بین فوریه و ژوئن ۲۰۲۰، تمامی ۵۰ ایالت آمریکا و دیگر قلمروهای این کشور در داخل و خارج از خاک اصلی اش، انتخابات اولیه احزاب یا همان رأی گیری انجمن های حزبی (caucus) را خواهند داشت که با رأی گیری محلی حزبی در سوم فوریه ۲۰۲۰ در ایالات آیووا آغاز خواهد شد. اگر چه قلمروهای متعلق به ایالات متحده که در خارج از خاک اصلی این کشور هستند در انتخابات ایالتی قدرت رأی ندارند اما همچنان نمایندگانی را برای شرکت در مجامع ملی دموکرات ها و جمهوری خواهان خواهند فرستاد.
در ادامه، نماینده نهایی هر حزب در مجمع ملی حزبی به طور رسمی انتخاب خواهد شد، انتخابی که در اواسط ماه جولای در میلواکی، ویسکانسین صورت خواهد گرفت. اما اگر چه نماینده نهایی در این برهه زمانی به طور رسمی انتخاب می شود اما برنده رقابت های درون حزبی هر حزب از خیلی وقت پیش مشخص می شود. در ادامه شما را با فرآیند انتخاب نامزد نهایی هر حزب برای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده در سال ۲۰۲۰ آشنا خواهیم کرد.
فرآیند رأی گیری برای معرفی نامزد اصلی هر حزب در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده بسیار پیچیده، طولانی و پرهزینه است و در این زمینه تقریباً رقیبی در جهان ندارد. هر چهار سال یک بار، نامزدهای ریاست جمهوری در یک سری از رقابت های ایالتی در فصل زمستان و بهار رقابت خواهند کرد تا پیش از انتخابات عمومی، نامزد نهایی مشخص شود. در رقابت های اولیه که در دو سطح و مرحله به نام های «primary » و «caucus» شناخته می شوند تعداد خاصی از نمایندگان دارای حق رأی در مجامع ملی احزاب (اعم از جمهوری خواه و دموکرات) انتخاب می شوند.
هر مرحله پیچیدگی خاصی داشته و تفاوت هایی با دیگری دارد اما هدف اصلی آن انتخاب نمایندگان نهایی برای حضور در مجمع ملی و انتخاب نامزد اصلی حزب برای ریاست جمهوری است. لازم به ذکر است که به دلیل اینکه دونالد ترامپ نامزد نهایی جمهوری خواهان به شمار آمده و این حزب رقیبی برای وی نمی بیند، عملاً فعالیت چندانی در این حزب در مورد رقابت های اولیه برای نامزدی حزب دیده نمی شود.
برای اینکه جایی در رقابت های انتخاباتی درون حزبی و رأی گیری داشته باشند، هر یک از نامزدها به امضاهای قابل توجهی نیاز دارند. گرفتن امضاهای کافی بسته به ایالت می تواند بسیار پرهزینه باشد. بدین ترتیب برای نامزدهایی که ریسک می کنند این اولین مانعی است که باید بر آن غلبه کنند. این موضوع باعث می شود که کمپین های تبلیغاتی نامزدهای اولیه، حداقل میزان خاصی از ظرفیت مالی و سازمانی داشته باشند که آن ها را از این مرحله عبور دهد و به همین دلیل است که بسیاری از کاندیداها پیش از مهلت های تعیین شده از رقابت خارج می شوند.
هر ایالات تعداد خاصی نماینده خواهد داشت که این تعداد بر اساس فاکتورهای مختلفی مانند بزرگی هر ایالت، میزان تمایل آن ها به حزب دموکرات، زمان رأی دادن و همزمانی رأی گیری با ایالات همسایه تعیین می شوند. کمیته ملی دموکرات ها در هر سیکل انتخاباتی دارای ۴ ایالات است که پیش از دیگر ایالات رأی گیری می کنند: آیووا در سوم فوریه، نیوهمپشایر در ۱۱ فوریه، نوآدا در ۲۲ فوریه و کارولینای جنوبی در ۲۹ فوریه. در حالی که این ایالت ها به خاطر رأی گیری زودهنگام از اهمیت بالایی برخوردارند اما باید بدانید که تنها ۴ درصد از نمایندگان حزبی کل دموکرات ها را به خود اختصاص می دهند یعنی اینکه این ایالات از لحاظ عددی سهم کمی در انتخاب نامزد نهایی حزب دموکرات برای انتخابات ریاست جمهوری دارند. زودترین زمان رأی گیری درون حزبی در دیگر ایالت در سوم مارس ۲۰۲۰ است.
بسیاری از ایالت ها (۱۵ ایالت) رأی گیری اولیه خود را در این روز انجام می دهد و به همین دلیل از این روز با نام «سه شنبه بزرگ» (Super Tuesday) یاد می شود. در این روز ۱۵ ایالت، دموکرات هایی که در خارج از کشور زندگی می کنند و قلمروی آمریکایی ساموآ انتخابات اولیه درون حزبی را برگزار می کنند که ۳۵ درصد از نمایندگان دارای حق رأی درون حزبی را شامل می شود. سه شنبه بزرگ روز مهمی برای دموکرات هاست و از آن به عنوان آغاز پایان یافتن بسیاری از کمپین های انتخاباتی و پایان آغاز انتخاب معدود نامزدهای باقیمانده یاد می شود. بعد از سه شنبه بزرگ سعی می شود که رأی گیری ها همزمان با ایالات همسایه برگزار شود. برخی ایالات مانند رود آیلند، کنتیکت، نیویورک، پنسیلوانیا، دلاور و مریلند به دلیل مرزی بودن، پس از سه شنبه بزرگ می توانند نمایندگان بیشتری در رأی گیری های درون حزبی داشته باشند.
