تهران جایی برای «ترنس» ها ندارد؛ اتوبوس سیار به جای گرم‌خانه ها!

زندگی تلخ ترنس ها در تهران و ایران، یکی از چالش های مدیریت شهری است. زندگی تلخ ترنس ها در شب های سرد تهران، امروزه یکی از موضوعات مهمی است که زیر پوست این کلانشهر شلوغ در روزگار اتفاقات پر فراز و نشیب تهران در چند ماه اخیر، به فراموشی سپرده شده است.

بی خانمان هایی که دارای اختلال هویت جنسی هستند، بایستی شب های سرد پایتخت را در اتوبوس های سیار شهرداری تهران ، صبح کنند و جایی در گرمخانه های شهرداری تهران ندارند. این ها هموطن هستند و مرام و منش ایرانیان، برای حمایت و نگهداری از حیوانات نیز دارای ارزش و اسلوب است چه برسد به انسان.

پارک خوابی و ماشین خوابی ترنس ها در تهران مثل تاکسی خوابی بعضی از رانندگان شهرستانی در پایتخت بخاطر «یک لقمه نان»، چالش جدی فرا روی مدیریت شهری و نظام تصمیم گیری کشور است.

بیشتر بخوانید: ۱۰ حقیقت ناگفته و کمیاب در مورد ترنس‌ها

سرپرست سازمان رفاه و خدمات اجتماعی شهرداری تهران، چندی پیش درباره اسکان ترنس ها در گرمخانه های پایتخت گفته بود که برای این موضوع، خلا قانونی داریم. البته او ابراز امیداوری کرده بود که با همکاری ناجا و استانداری تهران، این چالش مرتفع شود.

اما آیا رفع این چالش به زمستان سرد ۹۸ می رسد یا خیر، در هاله ای از ابهام قرار دارد. فعلا انتخابات ۲ اسفند در پیش است و کسی به فکر ترنس ها نیست. البته قرار است برای استقرار ترنس ها، فضای ویژه ای در پایتخت طراحی شود.

حساسیت های فرهنگی و ملاحظات حقوقی سبب شده تا تشخیص اختلال هویت جنسیتی در افراد، موضوعی پیچده شود و نهادهای مدیریت شهری نیز در یک سردرگمی قرار داشته باشند. روزگار بعضی از آن ها را در شماری از هشتگ های اینستاگرام می توان مشاهده کرد.

بیشتر بخوانید: تو زن هستی یا مرد؟ پیچیدگی‌های سفر به عنوان یک فرد ترنس

به هر حال، اتوبوس های سیار شهرداری، فعلا تنها جای گرم برای استقرار ترنس ها در تهران است. امیدواری ها برای تجهیز یک گرمخانه ویژه تی اس ها در تهران در یکی از مناطق ۲۲ گانه تهران تا پایان سال افزایش یافته است. شاید اگر شهرداری یا بهزیستی نیاز به حمایت مالی و کمک مردم داشته باشد، مردم حتما دریغ نخواهند کرد.

طرد شدن ترنس ها از خانواده را شنیده و دیدم بودیم اما طرد شدن آن ها از جامعه به خصوص از نظام مدیریت شهری، اتفاق نامبارکی است که برای برون رفت از چالش های پیش رو، باید فکری اساسی کرد.

ما برای همه مشکلات و چالش های خود بجای اصرار بر فرهنگ قدیمی «پاک کردن صورت مساله»، بایستی به دنبال پیدا کردن راه حل باشیم. مغز و عزمی که دنبال راه حل باشد، به دنبال راهکار است و تلاش دارد تا با بررسی همه جانبه، بهترین گزینه ها را انتخاب کند که موفقیت حداکثری را کسب کند.

بیشتر بخوانید:  داستان تن فروشی ثریا با ۳ مرد در گورستان تهران

در موضوع ترنس ها و مدیریت آن ها و سبک زندگی آن ها، حاکمیت بایستی تکلیف خود را روشن کند تا تکلیف بخشی از جامعه (حتی درصد بسیار ضعیفی از جامعه) در حوزه های آموزشی، بهداشتی، کسب و کار و حمایت ، روشن شود. نگاه به ترنس ها هم چون نگاه به دزد و معتاد و خلافکار، اتفاق ناپسندی است که متاسفانه ردپای این نگرش را در مصاحبه ها و مستندهایی که از آن ها تهیه شده است می توان جست و جو کرد و به واقعیت های دردناکی پی برد.

طبق ماده ۹۳۹ قانون مدتی و بند ۱۸ ماده ۴ قانون حمایت از خانواده در ایران، تغییر جنسیت به صراحت ذکر شده است. سال شصت و چهار بود که فتوای تاریخی امام خمینی، مساله تغییر جنسبت را برای پزشکانی که لزوم تغییر جنسیت را تشخیص داده بودند، تسهیل نمود. خیلی از ترنس ها، قصد تغییر جنسیت ندارند.

اما آن ها مثل همه شهروندان ایران حق دارند که از خدمات شهری و قانونی بهره مند شوند. باید فرهنگ سازی درستی صورت بگیرد. خیلی از مسائل را باید از کودکی به دانش آموزان یاد داد.

سازمان بهزیستی با حمایت کمیته های امداد و نیکوکاری، بایستی برای حمایت از ترنس ها، اقدامات جدی را در دستور کار قرار دهند تا مددکاری ترنس ها و استقرار آن ها در گرمخانه های تهران و مراکز استان ها، با چالش روبرو نشود.

در بین ترنس ها، دانشجویان بهترین دانشگاه ها در بهترین رشته ها را داریم که نباید طر شدن آن ها از جامعه، ما را از ذهن های برتر و نخبگان، محروم کند.

بیشتر بخوانید: جامعه شناسی ۱۳ سوال عجیب و غریب ایرانیان

تاریخ معاصر ما، کلکسیونی از فرار ها و مهاجرت های بی بازگشت افرادی است که مدام به آن ها با برچسب های مختلف، اهانت کردیم. مهاجرت بی بازگشت یعنی سرمایه گذاری یک طرفه که هیچ سودی برای شما ندارد. اگر موضوعی در کشور به صورت قانون در آمده است،‌باید از قانون حمایت کرد. باید از افرادی که مشمول این قانون می شود حمایت کرد. نباید تاریخ و آیندگان درباره ملتی که برای استقلال و آزادی، هزینه های زیادی پرداخت کرده است، درباره مسائل پیش پا افتاده، با دید تمسخر و تاسف بنگرد.