تمرینات سنگین، کاهش یا افزایش وزن – این ها تنها برخی کارهایی هستند که بازیگران برای داشتن یک نقش آفرینی باورپذیر با کمال میل حاضر به انجام آن ها هستند. حقایق پیش رو ثابت می کند بسیاری از بازیگران زحمت زیادی برای نقش خود می کشند.
گوئندولین کریستی
گوئندولین کریستی نقش «برین» در سریال «تاج و تخت» (Game of Thrones) را به قدری می خواست که از ۶ هفته جلوتر خود را برای جلسه تست بازیگری آن آماده کرد؛ او در این مدت کیک بوکسینگ و یوگا انجام داد و رژیم غذایی خود را به طور کامل عوض کرد. به همین خاطر حدود ۱۰ کیلوگرم وزن کم کرد. وقتی برای این نقش انتخاب شد، تمرینات ورزشی او سنگین تر هم شد.
اما بزرگ ترین ضربه برای کریستی این بود که باید موهایش را از دست می داد. وقتی خود را با موهای کوتاه دید، زیر گریه زد و تا ۲ ساعت نمی توانست جلوی اشک ریختنش را بگیرد.
شارلیز ترون
شارلیز ترون برای نقش خود در فیلم «تالی» (Tully) حدود ۲۲ کیلوگرم وزن اضافه کرد. البته این اولین باری نبود که او برای نقشی وزن اضافه می کرد و برای فیلم «هیولا» (Monster) هم ۱۴ کیلوگرمی وزن خود را بالا برده بود. این بار اما با عواقب ناخوشایندی رو به رو شد.
اول اینکه به دلیل غذاهای ناسالم و قند زیادی که در رژیم غذایی اش وجود داشت، برای اولین بار در زندگی دچار افسردگی شد. و دوم اینکه متوجه شد کاهش وزن در ۴۲ سالگی به راحتی ۲۷ سالگی نیست. او خواب درستی نداشت، احساس ضعف می کرد و روی تردمیل به سختی راه می رفت. یک سال و نیم، با تلاش فراوان و مصرف غذاهای سالم زمان برد تا او به وزن مناسب بازگردد.
جیمی فاکس
جیمی فاکس برای ایفای نقش خود در فیلم زندگینامه ای «ری» (Ray) با ری چارلز، خواننده و پیانیست افسانه ای دیدار کرد. فاکس خود پیانو می زند به همین دلیل خیلی زود تأیید چارلز را دریافت کرد. او حدود ۱۴ کیلوگرم وزن کم کرد تا بیشتر شبیه چارلز شود و به کمک تجربه اش از بازی در نقش های کمدی، رفتار این موزیسین را تقلید کرد.
اما بزرگ ترین دشواری برای فاکس، به تصویر کشیدن نابینایی چارلز بود. کارگردان فیلم به او پیشنهاد برای مدتی «نابینا» شود. هر روز ۱۴ ساعت پلک های فاکس را با چسب به هم می چسباندند. فاکس در ابتدا دچار وحشت می شد اما به مرور به آن عادت کرد و حتی برای ایفای این نقش جایزه اسکار دریافت کرد.
ریچل مک آدامز
ریچل مک آدامز به قدری دلش می خواست با ترنس مالیک، کارگردان مشهور کار کند که به او نگفت به موی اسب حساسیت دارد و به طور کلی از حیوانات می ترسد. وقتی مالیک از مک آدامز پرسید که آیا مشکلی با کار با حیوانات ندارد، در جواب گفت عاشق حیوانات است. به همین دلیل وقتی در فیلم «به سوی شگفتی» (To the Wonder) بازی می کرد، چشم هایش ورم کرد و به سختی می توانست جایی را ببیند.
برندن فریزر
برندن فریزر در فیلم «نهنگ» (The Whale) نقش مردی ۲۷۰ کیلوگرمی را برعهده داشت که به افسردگی و پرخوری دچار بود. به همین دلیل، برای این فیلم یک لباس مخصوص به تنش می کردند تا او را چاق نشان دهد. این لباس مخصوص بین ۲۳ تا ۱۳۶ کیلوگرم وزن داشت.
پوشیدن این لباس به قدری از فریزر انرژی می گرفت که وقتی آن را از تنش جدا می کردند، سرگیجه پیدا می کرد. او گفته به خاطر پوشیدن این لباس، عضلاتی درآورد که از وجودشان بی خبر بود.
آدرین برودی
آدرین برودی برای نقشش در فیلم «پیانیست» (The Pianist) تصمیم گرفت زندگی خود را برای مدتی تغییر دهد: از شریک زندگی آن زمانش جدا شد، آپارتمانش را ترک کرد، ماشین خود را فروخت، به جای دیگری اسباب کشی کرد و همه ی تلفن هایش را خاموش کرد. برودی برای اینکه بتواند بازی باورپذیری در نقش «ولادیسلاو اشپیلمان» داشته باشد، ۴ ساعت در روز پیانو می نواخت و به خود گرسنگی می داد. او حدود ۱۴ کیلوگرم وزن کم کرد و این در حالی بود که خود از قبل لاغر بود.
