باربرهای انسانی؛ چرا سربازان آمریکایی تا به این حد بار و تجهیزات حمل می کنند؟

این همه باری که یک سرباز آمریکایی به دوش می کشد چیست؟

در روزگاری که حتی جنگ ها نیز کامپیوتری شده اند، ابزارهای جنگ سایبری و سلاح های لیزری در حال توسعه روزافزون هستند و می توان هواپیماهای بدون سرنشین را از هزاران کیلومتر دورتر هدایت کرد، نادیده گرفتن قدرت ماهیچه های یک سرباز پیاده بسیار آسان رخ می دهد. علیرغم پیشروی بی توقف تکنولوژی و به نحوی در نتیجه آن، سربازان آمریکایی واحد پیاده نظام مجبورند بارهای بیشتری را نسبت به هر زمان دیگری بر روی پشت خود حمل کنند که ما را به یاد روزهای شمشیر و زره می اندازند. اما چه اتفاقی رخ داده که سربازان آمریکایی این همه ادوات و وسایل مختلف را در حین عملیات های خود حمل می کنند؟

در یک دهه اخیر، تکنولوژی های هیجان انگیزی مانند قاطرهای رباتیک و اسکلت های پوشیدنی باعث ایجاد این امیدواری شده اند که بالاخره راهی برای خلاص شدن سربازان از این بارهای سنگین پیدا شود. اما در مقابل، نیازهای میدان های نبرد امروزی بر این بار افزوده است. بدین ترتیب شاید بتوان گفت که تکنولوژی تنها راه حل این مشکل نخواهد بود.

تاریخچه سنگین

سنگینی بار نیروهای پیاده ارتش ایالات متحده اکنون به یک معضل بزرگ تبدیل شده است اما این معضل تازگی ندارد. در سال ۱۰۷ قبل از میلاد مسیح، گایوس ماریوس از ژنرال های مشهور رومی به این نتیجه رسید که عقبه لجستیکی سربازانش، حرکت لشکر او را کند می کند از این رو به سربازان خود دستور داد که تمامی وسایلشان را خود حمل کنند. این بار شامل جیره غذایی دو هفته ای، یک اره، یک سبد حصیری، یک بیل، یک مشک آب، یک داس، یک کلنگ و البته سلاح ها، زره و سپر بود. این لشکریان روزانه ۲۰ مایل (۳۲ کیلومتر) را با باری به وزن حدود ۸۰ پوند (بیش از ۳۶ کیلوگرم) طی می کردند و به همین دلیل به این سربازان لقب «قاطرهای ماریوس» (Marius’ Mules) داده شد.

بیش از یک هزار سال به جلو می آییم و به دوران شوالیه ها در قرون وسطی می رسیم. لباس کامل شوالیه ها که یک زره نفوذ ناپذیر بود بیش از ۶۰ پوند (بیش از ۲۷ کیلوگرم) وزن داشت اما طوری ساخته شده بود که به شوالیه ها امکان می داد بدون نیاز به کمک بتوانند سوار اسب های خود شوند. برای مثال، ژان دِ مینگر، شوالیه فرانسوی، هنگامی که این زره کامل را به تن داشت می توانست تنها با استفاده از دست هایش از یک نردبان بالا برود. با ظهور سلاح های گرم، زره های سنگین نیز از بین رفتند. اما خیلی زود، وزن سنگین مهمات و ادوات جنگی برای سربازان دردسرساز شد.

