۶ شغل معمولی امروزی که در گذشته بسیار عجیب و غریب بنظر می رسیدند

آگر تا به حال مجبور نبوده اید لباسی عجیب و غریب را برای یک شغل خاص بپوشید ما از شما یک سوال خواهیم داشت: پولدار بودن چه حسی دارد؟! اما برای کسانی که تجربه ی چنین کاری را دارند و مجبور بوده اند در هنگام کار لباس های عجیب و دست و پاگیری را بپوشند تجربه ی سخت و آزار دهنده ای بوده است. با این وجود یونیفورم هایی که امروزه برخی باید آن ها را در سرکار بپوشند در مقایسه با لباس هایی که پدران ما مجبور بوده اند بپوشند بسیار بهتر و راحت تر بنظر می رسند.

در ادامه شما را با ۶ شغل شناخته شده ی امروزی که در گذشته فرد باید برای تصدی آن ها لباس های عجیبی می پوشید آشنا خواهیم کرد.

۶- در گذشته تلفن و میز منشی ها به بدن آن ها وصل می شد

در چندین دهه ی گذشته کار منشی ها همچنان جوابگویی به تلفن، برنامه ریزی کارهای رییس و خوشرو بودن با وی و ارباب رجوع بوده است. در طرف مقابل لباس این منشی ها در طول سال ها تفاوت های زیادی را تجربه کرده که برایتان غیرقابل باور خواهد بود. امروزه دیگر دوران گیرهای سر، لباس های زیر مخصوص، کت و دامن و کفش های پاشنه بلند برای منشی ها گذشته است. منشی های امروزی تنها به یک پیراهن دکمه دار و کفش هایی که انگشتان پا را بپوشاند نیاز دارند و حتی روزهای جمعه این قانون ها نیز نادیده گرفته می شوند.

صد سال پیش، جوابگویی به تلفن مستلزم استفاده از یکی از اولین دستگاه های بدون نیاز به دست (hands-free) بود. این وسیله حسی مانند چسبیدن به باجه ی تلفن داشت. اولین تلفن بدون نیاز به دست حدود ۳ کیلوگرم وزن داشت که به وسیله ی یک تسمه به کمر و شانه های منشی بیچاره وصل می شد و وی تمام روز را باید در حالی که روی یک شانه ی او پایه تلفن یا دهنی آن و روی شانه ی دیگر گوشی آن قرار داشت به تلفن های متعدد پاسخ داده و در موضوعات مختلف با افراد صحبت می کرد.

اگر چه باور وجود این وسیله برای مردم امروزی بسیار سخت خواهد بود اما در آن زمان چنین وسیله ای بهترین ابزار برای بالا بردن سرعت و بازدهی زنان شاغل در ادارات و شرکت ها به شمار می رفت. علاوه بر این در آن دوران استفاده از میزهای کار متحرک نیز رواج داشت. نکته ی جالب این که این میز کار سیار روی یک شاسی چهارچرخ مستقر شده بود و فرد پس از قرار گرفتن در پشت میز به کارش مشغول می شد و یک نفر دیگر مسئول حرکت دادن این میز سیار بود. کار این فرد که مانند راننده عمل می کرد حرکت دادن میز کار سیار در اتاق های مختلف و راهروها بود.

در آن دوران صاحبان کسب و کار به هر وسیله ای متوسل می شدند که کارکنانشان بیشترین بازده و کارآیی را در ارائه ی خدمات در مدت زمان معین کاری داشته باشند. وسیله ی دیگری که بدین منظور مورد استفاده قرار می گرفت لامپی روی سر بود که برخلاف امروزه که برای کارگران معدن و آتش نشانان کاربرد دارد در آن دوران بیشتر توسط کارمندان بخش بایگانی ادارات دولتی و شرکت ها استفاده می شد.

این لامپ ها به زنان بایگان و آمارگر ادارات دولتی اجازه می داد که در اتاق های تنگ و تاریک بایگانی همه چیز را به خوبی دیده و یادداشت کنند. ماموران دولتی دریافته بودند که قرار دادن لامپ در این فضاهای تاریک بیش از ۲۰.۰۰۰ دلار هزینه خواهد داشت. از اینرو تصمیم گرفتند از لامپ های دستی که روی سر فرد نصب می شد و ارزان تر بود استفاده کنند.

