صدمین سالگرد انتخاب مجدد مسکو به عنوان پایتخت روسیه

انتقال دولت شوروی از پتروگراد به مسکو یک حادثه مهم آن دوره بود. سن پترزبورگ از سال  ۱۷۱۲ میلادی تا آن دوره پایتخت امپراتوری روسیه بود. حالا لازم شد که کل نهاد های دولتی، بانک مرکزی و ذخیره طلا و ادارات و وزارتخانه ها (کمیته های کمیسری)، جمعا ارتش ۱۵۰ هزار نفری کارمندان دولتی به مسکو وارد شوند. ولادیمیر لنین و لئون تروتسکی در جلسه حزب حاکم بلشویک طرفدار این ایده شده و ولادیمیر بونچ — برویویچ، مسئول امور اقتصادی را مامور کردند که این نقشه را عملی نماید.

لنین و تروتسکی بر آن بودند که استقرار کمیساریاهای مردمی در مسکو امنیت نه تنها از دولت شوروی بلکه امنیت پتروگراد متروک را تضمین می کند. پس از انتقال دولت شوروی به مسکو آلمان و کشورهای متحد سابق روسیه —آنتانت وسوسه تصرف پتروگراد انقلابی را از دست می دادند. تصرف پتروگراد گرسنه بدون بالاترین رهبری شوروی، برایشان کمتر مطلوب می بود. آماده سازی برای حرکت قطار شماره ۴۰۰۱ حامل دولت شوروی به رهبری لنین به مسکو به صورت مخفی انجام شد. شب ۱۰ مارس، در تاریکی مطلق ، قطار ویژه که توسط تفنگداران لتونی وفادار به بلشویک ها محافظت شده بود، راهی سفر تاریخی شد. این قطار در ایستگاه “ویشِرا” مورد حمله ملوانانی قرار گرفت که از جبهه باز می گشتند و و تنها رفتار قاطعانه نگهبانان سبب شد که این خطر رفع شود.

شب ۱۱ مارس ۱۹۱۸ ، قطار حامل دولت وارد پایتخت جدید شد. اعضای مهم شورای شهر مسکو از آن استقبال کردند. لنین با خانواده اش ابتدا در هتل “ناسیونال” زیست ولی بعد به کرملین نقل مکان کرد. در محل جدید توجه ویژه به مسائل امنیتی مبذول شد. ابتدا فرماندهی کرملین مسئول تامین امنیت مقام های دولتی بود و بعد از چندی این وظیفه به تفنگداران لتونی و سپس به محصلین دوره های مسلسل اول مسکو محول شد. از ۱۴ تا ۱۶ مارس، در جریان کار چهارمین کنگره شوراهای عالی روسیه قطعنامه ای در مورد انتقال دولت شوروی از پتروگراد به مسکو به تصویب رسید.

لئون تروتسکی رئیس کمیساریای انقلابی نظامی وابسته به شورای نمایندگان کارگران و سربازان پتروگراد ضمن توصیف اوضاع در آن زمان در روزنامه ایزوستیا نوشت: شورای کمیسرهای مردمی و کمیته اجرایی مرکزی برای کنگره شوراهای شورای مرکزی روسیه به مسکو رفتند. با اطمینان می توان گفت که در این کنگره تصمیمی در باره انتقال پایتخت ار پتروگراد به مسکو گرفته خواهد شد. منافع کل کشور این امر را طلب می کند.

امپریالست های آلمان که به ما صلحی با شرایط کمرشکن تحمیل کردند مثل سابق دشنمان سرسخت حکومت شوروی باقی می مانند. در این شرایط، شورای کمیسرها ممکن نیست در پتروگراد در فاصله پیاده روی دو روزه از محل استقرار سربازان آلمانی بمانند و کار کنند. اما برای امنیت خود پتروگراد هم لازم است که دولت را به مسکو انتقال دهیم. امپریالیست های آلمانی همچنان تصرف پتروگراد را به عنوان ضربه ای مرگبار به انقلاب و قدرت شوروی تلقی می کنند.

انتقال حکومت به مسکو به آنها نشان می دهد که دولت شوروی در همه جاهای کشور ما به همان اندازه قوی است و بنابراین به بی هدف بودن مبارزه علیه پتروگراد پی خواهد برد. در رابطه با انتقال پایتخت به مسکو امنیت نظامی پتروگراد بسیار بالا خواهد رفت و به این خاطر جایی برای هیچ گونه هرج و مرج و سراسیمگی وجود ندارد.