بر اساس گزارش ها، مقامات کره شمالی به اطلاع همتایان ژاپنی خود رسانده اند که شهروند ژاپنی که گفته می شود ۴۱ سال پیش توسط نیروهای این رژیم ربوده شده است زنده بوده و در شهر پیونگ یانگ زندگی می کند اما نمی خواهد به وطنش بازگردد! کره شمالی تایید کرده است که مینورو تاناکا، که گفته می شود بیش از ۴ دهه از مفقود شدن او می گذرد در حال حاضر همراه با همسر و فرزندانش در پایتخت این کشور زندگی کرده و به او خوش می گذرد! تاناکا فروشنده یک فروشگاه نودل فروشی بود که در سال ۱۹۷۸ میلادی و در جریان یک سفر به وین، اتریش ناپدید گردید. او که در آن زمان ۲۸ سال سن داشت توسط مالک فروشگاه نودل فروشی که در آن کار می کرد به وین دعوت شده بود، مردی که گفته می شود جاسوس پیونگ یانگ بوده است.
مقامات کره شمالی ادعا کرده اند که تاناکا پس از آمدن به پیونگ یانگ ازدواج کرده، صاحب فرزند شده و اکنون دوست ندارد به وطنش بازگردد. کره شمالی همچنین تایید کرده است که یک شهروند ژاپنی دیگر به نام تاتسومیتسو کاندا که از همکاران تاناکا در همان مغازه نودل فروشی بوده نیز همراه او بوده و با زن و فرزندانش در پیونگ یانگ زندگی می کند و جالب این که او نیز میلی به بازگشت به ژاپن ندارد.
خیابانی در وین که یک شهروند ژاپنی در آن ربوده شد
مورد تاناکا که در هنگام ربوده شدن ۲۸ سال سن داشت زمانی مورد توجه قرار گرفت که در سال ۱۹۹۷، یک جاسوس کره شمالی در ژاپن دستگیر شده و اعتراف کرد که کاندا در وین و در طی دعوت از او برای سفر به این شهر توسط مالک مغازه نودل فروشی ربوده شده و به کره شمالی منتقل شده است. آخرین باری که تاناکا دیده شد در ژوئن ۱۹۷۸ در فرودگاه ناریتا بوده و پس از آن دیگر هیچ کس از سرنوشت او اطلاعی ندارد. کاندا پس از این که به اطرافیانش گفته بود برای دیدن دوستش، تاناکا، به توکیو می رود ناپدید شد. کاندا نامه ای به اسم تاناکا دریافت کرده بود که او را تشویق کرده بود در اتریش به او ملحق شود.
سابقه طولانی کره شمالی در ربودن شهروندان ژاپنی
کره شمالی بیش از دو جین شهروند ژاپنی را در دهه ۱۹۷۰ ربوده و این کار را با عنوان بخشی از یک عملیات آموزش جاسوسی به انجام رساند. پیونگ یانگ تا سال ۲۰۰۲ به این آدم ربایی ها اعتراف نکرد، تا اینکه کیم جونگ ایل، رهبر سابق کره شمالی و پدر کیم جونگ اون -رهبر فعلی کشور- در تلاش برای دریافت کمک از ژاپن، ۵ شهروند ربوده شده ژاپنی را به این کشور بازگرداند. مقامات ژاپن ادعا می کنند که سرویس های امنیتی و جاسوسی کره شمالی در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بیش از ۱۷ شهروند ژاپنی را ربوده و به کشور خود منتقل کرده اند که ۵ نفر از آن ها در سال ۲۰۰۲ به ژاپن بازگردانده شدند. بقایای ۸ ژاپنی دیگر نیز که گفته می شد در طول دوران حضور در کره شمالی جانشان را از دست داده اند به مقامات ژاپنی تحویل گردید اما آزمایشات دی ان ای نشان می داد که این بقایا به ژاپنی های ربوده شده تعلق ندارد. با بالا رفتن سن خانواده قربانیان این تنش سیاسی بیشتر و بیشتر می شود. گفته می شود که دونالد ترامپ، در اولین دیدار خود با کیم جونگ اون در آوریل گذشته، در مورد این ربوده شدگان با رهبر کره شمالی صحبت کرده است.
