نادیده گرفته‌شدگان؛ ۱۰ بازیگر هالیوودی که سال‌ها جایزه اسکار از آن‌ها دریغ شد [قسمت دوم]

مراسم سینمایی بسیار معروف و برجسته جهان موسوم به «مراسم اسکار» (The Academy Awards) که هر ساله برگزار می شود ظاهراً باید بهترین ها را انتخاب نماید. با این وجود رأی ها و انتخابات اعضای آکادمی اسکار همواره با بحث ها و جنجال هایی همراه بوده است. تاکنون اعضای این آکادمی سعی داشته اند بهترین عملکردها در هر حوزه را که ارزش هنری بالایی داشته اند به عنوان برگزیدگان سال اسکار انتخاب کرده و جایزه معروف اسکار را به آن ها تقدیم کنند.

در برخی از موارد، استعداد و قابلیت های یک بازیگر خیلی زود مورد توجه قرار گرفته و آن ها در یکی از اولین نقش آفرینی های خود مورد تمجید اعضای آکادمی قرار گرفته و جایزه اسکار را دریافت می کنند. از نمونه های اخیر این ماجرا می توان به آلیسیا وایکاندر بری فیلم «دختر دانمارکی» (The Danish Girl) و لوپیتا انیانگ برای «۱۲ سال بردگی» (۱۲ Years a Slave) اشاره کرد. اما گاهی اوقات نیز دهه ها طول می کشد که اعضای آکادمی متوجه استعداد و خلاقیت یک بازیگر شوند. برخی از این بازیگران سال ها و سال ها در فیلم ها و ژانرهای مختلف به بازی های خیره کننده خود ادامه می دهند اما همواره نادیده گرفته شده و علیرغم لیاقت و شایستگی شان، خیلی دیر جایزه اسکار را به خانه می برند.

این موضوع برای بسیاری از بازیگران مانند لئوناردو دی کاپریو، آل پاچینو، رابرت دنیرو و برخی دیگر پیش آمده و گاهی خنده دار و جنجالی شده است. دلیل نادیده گرفته شدن این نقش آفرینی ها می تواند متفاوت باشد زیرا انتخاب بهترین بازیگر از بین این همه نقش آفرینی بی نقص سالانه نیز کار سختی است. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۱۰ بازیگری آشنا کنیم که خیلی زودتر باید جایزه اسکار را دریافت می کردند هر چند در نهایت موفق به کسب این جایزه ارزشمند شده اند.

۵- آل پاچینو

آل پاچینو بعد از گذشت سال ها از بهترین و به یاد ماندنی ترین نقش آفرینی هایش بالاخره در اواسط دهه ۹۰ برای فیلم «بوی خوش زن» (Scent of a Woman) برنده جایزه اسکار شد. پیش از هر چیز او در سه فیلم «پدر خوانده» (The Godfather) نقش شخصیت مایکل کورلئونه را با زیبایی و تاثیرگذاری زایدالوصفی بازی کرد. اگر چه در قسمت سوم این سه گانه بسیار کم فروغ تر از دو قسمت اول ظاهر شد اما هنوز هم بازی پیچیده و زیبای او را شاهد بودیم. با این وجود وی برای هیچکدام از این سه نقش آفرینی خود در طی نزدیک به سه دهه، نتوانست جایزه اسکار را به خانه ببرد.

او در این فیلم ها نابودی و کشیده شدن یک شخص خوب و مهربان را به تصویر می کشد که از یک سرباز خودسر با آینده ای روشن به سردسته یک خانواده مافیا تبدیل می شود که برادر خود را کشته و داوران اسکار سه بار فرصت داشتند که به خاطر تصویر خیره کننده ای که پاچینو از شخصیت مایکل کورلئونه ارایه داد با جایزه اسکار به پیشواز او بروند. اما این اتفاق، در عین ناباوری، هیچگاه رخ نداد. فیلم «صورت زخمی» (Scarface) برایان دی پالما از آن دسته فیلم های جنجالی دوران خود بود زیرا برخی آن را یکی از شاهکارهای جنایی و برخی دیگر یک نمایش مضحک پر از خشونت می دانستند.