۵- لباس های قدیمی فضانوردان بسیار خنده دار بوده اند

فرض کنید شما در دهه ی ۱۹۵۰ قرار داشته و قصد دارید که در رقابت سفر به فضا به ایالات متحده آمریکا کمک کنید اما از لحاظ جسمی و ذهنی برای این کار مناسب نیستید. هیچ اشکالی ندارد و شما می توانید دستگاه تست کننده ی لباس فضانوردی را امتحان کنید و هم وظیفه ی خود در قبال کشورتان را انجام دهید و هم لباس خنده داری را پوشیده و کمی سرگرم شوید. برای مثال لباس فوق همان لباس فضانوردی است که نیروی هوایی ایالات متحده در هنگام توسعه ی راکت ایکس ۱۵ برای سفر به فضا تولید کرده بود.

بعد از مدتی این لباس ها در قسمت آرنج تا شد اما کلاهخود همچنان بزرگ و سنگین باقی ماند و بیشتر شبیه لباس هایی شد که دانشمندان و محققان امروزی در هنگام آزمایش بر روی بیماری های خطرناک و مسری می پوشند.

این لباس ها با گذشت زمان کوچک تر و سبک تر و البته کارآمدتر شدند تا این که به شکل امروزی خود بسیار نزدیک گردیدند. شاید عدم تحرک کافی برای فضانوردی که این لباس های بزرگ و عجیب و غریب را به تن داشت باعث شد که مهندسان از خلاقیت خود استفاده کرده و در این راه هزاران بار با شکست مواجه شوند. بعد از مدتی آن ها تصمیم گرفتند که از یک محفظه ی گرد توخالی که جای دست و پا در آن تعبیه شده و حرکت کردن با آن بسیار آسان تر بود استفاده کنند.

۴- جلیقه های ضد گلوله ی قدیمی نیروهای پلیس آن ها را به افراد شروری شبیه هل بووی (Hellboy) تبدیل می کرد

افراد پلیس وقت و انگیزه ی لازم برای فکر کردن به قیافه هایشان هنگام پوشیدن این جلیقه های خنده دار را نداشتند. اما اگر این افراد کمی به قیافه ی خود در این جلیقه ها نگاه می کردند مطمئنا دیگر به پوشیدن دوباره ی آن فکر نمی کردند.

این جلیقه های ضد گلوله ی جالب متعلق به دوران جنگ جهانی اول هستند و به نظر می رسد که در آن دوران تجهیزات بسیار عالی و پیشرفته ای به شمار می آمده اند. البته نسخه های متفاوت و مختلفی از این  تجهیزات وجود داشت. در همان دوران سربازان لباس ها و یا کلاهخودهای خاصی می پوشیدند که امروزه معمولا در صحنه های فیلم های ترسناک دیده می شوند.

نسخه های تازه تر نیز در عجیب بودن و بیروح بودن دستکمی از گونه های اولیه نداشتند. بعد از شروع جنگ جهانی دوم این لباس ها شکل لباس فیلم «درنده» (Predator) به خود گرفتند. لباسی که در پایین می بینید برای محافظت از خلبانان طراحی شده بود. نسخه های متعددی با یا بدون استفاده از زره فلزی مورد آزمایش قرار گرفتند اما همه ی آن ها بعد از مدتی کنار گذاشته شدند.

۳- به نظر می رسد که پلیس ها تجهیزاتشان را از کارآگاه گجت گرفته اند

افسران پلیس جذاب به نظر می رسند و بدون شک شما نیز مانند همه در دوران کودکی علاقه ی خاصی به ظاهر و یونیفرم آن ها داشته اید. البته یونیفرم ها و به ویژه نشان ها و تجهیزات افراد پلیس در جاهای مختلف تفاوت هایی با هم داشتند. اما در گذشته نیروهای پلیس وسیله ای به نام «سیلی زن» (slapper) داشتند که در دهه ی ۱۹۳۰ جایگزین باتوم های خطرناک شد. این وسیله از پلاستیک ساخته شده بود تا میزان صدمه وارد شده به فرد را کاهش دهد. ادعا می شود که این وسیله توسط رییس پلیس منطقه ی ایندیاناپولیس ساخته شده است.