بیشتر بخوانید: با ۷ مورد از زبده ترین و خوفناک ترین نیروهای ویژه در جهان آشنا شوید

در دوران جنگ داخلی آمریکا، یک سرباز معمولی نیروهای متحد باید بیش از ۲۷ کیلوگرم تجهیزات نظامی حمل می کرد؛ از جمله یک تفنگ چخماقی ۱۰ پوندی (بیش از ۴.۵ کیلوگرم). در طول جنگ جهانی دوم، یک سرباز آمریکایی تا ۷۵ پوند (بیش از ۳۴ کیلوگرم) تجهیزات نظامی حمل می کرد که به دلیل همین سنگینی بار بود که بسیاری از سربازان زخمی شده در جریان ورود به ساحل در عملیات موسوم به «D-Day» در سال ۱۹۴۴ غرق شدند. نیروهای نظامی همواره می دانستند که این موضوع مشکل ساز می شود. از سال ۱۹۴۵، دستکم ۵ تحقیق گسترده در مورد بارهایی که سربازان آمریکایی حمل می کنند صورت گرفته است. همه این تحقیقات بر این نکته تاکید داشته اند که بار سربازان بیش از حد بوده و سعی در پیدا کردن راهی برای کاهش این بار داشته اند. و البته همه این تلاش ها با شکست مواجه شده زیرا بار سربازان مدرن نه تنها بیشتر شده بلکه دو برابر نیز شده است.

اما چرا این همه بار؟

در سال ۲۰۱۶، the Marine Corps Times استانداردی جدید را برای قدرت و استقامت سربازان ویژه نیروی دریایی تعیین کرد. بر اساس این استاندارد، یک افسر پیاده نیروهای ویژه دریایی باید از لحاظ فیزیکی توانایی حمل ۱۵۲ پوند (حدود ۶۹ کیلوگرم) وزن برای ۹ مایل (حدود ۱۴.۵ کیلومتر) را داشته باشد. این بار شاید غیرمنطقی به نظر برسد اما حتی مدارک رسمی نیز باری به وزن ۱۰۰ پوند (بیش از ۴۵ کیلوگرم) را استاندارد دانسته اند. در جنجال هایی که در مورد واقعی بودن این ارقام رخ داد، یکی از نیروهای پیاده ویژه دریایی اعلام کرد که باری که این سربازان آمریکایی در جریان عملیات خود در افغانستان حمل کرده اند از ۲۰۰ پوند (نزدیک به ۹۱ کیلوگرم) نیز بیشتر بوده است. این بار سنگین با زره پوشیدنی آغاز می شود.

بیشتر بخوانید: با زبده ترین نیروهای عملیات ویژه در ایالات متحده آمریکا آشنا شوید [قسمت اول]

زره پوشیدنی مخصوص این نیروها علاوه بر کلاهخود بیش از ۲۰ پوند (بیش از ۹ کیلوگرم) وزن دارد و در صورتی که زره های بیشتری برای محافظت از گردن، بازوها، شانه ها و کشاله ران به آن اضافه شود این وزن بار دیگر افزایش خواهد یافت. جک واتلینگ از مرکز تحقیقاتی وزارت دفاع بریتانیا که در عراق خدمت کرده و سابقه چندین عملیات را دارد در این باره می گوید: «درسی که در عملیات های خاورمیانه داده می شود این است که این زره های پوشیدنی می توانند جان شما را نجات دهند از این رو به صورت پیش فرض این زره پوشیده می شود». تفنگ انفرادی سبک و لوله کوتاه M4 همراه با مهماتش نیز حدود ۱۵ پوند (نزدیک به ۷ کیلوگرم) دیگر به این وزن اضافه خواهد کرد.

بعد از آن نوبت به نارنجک ها، غذا، آب، پانچو، جلیقه گرم نظامی در کنار وسایل شخصی مانند چراغ قوه، دوربین دید در شب و بسته کمک های اولیه می رسد. بدین ترتیب بار این سربازان به راحتی از ۷۰ پوند (نزدیک به ۳۲ کیلوگرم) نیز عبور می کند. البته ما سلاح های مربوط به گروه و گروهان را به حساب نیاورده ایم. یکی باید مهمات سلاح های سبک غیر از سلاح انفرادی خود را حمل کند. هر گلوله خمپاره ۶۶ میلیمتری به مانند گلوله راکت انداز AT-4 حدود ۴ پوند (بیش از ۱.۸ کیلوگرم) وزن دارد. یک قطار گلوله مسلسل M249  حدود ۶ پوند (بیش از ۲.۷ کیلوگرم) وزن داشته و سربازان باید تا جایی که می توانند گلوله همراه خود داشته باشند. واتلینگ می گوید: «ارتباط مستقیمی بین مقدار آتشی که می توانید روی سر دشمن بریزید و برنده نبرد وجود دارد.

