سال گذشته، گرم ترین سالی بود که اقیانوس های کره زمین تا به آن زمان تجربه کرده بودند و در مجموع، این چهارمین باری بود که کره زمین چنین گرمایی را به خود دیده بود. در واقع از میانه ی دهه ی ۱۹۵۰ میلادی که دانشمندان شروع به اندازه گیری دمای اقیانوس ها کرده بودند، هرگز چنین گرمایی ندیده بودیم.
تغییرات آب و هوایی گرچه پدیده ای جهانی است، اما در همه ی نقاط دنیا آثار یکسانی ندارد. طبق تخمین ها، کشورهایی که کمترین سهم را در تولید گازهای گلخانه ای دارند، بیشترین صدمه را از پدیده ی گرمایش زمین خواهند دید. پیش بینی می شود، امواج گرما با تأثیر کاهشی بر محصولات کشاورزی، کشورهای غرب آفریقا را با کمبود غذای شدید مواجه کنند و جزایر اقیانوس آرام که در ارتفاع کمی از سطح دریا قرار دارند، در معرض خطر افزایش سطح آب دریاها قرار بگیرند.
در ادامه به ۹ کشوری خواهیم پرداخت که بیشترین آسیب را از تغییرات آب و هوایی زمین، به لحاظ افزایش گرما، کمبود غذا و بالا آمدن سطح آب دریاها خواهند دید.
در کشور هند، گرما معادل گرسنگی است. تا سال ۲۰۵۰، به دلیل کاهش دسترسی به مواد غذایی، احتمالاً بیشتر از ۲۵ درصد از کل مرگ و میرهای ناشی از تغییرات آب و هوایی در سطح دنیا، مربوط به هند خواهد بود
طبق تجزیه و تحلیل های سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۶، در همه جای دنیا، عوامل مرتبط با رژیم غذایی و وزن، ۵ برابر بیشتر از گرما یا هر عامل دیگری، در مرگ و میرهای مربوط به وضعیت آب و هوا نقش دارند.
علت این مسأله ناامنی غذایی است. افزایش دما و نامساعد شدن آب و هوا، محصولات کشاورزی و حتی ارزش غذایی این محصولات را با خطر کاهش رو به رو می کند.
از آنجایی که دمای هوای فصل کشاورزی هند افزایش پیدا کرده، محصولات کشاورزی آن همین حالا هم کمتر شده اند، مسأله ای که باعث بالا رفتن نرخ خودکشی در میان کشاورزان هندی شده. طبق تحقیقی در سال ۲۰۱۷، تغییرات آب و هوایی ممکن است در خودکشی نزدیک به ۶ هزار کشاورز و کارگر زراعی هندی تأثیر گذار بوده باشد.
تا سال ۲۰۵۰، گرمایش زمین، هر ساله احتمالاً حدود ۳۰ روز به روزهای بسیار گرم هند (بیشتر از ۳۵ درجه سانتیگراد) اضافه خواهد کرد. تا آن زمان، متوسط دمای سالانه ی کشور هند احتمالاً ۲ درجه سانتیگراد بیشتر خواهد شد.
در نامیبیا، دولت فیل ها و زرافه ها را به مزایده می گذارد. این کار بخشی از استراتژی دولت برای مقابله با خشکسالی این کشور است که موجب شده از هر ۵ نامیبیایی یک نفر بدون غذا باشد
در ماه مه سال میلادی جاری، نامیبیا برای پنجمین بار در ۶ سال گذشته، درگیر یک خشکسالی سرتاسری شد که به دنبال آن دولت نامیبیا اعلام وضعیت اضطراری کرد. از آنجایی که حیوانات هم در کنار انسان ها از گرسنگی تلف خواهند شد، دولت نامیبیا در ماه ژوئن اعلام کرد که بیشتر از هزار رأس از حیوانات این کشور را خواهد فروخت تا آن ها را از مرگ نجات دهد و پول بیشتری برای حفظ حیات وحش به دست آورد.
