آمانیانگیون؛ از روستایی محتوم به تخریب تا هتلی مجلل به سبک باستانی

کنفسیوس، فیلسوف نامدار چینی می گوید: «کسی که می خواهد کوهی را جابه کند، با بلند کردن سنگ های کوچک شروع می کند.»

«ما دادونگ» کارآفرین ۴۴ ساله ی چینی، تصمیم نداشت کوهی را جا به جا کند، اما پروژه ی او برای جابه جایی خانه های یک روستای باستانی و جنگلی از درختان کافور به وسعت ۷۰۰ کیلومتر، از استان محل تولد خود «ژیانگشی»، به حومه ی شهر شانگهای، پشتکار مشابهی را می طلبید.

دادونگ کار پرزحمت انتقال پنجاه خانه ی یک خاندان باستانی چینی و ده هزار درخت را در طول یک دوره ی ۱۵ ساله به انجام رساند. قدمت این خانه ها بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ سال است و سن برخی از این درختان را هزار سال می دانند. این کار قطعاً یکی از شگفت انگیزترین نمونه های حفاظت انسان دوستانه در چین مدرن است.

مکان جدید در هشتم ژانویه ی سال جاری، با کاربری جدید، به عنوان هتلی مجلل با نام «آمانیانگیون» گشایش یافت.

دادونگ  در ۲۲ سالگی، «فوژو» شهر خود را به دنبال کسب ثروت در کار تبلیغات ترک کرد. بعد از آن او بر دامنه ی فعالیتش افزود و حالا او مدیر یک شرکت مدیریت سرمایه و یک بنگاه معاملات ملکی است. اگرچه دادونگ در لیست ثروتمندان فوربس قرار ندارد و شرکت های او به طور خصوصی اداره می شوند، اما شایعاتی در مورد ثروت میلیاردی او وجود دارد.

این کارآفرین در سال ۲۰۰۹، زمانی که ۲۹ سال سن داشت، برای دیدن پدر و مادر خود به محل تولدش سفر کرد. دادونگ در این سفر از برنامه های دولت چین در مورد سد «لیا او فانگ» مطلع شد؛ پروژه ای که در آن، روستاهای باستانی و درختان هزار ساله ی کافور در ژیانگشی به زیر آب می رفتند.

دودانگ می گوید: «غریزه ام به من می گفت هر چیزی که در این منطقه است را نجات بدهم. آن زمان می دانستم این کار درستی است که باید انجام شود، اما برنامه ی دقیقی برای اینکه در نهایت با این خانه ها و درخت ها چه کنم نداشتم.»

دادونگ که شرکت تبلیغاتی اش را اخیرا به فروش رسانده می گوید او منابع مالی برای انجام کار نجات این خانه ها و درخت ها را در اختیار داشت.

این پروژه درس های زیادی در خود داشت و همیشه مسائل پیش بینی نشده ای به وجود می آمد. دادونگ می گوید: «این کار مثل کندن یک چاه بود. نمی دانستید در چه عمقی به آب می رسید اما مطمئن بودید اگر به کندن ادامه بدهید حتما به آب خواهید رسید.»

هر خانه از صد هزار سنگ ساخته شده بود و دادونگ باید آن ها را به دقت از هم جدا می کرد. او تیمی متشکل از ۲۰۰ نفر را برای انجام آن به کار گرفت. دادونگ به دنبال استادکارانی بود که با تکنیک های سنتی ساخت خانه های باستانی آشنا بودند.

برای جابه جایی درخت ها از درخت شناسان استفاده شد. علاوه بر این، راه ها و پل های جدیدی ساخته شد تا امکان انتقال درختان عظیم کافور به وسیله ی کامیون های بزرگ را از این نقطه ی دورافتاده به وجود آورد. ارتفاع بعضی از این درختان به ۲۰ متر می رسید و وزن بزرگ ترین آن ها ۸۰ تن بود.

