هواپیماهای باربری آینده؛ ترکیبی از پلتفرم های نظامی و بالن های هوایی

جابجایی وسایل سنگین و بزرگ در روی زمین می تواند بسیار خطرناک و پر هزینه باشد، به همین دلیل مخترعان همواره به دنبال پیدا کردن راه های جدیدی برای حمل و نقل محموله های مهم و سنگین بوده اند. اخیراً در دنیای هواپیماهای باربری الهامات زیادی از پلتفرم های حساب پس داده ای مانند بالن های هوایی سبک تر از هوا و هواپیماهای باربری نظامی گرفته شده است. هواپیمای باربری نظامی سی- ۱۳۰ هرکول لاکهید مارتین در طول ۶۲ سال تولید خود نشان داده که استاد بلند شدن و فرود آمدن در فرودگاه های ناتمام و ناقص است. این هواپیمای غول پیکر چنان پرطرفدار است که اکنون در ۶۸ کشور جهان مورد استفاده قرار گرفته و بیش از ۲۲ میلیون ساعت پروازی داشته است.

اکنون خبر رسیده که نمونه ای غیرنظامی از این هواپیما در دست طراحی و ساخت قرار دارد که نام آن ال ام-۱۰۰ جی سوپر هرکول بوده و قرار است سال آینده به پرواز درآید. گروه صنعتی براوو که در زمینه ی لجستیک و تجهیزات دفاعی فعالیت داشته و مقر آن در ویرجینیا است در نمایشگاه صنعت هوایی بین المللی فرانبورو در سال گذشته اعلام کرد که در سال ۲۰۱۷، ۱۰ فروند از این هواپیماهای باربری را به ناوگان حمل و نقل خود در برزیل اضافه خواهد کرد. این موضوع کاملاً منطقی بنظر می رسد زیرا کشور برزیل با این همه طبیعت رام نشده و بکر خود از کمبود زیرساخت های هوایی و زمینی رنج می برد.

نسخه ی نظامی این هواپیمای باربری می تواند تجهیزات نظامی مانند یک هلی کوپتر و شش زره پوش چرخدار را حمل نماید و از همین محموله می توانید حدس بزنید که چنین هواپیمایی تا چه مقدار پرسنل انسانی را می تواند در خود جای دهد. نهایت سرعت پرواز آن نیز ۴۰۸  مایل در ساعت (۶۵۳ کیلومتر در ساعت) خواهد بود که برای انتقال تجهیزات در سریع ترین زمان ممکن مناسب به نظر می رسد.

بالن های هوایی هیبریدی نیز به نظر می رسد در حال بازگشت به دنیای صنعت هوایی هستند.بالن هوایی هیبرید لاکهید مارتین که یادآور بالن های هوایی دهه ی ۱۹۳۰ است که در صورت بدست آوردن تاییدیه های لازم و مجوز پرواز، بیش از ۲۱ تن بار و ۱۹ مسافر را حمل خواهد کرد. این وسیله ی هوایی یک دهم کمتر از سوختی که هر هلی کوپتر در تن می سوزاند مصرف سوخت خوهد داشت اما سرعت حرکت آن از تمامی وسایل نقلیه زمینی و هوایی بیشتر است. آن ها به زیرساخت های بسیار کمی برای فرود نیاز داشته و تقریباً می توانند در هر جایی فرود آمده و به پرواز درآیند.

طراحی  و توسعه یکی از این بالن های هوایی که با مشارکت کمپانی لاکهید مارتین و هایبرید انترپرایز ساخته شده بیش از ۲۰ سال زمان برده و می تواند در هر سفر خود هزاران کیلومتر را بپیماید و این کار را با سرعت هایی بالاتر از ۶۰ گره دریایی (هر گره دریایی معادل ۱.۸۵ کیلومتر است) انجام خواهد داد. این بالن هوایی برای حمل ونقل محموله های سنگین به مناطق غیرقابل دسترس طراحی شده است و تا ۲۰ تن بار را نیز حمل خواهند کرد. چنین وسیله ای می تواند شرایط را برای معدنکاوی در شمال کانادا و مناطقی در گینه که زیرساخت اندکی دارد فراهم نماید. این بالن ها قرار است که در سال ۲۰۱۸ وارد مدار فعالیت هوایی شوند. هنوز قیمت نهایی این محصول تعیین نشده اما هر کدام از آن ها بیش از ۱۰ میلیون دلار هزینه خواهد داشت.

کمپانی بریتانیایی ایرلندر نیز یک بالن هوایی هیبریدی به نام ایرلندر ۱۰ ساخته است که می تواند درهر بار سوختگیری تا ۵ روز متوالی را در هوا باقی مانده و توان حمل بیش از ۱۰ تن بار را نیز دارد. این بالن هوایی در ابتدا برای ارتش ایالات متحده به منظور نظارت بر نیروها و مناطق درگیری در خارج از این کشور طراحی شد اما نبود سرمایه گذاری باعث توقف پروژه شد. اما پس از مدتی با مشارکت و کمک مالی دولت بریتانیا پروژه از سر گرفته شد. این بالن هوایی غول پیکر بزرگ ترین از نوع خود در جهان به شمار آمده و گفته شده که توانایی مسافرت به طور اتوماتیک و بدون نیاز به سرنشین را نیز دارد و می تواند تا دو هفته نیز بدون توقف پرواز نماید.

شرکت هوانوردی آمریکایی ایروس نیز اخیراً یک بالن هوایی کوچک ساخته که ایروس کرافت نام دارد و توانایی حمل بار به مناطق دارای زیرساخت کم و ضعیف را دارد. نمونه های کوچک تر دیگری نیز در کمپانی های دیگر ساخته شده که هر کدام دارای خصوصیات و ویژگی های منحصر به فردی هستند.