با این وجود هیچ سینمارو یا منتقدی نمی توانست بازی بی نقص و دیوانه کننده آل پاچینو در نقش یک مهاجر کوبایی به نام تونی مونتانا که به سلطان مواد مخدر فلوریدا تبدیل می شود را انکار نماید. او در هر سکانس از فیلم خود را به تماشاگر غالب می کند، مانند صحنه معروفی در رستوران که او با لحن و ژستی خاص برای مدتی متکلم وحده می شود.

دیدگاه شما نسبت به این فیلم هر چه که باشد، نمی توانید انکار کنید که بازی آل پاچینو در نقش تونی مونتانا فراتر از یک بازی معمولی و البته خیره کننده است. پاچینو پیش از آن نیز در فیلم  «بعدازظهر سگی» (Dog Day Afternoon) در نقش یک دزد بانک، در فیلم «سرپیکو» (Serpico)، در فیلم «و عدالت برای همه» (And Justice for All) در نقش وکیلی سرسخت و لجوج، در نقش یک معتاد هروئینی در فیلم «وحشت در نیدل پارک» (The Panic in Needle Park) و نقش قهرمان طبقه کارگر و یک مجرم سابق که به دنبال شانس دومی در زندگی است در فیلم «فرانکی و جانی» (Frankie and Johnny) خوش درخشید.داوران آکادمی اسکار فرصت و شانس بسیاری برای ارج نهادن به هنرنمایی های بی پایان این بازیگر افسانه ای داشتند اما تا زمان اکران فیلم «بوی خوش زن» همه این هنرنمایی ها نادیده گرفته شد.

۴- داستین هافمن

شاید فکر کنید که داوران اسکار خیلی زود متوجه استعداد بازیگری داستین هافمن شده و برای بازی در فیلم «کرامر علیه کرامر» (Kramer vs Kramer) در سال ۱۹۸۰ او را لایق دریافت جایزه اسکار دانستند اما باید بدانید که حتی در آن دوران نیز یک دهه از هنرنمایی هافمن در دنیای سینما می گذشت. دهه ۷۰ دهه ای بسیار مهم برای سینمای هالیوود بود زیرا در این دهه همه فیلم ها تاریک، شجاعانه و واقعی شده بودند. در این دوره بازی های بسیار خوبی از داستین هافمن دیده شد که آکادمی اسکار هیچگاه توجهی به آن ها نکرد.

او در فیلم «لنی» (Lenny) نقش لنی بروس، کمدین مشهور آمریکایی را بر عهده داشت که اجراهای عصبی و شهوت پرستانه اش همه کلیشه ها را زیر پا گذاشته و شرایط را برای ظهور نوع جدیدی از استندآپ کمدی فراهم کرده و موضوع آزادی بیان را در ایالات متحده تحکیم بخشید. بازی بی نقص هافمن در این نقش نامزدی اسکار را برای وی در پی داشت اما داوران اسکار او را شایسته دریافت جایزه ندانستند. پیش از آن، دافمن در فیلم «سگ های پوشالی» (Straw Dogs) بازی کرد که یکی از ناراحت کننده ترین و سخت ترین فیلم های تاریخ سینما برای تماشا کردن است. وی در این فیلم نقش نویسنده ای را بازی می کند که از شهر به یک منطقه روستایی نقل مکان می کند و در آنجا با تعدادی از محلی های شرور درگیر می شود.

هر دیدگاهی که نسبت به خشونت مفرط فیلم داشته باشید نمی توانید منکر تحریک کنندگی و تاثیرگذاری بازی هافمن در فیلمی شوید که سام پکین پا با استادی توانسته نیمه پنهان و تاریک شخصیت هافمن را که هیچگاه تا آن زمان شاهد نبودیم به تصویر بکشد. اما این بار نیز خبری از اسکار نبود. سپس هافمن در فیلم «همه مردان رییس جمهور» (All the President’s Men) نقش کارل برنشتین را بازی کرد، مردی که از افشا کنندگان ماجرای واترگیت بود که بسیاری آن را بهترین فیلم سیاسی تمام دوران می دانند و این بار هم هافمن از جایزه اسکار محروم بود.