دادونگ می گوید: «این روستا در یک منطقه ی کوهستانی با جاده هایی باریک و مارپیچ قرار داشت و راهی برای کامیون های بزرگ وجود نداشت. این کار بی خطر نبود. وقتی باران می آمد، سیل کامیون ها را واژگون می کرد و پل موقتی که برای دسترسی به مناطق دورافتاده ساخته شده بود تخریب می شد.»

دادونگ تصمیم گرفت خانه هایی که مصالح آن ها از هم جدا شده بود را در کارخانه ای متعلق به خودش، در حومه ی شانگهای، انبار کند و محدوده ای به وسعت تقریبی دویست هزار متر مربع از زمین های عمومی را هم برای کاشت درخت ها در نظر گرفت. اما درخت ها باید راه بسیار طولانی ای را تا آنجا طی می کردند.

او می گوید: «تیم کاری ما سرعت عمل زیادی به خرج داد تا شانس نجات هر یک از درخت ها را داشته باشیم.» در طول دوازده ماه سفرهای بی شماری با تعداد زیادی کامیون صورت گرفت.

درخت شناسان توانستند ۸۰% این درختان را نجات دهند. حالا بیش از هزار درخت در اقامتگاه «آمان» وجود دارد و بقیه ی آن ها در یک زمین عمومی کاشته شدند که به گفته ی دادونگ قرار است در آینده به شکل یک پارک از آن بهره برداری شود.

تا سال ۲۰۰۵، هنوز برنامه ی دقیقی برای چیزهایی که به حومه ی شانگهای منتقل شده بود وجود نداشت.

دادونگ می گوید: «وقتی درخت ها به شانگهای رسیدند، افراد زیادی بودند که می خواستند آن ها را بخرند. اما من حتی یکی از درخت ها را هم نفروختم چون همه ی درخت ها را در کنار هم می خواستم. من با این خانه ها و درخت ها بزرگ شده بودم و وابستگی عاطفی زیادی به آن ها داشتم.»

همان سال دادونگ دست به ساخت خانه هایی جدید با استفاده از بعضی مصالح آن خانه های باستانی زد که لوله کشی مدرن و پنجره هایی برای نورگیری بیشتر داشتند.

بقیه ی مصالح خانه های باستانی هم ثبت و انبار شدند.

در سال ۲۰۱۱، شرکت بین المللی اقامتگاه های «آمان» با دادونگ قراردادی برای تبدیل خانه های باستانی و درخت های انتقال یافته، به هتل و پارک عمومی امضا کرد. در حال حاضر این اقامتگاه متشکل از سوییت های یک خوابه ی حیاط دار و خانه های ویلایی چهار خوابه به سبک باستانی است.

در چین درختانی که بیشتر از ۸۰ سال سن داشته باشند تحت قانون های حفاظت از میراث ملی قرار می گیرند. این قانون ها برای حفاظت در برابر نابودی جنگل های کهن یا آسیب درخت ها در هنگام جابه جایی و کاشت دوباره هستند. به همین دلیل، مشخص نیست با وجود چنین قانونی پروژه ی دادونگ چطور انجام شده است.

اما دولت چین زمانی که صحبت از پیشرفت های اقتصادی باشد، کارنامه ی درخشانی در زمینه ی حافظت ندارد. در سال ۲۰۰۲ و در حدود زمانی که دادونگ از پروژه ی سد «لیا او فانگ» مطلع شد، متعاقب پروژه ی عمرانی سد «سه دره» در چین، صدها روستا و در مجموع ۱/۴ میلیون نفر مجبور به جابه جایی شدند. این پروژه بزرگ ترین پروژه ی هیدروالکتریک جهان است و طی آن ۶۳۲ کیلومتر مکعب به زیر آب رفت که بخش اعظم آن جنگل ها بودند.

منطقه ای که روستاها و درختان فوژو زمانی در آنجا بودند نیز حالا به زیر آب رفته است.

دادونگ می گوید از اینکه توانست بخشی از تاریخ را از رفتن به زیر آب نجات دهد خوشحال است.