادی که در لیست انتقام او قرار دارند مرگ دردناک تر و وحشتناک تری نسبت به نفر قبل از خود دارد.

اما تماشاگران برای این که در ادامه با قهرمان بیرحم داستان همزادپنداری نمایند و اوج خشونت رفتارهای انتقام جویانه و سادیسمی او را درک نمایند مجبور می شوند در ابتدای فیلم صحنه ی واقع بینانه ی تجاوز دسته جمعی به او را به تماشا بنشینند. تجاوز جنسی موضوعی است که به تصویر کشیدن آن در فیلم کار بسیار دشوار و ناخوشایندی است اما این صحنه در فیلم چنان واقعیت گرایانه به تصویر کشیده شده است که مرزهای افراط را در می نوردد. حتی کسانی که به دیدن این گونه فیلم ها نیز عادت دارند بدون شک برای تماشای مجدد فیلم مردد خواهند بود.

۷- بازی های خنده دار (۱۹۹۷)

بعضی اوقات اتفاقات بد برای افراد خوب رخ می دهد و هیچ قافیه و دلیل خاصی نیز برای آن وجود ندارد. فیلم «بازی های خنده دار» (Funny Games) داستان مشابهی را روایت می کند. دو جوان بیمار روانی به نام های پیتر و پل، در خانه ی خود یک خانواده را تحت شکنجه های روحی و جسمی سختی قرار می دهند. استخوان ها خرد شده و جان افراد گرفته می شود. حتی یک سگ نیز به خیل کشته ها می پیوندد و تمامی این اتفاقات دردناک در حین یک بازی مضحک توسط این دو پسر جوان رخ می دهند. هیچ خصومت و مشکلی بین خانواده ی کشته شده و دو مردی که آن ها را شکنجه می کنند وجود ندارد.

هیچ انتقامی در کار نیست و در فیلم نیز چیزی در مورد این که این دو پسر از خانواده ی خود طرد شده اند وجود ندارد. پیتر و پل به یکباره ظاهر می شوند و بعد از انجام شدیدترین شکنجه ها و جنایات روی یک خانواده، سراغ خانواده بعدی می روند. فیلم «بازی های خنده دار» یکی از فیلم های خوش ساخت ژانر وحشت اما بدون شک یکی از دردناک ترین آن هاست. صحنه های دردناکی که در طول فیلم خواهید دید و لذتی که پیتر و پل از این شکنجه ها می برند و بی معنی بودن تمامی این اعمال شنیع، تماشای دوباره ی این فیلم را برای سنگدل ترین افراد نیز مشکل خواهد کرد.

۸- دعوت (۲۰۱۶)

حتی بدون پایان پیچیده اش، تماشای دوباره فیلم «دعوت» (The Invitation) ساخته کارین کوساما نیز بسیار سخت خواهد بود. فیلم تعاملات بین تعدادی دوست را در یک خانه زیر ذره بین می برد. فیلم در ساعات اولیه حضور افراد حاضر در این خانه که برای صرف شام کنار هم جمع شده اند به تحلیل رفتارهای عجیب آن ها و تلاش هر کدام برای حفظ چهره ی بی نقص خود می پردازد و این که هر کدام سعی می کنند برای رفتارهای عجیب خود دلیل موجهی بتراشند. رفته رفته تعاملات اجتماعی فیلم نه تنها شخصیت های اصلی فیلم بلکه تماشاگر را نیز گیج می کند. همزمان فیلم به شیوه ای کنایه آمیز تلاش افراد برای رهایی از غم به ویژه به دنبال از دست دادن عزیزانشان را به زیبایی تصویر می کشد.

اما علیرغم این پیچیده و شیوه ی روایی خیره کننده اما خشونت ذاتی، و نه ظاهری، فیلم درحدی است که بیننده به سختی می تواند خود را برای تماشای مجدد آن راضی کند. در انتها مشخص می شود که میزبانان این مهمانی که زن و مردی ظاهراً شاد و معمولی هستند برای رهایی از غم و تحت تاثیر آموزه های یک فرقه ی مذهبی (شاید هم غیرمذهبی)  خاص، قصد دارند ابتدا تمامی مهمانان و سپس خودشان را به قتل برسانند. روی هم رفته، علی رغم این که فیلم «دعوت» را باید فیلمی بی نقص دانست اما بهتر است بعد از یک بار دیدن دیگر هوس نکنید برای بار دوم به تماشای آن بنشینید.

