مقدار پولی که برای پرداخت هزینه زندگی روزانه مانند مسکن و غذا مورد نیاز است، از شهری به شهر دیگر بسیار متفاوت است. و برخی از شهرها، مانند شهر نیویورک، به عنوان مکان های گران قیمت برای زندگی شناخته می شوند.
پس چگونه هزینه‌های روزانه در شهر نیویورک از نظر هزینه با مکان‌هایی مانند بیروت در لبنان، یا بنگلور در هند مقایسه می‌شود؟
این گرافیک توسط ویکتور دپره (hypntic.data) از داده‌های ۲۰۲۲ Numbeo برای مقایسه هزینه زندگی و قدرت خرید در ۵۷۸ شهر مختلف در سراسر جهان استفاده کرده و نیویورک را به عنوان معیاری برای مقایسه دانسته است.
شاخص هزینه زندگی
اگرچه شهر نیویورک به طور عمده به عنوان یکی از گران ترین شهرهای جهان شناخته می شود، اما طبق Numbeo، بزرگترین پایگاه داده جهان از داده های ارائه شده توسط کاربران در مورد شهرها و کشورها، تعدادی شهر وجود دارند که در واقع گران تر از این شهر بزرگ هستند.
در اینجا نگاهی به هزینه های زندگی در ۵۷۸ شهر به ویژه شهرهای بزرگ ایران مانند تهران، مشهد و اصفهان می اندازیم. اگر شهری دارای شاخص هزینه زندگی ۱۲۱ باشد، به این معنی است که هزینه های روزانه در آن به طور متوسط ۲۱٪ بیشتر از نیویورک است.
همیلتون، پایتخت برمودا، با هزینه زندگی که تقریباً ۵۰ درصد بیشتر از نیویورک است، در رتبه اول این فهرست قرار دارد.
چرا همیلتون اینقدر گران است؟ یکی از دلایل این است که تقریباً همه چیز باید به مجمع الجزایر کوچک بریتانیا وارد شود؛ چیزهایی مانند گاز، مواد غذایی و لباس؛ بنابراین، به احتمال زیاد قیمت‌ها در این قلمرو بالاست.
دومین لیست زوریخ سوئیس است که هزینه‌های آن تقریباً ۳۰ درصد بیشتر از شهر نیویورک است. غذاها و نوشیدنی ها به ویژه در این منطقه گران هستند. طبق مجموعه داده ها، مواد غذایی ۵۸٪ گران تر از مواد غذایی در نیویورک هستند. قیمت رستوران ها نیز ۵۵٪ بالاتر است.
با این حال، شایان ذکر است در حالی که زوریخ از نظر شاخص هزینه زندگی در رتبه بالایی قرار دارد، اما قدرت خرید این شهر نیز قوی است. در بخش بعدی به آن خواهیم پرداخت.
شاخص قدرت خرید محلی
قدرت خرید معیاری است برای اندازه‌گیری تعداد کالاها و خدماتی که یک فرد با حقوق متوسط می‌تواند در آن شهر خاص خریداری کند.
با نگاهی دوباره به زوریخ، مصرف‌کنندگان در شهر علیرغم داشتن هزینه‌های بالاتر، به طور متوسط ۳۰ درصد قدرت خرید بیشتری نسبت به ساکنان شهر نیویورک دارند.
در مقابل، مصرف کننده متوسط در همیلتون، برمودا قدرت خرید نسبتاً کمی دارد. بر اساس میانگین حقوق خالص در شهر، مصرف کنندگان می توانند حدود ۳۰ درصد کمتر از مردم شهر نیویورک هزینه کنند.
تورم همچنان به افزایش قیمت ها ادامه می دهد
در میان تورم فزاینده و افزایش قیمت کالاهای مصرفی، هزینه زندگی برای بسیاری از مردم در سرتاسر جهان مورد توجه قرار گرفته است.
از اواخر سال ۲۰۲۱، جهان با بحران هزینه زندگی مواجه شده است. این بحران عمدتاً به دلیل تقاضای متوقف شده پس از همه‌گیری کووید-۱۹، همراه با مسائل زنجیره تامین و درگیری روسیه و اوکراین است.
