بازی اغنیا، مرگ فقرا

تمام دیوارهای سطح شهر از فرودگاه بین المللی شهر گرفته تا سواحل جنوبی شهر، مسئولان برگزاری بازی ها دیوارها را مزین به نقاشی هایی زیبا کرده اند تا آثار دیوار آلونک های حاشیه شهر موسوم به «فاولا» که حوزه سکونت و فعالیت قاچاقچیان مواد مخدر است، کمتر در معرض دید مهمانان خارجی باشد.

در سطح شهر با هزینه های گزاف، ورزشگاه ها و مراکز رسانه ای ساخته شده است تا تصاویر چشم نوازی، نظر گردشگرانی را که برای تماشای بازی ها به ریودوژانیرو آمده اند، آرامش ببخشد. اما میزبانی بازی های المپیک، از شهر ریودوژانیرو، یک شهر ورشکسته ساخته است. ماه ها است که حقوق آموزگاران در شهر پرداخت نشده است. بازنشستگان هم ماه ها مستمری خود را دریافت نکرده اند. اساتید دانشگاه ها هم در کار کمک به رتق و فتق امور شهری مشارکت دارند. آنها کف زمین را گردگیری می کنند و سطل های خالی زباله را که لبریز شده است، خالی می کنند.
اکثر امکانات بیمارستان ها به استفاده مهمانان خارجی بازی ها اختصاص داده شده است و به بیمارستان ها دستور داده شده است حداکثر صرفه جویی را در مصرف امکانات و لوازم بکار ببندند.

سرمایه گذاران و کارآفرینان و غول های رسانه ای از قبل مشارکت در عملیات ساختمانی و آمادگی برای برگزاری بازی ها صاحب ثروت کلان شده اند. اما همین عملیات سرمایه گذاری عاری از اختلاس و کلاهبرداری و ارتشاء و فساد نبوده است. در تحقیقات قانونی که پس از بازی ها از روند این سرمایه گذاری ها صورت خواهد گرفت دست بسیاری از شرکت های ساختمانی و صدها نماینده کنگره رو خواهد شد. یک راه زیرزمینی بسیار گرانقیمت در طول شهر ساخته شده است تا ساحل جنوبی را از «کوپاکابانا» به دهکده المپیک برساند. جنگلی از برج های محل اسکان ورزشکاران نیز در یک زمین متعلق به شهرداری احداث شده است و این مکان بعد از بازی ها توسط سرمایه گذاران به ساختمان های مسکونی مجلل تبدیل خواهد شد و اما اتفاق مرسوم در شهر، همچنان خشونت است. دیگ خشونت همچنان در حال جوشش است و هرگز از این دوره از بازی های المپیک تفکیک پذیر نیست.

هم در مسابقات فوتبال جام جهانی ۲۰۱۴ و هم در المپیک امسال، پلیس و ارتش مجهز به تفنگ های نیمه خودکار و خودروهای زرهی در اطراف صدها آلونک در اطراف ریو مستقر شده اند تا این محلات ناآرام زاینده خشونت را در طول بازی ها آرام نگاه دارند. در سال های اخیر به نحو چشمگیری از میزان قتل و کشتار در این محلات کاسته شده، اما امسال این حوادث مجددا روندی صعودی پیدا کرد. در مقام مقایسه، در شهر نیویورک در سال ۲۰۱۵ میلادی تعداد ۳۵۰ فقره قتل ثبت شد، اما در ریودوژانیرو که جمعیتی دو برابر نیویورک دارد، فقط در ماه آوریل ۲۰۱۶ تعداد ۴۶۱ فقره قتل ثبت شده است.

طبق اعلام سازمان عفو بین الملل و دیده بان حقوق بشر، سال گذشته، پلیس مسئول یک پنجم از قتل های اتفاق افتاده در ریو بوده است. مردم شهر نیز از هزینه های گزاف مصرف شده برای بازی ها گله دارند. «کارلا ماریا آوه سانی» استاد جوان دانشگاه دولتی ریودوژانیرو می گوید: مراسم افتتاحیه یک جشن مهمانی با شکوه بود. ما برزیلی ها عادت داریم که همیشه مهمانی های باشکوه برگزار کنیم. نگاه کنید چقدر پول برای این مراسم و ساختن ورزشگاه ها خرج شده است. در جایی که دولت شکسته شده است و بیمارستان ها بسته است و فقرا دارند از فرط فقر می میرند، من دوست ندارم در چنین اوضاع و احوالی در این جشن شرکت کنم.

وی ادامه داد: دیدن این همه مسافر خارجی در شهر واقعا خوشحال کننده است، اما خوشحالی ما هنگامی تکمیل تر خواهد شد که دنیا ببیند، ما داریم چطور زندگی می کنیم. من احساس می کنم برگزاری این بازی ها نوعی توهین به مردم است.

«ماری اوکسیلادورا» شهروند ۶۴ ساله ریو هم گله می کند: من یک ماه است که حقوق بازنشستگی ام را دریافت نکرده ام. بیمارستان ها و مدارس تعطیل هستند. هر روز صدای تیراندازی به گوش می رسد و مسئولان کشور پول های ما را در راه المپیک خرج می کنند. اغنیا بازی می کنند و ما می میریم.

به هر روی، با وجود این آوار مشکلات، مردم برزیل همچنان هم میزبانان مهمان نوازی هستند و هم تماشاگران مشتاق و پرهیجان. به خصوص مسابقات تماشایی دو ومیدانی جمعیت انبوهی از تماشاگران مشتاق را جذب خود می کند که آنها هم به زیبایی ورزشکاران را تشویق می کنند.