طبق پیش بینی های وزارت کشاورزی نامبیا، این خشکسالی باعث کاهشی ۵۳ درصدی در محصولات کشاورزی این کشور می شود. طبق تحقیقات مت آفیس (سرویس هواشناسی بریتانیا) و برنامه جهانی غذا، کشور نامیبیا تا سال ۲۰۵۰، نسبت به سال ۲۰۱۰، نزدیک به ۴۵ درصد بیشتر در برابر مشکل ناامنی غذایی آسیب پذیر خواهد شد.
طبق تحقیق ذکر شده، کشور ماریتانیا تا سال ۲۰۵۰، پنجاه درصد بیشتر در برابر مشکل ناامنی غذایی آسیب پذیر خواهد شد
ماریتانیا به ویژه به این دلیل در برابر تغییرات آب و هوایی آسیب پذیر است که اقتصادی وابسته به کشاورزی دارد و از ۹۰ درصد کشاورزی این کشور برای امرار معاش استفاده می شود، بنابراین در این کشور همه چیز به موفقیت در کار کشاورزی بستگی دارد.
طبق پیش بینی های بانک جهانی، تا سال ۲۰۵۰، هر ساله یک ماه بیشتر به روزهای بسیار گرم ماریتانیا (با دمای بالای ۳۵ درجه سانتیگراد) اضافه خواهد شد. فصول بارشی این کشور هم احتمالاً کوتاه تر و شدیدتر خواهند شد، مسأله ای که به وقوع سیل منجر خواهد شد. با این حال در بقیه ی سال، محصولات کشاورزی خشک خواهند شد و به ثمر نخواهند رسید.
طبق پیش بینی ها، تغییرات آب و هوایی، کشور چین را با بالاترین نرخ مرگ و میر سالانه ی ناشی از ناامنی غذایی رو به رو خواهد کرد که میزان آن حدود ۳۰۸ مورد مرگ در هر میلیون نفر خواهد بود
این میزان در مجموع معادل بیش از ۳۳۰ هزار مورد مرگ خواهد بود، یعنی ۴۷ درصد از مرگ و میرها در سطح دنیا که به دلیل کمبود غذای ناشی از وضعیت آب و هوا رخ می دهد.
بیشتر مشکل ناامنی غذایی کشور چین از آسیب پذیری آن در برابر بلایای طبیعی ای نظیر خشکسالی، سیل و طوفان ناشی می شود. این بلایا به حدود یک سوم از زمین های کشاورزی چین لطمه می زنند. طبق پیش بینی ها، با بالا آمدن سطح آب دریا و هجوم بیشتر امواج گرما، این مشکلات تشدید خواهند شد. بعضی بخش های چین تا پایان قرن بیست و یکم غیر قابل سکونت خواهند شد.
افزایش سطح آب دریاها فقط باعث کمبود غذا نمی شود، بلکه احتمالاً بعضی کشورها به کلی به زیر آب خواهند رفت، از جمله جزایر سیشل که در آن ۱۱۵ جزیره در معرض خطر هستند
طبق تحقیقات، بیشتر جزایر مرجانی ای که در ارتفاع کمی از سطح دریا قرار دارند، به دلیل بالا آمدن سطح آب دریا و تخریب زیرساخت ها و آلوده شدن منابع آب شیرین در اثر وقوع سیل های نمکی، تا سال ۲۰۵۰ غیر قابل سکونت خواهند شد.
در ماه مه ۲۰۰۷، وقتی امواج غول آسا ۵۰ متر از خشکی های جزایر سیشل را به زیر آب فرو بردند، خطر از بیخ گوش این جزایر گذشت. حدود ۸۰ درصد از توسعه ی اقتصادی جزایر سیشل به مناطق ساحلی سیل خیز آن وابسته است.
