۵ باری که بازیگران سبک متد اکتینگ خود واقعی شان را از یاد بردند

می توان گفت بازیگری حرفه ای نوعی دیوانگی است – بازیگرها پول می گیرند تا مانند کس دیگری لباس بپوشند، صحبت و رفتار کنند و همینطور از روی متن از قبل نوشته شده ای بخوانند و به خواست نوعی عروسک گردان مستبد (کارگردان) کارهایی را انجام دهند. و همه ی این ها هم برای سرگرم کردن تماشاگران انجام می گیرد. از هر زاویه ای که به آن نگاه کنید واقعاً عجیب است.

البته که برای اغلب بازیگران صرفاً یک شغل است و آن ها در پایان روز به خانه بازمی گردند و زندگی عادی خود را از سر می گیرند. برای بازیگران سبک متد اکتینگ اما اندکی پیچیده تر است. بسیاری از بازیگران این سبک دوست دارند در طول مدت فیلمبرداری حتی در پشت دوربین هم در نقش خود باقی بمانند، اما در هر حال، با فرا رسیدن پایان فیلمبرداری، وقت بازگشت به خود قدیمی و عادی است. اغلب بازیگران سبک متد اکتینگ در بیشتر موارد می توانند این تصمیم را که برای چند هفته شخص دیگری باشند را تحت کنترل نگه دارند. اما همه چیز زمانی نگران کننده می شود که خود واقعی شان را فراموش کنند و واقعاً در جلد آن شخصیت فرو روند.

۱- دنیل دی لوییس – بیل کاتینگ در «دار و دسته های نیویورکی» (Gangs Of New York)

دنیل دی لوییس در زندگی واقعی یک مرد انگلیسی متین و متأهل و پدر ۳ فرزند است. او اما وقتی تصمیم بگیرد تظاهر به بودن شخصی دیگر بگیرد می تواند به هر کسی که بخواهد تبدیل شود، حتی اگر آن فرد شخصیتی کاملاً متضاد با او داشته باشد.

فیلم «دار و دسته های نیویورکی» مارتین اسکورسیزی با بازگشت دی لوییس به بازیگر بعد از وقفه ای ۵ ساله همراه بود و مانند او را چنان درگیر سبک متد اکتینگ کرد که پیش از آن هرگز رخ نداده بود. دی لوییس در جلو و پشت دوربین با لهجه ی بیل ِ قصاب صحبت می کرد، آموزش قصابی دیده بود، بعد از خودداری از خوردن یک دارو برای درمان ذات الریه اش تا پای مرگ رفت و به گفته ی خودش، هنگام گردش در رم، در جلد بیل کاتینگ با چند غریبه دست به یقه شده بود.

او در مصاحبه ای درباره ی ماجرای دعوایش با مردم محلی در اطراف لوکیشن فیلمبرداری «دار و دسته های نیویورکی» در ایتالیا گفت: «اعتراف می کنم که دیوانه شدم، کاملاً دیوانه شدم.» او همچنین گفت: «بازی در بیل قصاب برای سلامت جسمی و روانی ام خوب نبود.»

۲- شایا لباف – بوید در «خشم» (Fury)

به گفته ی شایا لباف او اولین بار در سال ۲۰۱۲ برای بازی در فیلم «بی قانون» (Lawless) از سبک متد اکتینگ استفاده کرد و از آن زمان دیگر این شیوه را کنار نگذاشته است. او برای فیلم «چارلی کانتریمن» (Charlie Countryman) مواد روانگردان مصرف کرد و برای فیلم «نیمفومانیاک» (Nymphomaniac) از خود در حین برقراری رابطه جنسی فیلم گرفت، اما استفاده از متد اکتینگ برای او در فیلم «خشم» به اوج رسید، فیلمی که برای آن ۲ ماه از حمام کردن خودداری کرد.

جدا از حمام نکردن در طول مدت فیلمبرداری، لباف از یک دندانپزشک خواست تا یکی از دندان های جلویی اش را بکشد، با چاقو صورتش را زخم کرد و در سکانس های شلیک حاضر به ترک اتاقک تانکی نشد که نقش او، بوید در آن می نشست. اما این نقش آنچنان در ذهن او نفوذ کرده بود به گفته ی خودش حین فیلمبرداری «خدا را پیدا کرد»، بسیار شبیه به آنچه برای نقش بوید در داستان رخ داد.