همچنین هر حزب رویه خاص خود را برای انتخابات اولیه دارد. در نهایت تعداد نمایندگان مشخص شده و مجمع ملی حزب دموکرات آغاز خواهد شد. در سال ۲۰۲۰، هر نماینده دموکرات باید نظر دستکم ۲,۳۷۶ نماینده از ۴,۷۵۰ نماینده دارای حق رأی را به خود جلب کند تا به عنوان نماینده حزب انتخاب شود. در تعداد نمایندگانی که به هر ایالت اختصاص داده می شود، میزان رأی دموکرات ها در سه دور قبلی انتخابات ریاست جمهوری در آن ایالات و همچنین تعداد آرای الکتورالی که به آن ایالات اختصاص داده شده نیز دخیل خواهد بود.
هر حزب همچنین تعداد خاصی کرسی نمایندگای را برای مقامات رسمی برجسته خود حفظ می کند که به طور کلی ممکن است از یک کاندیدای خاص حمایت نکنند. در مورد هر حزب، این دسته از نمایندگان که از آن ها با عنوان نمایندگان اتوماتیک یا ابرنمایندگان یاد می شود متفاوت است اما در مورد دموکرات ها، هر کسی که عضو کنگره باشد، رییس جمهور سابق یا سخنگوی مجلس نمایندگان، فرماندار یا عضو رسمی مجمع ملی دموکرات ها یک نماینده اتوماتیک به شمار آمده و در صورت عدم کسب حد نصاب لازم توسط هیچ یک از نامزدها در مجمع ملی، رأی او می تواند رأی گیری را از بن بست خارج نماید.
با این وجود در اکثر موارد پیش از رأی گیری نهایی در مجمع ملی، با توجه به تعداد نمایندگانی که هر نامزد در مجمع دارد برنده نهایی این رقابت درون حزبی مشخص شده است و رأی گیری نهایی بیشتر جنبه تشریفاتی دارد. علاوه بر انتخاب نامزد نهایی حزب، این نمایندگان نقش اصلی را در انتخاب معاون رئیس جمهور در صورت برنده شدن، اعضای کمیته مرکزی حزب، قوانین حزبی و پلتفرم های سیاسی خواهند داشت.
در پایان باید گفت که هر نامزد ریاست جمهوری در ایالات متحده، علاوه بر مقررات و پروسه های حزبی که باید رعایت کند، بر اساس قانون اساسی کشور باید سه ویژگی را داشته باشد:
در ایالات متحده به دنیا آمده و شهروند این کشور باشد.
دستکم ۳۵ سال سن داشته باشد.
دستکم برای ۱۴ سال در ایالات متحده اقامت داشته باشد.
هر کسی که این سه ویژگی را داشته باشد می تواند در رقابت های انتخاباتی شرکت نماید. هر کاندیدایی که بیش از ۵,۰۰۰ دلار برای رقابت های انتخاباتی کمک مالی جمع کرده یا هزینه کند باید در کمیسیون فدرال انتخابات ثبت نام نموده و با اعلام افراد مسئول در کمپین انتخاباتی خود، تمامی دخل و خرج های کمپین خود را به ثبت برساند.
در انتخابات ایالات متحده، نامزدها به طور مستقیم توسط رأی عمومی مردم انتخاب می شوند. اما رییس جمهور و معاون وی به طور مستقیم توسط شهروندان انتخاب نمی شوند. به جای آن، این دو بر اساس آرای الکتورال و از طریق فرآیندی به نام الکتورال کالج انتخاب می شوند. این پروسه از قانون اساسی کشور نشأت می گیرد در آن هر یک از ایالت های ۵۰ گانه کشور تعداد خاصی آرای الکتورال دارند. در حال حاضر تعداد آرای الکتورال ۵۳۸ عدد است و هر نامزدی که اکثریت این آرا (دستکم ۲۷۰ رأی الکتورال) را به دست آورد به عنوان رییس جمهور جدید سوگند یاد خواهد کرد.
در ۴۸ ایالت به اضافه منطقه فدرال واشنگتن دی سی، هر نامزدی که بیشترین تعداد رأی را بدست آورد کل آرای الکتورال آن ایالت را به خود اختصاص خواهد داد. تعداد آرای الکتورال هر ایالات با توجه به بزرگی و جمعیت ان ایالت و تعداد سناتورهای آن و فاکتورهای دیگر مشخص می شود. در حال حاضر کالیفرنیا، تگزاس و نیویورک به ترتیب با ۵۵، ۳۸ و ۲۹ رأی الکتورال بیشترین تعداد آرای الکتورال را در میان ایالت های کشور دارند. ایالات و مناطقی مانند آلاسکا، دلاور، منطقه کلمبیا، مونتانا، داکوتای شمالی و جنوبی، ورمونت و وایومینگ نیز هر کدام با تنها ۳ رأی الکتورال کمترین میزان آرای الکتورال را دارند.
بدون نظر