مشاهدات جالب یک عکاس از پرورش و شکار کروکودیل آب شور در مناطق شمالی استرالیا

تروور فراست، یک عکاس و از کارمندان نشنال جئوگرافیک در سفری به استرالیا در مورد مزارع پرورش کروکودیل و روش های شکار آن ها تحقیق می کند. وی بر اساس مشاهدات عینی خود در این باره می گوید:” این کار در حد دیوانه کننده ای خطرناک است. سخت است که روی عکس گرفتن تمرکز کنی و همزمان اطمینان داشته باشی که دست ها یا بازوهایت توسط کروکودیل گاز گرفته نشود”. فراست سه سال اخیر را به تحقیق در مورد شکار کروکودیل آب شور در شمال استرالیا مشغول بوده است، جایی که جمعیت این جانور عظیم الجثه که در سال ۱۹۷۱ در معرض انقراض قرار داشت اکنون به ۱۰۰.۰۰۰ عدد تنها در مناطق شمالی این کشور رسیده است.

کروکودیل آب شور بزرگ ترین، تهاجمی ترین و خطرناک ترین کروکودیل روی کره ی زمین است که با خشونت تمام از قلمرو خود محافظت می کند. جمعیت این خزنده ی شگفت انگیز چنان رو به فزونی گذاشته که امنیت مردم این منطقه را تهدید می کرد به همین دلیل درخواست های زیادی برای جمع آوری و از بین بردن درصدی از جمعیت این جانور ارائه شده و در ادامه مقامات محلی اجازه دادند که سالانه تعداد محدود و مشخصی از این خزندگان شکار شوند. شکار کروکودیل به منبعی برای کسب درآمد مردم این ناحیه تبدیل شده و باعث زیاده روی هایی نیز شده است.

پوست یک کروکودیل ۶ متری بیش از ۱۰.۰۰۰ دلار قیمت دارد و سر حیوان نیز به قیمت ۳.۰۰۰ دلار فروخته خواهد شد. مطالعات فراست نشان داده که پرورش این حیوان هم باعث نجات نسل آن شده و هم منبع درآمد خوبی برای پرورش دهندگان تلقی می شود. در مناطق شمالی استرالیا، هر شکارچی باید مجوزهای لازم برای شکار کروکودیل را کسب کند که اندازه ی کروکودیل هایی که می تواند شکار کند در آن مشخص شده است. همچنین وی باید از شکار و قصابی کردن آن فیلم برداری کند و ویدیو مربوط را به مقامات محلی تحویل دهد. بدین ترتیب در صورت هر گونه زیاده روی، کشتن غیر انسانی و یا هر گونه تخطی از قوانین با شکارچی به شدت برخورد خواهد شد.

در یکی از این شکارها، دو شکارچی که فراست همراه آن ها بود توسط یک زمیندار بومی فرا خوانده شدند که ادعا می کرد یک کروکودیل غول پیکر به همسر او حمله کرده است. بدین ترتیب فراست همراه با دو شکارچی مذکور شبانه سوار یک قایق آلومینیومی ۴.۵ متری شده و برای پیدا کردن کروکودیل مذکور وارد آب شدند. یکی از این شکارچیان مسئول هدایت قایق بود و یکی دیگر نیز در حالی که یک چراغ قوه در دست داشت در آب به دنبال نور چشم کروکودیل می گشت و در نهایت آن را پیدا کردند. بر اساس فاصله ای که بین چشمان حیوان قرار داشت این دو دریافتند که با کروکودیل بسیار بزرگی مواجه شده اند.

از این رو شکارچی مذکور چراغ قوه را به سمت چشم های کروکودیل گرفت تا دید آن را مختل کرده و به اندازه ی کافی به آن نزدیک شوند. سپس یک نیزه مخصوص شکار کروکودیل به سمت پشت گردن حیوان پرتاب شده و نبرد آغاز گردید. این نیزه درست مانند قلاب ماهیگیری عمل کرده و شکارچی نیز باید به همان شیوه ی ماهیگیری مرسوم با شکار خود بازی کند و بدین ترتیب چیزی شبیه یک رقص جالب شکل می گیرد.این کروکودیل چنان قدرتمند بود که شروع به کشیدن قایق کرد. بعد از دو ساعت تلاش بالاخره نشانه هایی از خستگی در حرکات کروکودیل دیده شد. کروکودیل خشمگین به سطح آب می آمد سر و صدا می کرد و باز به زیر آب می رفت. سپس قایق به اندازه ی کافی به کروکودیل نزدیک شده و وسیله ای شبیه کمند را دور آرواره ی قدرتمند کروکودیل انداختند.

سپس باید آرواره ی آن را نوارپیچی کرده و در ادامه با خیال راحت به آن شلیک کنند. اما در یک لحظه ناگهان کروکودیل خسته و خشمگین گوشه ای از قایق را گاز گرفت و شروع به پیچیدن کرد. یکی از شکارچیان بر سر قایق ران و دیگران فریاد زد که بنشینند چون قایق در حال واژگون شدن بود. در نهایت کروکودیل دست از مبارزه برداشت و شکارچیان توانستند کمند را دور آرواره های او بیندازند و یکی از شکارچی ها با استفاده از اسلحه مغز حیوان را هدف قرار داد که مرگی سریع را برای او رقم زد. این شکار چند ساعت هولناکم به طول انجامید و وقتی که به ساحل آمده و کروکودیل را اندازه گیری کردند مشخص شد که این کروکودیل در حدود ۵ متر طول دارد.

فراست می گوید که صحنه ی شکار و تقلای حیوان او را از لحاظ احساسی تحت تاثیر قرار داده که یک حیوان ۸۰ ساله با چه قدرتی برای نجات جان خود تلاش می کند. حیوانی که در طول دوران جنگ جهانی دوم به دنیا آمده بود یا شاید در دوران رکود بزرگ در ایالات متحده.