۹- تب کلبه (۲۰۰۲)

وحشت بدنی اگر به خوبی به تصویر کشیده شود بسیار ناخوشایند و دردناک خواهد بود و الی روث نیز در اولین فیلم خود، با عنوان «تب کلبه» (Cabin Fever) چنین تجربه ای را به خوبی به تصویر کشید. فیلم داستان گروهی جوان را روایت می کند که برای تعطیلات به یک کلبه ی متروکه در داخل جنگل می روند و به جای این که توسط یک قاتل تبر به دست یا یک جن ترسناک به قتل برسند، با ویروسی روبرو می شوند که گوشت بدن آن ها را می خورد. گرفتار در دل جنگل و بدون دسترسی به داروهای مورد نیاز، این بیماری رفته رفته خود را به ساکنان کلبه غالب کرده و تنها چیزی که باقی می ماند زخم هایی دهان باز کرده، تاول هایی در حال گندیدن و گوشتی است که از استخوان جدا شده و روی زمین می افتد. حقیقتاً تماشای این فیلم دشوار است، به خصوص در صحنه ای که یکی از شخصیت های فیلم در وان حمام پاهایش را می شوید و همزمان که این کار را می کند پوست پای او کنده می شود. حتی شجاع ترین تماشاگران نیز برای تماشای دوباره ی فیلم «تب کلبه»، و حتی بار اول، نیز با مشکل مواجه خواهند شد.

۱۰- من شیطان را دیدم (۲۰۱۰)

فیلم «من شیطان را دیدم» (I Saw the Devil) تمامی خصیصه های یک فیلم که بتوان آن را صدها بار دید را دارد. شخصیت ها و داستان آن بسیار جذاب هستند و صحنه های مبارزه و درگیری آن هم چیزی کم از فیلم «جان ویک» ندارد و شخصیت اصلی داستان نیز به خوبی توانسته نقش یک مرد که مهارت های خاصی برای شکار قاتل همسرش دارد را به تصویر بکشد. با پیش رفتن داستان فیلم و شکار کردن او، رفته رفته از خود می پرسیم که آیا این مرد قهرمان داستان است یا یک شخصیت شرور و منفی دیگر؟!!!

مشکل این است که فیلم «من شیطان را دیدم» فیلمی در مورد غم، فروپاشی روانی، انسان خواری و هرزگی های انسان است. این فیلم داستانی ترسناک اما پوچ گرایانه دارد که باید حتماً ببینید اما اگر بعد از یک بار تماشای فیلم از شما خواسته شود بار دیگر آن را ببینید مایل به این کار نخواهید بود. هیچ نور، روشنی و نقطه ی امیدی در فیلم دیده نمی شود. تنها چیزی که در فیلم وجود دارد مسیر تاریک و ترسناک انتقامی است که شخصیت اول داستان را به تباهی و ویرانی می رساند.

۱۱- دریاچه مانگو (۲۰۰۸)

شاید در بسیاری از صحنه های فیلم «دریاجه مانگو» (Lake Mungo) این احساس را نداشته باشید که در حال تماشای یک فیلم ترسناک هستید. این فیلم با سبکی شبه مستند سعی دارد تاثیر مخربی که مرگ یکی از عزیزان بر روی زندگی اطرافیان در گذر زمان دارد را به تصویر بکشد. در فیلم فاکتورهای فراطبیعی و مواردی از وحشت غیرقابل تحمل نیز وجود دارد اما چنین مفروضاتی به ندرت در زمان حدود یک ساعت و نیم فیلم رخ می دهند. جالب تر این که ای صحنه های ترسناک نیستند که باعث می شوند افراد دیگر تمایلی به تماشای دوباره آن نداشته باشند بلکه داستان فیلم چنین انزجاری را در تماشاگر پدید می آورد. جوئل اندرسون، کارگردان فیلم، با ساخت فیلمی شبه مستند بدون استفاده از بازیگران مشهور توانسته در تلاش خود برای صدمه نرساندن به تعلیق باور تماشاگران موفق عمل کند و قابل درک بودن ویرانی عاطفی حانواده ی پالمر بعد از مرگ دخترشان آلیس را به بهترین و شدیدترین شکل ممکن به تصویر بکشد.

