چرا نداشتن هیچ دوستی همیشه هم بد نیست؟

همه شنیده ایم که داشتن دوست اهمیت زیادی برای شاد بودن دارد. اما تحقیقات اخیر نشان می دهد اجتماعی نبودن نباید موضوع نگران ای کننده ای برای ما باشد چون مزایای تنهایی بیشتر از آن چیزی است که تصور می کنیم.

در ادامه می خواهیم ببینیم چرا نداشتن هیچ دوستی گاهی برایمان خوب است.

تنهایی می تواند خلاقیت تان را افزایش دهد

تعامل مداوم با دیگران می تواند افکارتان را منحرف کند و تلاش هایتان برای رسیدن به ایده های جدید را بی نتیجه بگذارد. از سویی دیگر، تنهایی به خلاقیت تان اجازه ی شکوفایی می دهد و تخیل تان را قوی می کند. این امر کمک می کند صداهای اطراف تان را حذف کنید و آگاهی بیشتری نسبت به افکار خودتان پیدا کنید.

کمک می کند نگاه متفاوتی به دنیا پیدا کنید

وقت گذرانی با دیگران می تواند ویژگی های شخصیتی مختلفی در شما به وجود آورد. و گرچه تقلید رفتار دیگران می تواند به ایجاد پیوند میان شما و دوستان تان کمک کند اما درعین حال، می تواند خودآگاهی شما را هم تا حدودی دستخوش تغییر کند.

گاهی برای راحتی بیشتر دوستان تان ممکن است فراموش کنید به نیازها و احساسات خودتان فکر یا توجه کنید. در چنین مواقعی، سخت تر می شود کاملاً در لحظه زندگی کرد، امری که می تواند باعث شود نگاه متفاوتی به دنیا پیدا کنید.

داشتن دوستان کمتر یا نداشتن هیچ دوستی ممکن است این امکان را به شما دهد که درک بیشتری نسبت به خودتان پیدا کنید و هر چیزی را که همانطور که واقعاً می بینید تجربه کنید.

دوستی های اجباری هیچ نفعی ندارند

احساس فشار برای دوست شدن با کسانی که هیچ نقطه اشتراکی با آن ها ندارید و آن هایی که اهمیتی برای نیازها و علائق شما قائل نیستند، می تواند شما را دچار اضطراب کند. معاشرت اجباری به معنای از دست دادن وقت ارزشمندی است که می توانید با خودتان سپری کنید، امری که می تواند در نهایت احساس بدی در شما ایجاد کند.

داشتن درک مناسبی از خود می تواند به داشتن انتخاب های بهتر در زندگی کمک کند

وقت نگذاشتن برای خود اغلب می تواند فهمیدن اینکه در زندگی خود دقیقاً به دنبال چه هستید را دشوار کند. و وقتی هم که دائماً تحت تأثیر دیگران و شرایط باشید، ممکن است در نهایت نتوانید انتخاب خودتان یا اصلاً به کلی، هیچ انتخابی داشته باشید.

یکی از دلایل اینکه تیلور سوییفت حالا خواننده ی مشهوری این است که در دوران مدرسه هیچ دوستی نداشت

تیلور سوییف در مصاحبه ای گفت: «یادم است که وقتی مدرسه می رفتم، تنها دلیلی که باعث شد آهنگ نوشتن را شروع کنم این بود که خیلی از اوقات تنها بودم. در مدرسه گوشه ای می نشستم و می شنیدم که بقیه در مورد مهمانی ای که قرار است بروند صحبت می کند. همه دعوت می شدند جز من. و من که به این جور برنامه ها دعوت نمی شدم، آنجا می نشستم و با خودم می گفتم اشکالی ندارد چون بعداً یک آهنگ در موردش می سازم».