«اویمیاکون» سردترین روستای کره ی زمین است. متوسط دما در ماه ژانویه (میانه ی دی تا میانه ی بهمن) در این روستا منفی ۵۰ درجه ی سانتیگراد است، به طوری که وقتی ساکنان آن مدتی را در بیرون می گذرانند مژه هایشان یخ می بندد.
روستای دورافتاده ی اویمیاکون در منطقه ی سیبری، سردترین سکونتگاه دائمی دنیا است.
هوای این روستا به قدری سرد است که دستگاه دماسنج الکترونیک بعد از ثبت سرمای استخوان سوز منفی ۶۲ درجه ی سانتیگراد از کار افتاد.
متوسط دمای هوا در این روستای دور افتاده ی منطقه ی سیبری منفی ۵۰ درجه ی سانتیگراد است.
ایستگاه هواشناسی این روستا دمای منفی ۵۹ درجه ی سانتیگراد را ثبت کرده بود اما مردم محلی عقیده داشتند دمای هوا منفی ۶۷ درجه بوده است، یعنی یک درجه پایین تر از کمترین دمای ثبت شده برای سکونتگاهی دائمی در هر کجای دنیا. البته آن رکورد دما هم به سال ۱۹۳۳ در همین روستا بر می گردد.
یکی از روستاییان دمای منفی ۶۷ درجه را ثبت کرده بود و بقیه ی مردم محلی هم عقیده داشتند دمایی که توسط ایستگاه هواشناسی اعلام شد درست نبود.
سال گذشته برای کمک به گردشگری اویمیاکون دماسنجی دیجیتالی تعبیه شده بود، اما این دماسنج در دمای منفی ۶۲ درجه از کار افتاد.
این روستا سردترین سکونتگاه دائمی دنیا است.دمای هوا به حدی رسید که دماسنج الکترونیک در سرمای استخوان سوز منفی ۶۲ درجه از کار افتاد.معنای نام این روستا «آبی که یخ نمی بندد» است و به چشمه ی آب گرمی بر می گردد که این روستا روی آن قرار دارد.
این روستا که نزدیک به ۵۰۰ نفر در آن سکونت دارند، در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ توقفگاهی برای گله داران گوزن شمالی بود که می خواستند از چشمه ی آب گرم به گله ی خود آب بدهند. نام روستا هم به این موضوع بر می گردد و به معنی «آبی که یخ نمی بندد» است.
بعدها دولت شوروی برای یکجا نشین کردن جمعیت کوچ نشین خود، این منطقه را به سکونتگاهی دائمی تبدیل کرد.
در سال ۱۹۳۳ دمای منفی ۶۷/۷ درجه ی سانتیگراد در اویمیاکون ثبت شد که به عنوان کمترین دما در نیمکره ی شمالی تا آن تأیید شد.
دماهای کمتری در منطقه ی آنتارکتیکا به ثبت رسیده است اما در آنجا سکونتگاه دائمی وجود ندارد.
دماهای کمتری هم در منطقه ی آنتارکتیکا ثبت شده است اما تنها در نقاطی که سکونتگاه دائمی نیستند.
منجمد شدن جوهر خودکار، یخ بستن عینک روی چشمان مردم و خالی شدن باتری، از دردسرهای روزانه ی زندگی در روستای اویمیاکون هستند.
مردم محلی می گویند ماشین هایشان را تمام روز روشن نگه می دارند چون نگران هستند دوباره نتوانند آن را روشن کنند.
زمین سخت و منجمد این منطقه، دفن مرده ها را بسیار سخت کرده است. قبل از کار حفر، ابتدا یخ های زمین باید به اندازه ی کافی ذوب شود، به همین دلیل به مدت چند ساعت آتش روشن می کنند.
بعد از آن از ذغال داغ استفاده و حفره ای تنها به اندازه ی چند اینچ حفر می کنند. این کار به مدت چند روز تکرار می شود تا عمق حفره به اندازه ی مناسب برای قرار دادن تابوت برسد.
ماهی فروشان این منطقه نیازی به فریز کردن ماهی ها ندارند چون سرمای شدید هوا از فاسد شدن آن ها جلوگیری می کند.
بدون نظر