نیاز به مهمات هیچ وقت کاهش پیدا نمی کند». بعد از آن نوبت به چیزی می رسد که بلای جان سربازان آمریکایی استفاده کننده از تکنولوژی است: باتری. تقریباً هر چیزی که امروزه سربازان آمریکایی حمل می کنند نیاز به باتری دارد. باتری های بی سیم AN/PRC-117  مربوط به هر جوخه، هر کدام بیش از ۱.۸ کیلوگرم وزن دارد و خیلی زود خالی می شوند. بر اساس برآوردهای صورت گرفته می توان گفت که هر سرباز آمریکایی که به میدان نبرد می رود بیش از ۹ کیلوگرم باتری با خود حمل می کند.

بیشتر بخوانید: کارل گوستاو؛ توپ بدون لگد ارتش ایالات متحده مجهز به موشکی جدید با قابلیت هدایت لیزری

سبک کردن بار

با توجه به این که افزایش بار سربازان آمریکایی برای ارتش این کشور دردسرساز شده، وزارت دفاع این کشور تلاش دارد راه حل هایی برای کاهش این بار بیابد. بدین ترتیب پنتاگون سعی کرده تجهیزات نظامی خود را از کولار (Kevlar)، فیبر کربن و دیگر مواد سبک بسازد که البته این موضوع نیز به نتیجه ای خنده دار تبدیل شده زیرا هر سرباز اکنون مجبور است باری به وزن بیش از ۹۰ کیلوگرم از سبک ترین تجهیزات ممکن را به دوش بکشد. در گذشته، ارتش ها از راه حل هایی با تکنولوژی پایینی مانند حیوانات بارکش برای حمل تجهیزات خود استفاده می کردند.

این روزها، کمپانی های حوزه تکنولوژی در حال معرفی ربات ها به عنوا قاطرهای نظامی مدرن هستند. اگر چه ربات های چهارپایی مانند BigDog  از کمپانی بوستون داینامیکس به دلیل سروصدای فراوانش با شکست مواجه شد، اما گزینه های جایگزین چرخ دار دیگری در حال توسعه هستند. برنامه حمل و نقل تجهیزات گروهی چند منظوره ارتش ایالات متحده در حال انجام آزمایش های اولیه بر روی گستره ای از خودروهای لجستیکی خودکار کوچک از جمله Punisher از کمپانی Howe & Howe است. نیروهای ویژه دریایی درخواست ارائه تکنولوژی هایی برای حمل تجهیزات و ادوات به خط مقدم نبرد را داده اند و رزمایش موسوم به Autonomous Warrior که در ماه نوامبر گذشته توسط ارتش بریتانیا انجام شد نیز شامل استفاده از خودروهای بدون سرنشین سبک مانند خودرو شنی دار TITAN و خودرو چرخ دار Viking بدین منظور بود.

چنین ربات هایی می توانند به صورت تعقیب یک رهبر یا مسیریابی خودکار با استفاده از GPS در مسیرهای ناهموار عمل کنند. نیاز اصلی این است که در خط مقدم نبرد هیچ سربازی با کنترل این ربات ها درگیر نباشد. اما هدف اصلی از ساخت این قاطرهای رباتیک برداشتن بار از دوش رفقای انسانی‌شان نیست، بلکه هدف کاهش تلفات از طریق حذف کردن نیاز سربازان به نشان دادن خود به دشمن در هنگام تجهیز مجدد عنوان می شود. در واقع با وجود یک ربات همراه، بسیاری از فرماندهان ترجیح می دهند یا مجبور خواهند بود وزن بیشتری نیز حمل کنند مانند یک مسلسل کالیبر ۵۰.