جنبه های فراطبیعی و سوپرنچرال فیلم نیز که در بررسی های عاطفی اندرسون در فیلم مشارکت دارند (روح آلیس تلاش می کند که دریچه هایی که خانواده اش نمی توانند پیدا کنند را با حضور خود در خانه به آن ها نشان دهد) نیز بر شدت این احساس افزوده است. دریاچه ی مانگو یک فیلم بی نظیر است اما فیلمی که به داستانی بسیار سنگین می پردازد. بدون شک دلیل این که بسیاری از افراد تمایلی به دیدن مجدد این فیلم ندارند را نباید در ترسی که در بیننده ایجاد می کند جستجو کرد بلکه دلیل این امر واقعیت گرایی دردناکی است که بسیاری از افراد آن را در برهه ای از زندگی خود تجربه کرده و با آن آشنایی کامل دارند.

۱۲- قبرستان حیوانات خانگی (۱۹۸۹)

فیلم «قبرستان حیوانات خانگی» (Pet Sematary) که از روی کتابی با همین عنوان عجیب نوشته ی استفن کینگ ساخته شده است یک فیلم سرگرم کننده است که داستان رویارویی خانواده ای که تازه به یک خانه جدید نقل مکان کرده را با قبرستانی مرموز و توهمات دیدن مرده ها را روایت می کند. اگر چه بخشی از فیلم مانند همه ی فیلم های ژانر وحشت ترس را در بیننده ایجاد خواهد کرد اما جنبه ی دیگری از فیلم که مربوط به مرگ پسر خانواده در یک حادثه رانندگی است احساس متفاوتی دارد. صحنه ی مرگ گیج چنان تکان دهنده است که به یک باره مسیر روایی داستان را تغییر می دهد و آن را از یک فیلم ترسناک معمولی به فیلمی وحشتناک در مورد تاثیر غیرقابل باوری که این مرگ بر روی والدین کودک دارد تبدیل می کند.

پدر او که به شدت در اندوه مرگ فرزندش فرو رفته تصمیم می گیرد با استفاده از قدرت قبرستان مرموزی که در نزدیکی خانه ی آن ها قرار دارد پسرش را به زندگی بازگرداند هر چند بارها به او هشدار داده می شود که این کار می تواند به خلق یک زامبی خونخوار و قاتل بینجامد. در نهایت وی نقشه ی خود را عملی می کند و پسرش با اعمالی شرورانه و به شکل زامبی برمی گردد و افراد زیادی را به قتل می رساند. بدون شکل افراد زیادی در هنگام از دست دادن عزیزانشان چنین حس مملو از درماندگی داشته و حاضر بوده اند برای بازگرداندن عزیز خود دست به هر کاری بزنند و همین موضوع تماشای دوباره ی این فیلم را برای شما دردناک و غیر قابل تحمل خواهد کرد.

۱۳- مهمانخانه (۲۰۰۵)

اگر چه همه فیلم «اره» به کارگردانی جیمز وان را طلایه دار سبک جدیدی از ژانر وحشت با محوریت شکنجه ی آگاهانه و بازی وار می شناسند اما بدون شک این فیلم «مهمانخانه» (Hostel) بود که این سبک را به شکل کنونی درآورد. داستانی که الی روث در این فیلم به تصویر می کشد تماماً بر پایه ی شکنجه و بریدن اعضای بدن قربانیان استوار است. در واقع فیلم داستان یک سازمان مخفی را روایت می کند که با دزدیدن توریست ها در سراسر اروپا آن ها را در قبال مبالغی گزاف در اختیار افراد ثروتمندی قرار دارد که با شکنجه دادن و مثله کردن آن ها سعی دارند لذت برده و امیال شیطانی خود را تطمیع کنند. در حالی که فیلم های مشابهی مانند «اره» و «شهیدان» سعی دارند با به تصویر کشیدن چنین صحنه های ترسناکی، به ترتیب، یک داستان پیچیده اما زیرکانه را دنبال کرده یا سوالاتی سنگین در مورد ماهیت و طبیعت انسان را پاسخگو باشند اما فیلم «مهمانخانه» هیچ دلیلی برای شکنجه ها و مثله کردن ها ارائه نمی دهد.

