دانشمندان حیوانات باردار زیادی را در فضا مورد بررسی قرار داده اند، از جمله سمندرها، ماهی ها و موش ها. اما هرگز چنین تحقیقاتی در مورد انسان ها صورت نگرفته.تا به امروز بیشتر از ۶۰ زن به فضا سفر کرده اند، اما هیچ کدام آن ها در زمان سفر فضایی شان باردار نبودند، چه برسد به آنکه در جاذبه ی صفر و در حالی که در هوا معلق هستند زایمان کرده باشند.
اما حالا که بحث ایجاد کلونی ها و شهرهای فضایی بر روی کره ی مریخ در آینده داغ شده، به احتمال زیاد انسان ها یک روز جایی دور از کره زمین صاحب فرزند می شوند، مسأله ای که سؤال های زیادی را برای ما مطرح می کند: این اتفاق چگونه رخ خواهد داد؟ نوزادان فضایی چه شکل و شمایلی خواهند داشت؟ و بالاخره آنکه، زایمان در فضا چه تفاوتی با زایمان در زمین خواهد داشت؟
بدیهی ترین تفاوت، جاذبه ی نزدیک به صفر محیط است. بدون کمک نیروی گرانش زمین، بیرون آوردن بچه برای مادرها کار سخت تری خواهد بود. به علاوه، اگر یک روز زنان به طور دائم در فضا زندگی کنند، بعضی خطرات معمول دوران بارداری از آنچه در زمین وجود دارد هم بزرگ تر خواهد بود.
بدون وجود نیروی گرانش، زن ها تراکم استخوانی خود را از دست خواهند داد. تحقیقات نشان می دهد فضانوردان به ازای هر یک ماهی که در فضا سپری می کنند، یک تا دو درصد از تراکم استخوانی خود را از دست می دهند. این مسأله به ویژه اهمیت زیادی در خصوص مقوله ی زایمان دارد چون استخوان لگن در فرآیند زایمان می تواند دچار شکستگی شود. در واقع، پزشکان به زنانی که استخوان های شکننده ای دارند توصیه می کنند از زایمان طبیعی به کلی خودداری کنند، که بدان معنی است که در فضا زایمان باید به روش های دیگری انجام شود.
این مسأله می تواند کار زایمان را برای انسان هایی که در فضا زندگی می کنند به روش سزارین وابسته کند.
اسکات سالمون، زیست شناس فرگشتی و استاد دانشگاه رایس ِ آمریکا، درباره ی آنچه جاذبه ی نزدیک به صفر احتمالاً بر سر انسان های متولد شده در فضا خواهد آورد تحقیق کرده. ما حالا می دانیم که نحوه ی به دنیا آمدن ما روی آناتومی ما تأثیر می گذارد. برای مثال، اندازه ی سر ما را اندازه ی مجرای زایمان مادران مان تعیین می کند. اما به گفته ی سالمون، افزایش سزارین ها در فضا می تواند منجر به بزرگ تر شدن سرهای نسل های بعدی ما شود چون اندازه ی سرهای آن ها دیگر محدود به اندازه ی مجرای زایمان زنان نخواهد بود.
اما بزرگ تر شدن سر تنها تغییر اساسی ای نیست که رخ می دهد. به گفته ی سالمون، رنگ پوست ما هم ممکن است تغییر کند. علت این مسأله آن است که در فضا ما از اشعه های مضر فضایی مثل پرتوهای کیهانی کمتر در امان خواهیم بود، بنابراین برای آنکه بتوانیم با این مسأله مقابله کنیم، ممکن است تکامل پیدا کنیم و از انواع جدیدی از رنگدانه های پوستی برخوردار شویم، مثل ملانین که حالا بر روی زمین از پوست ما در برابر پرتوهای فرابنفش خورشید محافظت می کند. این بدان معنی است که نسل های آینده که جایی دور از زمین زندگی خواهند کرد، پوستی به رنگی دیگر خواهند داشت.
هر چه ملانین بیشتری داشته باشید، پوست تان تیره تر می شود. به همین دلیل طبق پیش بینی های سالمون، انسان های ساکن فضا ممکن است به مرور زمان از پوست تیره تری برخوردار شوند. با این حال، به گفته ی سالمون، ممکن است قرن ها یا هزاران سال طول بکشد که این تغییرات در نسل های بعدی به وجود آید.
در نهایت، انسان های ساکن فضا می توانند آنقدر دگرگون و متفاوت از انسان های ساکن زمین شوند که دیگر گونه ی دیگری از انسان محسوب شوند.
جللالخالق
ولی من دوست دارم که جزو اون انسان های هزارسال اینده میبودم. خیلی جالب و هیجان انگیزه