نیروی هوایی چین در حال ساخت یک موشک سری است که قاعده بازی را تغییر داده و می تواند نیروی هوایی ایالات متحده را از جایگاه مقتدر کنونی اش به پایین بکشد. این موشک که در حال حاضر تنها با نام موقتی PL-XX از آن یاد می شود یک موشک بسیار دوربرد است که برای هدف قرار دادن هواپیماهای دشمن که بسیار دورتر از میدان نبرد هستند طراحی شده است. هدف منهدم کردن هواپیماهای سوخت رسان، هواپیماهای اخطار زودهنگام ایربورن و دیگر هواپیماهای پشتیبانی نیروی هوایی ایالات متحده است که جت های جنگی این کشور در طول نبرد به آن ها وابسته هستند.
در صورت از بین بردن این نیروها، قدرت نیروی هوایی ایالات متحده به شدت کاهش خواهد یافت و نبرد هوایی به نفع چین تغییر پیدا خواهد کرد. این موشک دوربرد جدید برای اولین بار در نمایشگاه صنایع هوایی ژوهای در سال ۲۰۱۶ به نمایش درآمد. موشک دوربرد PL-XX همان طراحی معمول موسوم به PL موشک های هوا به هوای چین را دارد. این موشک با طول ۱۸ فوت (حدود ۵.۵ متر) بردی بیش از ۱۰۰ مایل (بیش از ۱۶۰ کیلومتر) خواهد داشت که در حال حاضر بیشترین برد برای موشک های هوا به هوا محسوب می شود. هواپیماهای جنگی ایالات متحده برای رسیدن به حداکثر پتانسیل رزمی خود به پشتیبانی گسترده ای نیاز دارند.
بدین ترتیب می توان گفت که هواپیماهای سوخت رسان، هواپیماهای فرماندهی و کنترلی و هواپیماهای شناسایی و جاسوسی ستون فقرات نیروی هوایی ایالات متحده بوده که امکان عملیات برای هواپیماهای جنگی در مسافت های طولانی را فراهم می سازند. برای مثال یک هواپیمای شناسایی AWACs E-3 Sentry می تواند هواپیماهای دشمن را در مسافت های دور شناسایی کرده و هواپیماهای جنگی را در حالتی که رادارهای آنان خاموش است هدایت کند، تکنیکی که شناسایی آن ها را بسیار دشوار می سازد. همچنین هواپیماهای AWACs مسئولیت رهبری و نظم دادن به میدان نبرد هوایی را انجام داده و آتش هواپیماهای خودی را به سمت هواپیماهای دشمن هدایت می کنند.
هواپیماهای سوخت رسان نیز به مقدار قابل توجهی برد جنگنده های کوتاه بردی مانند F-35 را افزایش می دهند. بدون این هواپیماهای پشتیبانی، نیروی هوایی ایالات متحده با ضعف ها و مشکلات بزرگی مواجه شده و برتری هوایی خود را نسبت به دیگر کشورهای صاحب تکنولوژی در این عرصه مانند چین از دست خواهد داد. در این شرایط، جت های جنگنده پنهانکار مجبور خواهند بود تنها به خود متکی بوده و رادارهای آنآن دائماً روشن باشد و بدین ترتیب انتشار امواج الکترومغناطیسی این رادارها باعث می شود که هواپیماها و دیگر نیروهای دشمن آن ها را شناسایی کنند.
هماهنگی و کنترل در نبرد هوایی بسیار مشکل و کم اثرتر خواهد شد زیرا چنین نبردی تنها به صورت انفرادی توسط خلبانان کنترل شده و هر خلبان تنها می تواند بر روی ماموریت خود متمرکز شود. محروم ماندن از سوختگیری مجدد در آسمان، دستیابی به اهدافی که در پشت خطوط دشمن قرار دارند تقریباً غیرممکن شده و جنگنده ها مجبور خواهند شد که تنها در مسافت های کوتاه به گشت زنی و انجام عملیات بپردازند.
موشک دوربرد هوا به هوای PL-XX بسیار شبیه موشک های K-100 اتحاد جماهیر شوروی است. موشک های K-100 که توسط کمپانی اسلحه سازی Novator ساخته می شد در میان دیگر موشک های هوا به هوا به دلیل دو مرحله ای بودن منحصر بفرد بوده و از یک راکت بوستر از موشک سطح به هوای S-300 که برد آن را به ۱۸۶ مایل (حدود ۳۰۰ کیلومتر) می رساند استفاده می کرد. K-100 حدود ۱۹.۷ فوت (کمی بیش از ۶ متر) طول داشت و وزن آن به حدود ۲ تن می رسید. چنین مشخصات قابل توجهی، به K-100 این امکان را می داد که اهداف هوایی در ارتفاع ۱۰ تا حدود ۹۸.۵۰۰ هزارپایی با سرعت بیش از ۲.۴۸۵ مایل بر ساعت (نزدیک به ۴.۰۰۰ کیلومتر بر ساعت) را مورد هدف قرار دهد.
نیروی هوایی ایالات متحده از خطری که موشک دوربرد هوا به هوای جدید چین برای هواپیماهایش دارد آگاه بوده و در حال تلاش برای افزایش توان بقای هواپیماهای پشتیبانی خود است. نیروی هوایی در حال کار بر روی سیستم های دفاعی از جمله لیزرهاست تا از هواپیماهای سوخت رسان و دیگر هواپیماهای پشتیبانی خود محافظت کند. همچنین نیروی هوایی این کشور در تلاش براس ساخت یک هواپیمای سوخت رسان پنهانکار جدید است که KC-Z نام دارد.
بدون نظر