روم باستان و ۱۰ حقیقت خواندنی درباره آن که حتماً نشنیده اید

وقتی صحبت از روم باستان می شود شاید اولین چیزی که به ذهن تان بیاید توگا، ردای معروف رومیان و تماشاخانه ی پر از جمعیت کولوسئوم که مبارزات گلادیاتورها در آن برگزار می شد، باشد. این تصویر شاید به خاطر فیلم ها و سریال هایی که با الهام از آن دوره ساخته شده، در ذهن تان شکل گرفته باشد. اما در آنسوی شکوه امپراتوری روم، آداب و رسوم خاصی وجود داشت که فیلمسازها ترجیح می دهند به آن نپردازند.

با چند حقیقت خواندنی درباره ی روم باستان همراه باشید.

۱- پوشیدن شلوار برای مردان ممنوع بود

شلوار امروز یکی از ملزومات هر کمد لباسی است، اما اط نظر رومیان بوستان، پوشیدن شلوار تنها درخور بربرها یا وحشیان بود و مردان «متمدن» شلوارک و تونیک سنتی به تن می کردند. حتی امپراتورها، هونوریوس و آرکادیوس که بر غرب و شرق امپراتوری روم سلطنت می کردند، در اواخر قرن چهارم میلادی پوشیدن شلوار را به طور رسمی ممنوع کردند. بر اساس این ممنوعیت، «هیچ کس در شهر مقدس اجازه ی پوشیدن چکمه یا شلوار را نداشت.»

۲- عرق گلادیاتورها بیرون کولوسئوم خرید و فروش می شد

حتماً به نظرتان یادگاری عجیبی است. گلادیاتورها آن زمان برای طبقه ی پایین تر جامعه یک سلبریتی محسوب می شدند و محبوبیت زیادی هم میان زنان داشتند، به طوری که زن ها عرق گلادیاتورها را با مواد آرایشی خود ترکیب می کردند. برای این منظور، عرق گلادیاتورها را با یک تیغ فلزی به نام «استریگیل» از روی پوست او برمی داشتند و سپس در شیشه های کوچکی می ریختند که در بیرون مسابقات گلادیاتورها به فروش می رسیدند.

۳- لباس ها را با ادرار می شستند

آمونیاک یکی از شناخته شده ترین مواد برای پاکسازی است. این ماده در ادرار وجود دارد. به همین دلیل، عجیب نیست که رومیان باستان از آن برای تمیز کردن لباس ها استفاده می کردند. آن ها برای این کار، ادرار را با آب ترکیب می کردند. در واقع آن زمان، دیدن محفظه های حاوی ادرار در خیابان ها امری عادی بود. این محفظه ها پس از پُر شدن به مغازه هایی که کارشان شستشو و خشک شویی بود، برده می شدند.

۴- برای جلوگیری از بارداری مس می نوشیدند

رومی ها علاقه ای به داشتن بچه ی زیاد نداشتند به همین دلیل برخی زنان نمک مس دار را در آب حل می کردند و می خوردند تا جلوی باردار شدن خود را بگیرند. آن ها تصور می کردند این محلول یک سال جلوی بارداری شان را می گیرد اما در واقع، بی فایده و خطرناک بود.

۵- موهای خود را با ترکیبات عجیبی رنگ می کردند

پرطرفدارترین رنگ موهای آن زمان طلایی، مشکی و قرمز بودند. آن ها برای رنگ کردن موهای خود، هم از مواد رایجی مثل حنا استفاده می کردند، هم از موادی عجیب و غریب. مثلاً برای تیره کردن موهای خود، از ترکیبی از زالو و سرکه استفاده می کردند که پیش از استفاده، ۲ ماه آن را می گذاشتند تا به عمل بیاید.

اما اگر قصد روشن کردن موهای خود را داشتند، از فضله ی کبوتر استفاده می کردند. البته برخی ثروتمندان مانند امپراتور کومودوس، خودنماتر بودند و موهای خود را به گرد طلا آغشته می کردند.

۶- زن گلادیاتور هم وجود داشت

در فیلم ها اغلب گلادیاتورهای مرد را می بینیم که شجاعانه با یکدیگر مبارزه می کنند. اما در قرن اول پیش از میلاد، برگزاری مبارزه میان زنان گلادیاتور هم امر رایجی بود، تا اینکه امپراتور یپتیمیوس سوروس حضور زنان در مبارزات را ممنوع کرد.

۷- با روغن حمام می کردند

رومیان باستان با استفاده از تیغ آلودگی ها را از روی بدن خود پاک می کردند. آن ها به بدن خود صابون نمی زدند چون ممکن بود از روی بدن شسته شود. به جایش، بدن خود را روغن مالی می کردند چون فقط با تیغ از روی بدن پاک می شد.

۸- داشتن ابروی پیوندی برای زن ها یک ویژگی ارزشمند محسوب می شد

مدت ها پیش از آنکه فریدا کالو، نقاش سرشناس مکزیکی، ابروی پیوندی را مُد کند، در روم باستان آن را یک ویژگی ظاهری پسندیده می دانستند چون معتقد بودند باهوش ترین و خواستنی ترین زن ها از آن برخوردارند. ابروی پیوندی چنان جایگاهی داشت که زنانی هم که به طور طبیعی از آن برخوردار نبودند، با رنگ سیاه ابروهای خود را پیوندی می کردند.

۹- برای ازدواج باید عروس را می دزدیدند

اغلب عروسی های رومی در ماه ژوئن و به افتخار یونو، الهه ی زایش و ازدواج برگزار می شد. طبق سنت، داماد باید وانمود به دزدیدن عروس از میان دستان مادرش می کرد تا خدایان نگهبان خانه ی عروس فکر کنند عروس به میل خودش خانه را ترک نکرده است.

زن و مرد به محض پا گذاشتن به خانه ی داماد، همسر یکدیگر تلقی می شدند. اما قبل از آن، برای نشان دادن به سرانجام رسیدن ازدواج به شرکت کنندگان عروسی، داماد یک قرص نان را روی سر عروس خُرد می کرد.

۱۰- اعتقاد داشتند فضله ی گراز خاصیت درمانی دارد

مثلاً ارابه ران هایی که در مسابقات ارابه رانی شرکت می کردند، از یک پماد مخصوص استفاده می کردند. آن ها از فضله ی گرازهای وحشی برای درمان زخم ها و کبودی های خود استفاده می کردند چون معتقد بودند از خواص التیام بخش جادویی برخوردار است.

بعضی ها فضله ها را خشک می کردند تا آن را به صورت پودر با نوشیدنی خود مصرف کنند چون تصور می کردند با این کار، شکستگی ها و پیچ خوردگی هایشان درمان می شود. آن ها همچنین اعتقاد داشتند جوشاندن فضله با سرکه، تأثیر آن را بیشتر می کند.