اما به گفته پل دانوان، اقتصاددان ارشد UBS، ما احتمالاً بدترین آن را دیده‌ایم. احتمالاً تورم در سراسر جهان در نیمه دوم سال کاهش می‌یابد.
متاسفانه یکی از مسخره ترین چیز هایی که این چند سال باب شده
اینه که میگن اگه حکومت بره همه چی خوب میشه!
کسی منکر این هست که دولت از مردمه؟
کسی از میان شما هست که بگه یه مسئول از شکم مادر به دنیا نیومده
توی شهر زندگی نکرده
خانواده نداشته
مدرسه نرفته
آب و غذا نمی خوره
و جزوی از مردم نیست؟
کسی میتونه انکار کنه که تمام مسئولین ایرانی هستند؟
باور کنید اگه یه شاهنشاهی جدید راه بندازید چون جنس ایرانی جماعت دارای خرده شیشه شده دوباره وضعیت همین ِشه و همین کاسه.
یک نوجوان یاد گرفته که درس نخونه و شب امتحان تقلب آماده کنه برای فردا و توی امتحاناتش تقلب کنه.
یک جوان یاد گرفته از چراغ قرمز راحت رد شه. فرعی بیاد و …
یک بزرگ سال یاد گرفته درست کار نکنه و هر چی شد بندازه گردن بقیه.
یک پیر هم یاد گرفته که فقط غر بزنه.
ژاپنی ها بخاطر رابطشون با غرب یهو ژاپن رو بازسازی نکردند.
هر کدوم بخاطر درست انجام دادن وظایفشون ژاپن رو بازسازی کردند.
حالا این نظام بره نظام بعدی بدتره.
چون اون وظایفش رو که انجام نمیده میگه تقصیر قبلیه است.
ولله یه قاچاقچی از میان مردمه.
ولله یه دزد از میانه مردمه.
ولله یه قاتل از میانه مردمه.
ولله یه اختلاس گر از میان مردمه.
هر کسی اگه یاد بگیره اندازه ی خودش وظایفش رو انجام بده.
یاد بگیره بیش از اندازه پاشو از گلیمش دراز تکنه و قانون رو نشکنه.
یهو چشم باز می کنیم می بینیم کشور حسابی پیشرفت کرده و جزو جهان اولی هاییم.
اما تا وقتی که هر غلطی دلمون می خواد می کنیم؛
بعد بهونه میاریم و میگیم حکومت بده؛
همین آشه و همین کاسه.
حکومت بد نیست؛
مردم بدن.
چون افراد در حکومت نهایتا یک دهم جمعیت کشور رو تشکیل بدن
اون نه دهم چه غلطی می کنند؟
برای درک بهتر این موضوع کافیه کره جنوبی و شمالی رو ببینی
با مردمانی بی نهایت شبیه به هم از نظر نژادی، با سرزمینی بسیار شبیه به هم از لحاظ حاصلخیزی و استراتژیکی
و در عین حال بی نهایت متفاوت از نظر رفاه تکنولوژی سرمایه و زندگی
مردم کره شمالی بدن تقصیر حکومتش نیست؟؟
کاش یکم فکر کنیم و تو زمین این سیستم فاسد بازی نکنیم
مردم همه دنیا همینن
هر کس وقتی زمینه فساد براش مهیا باشه ممکنه بلغزه
این سیستم فاسد دلیل فساد گسترده مردم بوده، هست و خواهد بود
تا این سیستم فاسد از بین نره هیچ بهبودی صورت نمیگیره
هر سیستم دیگه ای بیاد ده ها برابر بهتر از وضع موجود خواهد بود
اشتباه می کنید.
این تقصیر درک شماست.
بذارید خیلی ساده یه اصلی در سیاست رو بهتون بگم.
سیاست از ساختار و زیرساخت ایجاد میشه.
در این اصل زیرساخت ها همگی مشترکن
اما ساختار ها متفاوتن.
