کره شمالی یکی از رمزآلودترین و جدا افتاده ترین کشورهای جهان به شمار می آید. با این حال صنعت گردشگری در این سرزمین رونق بسیار خوبی دارد. دولت کره شمالی اعلام کرده است که تا سال ۲۰۲۰ میلادی (۱۳۹۹ شمسی) میزبان دو میلیون گردشگر خواهد بود.
مسافرانی که به این کشور سفر می کنند، در همان ابتدا که به سرزمین مورنینگ کالم (Morning Calm) قدم می گذارند، با مناظر بسیار زیبا و ساختمان هایی با اشکال حیرت انگیز مواجه می شوند.
در همه جا تصویری از کره شمالی سرکوب شده و رژیم توتالیته آن به چشم می خورد. پرتره ها و مجسمه های به جا مانده از سلسله کیم ( Kim)، در هر گوشه و کناری قابل ملاحظه است. تمامی این خاطرات برای گردشگرانی که گاهی در شهر پرسه می زنند، با دیدن نوشته های روی تابلوها تداعی می شوند.
اولیور (عکاس) در بازدید کلی از فضاهای شهری می گوید: “نخستین واژه ای که بعد از دیدن این مناظر از زبان بیرون می آید، لغت وحشتناک است.”
در حدود ۳ میلیون نفر در پایتخت کره شمالی یعنی در پیونگ یونگ زندگی می کنند اما بیشتر تصاویری که اولیور از این شهر گرفته است، شهری پر از خیابان های خالی را نشان می دهند.
وی در مورد مردم این شهر می گوید که آنها کار و مطالعه می کنند و خودشان را در طول روز از نگاه ها پنهان می نمایند. جای تعجب است که درست همین زمان، موسیقی ای دراماتیک در مرکز پیونگ یانگ شنیده می شود.
بخش جدید شهر تقریبا در حال تغییر و تحول است. از سال ۱۹۵۳ میلادی (۱۳۳۲ شمسی) و در پس بمباران های جنگ های کره، پایتخت آن یعنی پیونگ یونگ، از میان خرابه های باقی مانده و در قالب معماری های جدید، شکلی تازه گرفت.
پدر توسعه این شهر یعنی کیم سونگ دوم (Kim Il-sung)، تصویر جدید شهر را “باغی بزرگ و معمارانه جوچه“(a great garden of Juche architecture)می نامد که از آن با عنوان سمبل خود کفایی (self-reliance) هم یاد می شود. (“جوچه” نوعی دیدگاه کمونیستی به شمار می رود)
هتل رایوگ یونگ (Ryugyong)، در سال ۱۹۸۷ (۱۳۶۶ شمسی) در پیونگ یانگ بنا شد که امروز بر فراز آن، کل شهر قابل مشاهده است.
تصویر رنگارنگ از ساختمان های این کلانشهر، تخم مرغ های رنگی شب سال نو را به یاد بینندگان آن می اندازد. اولیور بر این باور است که این برج های رنگی، اقتدار، استواری و غرور ملی شهر را نمایان می کنند.
یکی از ایده هایی که در ساخت چنین ساختمان های بلندی وجود داشت، استحکام و دوام طولانی آنهاست که خود نشان دهنده ایدئولوژی رهبر گروه جوچه است.
پیونگ یانگ آیس رینک (The Pyongyang Ice Rink)، که در سال ۱۹۸۱ میلادی (۱۳۶۰ شمسی) ساخته شد، ظاهری شبیه به یک خیمه دارد. این بنا می تواند ۶۰.۰۰۰ بازدید کننده را در خود جای دهد.
به گفته اولیور، در فضای داخلی این ساختمان، عده ای مشغول اسکیت کردن بر روی یخ هستند. در قسمت فوقانی هم، تصویر کیم سونگ دوم (Kim Il-sung)، نخستین رهبر حذب کمونیسم کره شمالی در کنار عکس پسرش، کیم یونگ ایل (Kim Jong-il) دیده می شود.
خانه ملی سینمای پیونگ یانگ (Pyongyang International Cinema House)، تقریبا خالی به نظر می رسد. این بنا با لبه های تیزی که در ساخت شان در نظر گرفته شده، یادآور معماری نئوکلاسیک استالینی است.
سالن های تئاتر این شهر، برای مناسبت های خاصی چون، فستیوال دوسالانه فیلم بین المللی پیونگ یونگ (Pyongyang International Film Festival) ساخته شده اند.
اولیور می گوید، در قیاس با تصویری که رسانه های بین المللی از کره شمالی نشان می دهند، یکی از تعجب برانگیزترین جنبه های معماری در این کشور، واقعی، ساده و انسانی بودن آن است. به نظر می رسد که مردم، در حال آواز خواندن، خندیدن و گذراندن وقت شان با اعضای خانواده و دوستان خود باشند.”
شواهد اینطور نشان می دهند که مردم کره شمالی علاقه زیادی به استفاده از تلفن های هوشمندشان داشته باشند، چرا که دائم به آن چسبیده اند و از اینترنت این اسمارت فون ها، استفاده می کنند.
اولیور مردی را در حال کوتاه شدن موهایش می بیند و از او عکس می گیرد
اولیور، زمانی که اپرای معروف کره شمالی (North Korean Revolutionary Opera) در گراند تیاتر پیونگ یونگ (Pyongyang Grand Theater)، اجرا داشت، برای دیدن این اپرا به آنجا می رود.
هر جایی که امکان عکس برداری وجود داشت، الیور به عنوان یک گردشگر، به عکاسی مشغول می شد. به عنوان یک گردشگر، او مجاز نبود که بدون هدایتگر تور، برای خودش در خیابان های مختلف پرسه بزند و عکس بگیرد. الیور در این باره می گوید: “مکان های قابل بازدید برای گردشگران کاملا مشخص هستند و تورها، برنامه ریزی بسیار خوبی برای بازدید مسافران از این مناطق دارند.”
هر گردشگری زمان ورود به این کشور، محدودیت هایی برای عکسبرداری دارد که کنترل های امنیتی بر آن صورت می پذیرد. بر طبق چنین قوانینی تلفن های همراه و سایر وسایل الکترونیکی مانند دوربین، تبلت و نوشتن احتمالی مطالب روی دیوار تحت نظارت های سختی قرار دارند.
در پیونگ یونگ شما همانی را مشاهده می کنید که دولت به شما اجازه می دهد.
بدون نظر