این فیلم سراسر در مورد درد و رنج و شکنجه است و جالب این که روث انتظار دارد تماشاگر از دیدن آن لذت ببرد و صادقانه بگوییم که ممکن است بسیاری همین حس را از تماشای این فیلم داشته باشند. اگر چه جلوه های بصری فیلم فوق العاده بوده و صحنه های شکنجه می تواند الهام بخش بسیاری از اعمال وحشیانه بیماران روانی باشد اما در آخر همه به این نتیجه می رسند که فیلم «مهمانخانه» تماماً در مورد تکه تکه کردن انسان هاست و در این زمینه بسیار بهتر از دیگر فیلم های موسوم به سبک شکنجه عمل کرده و همین موضوع باعث شده که دو دنباله ی دیگر نیز از آن ساخته شود. با این وجود کمتر کسی یافت می شود که ادعا کند این فیلم را دو بار تماشا کرده است.

۱۴- تست بازیگری (۱۹۹۹)

تاکاشی میکه، کارگردان سرشناس اما بدنام! ژاپنی امسال صدمین فیلم خود را ساخت و به زودی فیلم دیگری از او نیز اکران خواهد شد. او می تواند ۱۰۰ فیلم دیگر نیز بسازد اما بدون شک هیچ کدام از آن ها بر شهرتی که وی به خاطر ساخت فیلم «تست بازیگری» (Audition) در سال ۱۹۹۹ ساخت نخواهد افزود. این فیلم داستان یک کارگردان را روایت می کند که اخیراً همسر خود را از دست داده و با ترغیب پسرش و از طریق یک تست بازیگری ساختگی با یک زن جوان به نام آسامی رابطه برقرار می کند. با بالا گرفتن رابطه ی عاطفی بین این دو، کم کم بیننده و شخصیت اصلی داستان متوجه می شوند که آن چه آسامی به نمایش می گذارد همه ی آن چیزی نیست که وی دارد و این شک ها رفته رفته ما را به سمت اوج خشونت داستان می برد؛ صحنه ی شکنجه ی مردی که قسمت هایی از بدن او مثله شده و آسامی برای مدتی طولانی او را در داخل یک کیسه نگه داشته است.

بعد از تماشای این صحنه دیگر تصور همیشگی تان از پیانو برای همیشه تغییر خواهد کرد. بقیه کارگردانان سعی می کنند تماشاگران را با صحنه های ناگهانی و سریعی حاوی ترس و خشونت دچار وحشت کنند اما میکه دقیقاً عکس این روند را در پیش می گیرد و وحشت را در مدت زمان بیشتری با صحنه های طولانی شکنجه و به روشی ساده به بیننده منتقل می کند: آسامی پای معشوق خود را با سیم پیانو در یک فرآیند طولانی قطع می کند. فیلم «تست بازیگری» یک شاهکار بوده و در این موضوع شکی نیست. فیلم های دیگر تاکاشی میکه نیز مانند «ایچی قاتل» (Ichi the Killer) و «۱۳ آدمکش» (۱۳ Assassins) نیز از اعتبار و جذابیت خاصی برخوردارند اما هیچ کدام از آن ها به پای «تست بازیگری» نخواهند رسید به خصوص در صحنه های پایانی فیلم که ممکن است شما را مجبور کند رویتان را از صفحه ی تلویزیون برگردانید. اگر چه تماشای این فیلم خالی از لطف نیست اما بدون شک تماشای دوباره ی آن به خصوص بعد از دیدن صحنه های پایانی کاری در حد غیرممکن خواهد بود.