زیرساخت مثل یک تکه زمین میمونه.
یک تکه زمین اسمش احترام نذاشتن به آزادی بیان. یکی دیگه احترام نذاشتن به آزادی پوشش و …
حالا همه ی این زیرساخت ها میشن زیربنای سیاست و سوال اینجاست که کی چی می سازه روش.
مثلا برای ساختار احترام نذاشن بیان.
توی واتیکان حرفی علیه پاپ بزنی از کشور پرتت می کنن بیرون.
توی کره شمالی و چین در جا اعدام.
توی ایران در جا زندان و احتمال اعدام.
توی آمریکا امثال زندان ابوغریب (جالب اینه آمریکا با ۱ میلیون جرم سالانه خطرناک ترین کشور دنیا و با ۲ میلیون زندانی بیشترین زندانی جهان رو داره. و از نظر رویترز مهد فمینیسم دهمین کشور خطرناک دنیا برای زنانه.) و اگه کار به زندان نکشه میشه چیزی مثل بایکوت افرادی مثل جی کی رولینگ.
می بینید؟
زیر ساخت احترام نذاشتن یکسانه.
حالا یکی یه بنای عظیم و جثه ایجاد می کنه. (کره شمالی)
یکی یه خونه ی گلی. (واتیکان)
یا زیرساخت آزادی پوشش
توی کره شمالی پوشیدن شلوار جین ممنوعه.
توی کشور ما رعایت نکردن اصول اسلام.
توی غرب داشتن حجاب.
پس هیچ جا واقعا آزادی پوشش در کار نیست. یه جا اجبار برای حجابه یه جا اجبار برای برهنگی.
پس حکومت چیزی نیست که مردم ایران باید تغییر بدن.
مردم ایران خودشون رو باید تغییر بدن.
چون اگه این حکومت رفت یه اتفاق هایی مثل برهنگی و همجنس بازی و… می افته.
اما اقتصاد مریض می مونه.
چون قاچاقچی ها و دزد ها و قاتل ها و مسئولین بد هستند.
صرفا یه حکومت رفته و به سرعت این قاچاقچیان و دزد ها و مسئولین بد جای خودشون رو پیدا می کنند.
متاسفانه یکی از مسخره ترین چیز هایی که این چند سال باب شده
اینه که میگن اگه حکومت بره همه چی خوب میشه!
کسی منکر این هست که دولت از مردمه؟
کسی از میان شما هست که بگه یه مسئول از شکم مادر به دنیا نیومده
توی شهر زندگی نکرده
خانواده نداشته
مدرسه نرفته
آب و غذا نمی خوره
و جزوی از مردم نیست؟
کسی میتونه انکار کنه که تمام مسئولین ایرانی هستند؟
باور کنید اگه یه شاهنشاهی جدید راه بندازید چون جنس ایرانی جماعت دارای خرده شیشه شده دوباره وضعیت همین ِشه و همین کاسه.
یک نوجوان یاد گرفته که درس نخونه و شب امتحان تقلب آماده کنه برای فردا و توی امتحاناتش تقلب کنه.
یک جوان یاد گرفته از چراغ قرمز راحت رد شه. فرعی بیاد و …
یک بزرگ سال یاد گرفته درست کار نکنه و هر چی شد بندازه گردن بقیه.
یک پیر هم یاد گرفته که فقط غر بزنه.
ژاپنی ها بخاطر رابطشون با غرب یهو ژاپن رو بازسازی نکردند.
هر کدوم بخاطر درست انجام دادن وظایفشون ژاپن رو بازسازی کردند.
حالا این نظام بره نظام بعدی بدتره.
چون اون وظایفش رو که انجام نمیده میگه تقصیر قبلیه است.
ولله یه قاچاقچی از میان مردمه.
ولله یه دزد از میانه مردمه.
ولله یه قاتل از میانه مردمه.
ولله یه اختلاس گر از میان مردمه.
هر کسی اگه یاد بگیره اندازه ی خودش وظایفش رو انجام بده.
