دانیال شه بخش بوکسور ایرانی اهل سیستان و بلوچستان در رقابت های بوکس قهرمانی جهان در صربستان موفق شد به مدال برنز دست یابد و بدین ترتیب اولین مدال جهانی تاریخ بوکس ایران بدست آمد. این بوکسور وزن ۶۰ کیلوگرم تیم ملی بوکس ایران در سه راند متوالی توانست ادگاراس اسکوردیلیس از لیتوانی را شکست داده و با راهیابی به دور بعدی مسابقات، مدال برنزش را قطعی کرده و در تاریخ بوکس ایران تاریخ ساز شود. اگر چه شه بخش شانس حضور در فینال را نیز داشت و می توانست مدال خوش رنگ تری کسب کند اما به دلیل آسیب دیدگی عصب چشم و با نظر پزشکان از حضور در مسابقه بعدی باز ماند تا به همان مدال برنز اکتفا کند.
شه بخش در مصاحبه ای با ایسنا به زندگی سخت خود و همشهری هایش در سیستان و بلوچستان اشاره کرده و می گوید:«سوال این است که دانیال از کجا آمد؟ از دل فقر، نداری، محرومیت و منطقه‌ای آکنده از درد. منطقه‌ای که هیچ حرفی و هیچ چیزی برای مطرح کردن یا نشان دادن ندارد، اما مردمانی با قدرت و متعصب دارد که پشتکارشان مثال زدنی است. ودکان ما با پای برهنه و بدون هیچ وسیله‌ای اعم از لوازم تحریر، دفتر مناسب، یک کوله پشتی ارزان قیمت و … صبح به صبح مدرسه می‌روند. واقعا نمی‌دانم چگونه شرایط را توصیف کنم، اما باید همه بدانند که من یکی از همین بچه‌های محروم و فقیر سیستان و بلوچستان هستم که اکنون با آن‌ها از اینجا صحبت می‌کنم. از سیستان تا بلوچستان دانیال‌های زیادی وجود دارند، در همه استان‌ها هم همین‌طور است. به ویژه امیدوارم توجه‌ها به این استان بیش از این باشد تا شاید در آینده شاهد موفقیت باشیم. نیاز است تاکید کنم که من یکی از بچه‌هایی بودم که هنوز هم بدون حتی یک دمپایی به مدرسه می‌روند».
این بوکسور جوان که اولین مدال جهانی بوکس ایران را بعد از ۸۰ سال کسب کرده در ادامه به بیکاری خود و مسافرکشی پدرش اشاره کرده و می گوید: «من هیچ شغلی نداشتم و سر کار نمی‌رفتم، چرا که در استان ما محدودیت شغل وجود دارد. بدون هیچ اسپانسری و کمک مالی، تنها با کمک مربی عزیزم آقای محمود نهتانی توانستم طلسم شکنی کنم. من حتی گاها هزینه پول تو جیبی خودم را از او می‌گرفتم. فقط به خدا توکل کردم و به عمو محمود می‌گفتم خیالتان راحت باشد، من یک روز با افتخار آفرینی در عرصه جهانی جواب زحمات شما را خواهم داد. شغل پدر من مسافرکشی است و سطح چندان بالایی نداریم، مادرم نیز خانه دار است. هر چیز که می‌بینید دستاورد یک پشتکار است».
دانیال شه بخش در ادامه به پیشنهادهای خود برای تغییر ملیت و مسابقه دادن با نام کشوری دیگر اشاره کرده و می گوید: «دوست داشتم خودم به این موضوع پیش از شما اشاره کنم، ولی خوب شد که شما پرسیدید. بله، بنده از چند کشور به صورت خیلی جدی پیشنهاداتی جهت تغییر ملیت داشتم، اما من و مردم سیستان تعصب داریم. شخصا می‌خواهم تنها پرچم سه رنگ ایران در زمان خواندن سرود ملی ایران روی دوشم باشد و زیر این پرچم سه رنگ مبارزه کنم».
مسخره کردبد خودتونو با تعصب های الکی و بیخودی الان بمونی ایران وضعیتت بهتر میشه مثلا. برو خارج بفکر خودت باش