نئاندرتال ها مثل انسان های امروزی صحبت می کردند

محققان پی برده اند نئاندرتال ها می توانستند شبیه به انسان های امروزی صحبت کنند و گفتار را درک کنند.

این اجداد انسانی باستانی نزدیک ترین چیز به گونه های خویشاوند انسان امروزی هستند (گونه های خویشاوند گونه هایی هستند که از یک نیای مشترک به وجود آمدند). آن ها حدود ۴ هزار سال قبل منقرض شدند.

با این حال، پیش از منقرض شدن نئاندرتال ها، میان آن ها و انسان ها آمیزش صورت گرفته بود، به همین دلیل بقایای دی‌اِن‌اِی آن ها تا به امروز در برخی انسان ها یافت می شود.

حالا برای نخستین بار دانشمندان می دانند که انسان های حاصل آمیزش این دو گونه احتمالاً از توانایی گفتگو با یکدیگر برخوردار شده بودند.

محققان با استفاده از سی تی اسکن های رزولوشن بالا، بر اساس فسیل های باقی مانده از نئاندرتال ها مدل های سه بعدی از ساختار گوش آن ها ساختند.

سپس این مدل ها را با ساختار گوش انسان ها و دیگر انسان‌گونه های حالا منقرض شده مورد مقایسه قرار دادند.

اطلاعات این مدل ها به یک برنامه ی نرم افزاری داده شد که بر اساس بیش از دو دهه تحقیق طراحی شده بود.

این بررسی ها نشان داد نئاندرتال ها احتمال قادر به شنیدن صداهایی با فرکانس بین ۴ و ۵ هرتز بودند، امری شبیه به آنچه در انسان های امروزی رخ می دهد.

محققان می گویند اگر نئاندرتال ها قادر به شنیدن صداهایی در این طیف بودند، بنابراین احتمالاً می توانستند صداهایی در این طیف صوتی را هم تولید کنند.

به گفته ی دانشمندان، نتایج به دست آمده از این تحقیق قابل اتکا هستند و به وضوح نشان می دهند که نئاندرتال ها می توانستند گفتار انسانی را هم تولید و هم درک کنند.

این تحقیق یکی از معدود پژوهش های حال حاضر دنیا بر پایه ی شواهد فسیلی است که با هدف مطالعه درباره ی نحوه ی تکامل زبان در حال انجام است، موضوعی به وضوح دشوار در علم انسان شناسی.

دانشمندان می گویند وجود شباهت در توانایی های شنیداری نئاندرتال ها و انسان های امروزی به خصوص از جهت پهنای باند، نشانگر آن است که نئاندرتال ها از یک سیستم ارتباطی برخوردار بودند که به پیچیدگی و کارآمدی گفتار انسان امروزی بوده است.

این تحقیق نه تنها طیف صوتی را نشان داد که نئاندرتال ها قادر به شنیدن آن ها بودند، بلکه به روشن شدن نحوه ی احتمالی صحبت کردن نئاندرتال ها هم کمک کرده است.

به گفته ی محققان، یکی دیگر از نتایج جالب به دست آمده از این پژوهش آن است که نئاندرتال ها احتمالاً در گفتار خود از حروف صامت زیاد استفاده می کردند.

اغلب پژوهش های قبلی درباره ی توانایی های کلامی نئاندرتال ها بر روی قدرت آن ها در تولید حروف صدادار اصلی زبان گفتاری انگلیسی تمرکز داشتند.

با این حال، این دانشمندان می گویند به نظر آن ها این تأکید نادرست بوده چون استفاده از حروف صامت روشی است برای گنجاندن بیشتر اطلاعات در سیگنال های آوایی و در عین حال گفتار انسان را از زبانی جدا می کند که از الگوهای ارتباطی تقریباً همه ی دیگر نخستی سانان به دست می آید.