جزایر مارشال هم آسیب پذیر هستند، چون ۹۹ درصد از ساکنان این کشور در سواحل آن زندگی می کنند
جزایر مارشال یکی از آسیب پذیرترین کشورهایی است که در ارتفاع کمی از سطح دریا قرار دارند. طبق محاسبات ماهواره ای، سطح آب دریا در این بخش از اقیانوس آرام هر ساله ۸ تا ۱۰ میلیمتر بالاتر می آید، که این میزان ۳ برابر سریع تر از نرخ متوسط جهانی است.
پیامدهای ناشی از افزایش سطح آب دریا احتمالاً به قدری گسترده خواهد بود که تمامی بخش های اقتصادی و اجتماعی این کشور کوچک را عملاً تخریب خواهد کرد.
کشور مالدیو هر لحظه در معرض تهدیدات ناشی از افزایش سطح آب دریا قرار دارد. بیشتر از ۸۰ درصد خشکی های این کشور در ارتفاعی کمتر از یک متر از سطح آب دریا قرار دارند
مالدیو از حدود ۲۵ جزیره ی مرجانی و ۱،۱۹۰ جزیره ی کوچک و کم ارتفاع در اقیانوس هند تشکیل شده. بیشتر فعالیت اقتصادی این کشور که با کار ماهیگیری و زیرساخت های توریستی مرتبط است و همینطور نیمی از ساکنان آن، تنها در فاصله ای ۱۰۰ متری از خط ساحلی مالدیو قرار دارند.
کشورهایی مثل بنگلادش با مجموعه ای از مشکلات از جمله گرمای هوا، طغیان امواج و ناامنی غذایی درگیر هستند
۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر افزایش سطح آب دریا، بیشتر از ۳۵ میلیون بنگلادشی ساکن سواحل این کشور را آواره خواهد کرد. طبق پیش بینی های بانک جهانی، این میزان افزایش بین سال های ۲۰۵۰ تا ۲۱۰۰ رخ خواهد دارد.
طبق تخمین های بانک جهانی، اقیانوس هایی که دور تا دور بنگلادش را فرا گرفته اند، تا سال ۲۱۰۰، یک متر بالا خواهند آمد و به این ترتیب ۱۷/۵ در صد از خشکی های این کشور را به زیر آب خواهند برد. علاوه بر این، بنگلادش باران، سیل و خشکسالی بیشتری را تجربه خواهد کرد و هر ساله به طور متوسط ۳۵/۸ روز بیشتر دمایی بالاتر از ۳۵ درجه سانتیگراد خواهد داشت.
این بدان معنی است که بنگلادش تا سال ۲۰۵۰، احتمالاً ۳۲ درصد از تولید گندم و ۹ درصد از تولید برنج خود را از دست خواهد داد. طبق پیش بینی ها، کمبود غذای ناشی از وضعیت آب و هوا باعث بیش از ۱۳ هزار مورد مرگ و میر در این کشور خواهد شد. همین حالا هم یک چهارم جمعیت بنگلادش، امنیت غذایی ندارند.
ویتنام هم آینده ی مشابهی خواهد داشت. طبق پیش بینی ها، تا پایان قرن بیست و یکم، افزایش سطح آب دریاها حدود ۱۲ میلیون نفر از ساکنان خط ساحلی ویتنام را آواره خواهد کرد
بالا آمدن سطح آب دریاها باعث وقوع سیل در دلتای رودخانه ها هم خواهد شد، مسأله ای که منجر به آلوده شدن شالیزارهای برنج به نمک خواهد شد.
علاوه بر این، طبق پیش بینی بانک جهانی، اگر انتشار گازهای گلخانه ای در دنیا با همین سرعت ادامه پیدا کند، دمای هوا در ویتنام تا پایان قرن بیست و یکم بیشتر از ۳ درجه افزایش پیدا خواهد کرد. این افزایش دما به همراه نمکی که به دلیل بالا آمدن سطح آب دریا وارد خشکی می شود، احتمالاً تا سال ۲۰۴۰ تولید برنج در ویتنام را ۱۰ درصد کاهش خواهد داد و ۳/۵ درصد از درآمد ملی این کشور را کم خواهد کرد.
بدون نظر