بیشتر بخوانید: ۱۰ انسان خوش شانسی که پس از اصابت گلوله به سرشان باز هم زنده ماندند

البته یک مسئله دیگر نیز وجود دارد: قرار دادن تمامی مهمات و تجهیزات بر دوش یک ماشین بزرگ و پرسروصدا که توان مخفی شدن و سنگر گرفتن ندارد خطرهای خود را دارد. واتلینگ می گوید: «اگر شما در حال استفاده از این خودرو به عنوان یک انبار مهمات متحرک باشید این خودرو خود به یک هدف بسیار بزرگ تر برای دشمن تبدیل می شود و اگر مورد هدف قرار بگیرد شما تمامی مهمات و بسته های کمکی خود را از دست خواهید داد».

راه حل دیگر افزایش ظرفیت خود سربازان برای حمل بار است. اسلکت پوشیدنی ONYX از کمپانی لاکهید مارتین یک اسکلت دارای باتری مربوط به نیم تنه پایینی بدن است که بدین منظور توسعه می یابد. به جای این که یک بدنه محکم و سخت داشته باشد، این اسکلت شامل یک سری تسمه و اتصالات است که وزن بار را از دوش سربازان آمریکایی بر می دارد. ارتش ایالات متحده در حال آزمایش این اسکلت در کنار یک نمونه ساده تر به نام ExoBoot از کمپانی Dephy است که از مچ پا محافظت کرده و قدرت بیشتری به آن می بخشد. اما بار دیگر، افزایش ظرفیت باربری خود به افزایش بار منتهی می شود. اسکلت های پوشیدنی خود برای حفاظت بیشتر تولید می شوند که در ادامه به زره های سنگین تر و سلاح های قدرتمندتر منتهی می شود.

حمل بار کمتر، ریسک بیشتر

از این رو اگر افزایش ظرفیت حمل بار موثر واقع نشود شاید جواب این معضل در طرف دیگر معادله قرار دارد و آن این که خودخواسته بار کمتری حمل شود. بر اساس تحقیقاتی که توسط ارتش بریتانیا صورت گرفته، بخش اعظمی باری که توسط سربازان حمل می شود مربوط به تجهیزاتی است تنها برای موارد خاص و در صورت لزوم به کار می آیند و البته مهماتی که توسط سربازان حمل می شود نیز در اکثر موارد بسیار بیشتر از مقدار مورد نیاز است. فرماندهان و سربازان برای بدترین سناریو ممکن برنامه ریزی می کنند و انتظار دارند که سیستم تجهیز مهمات با شکست مواجه شود که به ندرت رخ می دهد.

اما علیرغم این موضوع فرماندهان همواره مجبورند خود و سربازانشان را برای بدترین شرایط آماده کنند که این به معنای حمل بار بیشتر است. در مقایسه با جنگ جهانی دوم، ارتش های امروزی در خطر کمتری قرار دارند. بارهای سنگین تر ممکن است باعث مشکلاتی برای کمر و زانوی سربازان شود اما حفاظت و قدرت آتش بیشتری در اختیار آن ها قرار می دهد که در اولویت بالاتری قرار دارند. بارهای سبک تر تنها با قبول کردن خطر افزایش تلفات میسر خواهد شد و در دنیایی که خبرهای میدان نبرد به صورت لحظه ای مخابره می شوند، قبول چنین ریسکی بسیار غیرمحتمل تر از هر زمان دیگری است.

بیشتر بخوانید: ساخت لباس مرد آهنی در دنیای واقعی توسط سرباز آمریکایی [تماشا کنید]