یاد بگیره بیش از اندازه پاشو از گلیمش دراز تکنه و قانون رو نشکنه.
یهو چشم باز می کنیم می بینیم کشور حسابی پیشرفت کرده و جزو جهان اولی هاییم.
اما تا وقتی که هر غلطی دلمون می خواد می کنیم؛
بعد بهونه میاریم و میگیم حکومت بده؛
همین آشه و همین کاسه.
حکومت بد نیست؛
مردم بدن.
چون افراد در حکومت نهایتا یک دهم جمعیت کشور رو تشکیل بدن
اون نه دهم چه غلطی می کنند؟
برای درک بهتر این موضوع کافیه کره جنوبی و شمالی رو ببینی
با مردمانی بی نهایت شبیه به هم از نظر نژادی، با سرزمینی بسیار شبیه به هم از لحاظ حاصلخیزی و استراتژیکی
و در عین حال بی نهایت متفاوت از نظر رفاه تکنولوژی سرمایه و زندگی
مردم کره شمالی بدن تقصیر حکومتش نیست؟؟
کاش یکم فکر کنیم و تو زمین این سیستم فاسد بازی نکنیم
مردم همه دنیا همینن
هر کس وقتی زمینه فساد براش مهیا باشه ممکنه بلغزه
این سیستم فاسد دلیل فساد گسترده مردم بوده، هست و خواهد بود
تا این سیستم فاسد از بین نره هیچ بهبودی صورت نمیگیره
هر سیستم دیگه ای بیاد ده ها برابر بهتر از وضع موجود خواهد بود
اشتباه می کنید.
این تقصیر درک شماست.
بذارید خیلی ساده یه اصلی در سیاست رو بهتون بگم.
سیاست از ساختار و زیرساخت ایجاد میشه.
در این اصل زیرساخت ها همگی مشترکن
اما ساختار ها متفاوتن.
زیرساخت مثل یک تکه زمین میمونه.
یک تکه زمین اسمش احترام نذاشتن به آزادی بیان. یکی دیگه احترام نذاشتن به آزادی پوشش و …
حالا همه ی این زیرساخت ها میشن زیربنای سیاست و سوال اینجاست که کی چی می سازه روش.
مثلا برای ساختار احترام نذاشن بیان.
توی واتیکان حرفی علیه پاپ بزنی از کشور پرتت می کنن بیرون.
توی کره شمالی و چین در جا اعدام.
توی ایران در جا زندان و احتمال اعدام.
توی آمریکا امثال زندان ابوغریب (جالب اینه آمریکا با ۱ میلیون جرم سالانه خطرناک ترین کشور دنیا و با ۲ میلیون زندانی بیشترین زندانی جهان رو داره. و از نظر رویترز مهد فمینیسم دهمین کشور خطرناک دنیا برای زنانه.) و اگه کار به زندان نکشه میشه چیزی مثل بایکوت افرادی مثل جی کی رولینگ.
می بینید؟
زیر ساخت احترام نذاشتن یکسانه.
حالا یکی یه بنای عظیم و جثه ایجاد می کنه. (کره شمالی)
یکی یه خونه ی گلی. (واتیکان)
یا زیرساخت آزادی پوشش
توی کره شمالی پوشیدن شلوار جین ممنوعه.
توی کشور ما رعایت نکردن اصول اسلام.
توی غرب داشتن حجاب.
پس هیچ جا واقعا آزادی پوشش در کار نیست. یه جا اجبار برای حجابه یه جا اجبار برای برهنگی.
پس حکومت چیزی نیست که مردم ایران باید تغییر بدن.
مردم ایران خودشون رو باید تغییر بدن.
چون اگه این حکومت رفت یه اتفاق هایی مثل برهنگی و همجنس بازی و… می افته.
اما اقتصاد مریض می مونه.
چون قاچاقچی ها و دزد ها و قاتل ها و مسئولین بد هستند.
صرفا یه حکومت رفته و به سرعت این قاچاقچیان و دزد ها و مسئولین بد جای خودشون رو پیدا می کنند.