در نقش بنجامین برادوک در فیلم «فارغ التحصیل» (The Graduate)، هافمن توانست کشمکش و بحران وجودی درون شخصیت این مرد جوان پس از اتمام تحصیل را به زیبایی به تصویر بکشد و در فیلم «کابوی نیمه شب» (Midnight Cowboy) نیز تصویری تراژیک از زندگی شخصیت راتسو ریتزو ارایه داده و نمادی را در سینما به نام خود ثبت نمود اما داستین هافمن با این همه هنرنمایی هنوز بدون جایزه اسکار بود. داستین هافمن تنها زمانی به جایزه اسکار دست یافت که نقش پدری را بازی می کرد که زندگی اش از هم پاشیده و قاضی تصمیم می گیرد که حضانت پسرش را به مادر واگذار کرده و او را از تماس با پسرش محروم کند.

۳- کیت وینسلت

سال ها قبل از آن که در نهایت کیت وینسلت موفق به کسب جایزه اسکار شود، در فیلم هایی مانند «عقل و احساس» ( Sense and Sensibility) و «موجودات آسمانی» (Heavenly Creatures) بازی هایی شایسته دریافت جایزه اسکار از خود ارایه داده بود. وی همچنین یکی از نقش های اصلی فیلم «تایتانیک» (Titanic) را بر عهده داشت که در زمینه نامزدی و بردن جایزه اسکار به ترتیب با فیلم های «همه چیز در مورد ایو» (All About Eve) و «بن هور» (Ben-Hur) مساوی شد اما همچنان خبری از جایزه اسکار برای وینسلت نبود. با این وجود اگر می خواستیم تنها یک نقش آفرینی از کیت وینسلت را شایسته اسکار بدانیم بدون شک آن بازی بی نقص او در فیلم «درخشش ابدی یک ذهن پاک» (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) بود.

این یکی از معدود فیلم های جیم کری بود که این کمدین سرشناس آمریکایی نتوانست توجه منتقدان و تماشاگران فیلم را به طور کامل به خود جلب کند زیرا وی در این فیلم نقش خود را با حساسیت و جزییات پردازی بیشتری بازی کرده و برای این کار از قدرت بازیگری همبازی اش، کیت وینسلت، کمک می گرفت. بازی پراحساس و ویرانگر کیت وینسلت در نقش همسر سابق جوئل دل تماشاگران را به درد می آورد و ایفای چنین نقشی با احساسات متفاوت در زمان های مختلف از کسی به جز وینسلت ساخته نبود. کیت وینسلت در نهایت برای فیلم «خواننده» (The Reader) و پس از این که بارها نقش آفرینی های خیره کننده اش نادیده گرفته شد، توانست جایزه اسکار را بدست آورد.

۲- لئوناردو دی کاپریو

لئوناردو دی کاپریو آن قدر بدون جایزه اسکار ماند که این موضوع باعث حیرت و تمسخر همگان شده بود زیرا وی هر سال بازی هایی شایسته دریافت جایزه اسکار از خود ارایه می داد اما هر بار توسط داوران آکادمی نادیده گرفته می شد. او هر ساله بازی هایی خیره کننده برای به تصویر کشیدن داستان های قدرتمند داشت اما جایزه نگرفتنش باعث شده بود که همه به داوران اسکار مشکوک شوند. سرانجام دی کاپریو در سال ۲۰۱۶ برای ایفای نقش هیو گراس در فیلم «از مرگ بازگشته» (The Revenant) جایزه اسکاری که سال ها از او دریغ شده بود را در دست گرفت. اما پیش از این فیلم، وی با تعهد و التزامی مثال زدنی در چندین فیلم دیگر حاضر شده بود که بسیاری از آن ها جزو بهترین فیلم های تاریخ سینما به شمار می آیند.

