در سال ۲۰۱۰، یونسکو، بیکینی آتول را به عنوان یک میراث جهانی و یادآور قدرت و نفوذ عظیم سلاح های هسته ای بر تمدن بشری اعلام کرد.
جزیره بیکینی آتول حلقه کوچکی از جزایر مرجانی در اقیانوس آرام است که پس از استفاده از آن به عنوان مکانی برای آزمایش تسلیحات هسته ای برای انسان غیرقابل سکونت باقی مانده است.
پس از پرتاب بمب‌های اتمی بر شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن در پایان جنگ جهانی دوم، رهبران ارتش ایالات متحده شروع به طراحی آزمایش‌های تسلیحات هسته‌ای اضافی کردند.
آنها در مکان دورافتاده بیکینی آتول فرود آمدند؛ جایی که جرم زمینی آن تنها دو مایل مربع است و بخشی از زنجیره بزرگتر جزایر مارشال به حساب می آید.
بیکینی آتول معیارهای ارتش را برآورده می کرد. همانطور که در گزارش شورای دفاع از منابع طبیعی توضیح داده شده است ، این جزیره تحت کنترل ایالات متحده و از خطوط کشتیرانی دور بود، اما در فاصله ۱۰۰۰ مایلی از پایگاهی قرار داشت که بمب افکن ها می توانستند از آن بلند شوند.
علاوه بر این، مردابی که جزیره مرجانی آن را احاطه کرده بود، یک بندر محافظت شده برای کشتی‌های نیروی دریایی، از جمله کشتی‌هایی که به عنوان هدف استفاده می‌شد، فراهم می‌کرد.
جمعیت کوچک این جزیره، که تنها ۱۶۷ نفر تخمین زده می شود، توسط ارتش جابجا شدند و به آنها گفتند که آزمایش ها برای جلوگیری از جنگ های آینده ضروری است.
ساکنان خشمگین شدند، اما سرانجام رهبر آنها، پادشاه یهودا، اعلام کرد: “ما با این باور که همه چیز در دست خداست، خواهیم رفت.”
این جزایر قرار بود در سرتاسر جهان شهرت پیدا کنند. کمی بعد به قدری مشهور شدند که یک طراح فرانسوی لباس شنا را به نام آنها بیکینی نامگذاری کرد.
انفجار بمب
بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۵۸، ایالات متحده ۲۳ دستگاه هسته‌ای را در بیکینی آتول منفجر کرد که شامل ۲۰ بمب هیدروژنی بود.
از جمله آنها، آزمایش بمب اچ براوو در ۱ مارس ۱۹۵۴ بود که بازدهی ۱۵ مگاتونی داشت. این بمب ۱۰۰۰ برابر قدرتمندتر از بمب اتمی بود که ناکازاکی را در سال ۱۹۴۵ ویران کرد.
به گفته مجله استنفورد، استفان پالومبی، استاد زیست شناسی دانشگاه استنفورد، که در سال ۲۰۱۷ به عنوان بخشی از یک مستند تلویزیونی از جزیره مرجانی دیدن کرد، تخمین زد که انفجار بمب زباله هایی را در هوا پرتاب کرد که معادل ۲۱۶ ساختمان امپایر استیت بود.
هنگامی که ساکنان بیکینی آتول در سال ۱۹۴۶ نقل مکان کردند، قول داده شد که در نهایت می توانند برگردند اما در عوض آنها به جزایر دیگر در مارشال منتقل شدند.
با شروع در اواخر دهه ۱۹۶۰، کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده سرانجام اعلام کرد که بیکینی آتول دوباره برای سکونت انسان ایمن است و به برخی از ساکنان سابق اجازه بازگشت داد.
اما این اقدام یک دهه بعد متوقف شد؛ یعنی زمانی که یک مطالعه نشان داد سطح سزیم-۱۳۷ در بدن افراد بازگشته تا ۷۵ درصد افزایش یافته است.
ساکنان بیکینی یک بار دیگر، این بار به جزیره کیلی، در ۴۵۰ مایلی نقل مکان کردند. دانشمندان می گویند هنوز بازگشت امن نیست.
بدون نظر