دو سال بعد و در سال ۱۹۳۵ یک وسیله ی تهاجمی بدون گلوله اختراع شد که در واقع یک دستکش بود که با سیمی به یک باتری متصل می شد. این دستگاه شوک دهنده ی قدیمی برای فردی که از آن استفاده می کرد نیز به اندازه ی کسی که با آن لمس می شد خطرناک بود.

این وسیله در واقع برای از پای درآوردن آشوبگران به انسانی ترین روش ممکن طراحی شده بود که به نظر می رسد دستگاه مذکور در این امر موفقیت چندانی نداشته است. دستگاه مذکور تا ۵.۰۰۰ ولت جریان الکتریسیته تولید می کرد که در مقایسه با شوکرهای ۵۰.۰۰۰ ولتی امروزی بسیار انسانی تر به نظر می رسد. البته این وسیله برای کشتن افراد طراحی نشده بود و با دکمه ای می شد جریان الکتریسیته را در آن وصل و یا قطع کرد. همچنین در لایه ی داخلی دستکش ها لایه ای عایق قرار داشت که خود افراد پلیس را در مقابل تماس با جریان قوی الکتریسیته مصون نگه می داشت.

در آخرین تلاش برای برای مقابله با آشوبگران سپرهایی فلزی بزرگ و هلالی در شیکاگو تولید شد که افراد پلیس می بایست در هنگام آشوب یا وارد شدن به ساختمان های محل سکونت افراد شرور و خطرناک روبروی خود می گرفتند. حتی این سپرها خاصیت ضد گلوله نیز داشتند تا محافظت بیشتری از افراد پلیس داشته باشد.

در همین شهر و در همان دوره مسئولان پلیس تصمیم گرفتند کاری کنند که ماشین های دیگر خیلی سریع متوجه ماشین پلیس شوند. از اینرو نیروهای پلیس ماشین هایشان را به علائم نئونی بسیار بزرگی مجهز کردند که روی آن ها با حروف بزرگ نوشته شده بود «پلیس» (police) و ماشین های دیگر با دیدن آن ها سریع می فهمیدند که باید با آن همکاری کرده  و راه را برای وی باز کنند.

۲- عکاسان سیار قیافه ای شبیه اشباح داشتند

عکاسی در دوران قدیم همواره فرد را به سمت تاریکی سوق می داد. وقتی که پدربزرگ ها و مادربزرگ های ما قصد داشتند تصاویری از زندگی خود تهیه کنند اوضاع خیلی سریع ترسناک می شد. عکاسان از روشی استفاده می کردند که هیج گاه تصویر خودشان در عکسی که می گرفتند ظاهر نشود.

قبل از دوران عکاسی دیجیتالی، تلفن های هوشمند یا حتی دوربین های پولارویید، عکاسان سیار، خبرنگاران و روزنامه نگاران در هنگام تولید عکس های فوری  انتخاب های بسیار کمی داشتند. برای بالا بردن سرعت ظهور فیلم، این افراد تمامی لابراتوار عکاسی خود را نیز به همراه داشتند و همه ی تجهیزات لازم را روی پشت خود حمل می کردند. این تاکتیک به عکاسان امکان می داد که از رقبای خود جلوتر بوده و به محض گرفتن عکس بتوانند آن را چاپ کنند. بدین منظور آن ها از ابتکارات مختلفی از دوربین های پوشیدنی تا داشتن اتاق تاریک ظهور فیلم همراه خود استفاده می کردند.

۱- کلاه های مهمانداران خطوط هوایی در دهه ی ۶۰ به ماشین های پرنده ی آینده شباهت داشت

در دهه ی ۶۰ میلادی یک طراح لباس ایتالیایی به نام امیلیو پوچی با الهام از کارتون “The Jetsons” یونیفرمی عجیب، جالب و آینده نگرانه را برای مهمانداران خطوط هوایی ابداع کرد. این کلاهخودهای حبابی قرار بود مدل موی پیچیده ی مهمانداران را در هنگام حرکت از فرودگاه به سمت هواپیما در مقابل باران محافظت کند. اما این کلاهخودها که شباهت بسیار زیادی به تنگ ماهی داشتند بعد از مدت کوتاهی استفاده ترک برمی داشتند و استفاده از آن ها نیز ضرورت زیادی نداشت.

اما با این وجود پوچی همچنان به دنبال نوآوری در این حوزه بود و بعدها لباس مخصوصی را برای مهماندارن طراحی کرد که به آن «اَیر استریپ» (Air Strip) گفته می شد.