این صحنه حالا دیگر تبدیل به صحنه‌ی آشنایی در کارزار المپیک شده است: ورزشکاری که پرچم کشورش را در اهتزاز می‌بیند و با شنیدن سرود ملی کشورش، وجودش را شور و شوق فرا می‌گیرد، نمی‌تواند جلوی خود را بگیرد و به مدال طلای آویزان بر گردنش گازی می‌زند.
این قضیه واکنش‌های فراوانی در شبکه‌های اجتماعی به همراه داشته و برگزارکنندگان را بر آن داشته که با تذکری طعنه‌آمیز به ورزشکاران خاطرنشان شوند که غنایم پیروزی خوردنی نیستند!
حساب رسمی توئیتر المپیک توکیو ۲۰۲۰ در روز یکشنبه توئیت زد: «ما فقط می‌خواهیم به طور رسمی این مطلب را متذکر شویم که مدال‌های المپیک توکیو ۲۰۲۰ خوردنی نیستند. مدال‌های ما از مواد بازیافتی وسایل الکترونیکی اهدایی از شهروندان ژاپنی، ساخته شده‌اند. پس لازم نیست که آن‌ها را گاز بزنید… هرچند می‌دانیم که باز به این کار ادامه خواهید داد.»
در میان ورزشکارانی که دندان‌هایشان را در مدال‌های خود فرو کردند می‌توان از این‌ها نام برد: آناستازیا زولوتیچ که مدال طلای مسابقات تکواندو در وزن ۵۷ کیلوگرم بانوان را از آن خود کرد؛ رایان مورفی که در شنای ۱۰۰ متر مردان موفق به کسب عنوان قهرمانی شد و تام دیلی، شیرجه‌زن بریتانیایی.
دیدن این صحنه، این سوال را به ذهن متبادر می‌کند که چه چیزی باعث می‌شود ورزشکاران میل به گاز زدن مدال‌هایشان داشته باشند؟ پاسخ به این سوال دو بخش دارد. به طور سنتی هر کسی در زمان‌های گذشته می‌خواست میزان خلوص طلا را بسنجد آن را گاز می‌زد چرا که طلا فلزی نسبتاً نرم است و جای دندان بر روی آن می‌ماند.
البته از آن جایی که مدال المپیک توکیو تنها کمی بیش از ۱ درصد طلا در خود دارد، و مابقی آن را نقره و مس تشکیل داده است، گاز زدن علامت خاصی روی مدال نمی‌گذارد. در فضای امروز المپیک به نظر می‌رسد هدف از این کار، خلق آن صحنه‌ی معروف برای دوربین‌ها باشد.
دیوید والچینسکی، تاریخ‌نگار المپیک، می‌گوید: «این کار تبدیل به یک وسواس برای عکاسان شده است. فکر می‌کنم آن‌ها به آن به چشم یک عکس مهم و شمایلی نگاه می‌کنند؛ عکسی که می‌شود آن را فروخت. فکر نمی‌کنم اگر اختیار با خود ورزشکاران باشد، چنین کاری را انجام دهند.»
تب گاز زدن مدال در المپیک ۲۰۱۶ ریو شدت گرفت و علیرغم تلاش‌های کمیته بین‌المللی المپیک، نشانه‌ای از فروکش کردن این تب در المپیک توکیو به چشم نمی‌خورد. حدود ۵۰۰۰ مدال طلا، نقره و برنزی که در مسابقات توزیع می‌شوند، از فلزهای استخراج شده از وسایل الکترونیکی کوچک ساخته شده‌اند و برگزارکنندگان امیدوارند کاری که شروع کرده‌اند، در آینده ادامه‌دار شود.
بدون نظر