مگومی یاکوتا
تاکویا یوکوتا که خواهر ۱۳ ساله اش در سال ۱۹۷۷ توسط عوامل کره شمالی ربوده شد در سمپوزیوم سال گذشته سازمان ملل از اینکه دونالد ترامپ دز نشست سالانه سازمان ملل از خواهر او نام برده بود تشکر کرد. مگومی یاکوتا نیز دختری ژاپنی بود که در سن ۱۳ سالگی و در نوامبر ۱۹۷۷، در حالی که از بازی بدمینتون به خانه باز می گشت ربوده شد و به مشهورترین چهره ربوده شده توسط مقامات کره شمالی تبدیل گردید. مقامات کره شمالی ادعا کرده اند که مگومی در سال ۱۹۹۴ دست به خودکشی زده اما آزمایش دی ان ای روی بقایای ادعایی او که در سال ۲۰۰۲ توسط کره ای ها به ژاپن فرستاده شد نشان می داد که این بقایا به او تعلق ندارد. خانواده مگومی بر این باورند که دخترشان هنوز زنده بوده و پس از ازدواج صاحب یک دختر شده و هنوز برای بازگشت به خانه تلاش می کند.
توکیو و پیونگ یانگ در حال حاضر روابط دیپلماتیک رسمی ندارند و گذشته پر از درگیری و تنشی را تجربه کرده اند. در واقع کشور کره شمالی در پاسخ به استعمار شبه جزیره کره توسط ژاپنی ها در طلیعه قرن بیستم صورت گرفت. در سال های گذشته، ژاپن با حضور «کشتی های ارواح»- کشتی هایی که هیچ انسانی در آن ها حضور ندارد- مواجه شده است که گفته می شود متعلق به کره شمالی بوده و در سواحل ژاپن به ساحل می آیند.
کره شمالی و ژاپن در سال ۲۰۱۴ و در استکهلم سوئد به توافقی دست یافتند که بر اساس آن مقامات کره شمالی تقبل کردند که یک تحقیق جامع و گسترده را در مورد تمامی ژاپنی های ساکن پیونگ یانگ انجام دهد و در مقابل توکیو برخی از تحریم های یک جانبه اش علیه این کشور منزوی را ملغی نماید. اما این تحقیقات نتیجه چندانی در پی نداشته و با از سرگیری دوباره آزمایشات موشکی و هسته ای کره شمالی، ژاپن بار دیگر این تحریم های را اجرایی کرد. در سال ۲۰۱۶، نیز مقامات کره شمالی کمیته ای که برای رسیدگی به سرنوشت ژاپنی های مفقود شده در خاک کشور تشکیل شده بود را تعطیل کرد.
از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۳، چندین شهروند ژاپنی که در مناطق ساحلی این کشور در مجاورت با کره شمالی زندگی می کردند به یکباره و طی اتفاقاتی عجیب و غریب ناپدید شدند و از همان ابتدا شایعاتی در مورد دست داشتن مقامات امنیتی کره شمالی در این آدم ربایی ها با اهداف جاسوسی مطرح شد. مقامات ارشد کره شمالی در سال ۲۰۰۲ به ربوده شدن این ژاپنی ها اعتراف کرده اما آن را به برخی از نیروهای خودسر درون نظام و نه دستور مستقیم رهبران کشور نسبت دادند. علاوه بر این افراد، از سال ۱۹۵۳ تاکنون بیسش از ۳.۸۰۰ شهروند کره جنوبی نیز توسط سرویس امنیتی و جاسوسی کره شمالی ربوده شده و که از این تعداد هنوز ۴۸۰ نفر در کره شمالی نگهداری می شوند.