این گرسنگی به او احساس تهی بودن و درماندگی می داد. برودی تا یک سال بعد از بازی در این فیلم، درگیر افسردگی بود. با این حال، مزد زحماتش را گرفت و به یکی از جوان ترین برندگان جایزه اسکار بدل شد.
نیکول کیدمن
نیکول کیدمن دلش می خواست در فیلم «مولن روژ!» (Moulin Rouge!) تحسین برانگیز به نظر برسد به همین دلیل کرستی که برای نقش خود به تن می کرد را بسیار محکم می بست. او می خواست مانند ویوین لی در فیلم «بر باد رفته» (Gone with the Wind) یک دور کمر ۴۶ سانتیمتری داشته باشد. یک بار طراحان لباس فیلم کرست او را به قدری محکم بستند که دنده های کیدمن شکست.
به علاوه، یک چالش خیلی بزرگ کیدمن آوازخوانی مقابل دیگران بود که تجربه ی جدید و ترسناکی برایش بود.
دمی مور
دمی مور برای نقش خود در فیلم «جی. آی. جین» (G.I. Jane) نوعی تمرینات فیزیکی داشت که حتی حرفه ای ها هم معمولاً ندارند. دشوارترین قسمت کار این بود که دوره ی ۱۷ هفته ای این تمرینات برای او در ۲ هفته فشرده شد.
مور روز اول تمرین بالا آورد و پاهایش تاول زدند. با اینکه به او گفتند مجبور نیست به اندازه ی حرفه ای ها ورزش کند، اما او روی تاول هایش چسب زد و تصمیم گرفت تمریناتش را تمام کند. یکی از همان روزها دمی مور تغییرات خود را با تراشیدن موهای سرش به پایان رساند.
ناتالی پورتمن
ناتالی پورتمن برای نقش خود در فیلم «قوی سیاه» (Black Swan) مجبور شد هر روز ساعت ها تمرین باله و چندین کیلومتر شنا کند. او تمرینات کراس هم انجام می داد، تمرینانی که عضلاتی را ورزیده می کند که در زندگی روزمره به ندرت از آن ها استفاده می کنیم.
این تمرینات فوق سنگین تأثیر خوبی روی بدنش نداشت. گرچه رفته رفته ظاهر یک بالرین را پیدا و حدود ۱۰ کیلومتر وزن کم کرد، اما پاهایش پینه زد، ناخن پاهایش شکست و حتی یکی از دنده هایش ترک برداشت.
زک افران
زک افران برای داشتن بدنی قدرتمند با رگ هایی بیرون زده در فیلم «گارد ساحلی» (Baywatch) مجبور به متحمل شدن تجربه ی بسیار ناسالمی شد. ساعت ها ورزش می کرد و صبح ساعت ۴ از خواب بیدار می شد تا تمرینات خود را شروع کند. او تنها پروتئین و سبزیجات برگ دار می خورد.
به همین دلیل افران با مشکلات پزشکی زیادی، از جمله افسردگی و بی خوابی رو به رو شد. او به این نتیجه رسید که داشتن کمی چربی اضافه را به رنج کشیدن برای داشتن یک ظاهر خوب ترجیح می دهد.
جیک جیلنهال
اتفاقات فیلم «اورست» (Everest) در ارتفاع ۸/۵ کیلومتری از سطح دریا رخ می دهد، جایی که اکسیژن کافی برای تنفس وجود ندارد. جیک جیلنهال برای اینکه بفهمد حضور در چنین شرایطی چه حس و حالی دارد، به همراه همبازی خود جاش برولین، تصمیم گرفت این شرایط را در یک شبیه ساز تجربه کند.
آن ها مدت زمانی کمی بیشتر از آنچه باید در شبیه ساز ماندند چون از این تجربه خوش شان آمده بود. اما ۳ روز بعد دچار افسردگی شدید شدند.
متیو مک کانهی
متیو مک کانهی برای اینکه بتواند ۲۲ کیلوگرم وزن خود را برای فیلم «باشگاه خریداران دالاس» (Dallas Buyers Club) کم کند، از یک کارشناس تغذیه کمک رفت. این کارشناس سعی کرد مک کانهی را به سالم ترین شیوه ی ممکن به وزن مورد نظرش برساند.
مک کانهی به جای تنقلات یخ می جوید و بعد از کاهش وزنش هم بسیار احساس پرانرژی بودن می کرد. حتی ۳ ساعت کمتر از معمول می خوابید.
جنیفر آنیستون
جنیفر آنیستون در فیلم «کیک» (Cake) نقش زنی را برعهده داشت که از دردی مزمن رنج می برد. تعدادی از دوستان آنیستون که به سندرم درد مزمن دچار بودند به او در درک این شخصیت کمک کردند. او یک کرست به تن می کرد که باعث می شد شانه هایش جمع شود و با پشتی صاف راه برود. بعد از ۵ هفته پوشیدن این کرست، آنیستون خود رفته رفته گرفتار درد شد.
او باید برای این نقش چند کیلوگرمی هم وزن اضافه می کرد، اما این موضوع اذیتش نکرد. او تنها برای چند ماه ورزش و کنترل رژیم غذایی اش را کنار گذاشت. حتی به گفته ی خودش، از بالا رفتن وزنش لذت هم برده بود.
بدون نظر