لباف که بهودی است و معتقد است برای بازی در این نقش «برگزیده شده بود»، به گفته ی خودش بازی در این فیلم «از او مردی مسیحی ساخت».

۳- جیم کری – اندی کافمن در «مرد روی ماه» (Man On The Moon)

بعد از آنکه استودیوی فیلمسازی ادوارد نورتون را برای بازی در نقش اندی کافمن در فیلم «مرد روی ماه» رد کرد تا جیم کری که از نظر تجاری گزینه ی قابل اعتمادتری بود این نقش را ایفا کند، کری تصمیم گرفت ثابت کند که همان انتخاب درست است. او از خارج شدن از نقش خود خودداری می کرد و اصرار داشت که همیشه به جای نام خودش با نام کافمن خطاب شود.

با این حال، این شیوه زندگی خودش را تحت تأثیر قرار داد، به طوری که او در زندگی واقعی هم به عنوان کافمن زندگی می کرد و او شوخی های کافمن را نه تنها سر صحنه، بلکه در خانه نیز انجام می داد.

۴- آل پاچینو – فرانک سرپیکو در  «سرپیکو» (Serpico)

آل پاچینو در دوران اوج خود در دهه ی ۱۹۷۰ مرزهای بازیگری را جا به جا کرد، اما کمتر کسی می داند که استفاده از متد اکتینگ چه تأثیری بر او داشت. برای مثال، بازی در نقش مایکل کورلئونه در قسمت دوم فیلم «پدرخوانده» (The Godfather) او را درگیر افسردگی مرد و به خاطر بازی در نقش سانی در فیلم «بعد از ظهر سگی» (Dog Day Afternoon) از فرط خستگی کارش به بیمارستان کشید و مجبور شد برای ۲ سال بازیگری را کنار بگذارد. اما پیش از این ها آل پاچینو فیلم «سرپیکو» را بازی کرده بود که در آنجا هم با اجازه دادن به تسلط شخصیت بر زندگی اش تا پای دیوانگی رفته بود.

به گفته ی سیدنی لومت، کارگردان فیلم «سرپیکو»، آل پاچینو به قدری در نقش فرانک سرپیکو فرو رفته بود که در پشت صحنه نمی توانست از آن خارج شود. مثلاً اگر برای سکانسی عصبانی می شد، به عوامل فیلم حمله ور می شد، یا اگر قرار بود سکانس شادی را فیلمبرداری کنند، شوخ و دوستانه رفتار می کرد. آل پاچینو در پشت دوربین هم از نقش خارج نمی شد و از آنجایی که نقش یک مأمور پلیس را ایفا می کرد، همین مسأله مشکلاتی برایش ایجاد کرد.

یک بار وقتی آل پاچینو در نیویورک مشغول رانندگی بود، جلوی راننده ی یک کامیون را گرفت و او را تهدید به بازداشت کرد اما در نهایت راننده را رها کرد.

۵- نیکلاس کیج – گوست رایدر در «گوست رایدر: روح انتقام» (Ghost Rider: Spirit Of Vengeance)

نیکلاس کیج می گوید از اصطلاح «بازی کردن» خوشش نمی آید و بنابراین عجیب نیست که از آن بازیگرانی است که برای کنار گذاشتن خود واقعی شان و فرو رفتن در نقش آماده اند.

گرچه فرو رفتن در نقش گوست رایدر در فیلم  «گوست رایدر: روح انتقام» برای کیج کار ساده ای نبود، یک ابرقهرمان شیطانی متعلق به دنیای مارول که گهگاه از کوره درمی رود و به یک جنایتکار بدل می شود، اما او موفق به کار شد. به اذعان کیج، او از روش عجیبی برای بازی در این نقش استفاده کرد. او ماسک جادوگری به صورت می زد و از لنزهای سیاه رنگ استفاده می کرد تا چشم هایش مانند چشمان کوسه شوند.

به گفته ی کیج ترسی که او در چشمان عوامل فیلم می دید، برایش الهام بخش بود: «من فکر می کردم واقعاً گوست رایدر هستم.»