وی تمام استعداد، احساس و قدرت بازیگری خود را برای ایفای نقش هاوارد هیوز در فیلم «هوانورد» (The Aviator) به کار گرفته و سقوط روانی او را به شیوه ای صادقانه و قابل باور به تصویر کشید اما خبری از اسکار نشد. فهرست نقش آفرینی های شایسته جایزه اسکار دی کاپریو بسیار طولانی است: «اگه می تونی منو بگیر» (: Catch Me If You Can)، «جانگوی آزاد شده» (Django Unchained)، «تایتانیک» (Titanic)، «الماس خونین» (Blood Diamond)، «چه چیزی گیلبرت گریپ را آزار می دهد؟» (What’s Eating Gilbert Grape)، «تلقین» (Inception)، «جزیره شاتر» (Shutter Island)، «رفتگان» (The Departed)، «جاده انقلابی» (Revolutionary Road)، «خاطرات بسکتبال» ( The Basketball Diaries) و تعدادی دیگر.

پیش از «از مرگ بازگشته» شایسته ترین نقش آفرینی او برای کسب جایزه اسکار، بازی در فیلم «گرگ وال استریت» (The Wolf of Wall Street) در نقش جوردن بلفورت دلال بدنام وال استریت بود اما مشکل این بود که داوران اسکار توجه چندانی به نقش آفرینی های دارای تم کمدی ندارند. برخی از صحنه های این فیلم را باید به عنوان نمونه هایی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما ثبت کرد. اما در نهایت آلخاندرو ایناریتو با سختگیری های سادیستیک خود توانست اوج هنر بازیگری او را به تصویر بکشد و در نهایت اولین جایزه اسکار او که مدت ها پیش باید به او تعلق می گرفت را برایش تضمین کرد.

۱- گری اولدمن

گری اولدمن تاکنون در هیچ یک از فیلم های خود بد بازی نکرده و همیشه از بهترین بازیگران فیلم خود بوده است اما تنها امسال توانست برای ایفای نقش وینستون چرچیل در فیلم «تاریک ترین ساعت» (Darkest Hour) جایزه اسکار را به خانه ببرد. او با همین مقدار تعهد در فیلم «ایر فورس وان» (Air Force One) نقش شخصیت شرور داستان را بازی کرده بود. تمامی نقش آفرینی های گری اولدمن همگی با تعهد و التزام کامل به نقش و داستان بوده اند. بازی بسیار آرام و پرجزییات او در نقش مامور گوردون در سه گانه بتمن ساخته کریستوفر نولان در سایه بازی خشن و عصبی هیث لجر در نقش جوکر قرار گرفت اما گری اولدمن در این فیلم به اندازه لجر درخشید، با این وجود توسط داوران اسکار نادیده گرفته شد.

وی در تمامی نقش هایی که در طول دوران فعالیتش بر عهده داشت چنان ظاهر شد که هر یک شایستگی دریافت جایزه اسکار را داشتند؛ از کنت دراکولا گرفته تا لی هاروی اسوالد. تصویر آرام اما آزار دهنده ای که اولدمن از اسوالد ارایه می دهد یکی از بهترین جنبه های فیلم «جی اف کی» (JFK) ساخته الیور استون بود. بازی در نقش نورمن استنسفیلد در «لئون» (Léon: The Professional) و درکسل اسپایوی در «داستان عاشقانه واقعی» (True Romance) در زمره بهترین بازی های تاریخ سینما در نقش های منفی قرار می گیرند و این موضوع به مهارت خاص اولدمن در ایفای نقش های شرورانه اما دوست داشتنی باز می گردد. با تمام این هنرمندی های بی بدیل اما گری اولدمن تا سال گذشته از دست یافتن به جایزه اسکار محروم شده بود.

۱۰ بازیگر سبک متد اکتینگ که برای ایفای یک نقش‌ دست به کارهای دیوانه‌واری زدند [قسمت دوم]

کابوس های زنده: ۱۰ فیلم ترسناک روانشناسانه برتر و جذاب سینما در قرن ۲۱ [قسمت اول]

فراموش شدن بعد از شهرت؛ ۱۰ بازیگری که بعد از دریافت جایزه اسکار دچار افول شدند

از صورت زخمی تا گرگ وال استریت؛ ۷ روش عجیب الهام گیری بازیگران مطرح برای نقش های به یاد ماندنی شان