کیم جونگ ایل، رهبر سابق کره شمالی
کیم جونگ ایل علیرغم معذرت خواهی از بابت ربودن این افراد اما به دلیل این کار اشاره ای نکرده است اما کارشناسان سیاسی بر این باورند که این آدم ربایی ها بخشی از برنامه سرویس های اطلاعاتی کره شمالی برای شناخت بهتر فرهنگ ژاپن به منظور آموزش بهتر جاسوسان بوده تا از هر نظر به شهروندان ژاپنی شبیه تر بوده و به راحتی برای جاسوسی کردن وارد این کشور و کشورهای دیگر شوند. شهروندان ژاپنی ربوده شده باید فرهنگ و زبان ژاپنی را به گروه های جاسوسی و تروریستی کره شمالی آموزش می دادند. برای مثال یک زن جاسوس کره ای که به جرم بمب گذاری در هواپیمای مسافربری کره جنوبی در سال ۱۹۸۷ دستگیر شد و باعث مرگ تمامی ۱۱۵ سرنشین آن گردید، اعتراف کرده بود که وی توسط یائکو تاگوچی، یک زن ژاپنی که در سال ۱۹۷۸ ربوده شد آموزش دیده بود.
گزارش های بین المللی نشان می دهد که از سال ۱۹۴۶ تاکنون بیش از ۴.۰۰۰ شهروند در سراسر جهان (۳.۸۰۰ شهروند کره جنوبی، ۲۰۰ شهروند چینی با قومیت و نژاد کره ای، ۱۰۰ شهروند ژاپنی و دستکم ۲۵ شهروند از دیگر کشورها مانند فرانسه، گینه، هنگ کنگ، ایتالیا، اردن، لبنان، ماکائو، مالزی، رومانی، سنگاپور، تایلند و ایالات متحده) توسط سرویس های اطلاعاتی کره شمالی ربوده شده و به این کشور منتقل شده اند. گفته می شود که شروع این آدم ربایی ها در جریان جنگ کره و با دستور مستقیم کیم ایل سونگ، موسس کره شمالی، بوده است تا فرار عمده مغزها که در آن دوران در شبه جزیره کره رخ می داد و بسیاری از نخبگان بخش شمالی شبه جزیره به بخش جنوبی فرار کرده بودند را جبران نماید که در ابتدا به صورت وارد کردن مهاجران بخش جنوبی کشور با وعده های خاص بوده است.
اما پس از پایان جنگ کره، با هدف آموزش سرویس های جاسوسی کشور، مقامات کره شمالی دست به ربودن اساتید زبان های خارجی و فرهنگی کشورهای مجاور زدند. بعد از آن نوبت به ربایش صنعتگران، هنرمندان و دانشمندان خارجی رسید. مشهورترین مورد آدم ربایی در میان هنرمندان مربوط به چوی یون هی بود که یک بازیگر مشهور اهل کره جنوبی بوده و در جریان سفر به هنگ کنگ همراه شوهرش که یک کارگردان مشهور نیز بود ربوده شده و به پیونگ یانگ منتقل شدند. این دو مجبور شدند تحت نظارت مستقیم کیم جونگ ایل فیلم های تبلیغاتی و پروپاگاندا بسازند. این دو در هنگام ربوده شدن از هم جدا شده بودند اما در دوران اسارت مجبور به ازدواج مجدد شدند زیرا رویه مقامات کره شمالی این بود که زنان و مردان ربوده شده را به ازدواج یکدیگر درآورند.
شین سانگ اوک و همسرش، چوی یون هی
آن ها پس از ازدواج یک خانه در منطقه ای حفاظت شده و شبه زندان در خارج از پیونگ یانگ دریافت کردند. فرزندان این دو نیز در کره شمالی متولد شده و علیرغم ژاپنی بودن اما با فرهنگ و زبان کره ای بزرگ شده و به رهبر کره شمالی وفادار بودند و بعدها برای اهداف جاسوسی به خارج از کشور فرستاده شدند. چارلز رابرت جنکینز نیز یک سرباز آمریکایی بود که در طول جنگ کره و در سال ۱۹۶۴ در حالی که مست بود بدست نیروهای کره شمالی افتاد و در سال ۲۰۰۶ توانست همراه همسر ژاپنی اش که او نیز ربوده شده بود و دو دخترش فرار کند و بعدها از این که قرار بود دخترانشان توسط سرویس امنیتی کره شمالی برای جاسوسی مورد استفاده قرار گیرند سخن گفت.
عجب دیکتاتور هایی داریم ….