یکی از نقاط اشتراک اغلب فرهنگ های دنیا در مقوله ی ازدواج استفاده از حلقه ازدواج است. در واقع در بیشتر فرهنگ ها عروس و دامادها بعد از آنکه به عقد یکدیگر درآمدند، حلقه ای را در انگشت چهارم دست چپ خود می کنند که نشانه ی متأهل شدن آن ها محسوب می شود. اما چرا انگشت چهارم دست چپ و چرا انگشت دیگری نه؟ در ادامه می خواهیم به ریشه و تاریخ این سنت بپردازیم و ببینیم چه شد که انگشت چهارم دست چپ به انگشت حلقه تبدیل شد.
تاریخچه انگشت حلقه
قدمت سنت استفاده از حلقه ازدواج به دوران مصر باستان برمی گردد. باستان شناسان شواهدی در متون هیروگلیف مصری یافته اند که نشان می دهد عروس های مصر باستان حلقه به دست می کردند. البته تمدن های باستانی دیگری هم از حلقه ازدواج استفاده می کردند و از دوران یونان و روم باستان بود که انگشت چهارم دست چپ به انگشت حلقه تبدیل شد.
اما چه شد که انگشت چهارم را به عنوان انگشت حلقه انتخاب کردند؟ حقیقت آن است که پیشینیان ما دلیل دلپذیری برای این انتخاب داشتند. دو دوران باستان اینطور تصور می شد که در انگشت چهارم دست چپ، یک رگ وجود دارد که مستقیم به قلب می رسد. از طرفی، قلب را هم در آن زمان مرکز احساسات در انسان می دانستند. به همین دلیل بود که رومی ها به این رگ «ونا آموریس» می گفتند که در زبان لاتین به معنای «رگ عشق» است.
حالا ما به دانش بیشتری درباره ی بدن انسان دست پیدا کرده ایم و می دانیم که متأسفانه، در بدن ما انسان ها اصلاً چنین رگی وجود ندارد. به علاوه، ما می دانیم که قلب فقط اندامی برای پمپاژ خون به درون بدن است. با این حال، این آگاهی باعث نشده وقتی صحبت از عشق و احساس می شود دیگر پای قلب را وسط نکشیم. این مسأله در مورد انگشت حلقه هم صدق می کند و ما هنوز هم حلقه ازدواج را در انگشت چهارم دست چپ می اندازیم.
تنوع سنت ها
علیرغم آنکه انداختن حلقه ازدواج در انگشت چهارم دست چپ در سرتاسر دنیا سنت بسیار رایجی است، اما همه ی فرهنگ ها چنین رسمی ندارند. در بعضی فرهنگ ها این آزادی به عروس و دامادها داده شده که خود تصمیم بگیرند حلقه ازدواج شان را در کدام دست بیندازند. در بعضی از کشورهای اروپایی مثل اتریش، دانمارک و آلمان هم زوج ها حلقه ازدواج خود را به دست راست می کنند. در هند هم از دست راست استفاده می شود چون در فرهنگ هندی، دست چپ را ناپاک می دانند.
بدون نظر