دانشمندان این پیشنهاد را مطرح کرده اند که برای مقابله با تغییرات اقلیمی زمین، قطب های شمال و جنوب آن را دوباره منجمد کنیم.
در این طرح بلندپروازانه که «تزریق استراتوسفری آئروسل ها» (Stratospheric Aerosol Injection / SAI) نام دارد، ذرات میکروسکوپی از نوع آئروسل از ارتفاع ۱۳ کیلومتری از سطح زمین در هوا رها می شوند. منظور از آئروسل به طور کلی گرد و غبار معلق در هوا است.
در نتیجه ی این کار یک «سایه» بر روی زمین می افتد، چرا که ذرات به سمت قطب ها کشیده می شوند و در کنار هم قرار می گیرند. شرایط حاصله اجازه می دهد کلاهک های یخی بتوانند دوباره منجمد شوند و سطح دریاها دیگر بالا نیاید.
این کار در بهار و تابستان که روزها بلندتر است انجام خواهد شد.
آئروسل ها بر روی مدارهای ۶۰ درجه ی شمالی و جنوبی رها خواهند شد. در شمال کره زمین، این مدار از روی قسمت هایی از جزایر شتلند، آلاسکا، روسیه و کانادا عبور می کند.
در جنوب، این مدار از زیر نوک تحتانی آمریکای جنوبی و از نزدیکی جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی گذر می کند.
برای اجرای این طرح به یک هواپیمای مخصوص نیاز است چرا که هواپیماهای نظامی فعلی برای این کار مناسب به نظر می نمی رسند.
این هواپیمای مخصوص که SAIL-43K نام دارد، در پژوهش محققان از آن به عنوان یک سوخت رسان هوایی یاد شده که قادر به انجام این کار خواهد بود و به ۱۲۵ فروند از آن نیاز است.
این پیشنهاد هنوز در حد یک طرح مفهومی است که توسط گروهی از محققان دانشگاه ییل ِ آمریکا با هدایت ویک اسمیت مطرح شده است.
این طرح در نشریه علمی Environmental Research Communications منتشر شده و اسمیت می گوید: «یک ترس شایع و منطقی درباره ی استفاده از آئروسل ها برای کاهش دمای کره زمین وجود دارد.»
دوز بالای این ذرات به ریه ها صدمه وارد می کند و باعث استفراغ و معده درد می شود.
رها سازی آئروسل ها، موجب انتشار گوگرد دی اکسید در منطقه ای که کمتر از یک درصد جمعیت کره زمین را در خود جای داده، خواهد شد.
اسمیت می گوید: «اما اگر یک جا باشد که منفعت انجام این کار ارزش ریسکش را داشته باشد، آنجا قطب های زمین است.»
هر پروژه ای در این مقیاس بسیار هزینه بر است و بر اساس تخمین های این گروه تحقیقاتی، اجرای این طرح سالانه ۹/۶ میلیارد پوند هزینه خواهد داشت.
اما این مبلغ در برابر هزینه ی عظیم مورد نیاز برای کاهش دمای کره زمین به اندازه ی ۲ درجه سانتیگراد، بسیار ناچیز است. هزینه ی به صفر رساندن انتشار گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۵۰ میلادی از آن هم بیشتر خواهد بود.
بر اساس تخمین های یک شرکت مشاوره در زمینه ی مدیریت جهانی به نام «مک کنزی و شرکا»، به صفر رساندن انتشار گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۵۰ میلادی، سالانه ۷/۸ تریلیون پوند هزینه خواهد داشت.
اسمیت پژوهش گروه تحقیقاتی خود را «تحول آفرین» توصیف می کند اما می گوید کماکان نباید از مشکلات آب و هوایی غافل شد.
او می گوید: «این پژوهش گرچه تحول آفرین خواهد بود اما در دنیایی که سرعت افزایش دمای هوای آن بسیار سریع است، تزریق استراتوسفری آئروسل ها صرفاً علائم تغییرات اقلیمی را تسکین می دهد و بیماری اصلی را درمان نمی کند.»
«این طرح حکم آسپرین دارد، نه پنی سیلین. جای به صفر رساندن انتشار گازهای گلخانه ای را نمی گیرد.»
بدون نظر